Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
ASSALOMU ALAYKUM QADRLI INSONIM!
🌙 Yaxshi niyatlar bilan sizga ilindim
❄️Yangi yilingiz bilan...
❄️Yangi orzu umidlar bilan...
❄️Yangi hoxish istaklar bilan...
🎄Unutmang yangi yil bir yilda bir marta kelmaydi...
🎄Balki u bizga har kun keladi, har soat keladi. Nimanidir o'zgartirish uchun yangi yilni kutmang iloji bo'lsa hozirdan boshlang, axir bilmaysizku yangi yil keladimi...???
🎄Ey qadrdonim , kelgan yilingiz baxtga limmolim toʻlsin...
🎄Quvonchingiz qor parchasidek cheksiz, qalbingiz esa shu qorlardek oppoq bo'lsin...!!!
🎄Yangi yilda sizni yangi yaxshiliklar va yangi yaxshi insonlar hech qachon tark etmasin...!!!
Tabassumga burkansin dunyo
Qordek oppoq bo‘lsin dilingiz
Bo‘lsin qordek toza, musaffo
Kirib kelgan Yangi Yilingiz!
YANGI YIL MUBORAK QADRLI QADRDONIM, ILOHIM NIMA NIYATLARINGIZ BÕLSA HAMMASIGA YETISHIB YURISHINGIZGA CHIN DILDAN TILAKDOSHMIZ
🎊🎉🎊🎉🎊🎉
@AYOLLOGIKASI
🌙 Yaxshi niyatlar bilan sizga ilindim
❄️Yangi yilingiz bilan...
❄️Yangi orzu umidlar bilan...
❄️Yangi hoxish istaklar bilan...
🎄Unutmang yangi yil bir yilda bir marta kelmaydi...
🎄Balki u bizga har kun keladi, har soat keladi. Nimanidir o'zgartirish uchun yangi yilni kutmang iloji bo'lsa hozirdan boshlang, axir bilmaysizku yangi yil keladimi...???
🎄Ey qadrdonim , kelgan yilingiz baxtga limmolim toʻlsin...
🎄Quvonchingiz qor parchasidek cheksiz, qalbingiz esa shu qorlardek oppoq bo'lsin...!!!
🎄Yangi yilda sizni yangi yaxshiliklar va yangi yaxshi insonlar hech qachon tark etmasin...!!!
Tabassumga burkansin dunyo
Qordek oppoq bo‘lsin dilingiz
Bo‘lsin qordek toza, musaffo
Kirib kelgan Yangi Yilingiz!
YANGI YIL MUBORAK QADRLI QADRDONIM, ILOHIM NIMA NIYATLARINGIZ BÕLSA HAMMASIGA YETISHIB YURISHINGIZGA CHIN DILDAN TILAKDOSHMIZ
🎊🎉🎊🎉🎊🎉
@AYOLLOGIKASI
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Yuzdagi shishlarni yo'qotuvchi, oqartiruvchi niqob.Uy sharoitida bemalol foydalansa bo'ladi.
@AYOLLOGIKASI
@AYOLLOGIKASI
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
❗️Oddiygina stul bilan, uy sharoitida qorindagi yogʻlardan qutuling!
Videodagi mashqlarni muntazam bajaring va qornini yo'qotmoqchi boʻlgan doʻstlaringizga yuboring!
P.S/ Aniqrog'i mashq qilishga erinadigan ayol-qizlarga ekan 😁
@AYOLLOGIKASI
Videodagi mashqlarni muntazam bajaring va qornini yo'qotmoqchi boʻlgan doʻstlaringizga yuboring!
P.S/ Aniqrog'i mashq qilishga erinadigan ayol-qizlarga ekan 😁
@AYOLLOGIKASI
ҚОТИЛГА АЙЛАНГАН АЁЛ. (Хаётий вокеа).
Болалар уйида улғайганман.
Ота-онам кимлигини ҳам билмайман. Улар мени ташлаб кетганлари учун ҳанузгача улардан нафратланаман. Агар турмуш қурсам ҳеч қачон гўдагимни болалар уйига бермайман, деб ўз-ўзимга сўз берганман.
Болалар уйидан учирма бўлгач, тарбиячим бўлган Зарифа опаникига нажот истаб бордим. Чунки энди нима қилишимни ҳам билмасдим. Опанинг уйидан паноҳ топдим. Боғчага ишга кирдим. Ўз ўрнимга эга бўлдим.
Бир куни Зарифа опа мени бир йигит билан таништирди.
Қадди-басти келишган, чиройли йигит экан. Хуллас, бир-биримизга ёқдик.
Тўйимиз бўлди.
Онамдек бўлиб қолган Зарифа опанинг юзини ерга қаратмай, дея келинлик вазифамни астойдил бажаришга киришдим. Қайнонамнинг ўтидан кириб кулидан чиқдим. Кейинги йили эса фарзандлик бўлдим. Унинг камолини кўриш менга насиб этсин, дея Камола деб исм қўйдим.
Зарифа опам ота-онамнинг йўқлигини билдирмасдан, бешик ясатиб олиб борди.
Камола тиллари бийрон қиз бўлди. Илк маротаба “ая” дея тили чиққанида қанчалик севинганимни сўз билан ифодалай олмайман. Атак-чечак қилиб юрганларини кўриб севинчим ўн чандон ошди.
Бирин-кетин қайнсингилларимни ҳам узатдик. Биз бахтли яшаётгандик.
Бироқ ойни этак билан ёпиб бўлмайди, деганлари тўғри экан.
Қайнонам қаергадир тўйга бориб, менинг болалар уйида вояга етганимни билиб қолибди. Шундан сўнг қайнонам менинг рангимни чиқармайдиган бўлиб тўнини тескари кийиб олди. Менга яхши муомила қилмай қўйди.
Бир куни тонг саҳар ҳовлига отилган челакнинг даранглаган овозидан чўчиб уйғониб кетдим. Шоша-пиша бошимга рўмолимни ўраб ҳовлига чиқиб юз-қўлимни ювдим-да ўша атрофда юрган қайнонамга салом бердим.
Бироқ қайнонам саломимга алик ҳам олмади, қайрилиб ҳам қарамади. Овозини борича келинларни чошгоҳгача ухлашини айтиб, шанғиллай кетди.
Қайнонам мени тили қисиқликда, яхши тарбия кўрмаганликда, ҳароми бола бўлганлигимда, кўзимни сузиб, ўғлининг бошини айлантириб, тегиб олганликда айблади.
Энди унинг ҳар битта гапи юрагимга ўқдек қадала бошлади.
Мен ҳам боплаб жавоб қайтарай дедиму аммо эримнинг “илтимос, онам ҳовуридан тушганча гап қайтарманг” деган сўзлари ёдимга тушиб тилимни тийдим.
Ўша куни қайнонам ўғлини имлаб, хонасига олиб кириб кетди. Орадан анча вақт ўтгач, эрим сувга тушган мушукдек ёнимга келди. Аммо онаси билан нималарни гаплашганини айтмади.
Бир куни қайнонам ҳовлимизга иккита мелисани бошлаб келиб уларга мени келганимдан буён уйидан нарсалар йўқолаётганини айтиб аюҳаннос солди. Кейин уларни ётоқхонамга бошлаб кирди. Қайнонам нарсаларимни титкилаб ниманидир изларди. Кейин шкафимдан тилла тақинчоқларини олиб мелисаларга кўрсатди. Мени ўғирликда айблади.
Бу туҳматдан қутилолмадим. Ўзимни оқлолмадим.
Қайнонам мен йўғимда тиллаларини шкафимга солиб қўйганлигини тушуниб етдим. Афсуски қўли эгри деган ном олдим. Ҳақлигимни исботлай олмадим. Қайнонам турмуш ўртоғимнинг ялиниб-ёлворишига қарамасдан менга туҳмат қилиб, топилмаган тилла билагузук учун судга берди.
Бир йилдан сўнг мен қамоқдан чиқиб уйимга қайтдим. Қизалоғимни жудаям соғингандим. У билан қучоқлашиб кўришишни кўз олдимга келтириб, дарвозани очдим. У ёқ бу ёққа алангладим. Нимагадир ҳовлида болам кўринмасди. Қайнонамга салом бердим-да, дарҳол боламни сўрадим. Қайнонам бўлса худди мени биринчи маротаба кўраётгандек ажабланиб тикилди.
— Болам қани деяпман, мен сизга! — дея бақирдим мен.
Шу пайт эрим уйдан отилиб чиқди-да, остонада бир зум тўхтаб қолди. Хўжайнимдан қизимни сўрадим. У онасига қаради.
— Камолани ўт ўриб келгани тутзорга жўнатгандим, — деди қайнонам кўзларини ерга тикиб.
Тутзорга қараб шошилиб кетдим.
Ортимдан хўжайним ҳам изма-из келарди. Афсуски тутзордан Камоланинг қонга беланган жасадини топдим. Унинг ҳаётга тўймаган кўзлари катта-катта бўлиб очилиб турарди. Қизалоғим ётган жойдан сал нарида эса қонга бўялган ўроқ ётарди.
— Болам! Вой болам? Ким сени бу аҳволга солди, ким?! — дея бақирганимча қизимни қучдим. Фарёдимни эшитган турмуш ўртоғим югуриб келди-да боласини қонга бўялиб ётганини кўриб, у ҳам даҳшатдан қотиб қолди. Кўзлари билан кимнидир излай бошлади. Фариштагинам......
@AYOLLOGIKASI
Болалар уйида улғайганман.
Ота-онам кимлигини ҳам билмайман. Улар мени ташлаб кетганлари учун ҳанузгача улардан нафратланаман. Агар турмуш қурсам ҳеч қачон гўдагимни болалар уйига бермайман, деб ўз-ўзимга сўз берганман.
Болалар уйидан учирма бўлгач, тарбиячим бўлган Зарифа опаникига нажот истаб бордим. Чунки энди нима қилишимни ҳам билмасдим. Опанинг уйидан паноҳ топдим. Боғчага ишга кирдим. Ўз ўрнимга эга бўлдим.
Бир куни Зарифа опа мени бир йигит билан таништирди.
Қадди-басти келишган, чиройли йигит экан. Хуллас, бир-биримизга ёқдик.
Тўйимиз бўлди.
Онамдек бўлиб қолган Зарифа опанинг юзини ерга қаратмай, дея келинлик вазифамни астойдил бажаришга киришдим. Қайнонамнинг ўтидан кириб кулидан чиқдим. Кейинги йили эса фарзандлик бўлдим. Унинг камолини кўриш менга насиб этсин, дея Камола деб исм қўйдим.
Зарифа опам ота-онамнинг йўқлигини билдирмасдан, бешик ясатиб олиб борди.
Камола тиллари бийрон қиз бўлди. Илк маротаба “ая” дея тили чиққанида қанчалик севинганимни сўз билан ифодалай олмайман. Атак-чечак қилиб юрганларини кўриб севинчим ўн чандон ошди.
Бирин-кетин қайнсингилларимни ҳам узатдик. Биз бахтли яшаётгандик.
Бироқ ойни этак билан ёпиб бўлмайди, деганлари тўғри экан.
Қайнонам қаергадир тўйга бориб, менинг болалар уйида вояга етганимни билиб қолибди. Шундан сўнг қайнонам менинг рангимни чиқармайдиган бўлиб тўнини тескари кийиб олди. Менга яхши муомила қилмай қўйди.
Бир куни тонг саҳар ҳовлига отилган челакнинг даранглаган овозидан чўчиб уйғониб кетдим. Шоша-пиша бошимга рўмолимни ўраб ҳовлига чиқиб юз-қўлимни ювдим-да ўша атрофда юрган қайнонамга салом бердим.
Бироқ қайнонам саломимга алик ҳам олмади, қайрилиб ҳам қарамади. Овозини борича келинларни чошгоҳгача ухлашини айтиб, шанғиллай кетди.
Қайнонам мени тили қисиқликда, яхши тарбия кўрмаганликда, ҳароми бола бўлганлигимда, кўзимни сузиб, ўғлининг бошини айлантириб, тегиб олганликда айблади.
Энди унинг ҳар битта гапи юрагимга ўқдек қадала бошлади.
Мен ҳам боплаб жавоб қайтарай дедиму аммо эримнинг “илтимос, онам ҳовуридан тушганча гап қайтарманг” деган сўзлари ёдимга тушиб тилимни тийдим.
Ўша куни қайнонам ўғлини имлаб, хонасига олиб кириб кетди. Орадан анча вақт ўтгач, эрим сувга тушган мушукдек ёнимга келди. Аммо онаси билан нималарни гаплашганини айтмади.
Бир куни қайнонам ҳовлимизга иккита мелисани бошлаб келиб уларга мени келганимдан буён уйидан нарсалар йўқолаётганини айтиб аюҳаннос солди. Кейин уларни ётоқхонамга бошлаб кирди. Қайнонам нарсаларимни титкилаб ниманидир изларди. Кейин шкафимдан тилла тақинчоқларини олиб мелисаларга кўрсатди. Мени ўғирликда айблади.
Бу туҳматдан қутилолмадим. Ўзимни оқлолмадим.
Қайнонам мен йўғимда тиллаларини шкафимга солиб қўйганлигини тушуниб етдим. Афсуски қўли эгри деган ном олдим. Ҳақлигимни исботлай олмадим. Қайнонам турмуш ўртоғимнинг ялиниб-ёлворишига қарамасдан менга туҳмат қилиб, топилмаган тилла билагузук учун судга берди.
Бир йилдан сўнг мен қамоқдан чиқиб уйимга қайтдим. Қизалоғимни жудаям соғингандим. У билан қучоқлашиб кўришишни кўз олдимга келтириб, дарвозани очдим. У ёқ бу ёққа алангладим. Нимагадир ҳовлида болам кўринмасди. Қайнонамга салом бердим-да, дарҳол боламни сўрадим. Қайнонам бўлса худди мени биринчи маротаба кўраётгандек ажабланиб тикилди.
— Болам қани деяпман, мен сизга! — дея бақирдим мен.
Шу пайт эрим уйдан отилиб чиқди-да, остонада бир зум тўхтаб қолди. Хўжайнимдан қизимни сўрадим. У онасига қаради.
— Камолани ўт ўриб келгани тутзорга жўнатгандим, — деди қайнонам кўзларини ерга тикиб.
Тутзорга қараб шошилиб кетдим.
Ортимдан хўжайним ҳам изма-из келарди. Афсуски тутзордан Камоланинг қонга беланган жасадини топдим. Унинг ҳаётга тўймаган кўзлари катта-катта бўлиб очилиб турарди. Қизалоғим ётган жойдан сал нарида эса қонга бўялган ўроқ ётарди.
— Болам! Вой болам? Ким сени бу аҳволга солди, ким?! — дея бақирганимча қизимни қучдим. Фарёдимни эшитган турмуш ўртоғим югуриб келди-да боласини қонга бўялиб ётганини кўриб, у ҳам даҳшатдан қотиб қолди. Кўзлари билан кимнидир излай бошлади. Фариштагинам......
@AYOLLOGIKASI
ни ўтлар устига ётқиздим-да шартта ўрнимдан туриб, қонли ўроқни қўлимга олиб, тутзорнинг у томонига қараб югуриб кетдим. Шу пайт тутзор ичида йиқилиб-суриниб, қочиб кетаётган бир эркакка кўзим тушди. Унга етиб олгач, эркакнинг ёқасига чанг солдим.
— Мен, мен ундай қилмоқчи эмасдим. Ўзи қаршилик кўрсатди. Қоровулман. Сўрамасдан ўт ўрибди. Шунга... Озгина ичгандим. Уни ўпгандим. Кейин..., — деди эркак дудуқланиб.
— Исқирт.
Боламнинг бошига етибсан-ку! Сенинг жазоингни ўзим бераман! — дея унинг дуч келган жойига ўроқни тиқиб олавердим, тиқавердим.
Турмуш ўртоғим менинг қўлимдан ўроқни тортиб олмагунча бу ҳол давом этди.
Кейин ерга ўтирганимча ўкириб йиғлаб юбордим.
Болагинамни, беғубор фариштагинамни асраб қололмадим. Турмуш ўртоғим қонга беланган боламнинг ўлигини қўлига кўтариб олди. Эр-хотин бир алфозда уйга кириб бордик. Қайнонам бизни кўриб эси оғай деди.
Ёмон гап тез тарқалади, деганларидек бу мудҳиш воқеа бир зумда маҳаллага ёйилди. Одамлар жанозага етиб келишди. Фариштадек боламни қабристонга қўйиб келишди. Тергов ишлари ҳам бошланди. Тергов жараёнида тутзор қоровули ичиб олиб, Камолани номусига тажовуз қилгани, қаршилик кўрсатгани учун уни ўроқ билан уриб ўлдирганимни айтдим. Афсуски қотилни ўлдирганим учун мен ҳам қотил деган номни олиб қамалдим.
Турмуш ўртоғим эса қоровулни ўзи ўлдирганини уни қамаш лозимлигини айтиб бақирарди. Виждон азобидан қийналаётган қайнонам бўлса суддагиларга “мияси айниган мен кампирни қаманглар. Уни мен ўлдирдим” деб йиғларди.
Фарзанд доғи ёмон бўларкан.
Кўз олдимдан ҳамон қизалоғимнинг менга талпиниб турган чеҳраси, гап-сўзлари кетмайди. У ҳаётга қанчалар ташна эди. Катта бўлганида чевар бўлиб, менга чиройли куйлаклар тикиб бермоқчи эди. Ҳеч ким мендек боласининг ҳажрида ёнмасин...”
@AYOLLOGIKASI
— Мен, мен ундай қилмоқчи эмасдим. Ўзи қаршилик кўрсатди. Қоровулман. Сўрамасдан ўт ўрибди. Шунга... Озгина ичгандим. Уни ўпгандим. Кейин..., — деди эркак дудуқланиб.
— Исқирт.
Боламнинг бошига етибсан-ку! Сенинг жазоингни ўзим бераман! — дея унинг дуч келган жойига ўроқни тиқиб олавердим, тиқавердим.
Турмуш ўртоғим менинг қўлимдан ўроқни тортиб олмагунча бу ҳол давом этди.
Кейин ерга ўтирганимча ўкириб йиғлаб юбордим.
Болагинамни, беғубор фариштагинамни асраб қололмадим. Турмуш ўртоғим қонга беланган боламнинг ўлигини қўлига кўтариб олди. Эр-хотин бир алфозда уйга кириб бордик. Қайнонам бизни кўриб эси оғай деди.
Ёмон гап тез тарқалади, деганларидек бу мудҳиш воқеа бир зумда маҳаллага ёйилди. Одамлар жанозага етиб келишди. Фариштадек боламни қабристонга қўйиб келишди. Тергов ишлари ҳам бошланди. Тергов жараёнида тутзор қоровули ичиб олиб, Камолани номусига тажовуз қилгани, қаршилик кўрсатгани учун уни ўроқ билан уриб ўлдирганимни айтдим. Афсуски қотилни ўлдирганим учун мен ҳам қотил деган номни олиб қамалдим.
Турмуш ўртоғим эса қоровулни ўзи ўлдирганини уни қамаш лозимлигини айтиб бақирарди. Виждон азобидан қийналаётган қайнонам бўлса суддагиларга “мияси айниган мен кампирни қаманглар. Уни мен ўлдирдим” деб йиғларди.
Фарзанд доғи ёмон бўларкан.
Кўз олдимдан ҳамон қизалоғимнинг менга талпиниб турган чеҳраси, гап-сўзлари кетмайди. У ҳаётга қанчалар ташна эди. Катта бўлганида чевар бўлиб, менга чиройли куйлаклар тикиб бермоқчи эди. Ҳеч ким мендек боласининг ҳажрида ёнмасин...”
@AYOLLOGIKASI
Сабр жаннатга йўлдир
Йигирма ёшда эдим. Устозим билан бир китоб ўқидик. Номи ёдимдан кўтарилган, араб тилидаги шеърий китобнинг мазмуни бундай эди: ўн уч ёшли қиз оғир касалликка чалинади. Изтиробда қолган онаизор қизига буни билдирмаслик учун, қўлидан нима келса, қилади. Лекин кун келиб ҳақиқатни билган қиз онасига дил сўзларини бундай баён қилади: “Онажон, сиз мени яхши кўрасиз, мен ҳам сизни яхши кўраман. Мени яратган Раббимни эса ҳаммадан ортиқ яхши кўраман. Сиз мени дунёга келтирдингиз, вояга етказдингиз.
Олам-олам яхши тилаклар билан, чиройли кийимларда куёвга узатиш орзусида эдингиз. Энди бизларни йўқдан бор қилган, Ўзини янада яқинроқ танитиш учун шу синов-дардни берган меҳрибон ва раҳмли Зот ҳузурига оқ либосда кузатсангиз, хурсанд бўлмайсизми, онажон?
Сабрли бандаларига жаннатни ваъда этган ва сўзига хилоф қилмайдиган Аллоҳ таоло имтиҳонларидан чиройли ўтсак, гўзал мукофотлар билан сийлайди, иншааллоҳ.
Йиғламанг, онажон! Ҳаммамизнинг ҳам бу дунёдан кетар кунимиз бор. Ўзингиз кўп такрорлайдиган ояти каримани эсланг: “Ҳар бир жон ўлимнинг тотувчисидир...” (Анбиё, 35). Дуо қилинг, ўлим фариштаси чиройли ҳолатда келсин. Сўнгги сўзим имон калималари бўлишини Аллохдан сўранг, онажон!”
Онаизор бу ҳақ сўзлар қошида нима дейишини билмайди, жимгина йиғлаб ўтиради. Вақт-соати келиб, жигарпорасини чиройли ҳолатда сўнгги сафарга кузатади. Сабр ва умид билан жаннатларда бирга қилишини сўраб, Аллоҳ таолога дуо қилади...
Китобни кўзда ёш билан ўқиб чиққан эдик. Ёшлигимда ўқиган асарларимнинг ҳаммасидан кўра шуниси кўпроқ ёдимда қолган. Бунинг ҳам ҳикмати бор экан – орадан ўттиз йил ўтиб бошимга ўша асардаги онанинг куни тушди. Фарзандимдан айрилдим.
Қизим ўзининг бу дунёдан кетишини билиб-сезиб юрса ҳам, мени авайлаган, онамни қўрқитиб юбормай, деб дардини ичга ютган экан. Ўлимидан бир ҳафтача олдин: “Онажон, энди сизни хафа қилмайман, шод-хуррам яйраб яшаймиз. Онанинг меҳри барибир бошқача-да”, деб қолди. Мен турмушга чиқишидан олдин мени тинчлантиряпти, ўзини бошқа оилага кўниктиряпти, деб ўйладим (бир жойга узатишга розилик берган эдик). Қизим эса шу тарзда мендан, бошқа яқинларидан розилик сўраб олган экан.
Юраги олдин ҳам бир-икки марта безовта қилган эди. Дардини енгил санаган, умри охирлаб қолганини сезмаган эканман. Юраги яна хуруж қилди. Кичик қизим ва ўғлим Ёсин сурасини ўқий бошлашди. Шунда ҳам яхши бўлиб қолар, деб умид қилдим. Қизимнинг охирги калимаси: “Саламун қовламмир-роббир-роҳийм”, яъни, (Уларга) раҳмли Парвардигор (томони)дан салом (айтилур)” (Ёсин, 58), бўлди...
Айрилиқ азоби ичра дод солгим келарди. Аммо Аллоҳнинг тақдирига рози бўлиб, ажру савоблар олинадиган вақтда нолиш мўминлик ўлчовларига тўғри келмайди. “Инна лиллаҳи ва инна илайҳи рожиъун” калимасига тилим зўрға айланарди. Оғир синовнинг изтироблари бир томон, Аллоҳ розилигини топиш учун бу мусибатга сабр қилишим кераклиги ҳақидаги ўйлар бир томон... Юрагим ёнар, ўртанар, кўзларимда ёш билан сабр, куч-қувват сўраб дуо қилардим. Ғам кучини кўрсатди, ҳушимдан кетдим. Ўзимга келганимдан сўнг хайрлашиш учун олиб киришди. Қизим чиройли ҳолатда ётар, гўё ухлаётгандек эди. Боласини кафан ичра кўриш она учун чидаб бўлмас ҳолат. Аммо дуоларим ижобатими, сабрнинг кучи нималарга қодир эканини ўша пайтда ҳис қилдим. Кўзимдаги ёш тинди. Тилимга сўзлар қуйилиб кела бошлади:
“Болам, Аллоҳ таоло сенга бу дунёда она бўлишни менга насиб этди, охиратдаги оналаринг Расулуллоҳнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) покиза завжалари бўлсин. Раббим сени менга бериб, 25 йил хурсанд қилди. Сенга Ўзини, Пайғамбарини (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) таниш, Қуръонни хатм қилиш саодатини берди.
Бу дунёда етмаган орзуларингга охиратда етгин. Жаннатларда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) кутиб олсинлар... Сафаринг бехатар, савол-жавобларга тилларинг бурро бўлсин. Дийдор қиёматга қолди, болам. Илоҳим, менга жаннатларда пешвоз чиққин...”
@AYOLLOGIKASI
Йигирма ёшда эдим. Устозим билан бир китоб ўқидик. Номи ёдимдан кўтарилган, араб тилидаги шеърий китобнинг мазмуни бундай эди: ўн уч ёшли қиз оғир касалликка чалинади. Изтиробда қолган онаизор қизига буни билдирмаслик учун, қўлидан нима келса, қилади. Лекин кун келиб ҳақиқатни билган қиз онасига дил сўзларини бундай баён қилади: “Онажон, сиз мени яхши кўрасиз, мен ҳам сизни яхши кўраман. Мени яратган Раббимни эса ҳаммадан ортиқ яхши кўраман. Сиз мени дунёга келтирдингиз, вояга етказдингиз.
Олам-олам яхши тилаклар билан, чиройли кийимларда куёвга узатиш орзусида эдингиз. Энди бизларни йўқдан бор қилган, Ўзини янада яқинроқ танитиш учун шу синов-дардни берган меҳрибон ва раҳмли Зот ҳузурига оқ либосда кузатсангиз, хурсанд бўлмайсизми, онажон?
Сабрли бандаларига жаннатни ваъда этган ва сўзига хилоф қилмайдиган Аллоҳ таоло имтиҳонларидан чиройли ўтсак, гўзал мукофотлар билан сийлайди, иншааллоҳ.
Йиғламанг, онажон! Ҳаммамизнинг ҳам бу дунёдан кетар кунимиз бор. Ўзингиз кўп такрорлайдиган ояти каримани эсланг: “Ҳар бир жон ўлимнинг тотувчисидир...” (Анбиё, 35). Дуо қилинг, ўлим фариштаси чиройли ҳолатда келсин. Сўнгги сўзим имон калималари бўлишини Аллохдан сўранг, онажон!”
Онаизор бу ҳақ сўзлар қошида нима дейишини билмайди, жимгина йиғлаб ўтиради. Вақт-соати келиб, жигарпорасини чиройли ҳолатда сўнгги сафарга кузатади. Сабр ва умид билан жаннатларда бирга қилишини сўраб, Аллоҳ таолога дуо қилади...
Китобни кўзда ёш билан ўқиб чиққан эдик. Ёшлигимда ўқиган асарларимнинг ҳаммасидан кўра шуниси кўпроқ ёдимда қолган. Бунинг ҳам ҳикмати бор экан – орадан ўттиз йил ўтиб бошимга ўша асардаги онанинг куни тушди. Фарзандимдан айрилдим.
Қизим ўзининг бу дунёдан кетишини билиб-сезиб юрса ҳам, мени авайлаган, онамни қўрқитиб юбормай, деб дардини ичга ютган экан. Ўлимидан бир ҳафтача олдин: “Онажон, энди сизни хафа қилмайман, шод-хуррам яйраб яшаймиз. Онанинг меҳри барибир бошқача-да”, деб қолди. Мен турмушга чиқишидан олдин мени тинчлантиряпти, ўзини бошқа оилага кўниктиряпти, деб ўйладим (бир жойга узатишга розилик берган эдик). Қизим эса шу тарзда мендан, бошқа яқинларидан розилик сўраб олган экан.
Юраги олдин ҳам бир-икки марта безовта қилган эди. Дардини енгил санаган, умри охирлаб қолганини сезмаган эканман. Юраги яна хуруж қилди. Кичик қизим ва ўғлим Ёсин сурасини ўқий бошлашди. Шунда ҳам яхши бўлиб қолар, деб умид қилдим. Қизимнинг охирги калимаси: “Саламун қовламмир-роббир-роҳийм”, яъни, (Уларга) раҳмли Парвардигор (томони)дан салом (айтилур)” (Ёсин, 58), бўлди...
Айрилиқ азоби ичра дод солгим келарди. Аммо Аллоҳнинг тақдирига рози бўлиб, ажру савоблар олинадиган вақтда нолиш мўминлик ўлчовларига тўғри келмайди. “Инна лиллаҳи ва инна илайҳи рожиъун” калимасига тилим зўрға айланарди. Оғир синовнинг изтироблари бир томон, Аллоҳ розилигини топиш учун бу мусибатга сабр қилишим кераклиги ҳақидаги ўйлар бир томон... Юрагим ёнар, ўртанар, кўзларимда ёш билан сабр, куч-қувват сўраб дуо қилардим. Ғам кучини кўрсатди, ҳушимдан кетдим. Ўзимга келганимдан сўнг хайрлашиш учун олиб киришди. Қизим чиройли ҳолатда ётар, гўё ухлаётгандек эди. Боласини кафан ичра кўриш она учун чидаб бўлмас ҳолат. Аммо дуоларим ижобатими, сабрнинг кучи нималарга қодир эканини ўша пайтда ҳис қилдим. Кўзимдаги ёш тинди. Тилимга сўзлар қуйилиб кела бошлади:
“Болам, Аллоҳ таоло сенга бу дунёда она бўлишни менга насиб этди, охиратдаги оналаринг Расулуллоҳнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) покиза завжалари бўлсин. Раббим сени менга бериб, 25 йил хурсанд қилди. Сенга Ўзини, Пайғамбарини (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) таниш, Қуръонни хатм қилиш саодатини берди.
Бу дунёда етмаган орзуларингга охиратда етгин. Жаннатларда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) кутиб олсинлар... Сафаринг бехатар, савол-жавобларга тилларинг бурро бўлсин. Дийдор қиёматга қолди, болам. Илоҳим, менга жаннатларда пешвоз чиққин...”
@AYOLLOGIKASI
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Торт НАПОЛЕОН по ТАШКЕНТСКИ 🔥Тошкентдаги машхур НАПОЛЕОН торти заказга тайерласангиз хам 🔥
@AYOLLOGIKASI
@AYOLLOGIKASI
📝 ГАДОЙ ХОТИН БИЛАН СУҲБАТ… (Бўлган воқеа)
Журналистнинг ҳаёти шунақа. Деярли ҳар куни қандайдир мақола ёзиш мақсадида аллақаёқларга боради, кун бўйи кимларнидир қидиради…
Мен ҳам ўша куни шошилинч кабинетдан чиқиб ўзим режалаштирган мақолани уюштириш ниятида кўзлаган манзилимга йўл олдим.
Кўнглим негадир ғаш. Дилим сиёҳ.
Хаёлимда фақат бир гап. Кечаси аланг-жаланг тушлар кўриб чиқибман. Эрта тонгда туриб керакли дуоларни ўзимча ўқиб олган бўлсам-да, барибир кўнглим таскин топмади. Тезроқ йўлимдан гадой чиқишини ва унга атаганимни топшириб енгил тортишни истардим.
Фаришталар омин деган эканми, бир пайт йўл четида чамаси бир ярим ёшлар оралиғидаги боласини бағрига босганча тиланчилик қилиб ўтирган бир аёл эътиборимни тортди.
Рўпарасига етганда таққа тўхтадим. Аёл тахминан қирқ ёшларда, эгнидаги кийимлари жулдургина, қорамағиз бўлса-да, лўлига ўхшамасди…
Шу лаҳзаларда тайёрлашим зарур бўлган мақола ҳам миямни тарк этиб, беихтиёр тиланчи аёл билан қизиқиб қолдим.
У кўкрагини очганча боласини эмизиб ўтирарди. (Тиланчи аёлларнинг кўпчилиги шунақа. Катта кўчада сийналарини очиб бемалол бола эмизаверишади)
Йўқ, ҳарқалай ийменди шекилли қараб қолганимни кўриб бир кафти билан кўксини беркитиб олди.
Мен чўнтагимдан пул чиқариб ердаги қутичасига ташладим. Миямда эса «Шу аёлни суҳбатга тортиб кўрсам-чи? Ҳаёти қанақа экан?» деган ўйлар чарх ура бошлади.
Яқин орада зоғ кўринмасди. Менинг қотиб турганимдан қўрқдими, у ола қараш қилиб ердаги қутичасини шартта қўлига олди.
— Кечирасиз, синглим, сиз мабодо…
— Сизга нима керак? — лўлилар шевасига яқин тилда қўрқув аралаш сўради у. — Нега менга тикилиб қолдингиз?..
— Қўрқманг, — дедим кулимсираб. — сизда зарур гапим бор эди! — Мен ижодкорман. Анчадан бери шу касбдагилар ҳаёти ҳақида газетада мақола бермоқчи бўлиб юрибман. Мен билан ўтириб суҳбатлашмайсизми?.. Агар вақтингиз бўлса…
— Кейин нима бўлади? — сўради аёл.
— Нима кейин? Тушунмадим.
— Газитда чиқарсангиз, мени милисалар ушлаб…
— Йўғ-э, — кулиб юбордим мен. — ҳеч ким сизни безовта қилмайди. Исмингизни ўзгартириб ёзаман.
— Шунақами?.. Ундай бўлса розиман. — деди аёл енгил тортиб. Ва боласини кўкракдан ажратиб ёнидаги увадаси чиққан кўрпача устига ўтқазди-да, айбдорлардек бошини эгиб, икки қўлини иягига тираганча давом этди. Мен бўлсам, ишим ўнгидан келаётганидан хурсанд бўлиб қулоғимни динг қилдим.
— Исмим Маржона, — давом этди у. — сиз лўли деб ўйлаган бўлсангиз, хато қипсиз. Ўзбекман. Асли бухороликман. Биласизми, болалигимда ота-онам қандайдир касалга чалиниб ўлиб кетишган. Етти ёшимда етим қолиб, ҳали у қўшниникида, ҳали бу қўшниникида кун ўтказардим. Қариндош-уруғларимизнинг ҳам бола-чақаси бор. Уларга ортиқча эдимми, ҳеч бири мени олиб кетишни исташмаган.
Хуллас, шу кўйи ўн бир ёшга етдим. Қўшниларнинг ҳам жонига тегдим шекилли, борманми-йўқманми, қизиқмай қўйишди. Биров менинг нега мактабга қатнамаётганим билан ҳам қизиқмасди. Охир оқибат кўчага чиқиб кетдим…
Қорним оч, чўнтагимда пулим йўқ. Гадойликнинг илк сабоғини ўшанда олганман.
Очликдан силлам қурий бошлаганда, кимларгадир ялиниш ўрнига шаҳарга бориб одамлар гавжум жойга ўтириб олардим-да, болаликда онамдан эшитган дуоларни узуқ-юлуқ ўқий кетардим. Кўзларимни эса уялганимдан юмиб олардим.
Кейин-кейин кўникиб ҳам кетдим. Кўзларимни юммасдан, ўзим тиланаётганларга тик қарай оладиган бўлдим… Ёши катта гадойлар неча марталаб ҳайдаб солишса ҳам йўлини топиб қорнимга овқат топа билдим. Қиш чиллаларида домларнинг ертўласида, баъзан кўприклар остида юпқагина камзулимга ўранган кўйи жон сақладим…
Ёшлигимда бир орзуим бор эди. Лўли йигитни севиб қолишни жуда-жуда истардим…
Ҳайрон бўлдингиз-а?.. Тўғри, гоҳида ўзим ҳам ўзимни таний олмай қолар эдим. Лекин ўтирсам ҳам, турсам ҳам шу ўй менга тинчлик бермасди. Билмадим. Балки, уларнинг юз кўринишлари ҳиндларга ўхшаши учундир?.. Ўшанда ҳам ҳинд фильмларини берилиб кўрар, кино қаҳрамонларига ўхшагим, улар билан яқин бўлгим келаверарди-да!..
Хоҳ ишонинг, хоҳ ишонманг, ўн олти ёшимда орзуим ушалгандай бўлди. Шаҳарда тиланиб юриб арава қўшилган эшакда кетаётган чиройли лўли йигит билан
@AYOLLOGIKASI
Журналистнинг ҳаёти шунақа. Деярли ҳар куни қандайдир мақола ёзиш мақсадида аллақаёқларга боради, кун бўйи кимларнидир қидиради…
Мен ҳам ўша куни шошилинч кабинетдан чиқиб ўзим режалаштирган мақолани уюштириш ниятида кўзлаган манзилимга йўл олдим.
Кўнглим негадир ғаш. Дилим сиёҳ.
Хаёлимда фақат бир гап. Кечаси аланг-жаланг тушлар кўриб чиқибман. Эрта тонгда туриб керакли дуоларни ўзимча ўқиб олган бўлсам-да, барибир кўнглим таскин топмади. Тезроқ йўлимдан гадой чиқишини ва унга атаганимни топшириб енгил тортишни истардим.
Фаришталар омин деган эканми, бир пайт йўл четида чамаси бир ярим ёшлар оралиғидаги боласини бағрига босганча тиланчилик қилиб ўтирган бир аёл эътиборимни тортди.
Рўпарасига етганда таққа тўхтадим. Аёл тахминан қирқ ёшларда, эгнидаги кийимлари жулдургина, қорамағиз бўлса-да, лўлига ўхшамасди…
Шу лаҳзаларда тайёрлашим зарур бўлган мақола ҳам миямни тарк этиб, беихтиёр тиланчи аёл билан қизиқиб қолдим.
У кўкрагини очганча боласини эмизиб ўтирарди. (Тиланчи аёлларнинг кўпчилиги шунақа. Катта кўчада сийналарини очиб бемалол бола эмизаверишади)
Йўқ, ҳарқалай ийменди шекилли қараб қолганимни кўриб бир кафти билан кўксини беркитиб олди.
Мен чўнтагимдан пул чиқариб ердаги қутичасига ташладим. Миямда эса «Шу аёлни суҳбатга тортиб кўрсам-чи? Ҳаёти қанақа экан?» деган ўйлар чарх ура бошлади.
Яқин орада зоғ кўринмасди. Менинг қотиб турганимдан қўрқдими, у ола қараш қилиб ердаги қутичасини шартта қўлига олди.
— Кечирасиз, синглим, сиз мабодо…
— Сизга нима керак? — лўлилар шевасига яқин тилда қўрқув аралаш сўради у. — Нега менга тикилиб қолдингиз?..
— Қўрқманг, — дедим кулимсираб. — сизда зарур гапим бор эди! — Мен ижодкорман. Анчадан бери шу касбдагилар ҳаёти ҳақида газетада мақола бермоқчи бўлиб юрибман. Мен билан ўтириб суҳбатлашмайсизми?.. Агар вақтингиз бўлса…
— Кейин нима бўлади? — сўради аёл.
— Нима кейин? Тушунмадим.
— Газитда чиқарсангиз, мени милисалар ушлаб…
— Йўғ-э, — кулиб юбордим мен. — ҳеч ким сизни безовта қилмайди. Исмингизни ўзгартириб ёзаман.
— Шунақами?.. Ундай бўлса розиман. — деди аёл енгил тортиб. Ва боласини кўкракдан ажратиб ёнидаги увадаси чиққан кўрпача устига ўтқазди-да, айбдорлардек бошини эгиб, икки қўлини иягига тираганча давом этди. Мен бўлсам, ишим ўнгидан келаётганидан хурсанд бўлиб қулоғимни динг қилдим.
— Исмим Маржона, — давом этди у. — сиз лўли деб ўйлаган бўлсангиз, хато қипсиз. Ўзбекман. Асли бухороликман. Биласизми, болалигимда ота-онам қандайдир касалга чалиниб ўлиб кетишган. Етти ёшимда етим қолиб, ҳали у қўшниникида, ҳали бу қўшниникида кун ўтказардим. Қариндош-уруғларимизнинг ҳам бола-чақаси бор. Уларга ортиқча эдимми, ҳеч бири мени олиб кетишни исташмаган.
Хуллас, шу кўйи ўн бир ёшга етдим. Қўшниларнинг ҳам жонига тегдим шекилли, борманми-йўқманми, қизиқмай қўйишди. Биров менинг нега мактабга қатнамаётганим билан ҳам қизиқмасди. Охир оқибат кўчага чиқиб кетдим…
Қорним оч, чўнтагимда пулим йўқ. Гадойликнинг илк сабоғини ўшанда олганман.
Очликдан силлам қурий бошлаганда, кимларгадир ялиниш ўрнига шаҳарга бориб одамлар гавжум жойга ўтириб олардим-да, болаликда онамдан эшитган дуоларни узуқ-юлуқ ўқий кетардим. Кўзларимни эса уялганимдан юмиб олардим.
Кейин-кейин кўникиб ҳам кетдим. Кўзларимни юммасдан, ўзим тиланаётганларга тик қарай оладиган бўлдим… Ёши катта гадойлар неча марталаб ҳайдаб солишса ҳам йўлини топиб қорнимга овқат топа билдим. Қиш чиллаларида домларнинг ертўласида, баъзан кўприклар остида юпқагина камзулимга ўранган кўйи жон сақладим…
Ёшлигимда бир орзуим бор эди. Лўли йигитни севиб қолишни жуда-жуда истардим…
Ҳайрон бўлдингиз-а?.. Тўғри, гоҳида ўзим ҳам ўзимни таний олмай қолар эдим. Лекин ўтирсам ҳам, турсам ҳам шу ўй менга тинчлик бермасди. Билмадим. Балки, уларнинг юз кўринишлари ҳиндларга ўхшаши учундир?.. Ўшанда ҳам ҳинд фильмларини берилиб кўрар, кино қаҳрамонларига ўхшагим, улар билан яқин бўлгим келаверарди-да!..
Хоҳ ишонинг, хоҳ ишонманг, ўн олти ёшимда орзуим ушалгандай бўлди. Шаҳарда тиланиб юриб арава қўшилган эшакда кетаётган чиройли лўли йигит билан
@AYOLLOGIKASI
танишиб қолдим. Танишувимиз ғалати кечди. Арава бўш шишаларга тўла эди. Ўнқир-чўнқирда арава чайқалиб бир неча ўнлаб шишалар тўкилди. Мен беихтиёр шоша-пиша синмай қолган шишаларни тердим-у, аравага қайтадан жойладим.
— Сиз лўлимисиз? — сўради Иззат (йигитнинг исми шундай эди) қорамағизлигим сабаб шундай ўйлади шекилли.
— Башарти лўли бўлсам-чи?
— Ўхшайсиз. Лекин шевангиз бошқача.
— Тўғри, мен ўзбекман. Шунинг учун шевам бошқача…
Биз Иззат билан шу кундан эътиборан учраша бошладик. Йўқ, бошқалар каби янги кийимларда, боғларда ўтирмасдик. Аксинча, ҳар куни Иззат эшагида шу кўчадан ўтар, мен уни кутиб турардим. Иккаламиз шаҳарни айланиб шиша йиғардик. Топшириб пул қилгандан сўнг эшакда мириқиб сайр қилардик…
Йўқ, бироз адашган эканман. Лўлилар мени қаллиқ сифатида қабул қилишни исташмади. Иззатнинг оиласи ҳам шаҳарнинг бир четидаги кенгликда қора уй тутиб яшарди. Буни лўлилар табори деб аташарди. Ҳаммаёқ ахлатга тўла, лўли болалари шаталоқ отиб ўйнашар, итларнинг вовиллаши атрофни тутиб ётарди.
Мени таборга олиб келгач, бўлди тўполон, бўўлди тўполон… Лўли аёллар қўйиб берса мени ғажиб ташлашга тайёр туришар, эркаклари қўлларига тошмиди, темирмиди олиб Иззатга хезланишар, онаси уни жон-жаҳди билан ҳимоя қиларди…
Иззат онасини кўндира олмагач, мени эшак аравасига ўтқазиб мусулмонлар мачитига олиб борди ва муллага ҳаммасини тушунтирди. Биз никоҳ ўқитдик…
Ҳайронман, ҳаммаси шу қадар тез содир бўлдики, ўз бахтимга ишонгим келмас, худди ширин туш кўраётгандек эдим. Лўлиларнинг жанжаллари-тўполонлари ҳам ёдимдан кўтарилганди. Ёнимдаги девқомат Иззатга ишонар, унинг ҳимоясида эканимни ҳис этганим сайин дадиллашиб бошимни баланд тутардим.
— Сен қасам ич! — деди йўл-йўлакай Иззат эшагини тўхтатиб.
— Нима деб қасам ичай? — сўрадим кулиб.
— Сен бугундан эътиборан лўли ҳисобланасан. «Бир умр тиланчилик қиламан, лўлилар одатига амал қиламан.» деб қасам ич!..
Мен қасам ичдим.
Афсуски, яна омадим юришмади. Иззат алоҳида чодир қуриб мен билан бирга яшай бошлаган бўлса-да, онаси кунига ўн-ўн беш марталаб чодиримга кирар, менга дағдаға қилар, дастурхондаги нонгача тортиб олиб ўз чодирига олиб кетарди. Юз-кўзларида заррача шафқат аломатларини кўрмасдим.
Аламим келганидан тўйиб-тўйиб йиғлар, қисматимга лаънатлар ўқирдим.
Аммо нима қилай? Чидашга мажбур эдим. Иззатга айтсам, бир умр уни йўқотиб қўйишдан чўчирдим. Шу нарсагина мени сукут сақлашга мажбур этарди.
Ҳа, тоқат қилдим. Иззат кириб келганда кулиб, очиқ чеҳра билан кутиб олавердим. Ҳеч бир гина кудурат қилмадим.
Ҳа, якшанба куни эди. Иззатнинг онаси Олмахон опа, яъни, мени келин сифатида ҳамон тан олмаётган қайнонам тушга яқин қўлида эски, четлари кўчган сопол итялоқ билан кириб келди.
— Агар Иззатдан айрилиб қолмай десанг, мана шу итялоқдан овқат ейсан. — деди у сопол идишни оёқларим остига ташлаб. — Чунки, сен беномус, беҳаё, тошбағирсан!.. Ўғлимнинг бош-кўзини айлантириб қўйгансан. Ўлармидинг ўзингнинг ўзбагинггдан биронтасини топсанг?.
Мен индамадим. Лабларимни тишлаганча тескари ўгирилиб туравердим.
— Сенга нон ҳам, овқат ҳам берилмайди. — давом этди қайнонам. — Итларим қатори ювинди келтириб бераман. Билиб қўй, ўғлимга ғинг десанг, тамом бўлдим деявер! У нима бўлгандаям эркак киши. Сен қанжиқнинг гапингга кириб тўполон кўтарадиган бўлса, гўштингни титиб ташлайман. Пул ҳам сўрамайсан. У кетганидан кейин ҳаммаёғингни ўзим текшириб тураман…
Бунисигаям кўндим. Фақат Иззат келгандагина тузук-қуруқ овқат ейдиган, бошқа вақтларда итларга бериладиган ювиндини ичиб кун кўришга маҳкум этилдим.
Қанийди фарзандли бўлиб қолсам, — ўйлардим ўзимча. — невара бу шафқатсиз қайнонамниям юмшатармиди…
Орадан икки йил ўтган бўлса-да, ҳомиладорликдан дарак бўлмади. Ана энди қайнонамга Худо берди. Овқатдан, эркинликдан қисгани бир ёқда қолиб, туғмасдан олиб туғмасга сола бошлади. Майлийди, шунча уқубатларга бардош қилган шунисини ҳам кечирардим. Лекин кунларнинг бирида… Иззатнинг икки чодир наридаги лўли қизга унаштирилганини эшитиш.
Бунисини вужудимга сиғдира олмадим. Иззат ҳам лом-мим демасди. Кечалари қайта-қайта сўрасам ҳам, уф тортганча тескари ўгирилиб олаверарди.
Бир куни тонг ёришар-ёришмас, чиқиб
— Сиз лўлимисиз? — сўради Иззат (йигитнинг исми шундай эди) қорамағизлигим сабаб шундай ўйлади шекилли.
— Башарти лўли бўлсам-чи?
— Ўхшайсиз. Лекин шевангиз бошқача.
— Тўғри, мен ўзбекман. Шунинг учун шевам бошқача…
Биз Иззат билан шу кундан эътиборан учраша бошладик. Йўқ, бошқалар каби янги кийимларда, боғларда ўтирмасдик. Аксинча, ҳар куни Иззат эшагида шу кўчадан ўтар, мен уни кутиб турардим. Иккаламиз шаҳарни айланиб шиша йиғардик. Топшириб пул қилгандан сўнг эшакда мириқиб сайр қилардик…
Йўқ, бироз адашган эканман. Лўлилар мени қаллиқ сифатида қабул қилишни исташмади. Иззатнинг оиласи ҳам шаҳарнинг бир четидаги кенгликда қора уй тутиб яшарди. Буни лўлилар табори деб аташарди. Ҳаммаёқ ахлатга тўла, лўли болалари шаталоқ отиб ўйнашар, итларнинг вовиллаши атрофни тутиб ётарди.
Мени таборга олиб келгач, бўлди тўполон, бўўлди тўполон… Лўли аёллар қўйиб берса мени ғажиб ташлашга тайёр туришар, эркаклари қўлларига тошмиди, темирмиди олиб Иззатга хезланишар, онаси уни жон-жаҳди билан ҳимоя қиларди…
Иззат онасини кўндира олмагач, мени эшак аравасига ўтқазиб мусулмонлар мачитига олиб борди ва муллага ҳаммасини тушунтирди. Биз никоҳ ўқитдик…
Ҳайронман, ҳаммаси шу қадар тез содир бўлдики, ўз бахтимга ишонгим келмас, худди ширин туш кўраётгандек эдим. Лўлиларнинг жанжаллари-тўполонлари ҳам ёдимдан кўтарилганди. Ёнимдаги девқомат Иззатга ишонар, унинг ҳимоясида эканимни ҳис этганим сайин дадиллашиб бошимни баланд тутардим.
— Сен қасам ич! — деди йўл-йўлакай Иззат эшагини тўхтатиб.
— Нима деб қасам ичай? — сўрадим кулиб.
— Сен бугундан эътиборан лўли ҳисобланасан. «Бир умр тиланчилик қиламан, лўлилар одатига амал қиламан.» деб қасам ич!..
Мен қасам ичдим.
Афсуски, яна омадим юришмади. Иззат алоҳида чодир қуриб мен билан бирга яшай бошлаган бўлса-да, онаси кунига ўн-ўн беш марталаб чодиримга кирар, менга дағдаға қилар, дастурхондаги нонгача тортиб олиб ўз чодирига олиб кетарди. Юз-кўзларида заррача шафқат аломатларини кўрмасдим.
Аламим келганидан тўйиб-тўйиб йиғлар, қисматимга лаънатлар ўқирдим.
Аммо нима қилай? Чидашга мажбур эдим. Иззатга айтсам, бир умр уни йўқотиб қўйишдан чўчирдим. Шу нарсагина мени сукут сақлашга мажбур этарди.
Ҳа, тоқат қилдим. Иззат кириб келганда кулиб, очиқ чеҳра билан кутиб олавердим. Ҳеч бир гина кудурат қилмадим.
Ҳа, якшанба куни эди. Иззатнинг онаси Олмахон опа, яъни, мени келин сифатида ҳамон тан олмаётган қайнонам тушга яқин қўлида эски, четлари кўчган сопол итялоқ билан кириб келди.
— Агар Иззатдан айрилиб қолмай десанг, мана шу итялоқдан овқат ейсан. — деди у сопол идишни оёқларим остига ташлаб. — Чунки, сен беномус, беҳаё, тошбағирсан!.. Ўғлимнинг бош-кўзини айлантириб қўйгансан. Ўлармидинг ўзингнинг ўзбагинггдан биронтасини топсанг?.
Мен индамадим. Лабларимни тишлаганча тескари ўгирилиб туравердим.
— Сенга нон ҳам, овқат ҳам берилмайди. — давом этди қайнонам. — Итларим қатори ювинди келтириб бераман. Билиб қўй, ўғлимга ғинг десанг, тамом бўлдим деявер! У нима бўлгандаям эркак киши. Сен қанжиқнинг гапингга кириб тўполон кўтарадиган бўлса, гўштингни титиб ташлайман. Пул ҳам сўрамайсан. У кетганидан кейин ҳаммаёғингни ўзим текшириб тураман…
Бунисигаям кўндим. Фақат Иззат келгандагина тузук-қуруқ овқат ейдиган, бошқа вақтларда итларга бериладиган ювиндини ичиб кун кўришга маҳкум этилдим.
Қанийди фарзандли бўлиб қолсам, — ўйлардим ўзимча. — невара бу шафқатсиз қайнонамниям юмшатармиди…
Орадан икки йил ўтган бўлса-да, ҳомиладорликдан дарак бўлмади. Ана энди қайнонамга Худо берди. Овқатдан, эркинликдан қисгани бир ёқда қолиб, туғмасдан олиб туғмасга сола бошлади. Майлийди, шунча уқубатларга бардош қилган шунисини ҳам кечирардим. Лекин кунларнинг бирида… Иззатнинг икки чодир наридаги лўли қизга унаштирилганини эшитиш.
Бунисини вужудимга сиғдира олмадим. Иззат ҳам лом-мим демасди. Кечалари қайта-қайта сўрасам ҳам, уф тортганча тескари ўгирилиб олаверарди.
Бир куни тонг ёришар-ёришмас, чиқиб
кетдим.
Мен севиклигимни бир умрга тарк этдим.
Ўзга иложим қолмаганди. Уни беҳуда азоблашни, юрагини зардобга тўлдиришни хоҳламасдим. Бахтли ва тинч-тотув ҳаёт кечириши тарафдори эдим.
Фақат… Қалбим барибир уни дер, яхши кунлар келишидан умидвор эдим. Бир кун келиб мени қидириб топишига ишонардим.
— Кейин-чи? — кўз ёшлари қорамағиз юзларини ювиб тушаётган Маржонага тикилиб сўрадим. — Кейинги ҳаётингиз қандай кечди? Ахир, ҳозир ҳам тиланчилик қилиб юрибсиз-ку!
— Мен Иззатни тарк этаётганимда, ўзимга ўзим: «Бир умр тиланчилик қиламан» деб сўз берганман.
— Нега? Бошқа иш қилсангиз тирикчилигингиз ўтмайдими?
— Йўқ, мен тиланиб ўтирсам, Иззатни эслайман. Ширин хотиралар доимо мен билан бирга бўлади. Эшакда кечган бахтиёр онларимизни ўйлаб кайфиятим кўтарилади. Ўзимни гўё Иззатнинг ёнидагидек ҳис этаман.
— Кейин у сизни қидириб келмадими?
— Келмади. Икки йил кутдим. Дарак бўлмади. Тиланчилар ҳам бир-бирига ҳасад қиларкан. Ёмон одамнинг қўлига тушиб қолганман. У дажжол эркак. Шаҳардаги тиланчиларнинг деярли ҳаммаси унга «улуш» бериб туради. Йўқса, кун бермайди. Милсаларга, солиқчиларга сотади. Ёки бўлмаса, кечаси тутволиб ўлдириб юборишданам тоймайди.
— Бадавлатми? Кечирасиз-у, мен тиланчилар жуда бой бўлишади деб эшитганман.
— У бой. Аммо ўзи яшайдиган уйи меникидан баттар. Топганини бузуқи аёлларга, қиморга сарфлайди. Кундузи тиланчилик қилса, кечаси қиморга боради. Биласизми, мен ҳам ундан ўлгудек қўрқаман. Хоҳлаган пайтда уйимга келиб бирга ётишимни талаб қилади. Нима қилай? Ётаман.
— Милисага хабар берсангиз бўлади-ку!
— Қанийди қўлимдан келса. Иложим йўқ. У мени бир пайтлар кўчаларда қишнинг совуқларида, ёзнинг жазирамаларида қолиб кетишдан асраб қолган. Ундан бир умр қарздорман. Бундан ташқари, мен ўша билан ётгандан сўнг ҳомиладор бўлганман. Афсус… Устига устак ундан қўрқаман. Қўрқишимни билгани учунми, боламни туғиб бағримга босишга қўймайди. Олдириб ташлашга мажбур қилади. Ҳар йили аҳвол шу. Ҳомиламни олдиргач, бировларнинг боласини эмизаман.
— Айтганча, нега энди бировнинг боласини кўтариб ўтирасиз? Кимдир мажбур қиладими?
— Биринчидан, бола кўтариб ўтирсангиз, яхши пул ишлайсиз. Мени ўша эркак ўргатган. Ўша-ўша пиёнисталарнинг, ёки енгилтабиатроқ, ёлғиз, топиш-тутишининг мазаси йўқ аёлларнинг фарзанд кўрганини эшитсам, дарров улар билан келишиб фарзандини кун бўйи олиб юраман. Ҳам эмизиб, ўзим енгил тортаман, ҳам болани бериб туришгани учун ҳақ тўлайман… Бўлди, энди кетинг!.. Ҳозир у кириб келиб қолса, адойи тамом бўламан. Кетинг!..
Маржона даст ўрнидан туриб кетишга чоғланди.
— Кетинг!.. Милисалар келадиган вқат бўлиб қолди. Сизни деб тирикчиликдан қолиб кетаяпман! Кетинг!.. Лекин… Гапларимни албатта газитингизда чоп этинг!.. Кетинг!
Мен секин ўрнимдан туриб кетишга чоғландим.
Маржона эса аллақачон катта йўлга чиқиб олишга улгурди.
Ана энди ҳеч қаерга бориб ўтиришимнинг зарурати қолмаганди. Кабинетга қайтиб худди шу мақолани тайёрласам бас…
То кебинетимга кириб боргунча ҳам ҳам Маржонанинг синиқ чеҳраси, аламли нигоҳлари кўз ўнгимдан кетмади…
Мана, ўша воқеага ҳам икки ойча бўлиб қолди. Ҳар куни шаҳар кўчалари бўйлаб ишга қатнайман, уйимга қайтаман. Ҳар гал болани бағрига босганча ўткинчиларга умидвор термулаётган гадой аёлларни кўрганимда у ёдимга тушади. Боланинг бегоналигига амин бўлсам-да, барибир вужудимда ачиниш ҳиссини туяман. Қисматнинг нақадар шафқатсизлигидан юрагим ўртанади.
Олимжон ҲАЙИТ
@AYOLLOGIKASI
Мен севиклигимни бир умрга тарк этдим.
Ўзга иложим қолмаганди. Уни беҳуда азоблашни, юрагини зардобга тўлдиришни хоҳламасдим. Бахтли ва тинч-тотув ҳаёт кечириши тарафдори эдим.
Фақат… Қалбим барибир уни дер, яхши кунлар келишидан умидвор эдим. Бир кун келиб мени қидириб топишига ишонардим.
— Кейин-чи? — кўз ёшлари қорамағиз юзларини ювиб тушаётган Маржонага тикилиб сўрадим. — Кейинги ҳаётингиз қандай кечди? Ахир, ҳозир ҳам тиланчилик қилиб юрибсиз-ку!
— Мен Иззатни тарк этаётганимда, ўзимга ўзим: «Бир умр тиланчилик қиламан» деб сўз берганман.
— Нега? Бошқа иш қилсангиз тирикчилигингиз ўтмайдими?
— Йўқ, мен тиланиб ўтирсам, Иззатни эслайман. Ширин хотиралар доимо мен билан бирга бўлади. Эшакда кечган бахтиёр онларимизни ўйлаб кайфиятим кўтарилади. Ўзимни гўё Иззатнинг ёнидагидек ҳис этаман.
— Кейин у сизни қидириб келмадими?
— Келмади. Икки йил кутдим. Дарак бўлмади. Тиланчилар ҳам бир-бирига ҳасад қиларкан. Ёмон одамнинг қўлига тушиб қолганман. У дажжол эркак. Шаҳардаги тиланчиларнинг деярли ҳаммаси унга «улуш» бериб туради. Йўқса, кун бермайди. Милсаларга, солиқчиларга сотади. Ёки бўлмаса, кечаси тутволиб ўлдириб юборишданам тоймайди.
— Бадавлатми? Кечирасиз-у, мен тиланчилар жуда бой бўлишади деб эшитганман.
— У бой. Аммо ўзи яшайдиган уйи меникидан баттар. Топганини бузуқи аёлларга, қиморга сарфлайди. Кундузи тиланчилик қилса, кечаси қиморга боради. Биласизми, мен ҳам ундан ўлгудек қўрқаман. Хоҳлаган пайтда уйимга келиб бирга ётишимни талаб қилади. Нима қилай? Ётаман.
— Милисага хабар берсангиз бўлади-ку!
— Қанийди қўлимдан келса. Иложим йўқ. У мени бир пайтлар кўчаларда қишнинг совуқларида, ёзнинг жазирамаларида қолиб кетишдан асраб қолган. Ундан бир умр қарздорман. Бундан ташқари, мен ўша билан ётгандан сўнг ҳомиладор бўлганман. Афсус… Устига устак ундан қўрқаман. Қўрқишимни билгани учунми, боламни туғиб бағримга босишга қўймайди. Олдириб ташлашга мажбур қилади. Ҳар йили аҳвол шу. Ҳомиламни олдиргач, бировларнинг боласини эмизаман.
— Айтганча, нега энди бировнинг боласини кўтариб ўтирасиз? Кимдир мажбур қиладими?
— Биринчидан, бола кўтариб ўтирсангиз, яхши пул ишлайсиз. Мени ўша эркак ўргатган. Ўша-ўша пиёнисталарнинг, ёки енгилтабиатроқ, ёлғиз, топиш-тутишининг мазаси йўқ аёлларнинг фарзанд кўрганини эшитсам, дарров улар билан келишиб фарзандини кун бўйи олиб юраман. Ҳам эмизиб, ўзим енгил тортаман, ҳам болани бериб туришгани учун ҳақ тўлайман… Бўлди, энди кетинг!.. Ҳозир у кириб келиб қолса, адойи тамом бўламан. Кетинг!..
Маржона даст ўрнидан туриб кетишга чоғланди.
— Кетинг!.. Милисалар келадиган вқат бўлиб қолди. Сизни деб тирикчиликдан қолиб кетаяпман! Кетинг!.. Лекин… Гапларимни албатта газитингизда чоп этинг!.. Кетинг!
Мен секин ўрнимдан туриб кетишга чоғландим.
Маржона эса аллақачон катта йўлга чиқиб олишга улгурди.
Ана энди ҳеч қаерга бориб ўтиришимнинг зарурати қолмаганди. Кабинетга қайтиб худди шу мақолани тайёрласам бас…
То кебинетимга кириб боргунча ҳам ҳам Маржонанинг синиқ чеҳраси, аламли нигоҳлари кўз ўнгимдан кетмади…
Мана, ўша воқеага ҳам икки ойча бўлиб қолди. Ҳар куни шаҳар кўчалари бўйлаб ишга қатнайман, уйимга қайтаман. Ҳар гал болани бағрига босганча ўткинчиларга умидвор термулаётган гадой аёлларни кўрганимда у ёдимга тушади. Боланинг бегоналигига амин бўлсам-да, барибир вужудимда ачиниш ҳиссини туяман. Қисматнинг нақадар шафқатсизлигидан юрагим ўртанади.
Олимжон ҲАЙИТ
@AYOLLOGIKASI
📝Фарзандларимга бегона булди!
Инсон ўз хатолари учун ўзи жавоб бериши керак, атрофидагилар, ота-онаси ва айниқса фарзандлари эмас. Фақат ўзи! Бироқ баъзида бунинг жавоби топилмайди ёки топилгани шу қадар оғир келадики, ноилож, одамларга дил ёриш ва маслаҳат сўрашга мажбур бўласан. Мен ҳам ана шу мажбурият юзасидан ҳаётимни ҳикоя қилиб беришга жазм этдим…
Ўн етти ёшимда турмушга беришди. Ота-онам топган, танлаган ва ёқтирган йигит билан оила қураётганим, ҳаёт аталмиш оғир синов қаршисида турганим, бунинг учун етарли даражада тайёр эмаслигим мени у қадар ташвишлантирмасди ўшанда. Кўзни қамаштирадиган сарполар, бағоят гўзал оқ либос, карнай-сурнай садоларию тантанали тўй базми ва ҳамманинг эътиборида бўлиш, маликалардек ясаниб тўрда ўтириш – булар мен учун аҳамиятлироқ эди ўшанда.
Лекин ҳаёт тўй эмас экан. Буни турмушнинг илк ойларидаёқ англаб етдим. Рўзғор ишларига нўноқлигим, ҳали эркаликларини қўймаган ёш қизалоқлигим, бирон ҳунар ёки касбга эга бўлмаганим – буларнинг бари тез орада ҳаётимни заҳарлай бошлади.
Ўқимишли, зиёли инсонлар оиласига келин бўлиб тушган эсам-да, катта даргоҳ, келди-кетдиси кўп хонадон эди. Мен бўлсам эрталаб соат етти яримда аранг кўзимни ишқалаб ҳовлига чиққанимда, ҳаммаёқни супуриб-сидириб, нонушта ҳозирлаб, эркакларни ишга кузатиб турган қайнонаю қайнсинглимнинг кўзига балодек кўринишим турган гап эди. Эрим тиббиёт институтининг сўнгги курсида ўқир, амалиёт билан банд бўлгани учун кечқурунлари чарчаб уйга қайтарди. Мен эса на уни ширин гап билан кутиб олишни билардим ва на баҳри-дилини очадиган суҳбат қура олардим. Мендан икки ёш кичик қайнисинглимнинг пазандалиги, чаққонлиги, тили ширинлиги олдида неча марта уялиб қолганимни айтмасам ҳам бўларди.
Аввалига ҳали ёш-да, ўрганиб кетади, деб сабр қилиб юрган қайнонаю қайнотамнинг фарзандли бўлганимдан кейин сабр косаси тўлди. Чунки мен оналик вазифаларини-да уддалай олмас, боламга ҳам қайнонам ва қайнсинглим қарашарди. Ўзим эса доим ҳаммадан хафа, тунд қиёфада юрардим. Чунки бу хонадонда мен ўзимни эркин ҳис қилолмас, қўйган ҳар бир қадами хатодан иборат ношуд бир одамдек эдим. Натижада билмаганларимни ўрганиш учун қилган барча саъй-ҳаракатларим ҳам тузук натижа бермасди. Хуллас, чақалоғим икки ойлик бўлганида отамникига кетиб қолдим.
Бу, албатта, ота уйига биринчи марта аразлаб келишим эмасди. Биринчиси тўйдан икки ой ўтгач содир бўлганди. Ҳар сафар онам «ажаб қипсан, уларга хорлатиб қўядиган қизим йўқ. Ўзлари ялиниб олиб кетишади», деб кутиб олар, бир неча кундан сўнг чиндан ҳам ё эрим, ё қайнотам келиб олиб кетарди. Лекин қўлимда болам билан кириб борган ўша куним онам «хуш келибсан» демади. Аксинча: «Бекор қипсан, болани ташлаб келиш керак эди», — деди. «Қанақасига?» — десам: «Шу пайтгача айтганларим тўғри чиқяпти, шундайми? Болангни ташлаб келганингда тезроқ олиб кетишарди», - деди.
Ростдан ҳам бу сафар уйимда бир ой ўтирдим. Олиб кетишга ҳеч ким келмади. Охири отам қайнотам билан келишиб, ўзи олиб бориб қўйди. Бу билан эримникидагилар менга сабоқ бермоқчи, мени она сифати боламнинг ҳаётига масъулият билан қарашга чақирмоқчи бўлишган. Мен эса болалигимга бориб, «онам ҳамиша ҳақ бўларкан, унинг айтганини қилишим керак», деган нотўғри хулосага келдим.
Шундай қилиб, бориб-келиб юриб орадан саккиз йил ўтди. Икки ўғил ва бир қизли бўлдик. Оилавий ҳаётни бир лойқаланиб тинадиган сувга қиёслашади. Аммо менинг сувим шунча вақт ўтса ҳам, тинай демасди. Ҳар сафар кетаётганимда онамнинг «Болаларингни ташлаб кел. Улар ўша ёқда қолса, эринг ялиниб келади», дегани эсимга тушарди. Кичкинам олти ойлик бўлганида, қайнонамнинг бир гапи жон-жонимдан ўтиб кетдию, кичкинтойни бешикка белаб, қорнини тўйғаздим-да, сумкачамни илганча яна онамникига йўл олдим.
Катта ўғлим ўқишда, кичиги боғчада эди. Катта кўчага чиқиб улгурмасимдан ортимдан қайним машинасида етиб келди ва қўярда-қўймай уйга қайтариб олиб кетди. «Ҳа, қўрқмас экансанлар-а!» — деб ўйладим ўзимча. Назаримда, онамнинг айтганлари тасдиқланаётгандек эди.
Шундан кейин аразласам, болаларни ташлаб кетишга ўрганиволдим. Икки ёшга тўлгунча, кичкинамни олиб кетардим Аммо
@AYOLLOGIKASI
Инсон ўз хатолари учун ўзи жавоб бериши керак, атрофидагилар, ота-онаси ва айниқса фарзандлари эмас. Фақат ўзи! Бироқ баъзида бунинг жавоби топилмайди ёки топилгани шу қадар оғир келадики, ноилож, одамларга дил ёриш ва маслаҳат сўрашга мажбур бўласан. Мен ҳам ана шу мажбурият юзасидан ҳаётимни ҳикоя қилиб беришга жазм этдим…
Ўн етти ёшимда турмушга беришди. Ота-онам топган, танлаган ва ёқтирган йигит билан оила қураётганим, ҳаёт аталмиш оғир синов қаршисида турганим, бунинг учун етарли даражада тайёр эмаслигим мени у қадар ташвишлантирмасди ўшанда. Кўзни қамаштирадиган сарполар, бағоят гўзал оқ либос, карнай-сурнай садоларию тантанали тўй базми ва ҳамманинг эътиборида бўлиш, маликалардек ясаниб тўрда ўтириш – булар мен учун аҳамиятлироқ эди ўшанда.
Лекин ҳаёт тўй эмас экан. Буни турмушнинг илк ойларидаёқ англаб етдим. Рўзғор ишларига нўноқлигим, ҳали эркаликларини қўймаган ёш қизалоқлигим, бирон ҳунар ёки касбга эга бўлмаганим – буларнинг бари тез орада ҳаётимни заҳарлай бошлади.
Ўқимишли, зиёли инсонлар оиласига келин бўлиб тушган эсам-да, катта даргоҳ, келди-кетдиси кўп хонадон эди. Мен бўлсам эрталаб соат етти яримда аранг кўзимни ишқалаб ҳовлига чиққанимда, ҳаммаёқни супуриб-сидириб, нонушта ҳозирлаб, эркакларни ишга кузатиб турган қайнонаю қайнсинглимнинг кўзига балодек кўринишим турган гап эди. Эрим тиббиёт институтининг сўнгги курсида ўқир, амалиёт билан банд бўлгани учун кечқурунлари чарчаб уйга қайтарди. Мен эса на уни ширин гап билан кутиб олишни билардим ва на баҳри-дилини очадиган суҳбат қура олардим. Мендан икки ёш кичик қайнисинглимнинг пазандалиги, чаққонлиги, тили ширинлиги олдида неча марта уялиб қолганимни айтмасам ҳам бўларди.
Аввалига ҳали ёш-да, ўрганиб кетади, деб сабр қилиб юрган қайнонаю қайнотамнинг фарзандли бўлганимдан кейин сабр косаси тўлди. Чунки мен оналик вазифаларини-да уддалай олмас, боламга ҳам қайнонам ва қайнсинглим қарашарди. Ўзим эса доим ҳаммадан хафа, тунд қиёфада юрардим. Чунки бу хонадонда мен ўзимни эркин ҳис қилолмас, қўйган ҳар бир қадами хатодан иборат ношуд бир одамдек эдим. Натижада билмаганларимни ўрганиш учун қилган барча саъй-ҳаракатларим ҳам тузук натижа бермасди. Хуллас, чақалоғим икки ойлик бўлганида отамникига кетиб қолдим.
Бу, албатта, ота уйига биринчи марта аразлаб келишим эмасди. Биринчиси тўйдан икки ой ўтгач содир бўлганди. Ҳар сафар онам «ажаб қипсан, уларга хорлатиб қўядиган қизим йўқ. Ўзлари ялиниб олиб кетишади», деб кутиб олар, бир неча кундан сўнг чиндан ҳам ё эрим, ё қайнотам келиб олиб кетарди. Лекин қўлимда болам билан кириб борган ўша куним онам «хуш келибсан» демади. Аксинча: «Бекор қипсан, болани ташлаб келиш керак эди», — деди. «Қанақасига?» — десам: «Шу пайтгача айтганларим тўғри чиқяпти, шундайми? Болангни ташлаб келганингда тезроқ олиб кетишарди», - деди.
Ростдан ҳам бу сафар уйимда бир ой ўтирдим. Олиб кетишга ҳеч ким келмади. Охири отам қайнотам билан келишиб, ўзи олиб бориб қўйди. Бу билан эримникидагилар менга сабоқ бермоқчи, мени она сифати боламнинг ҳаётига масъулият билан қарашга чақирмоқчи бўлишган. Мен эса болалигимга бориб, «онам ҳамиша ҳақ бўларкан, унинг айтганини қилишим керак», деган нотўғри хулосага келдим.
Шундай қилиб, бориб-келиб юриб орадан саккиз йил ўтди. Икки ўғил ва бир қизли бўлдик. Оилавий ҳаётни бир лойқаланиб тинадиган сувга қиёслашади. Аммо менинг сувим шунча вақт ўтса ҳам, тинай демасди. Ҳар сафар кетаётганимда онамнинг «Болаларингни ташлаб кел. Улар ўша ёқда қолса, эринг ялиниб келади», дегани эсимга тушарди. Кичкинам олти ойлик бўлганида, қайнонамнинг бир гапи жон-жонимдан ўтиб кетдию, кичкинтойни бешикка белаб, қорнини тўйғаздим-да, сумкачамни илганча яна онамникига йўл олдим.
Катта ўғлим ўқишда, кичиги боғчада эди. Катта кўчага чиқиб улгурмасимдан ортимдан қайним машинасида етиб келди ва қўярда-қўймай уйга қайтариб олиб кетди. «Ҳа, қўрқмас экансанлар-а!» — деб ўйладим ўзимча. Назаримда, онамнинг айтганлари тасдиқланаётгандек эди.
Шундан кейин аразласам, болаларни ташлаб кетишга ўрганиволдим. Икки ёшга тўлгунча, кичкинамни олиб кетардим Аммо
@AYOLLOGIKASI
бу онамга ёқмасди. Сўнгра уни ҳам ташлаб кетадиган бўлдим.
Эрим билан муносабатларимиз шунча йил ўтса-да, яхшиланмади. Бунақа омонат ҳаёт, келиб-кетиб юришларим унинг ҳам асабини қақшатган, мендан кўнглини совитган эди. Нима қилай, мени онамдан бошқа ҳеч ким йўлга солмасди. Онам эса «ўшалар»га ўзимни хорлатиб қўймаслигимни, қадримни кўрсатиб туришимни уқдирарди. Мен онамни ҳамма нарсага айбдор, демоқчимасман. Чунки у хонадонда яшаган менман, иссиқ-совуғию аччиқ-чучуги ҳеч кимга менчалик аён эмасди. Демак, муросаю мадора қилиш ва тадбир топиш ҳам аввало ўзимнинг қўлимда эди.
Бундан бир йил аввал эримнинг тоқати тоқ бўлдию, менга «Йўқол, ҳаммаси жонимга тегди», деб юборди. Мен ҳам алам устида: «Кетаман! Аммо итваччаларинг ўзингга сийлов, уларни деб ёш умримни ҳазон қилмайман!» — дедим-да, болаларни ташлаб, ота уйимга жўнавордим. Икки ярим яшар қизалоғим «Ойижон!» дея йиғлаб орқамдан эргашганидан қувондим: «Яхши бўлди-да. Бола хархаша қилаверса, бирпасда ортимдан учиб борасанлар», — деб ўйладим.
Буни қаранг-ки, ҳеч ким ортимдан учиб бормади. Аввалига болаларни ташлаб кетиб, ўрганиб қолганим учун уларнинг соғинчи у қадар билинмади. Биринчи кечадаёқ кичкинам тушимга кириб чиқди.
Эрталаб отланиб, болаларни олиб келишга кетаётганимда онам йўлимни тўсди:
– Қаёққа?
– Ажрашишга қарор қилдим, ойи. Бунақа яшаб бўлмайди. Болаларни олиб келаман.
– Ажрашадиган бўлсанг, олиб келиб нима қиласан. Қўлингда ҳунаринг ё тилингда илминг бўлмаса. Бу уч болани қандай қилиб таъминлайсан, оёққа қўясан? Ҳали ёшсан. Сени ёш умрингни хазон қилишинг учун туққан эмасман. Эринг эркак киши, болаларсиз бирпасда ёш ва чиройли қизга уйланиб олади. Сени эса уч боланг билан ит ҳам олмайди.
– Нима қил дейсиз бўлмаса?
– Шу пайтгача айтганларим тўғри чиққан, биласан-а? Энди жим ўтирасан, болаларни эринг боқиб олсин. Бир-икки кун соғинасан-да, кейин кўникасан. Ҳали ёшсан, гўзалсан. Ўзим сени бундан-да яхши жойга узатаман.
Онамнинг айтганларини қилиш қийин бўлса-да, унга қарши боришга иродам етмади. Шу кундан бошлаб ўзимни янги ҳаётга тайёрлай бошладим. Гўёки мен уч боланинг онаси эмас, эрта-индин бадавлат ва келишган инсонга турмушга чиқиши керак бўлган қизман.
Эримникида ўтган ҳаётим, болаларим – барини бир тушдек унутишим керак эди. Онам томонидан ҳар куни бир неча марталаб таъкидланадиган бу сўзларга бора-бора ишониб, ўзимни шунга тайёрладим. Ҳатто фарзандларимнинг туғилган кунларини-да унутдим гўё, ўша кунларда ҳам уларни йўқламадим. Лекин ичимда, қалбимнинг туб-тубида бир умид бор эди. Яъни ўша мен турмушга чиқажак шаҳзода шу даражада олижаноб бўладики, менинг уч фарзандимни ҳам ўзиникидек қабул қилишга сўз беради. Шунда мен болаларимни отасиникидан олиб кетаман, деб ўзимни овутардим.
Бу орада суд орқали ажрашдик, болаларим отаси билан қоладиган бўлди. Эрим пайсалга солмай уйланиб ҳам олди. Эшитишимча, фарзандларим у аёлни «ойи» дейишаётган эмиш. У аёл ҳам болаларга ҳақиқий онаси каби меҳр бераётганмиш.
Бу хабардан ўртаниб юрган кунларим менга ҳам талабгор чиқди. Онам айтганидек, ўқимишли, топарман-тутарман, келишган йигит. Собиқ эримдан ўлса ўлиги ортиқ. Биринчи оиласи билан ажрашган, икки фарзандини хотини олиб кетган экан. Айтишича, хотини ҳадеб эри билан баҳслашаверар, ҳеч унинг айтганини қилмас экан. Унга мендек ёш, чиройли, айниқса, итоаткор аёл керак эмиш. Фақат бир шарти бор: фарзандларим ҳақида умуман оғиз очмас эканман. Ўзимизнинг болаларимиз туғилгач, вақти-вақти билан биринчи эримдан бўлган болаларни кўриб туришимга рухсат бераркан. Аммо уларни бутунлай олиб келиш тўғрисида гап ҳам бўлмаслиги керак.
Бу менинг охирги умидим ҳам пучга чиқди, дегани эди. Балки эркак зоти қуриб кетмаган, сени фарзандларинг билан қабул қиладиган одам чиқади ҳали, демоқчидирсиз. Фақат ўша одам чиққунча мен фарзандларимнинг онаси бўламанми-йўқми… Бежиз бундай демадим. Чунки шу кунларда эрим мени оналик ҳуқуқидан маҳрум этиш учун судга ариза берибди. Энди мен бошимни қайси тошга урай?...
Тамом.
@AYOLLOGIKASI
Эрим билан муносабатларимиз шунча йил ўтса-да, яхшиланмади. Бунақа омонат ҳаёт, келиб-кетиб юришларим унинг ҳам асабини қақшатган, мендан кўнглини совитган эди. Нима қилай, мени онамдан бошқа ҳеч ким йўлга солмасди. Онам эса «ўшалар»га ўзимни хорлатиб қўймаслигимни, қадримни кўрсатиб туришимни уқдирарди. Мен онамни ҳамма нарсага айбдор, демоқчимасман. Чунки у хонадонда яшаган менман, иссиқ-совуғию аччиқ-чучуги ҳеч кимга менчалик аён эмасди. Демак, муросаю мадора қилиш ва тадбир топиш ҳам аввало ўзимнинг қўлимда эди.
Бундан бир йил аввал эримнинг тоқати тоқ бўлдию, менга «Йўқол, ҳаммаси жонимга тегди», деб юборди. Мен ҳам алам устида: «Кетаман! Аммо итваччаларинг ўзингга сийлов, уларни деб ёш умримни ҳазон қилмайман!» — дедим-да, болаларни ташлаб, ота уйимга жўнавордим. Икки ярим яшар қизалоғим «Ойижон!» дея йиғлаб орқамдан эргашганидан қувондим: «Яхши бўлди-да. Бола хархаша қилаверса, бирпасда ортимдан учиб борасанлар», — деб ўйладим.
Буни қаранг-ки, ҳеч ким ортимдан учиб бормади. Аввалига болаларни ташлаб кетиб, ўрганиб қолганим учун уларнинг соғинчи у қадар билинмади. Биринчи кечадаёқ кичкинам тушимга кириб чиқди.
Эрталаб отланиб, болаларни олиб келишга кетаётганимда онам йўлимни тўсди:
– Қаёққа?
– Ажрашишга қарор қилдим, ойи. Бунақа яшаб бўлмайди. Болаларни олиб келаман.
– Ажрашадиган бўлсанг, олиб келиб нима қиласан. Қўлингда ҳунаринг ё тилингда илминг бўлмаса. Бу уч болани қандай қилиб таъминлайсан, оёққа қўясан? Ҳали ёшсан. Сени ёш умрингни хазон қилишинг учун туққан эмасман. Эринг эркак киши, болаларсиз бирпасда ёш ва чиройли қизга уйланиб олади. Сени эса уч боланг билан ит ҳам олмайди.
– Нима қил дейсиз бўлмаса?
– Шу пайтгача айтганларим тўғри чиққан, биласан-а? Энди жим ўтирасан, болаларни эринг боқиб олсин. Бир-икки кун соғинасан-да, кейин кўникасан. Ҳали ёшсан, гўзалсан. Ўзим сени бундан-да яхши жойга узатаман.
Онамнинг айтганларини қилиш қийин бўлса-да, унга қарши боришга иродам етмади. Шу кундан бошлаб ўзимни янги ҳаётга тайёрлай бошладим. Гўёки мен уч боланинг онаси эмас, эрта-индин бадавлат ва келишган инсонга турмушга чиқиши керак бўлган қизман.
Эримникида ўтган ҳаётим, болаларим – барини бир тушдек унутишим керак эди. Онам томонидан ҳар куни бир неча марталаб таъкидланадиган бу сўзларга бора-бора ишониб, ўзимни шунга тайёрладим. Ҳатто фарзандларимнинг туғилган кунларини-да унутдим гўё, ўша кунларда ҳам уларни йўқламадим. Лекин ичимда, қалбимнинг туб-тубида бир умид бор эди. Яъни ўша мен турмушга чиқажак шаҳзода шу даражада олижаноб бўладики, менинг уч фарзандимни ҳам ўзиникидек қабул қилишга сўз беради. Шунда мен болаларимни отасиникидан олиб кетаман, деб ўзимни овутардим.
Бу орада суд орқали ажрашдик, болаларим отаси билан қоладиган бўлди. Эрим пайсалга солмай уйланиб ҳам олди. Эшитишимча, фарзандларим у аёлни «ойи» дейишаётган эмиш. У аёл ҳам болаларга ҳақиқий онаси каби меҳр бераётганмиш.
Бу хабардан ўртаниб юрган кунларим менга ҳам талабгор чиқди. Онам айтганидек, ўқимишли, топарман-тутарман, келишган йигит. Собиқ эримдан ўлса ўлиги ортиқ. Биринчи оиласи билан ажрашган, икки фарзандини хотини олиб кетган экан. Айтишича, хотини ҳадеб эри билан баҳслашаверар, ҳеч унинг айтганини қилмас экан. Унга мендек ёш, чиройли, айниқса, итоаткор аёл керак эмиш. Фақат бир шарти бор: фарзандларим ҳақида умуман оғиз очмас эканман. Ўзимизнинг болаларимиз туғилгач, вақти-вақти билан биринчи эримдан бўлган болаларни кўриб туришимга рухсат бераркан. Аммо уларни бутунлай олиб келиш тўғрисида гап ҳам бўлмаслиги керак.
Бу менинг охирги умидим ҳам пучга чиқди, дегани эди. Балки эркак зоти қуриб кетмаган, сени фарзандларинг билан қабул қиладиган одам чиқади ҳали, демоқчидирсиз. Фақат ўша одам чиққунча мен фарзандларимнинг онаси бўламанми-йўқми… Бежиз бундай демадим. Чунки шу кунларда эрим мени оналик ҳуқуқидан маҳрум этиш учун судга ариза берибди. Энди мен бошимни қайси тошга урай?...
Тамом.
@AYOLLOGIKASI
🍃🌸🍃
🌙🌙Ухлашдан олдин қодир бўлганингизча бу амалларни бажаринг!
Таҳорат олинг, юзингиз нурли бўлади. Тонггача Фаришта ҳаққингизга дуо қилиб чиқади.
Витр ўқинг, Аллоҳ шу кун беш вақт намозни адо этишга муваффақ қилганига шукур қилинг!
Оят ул-курсийни ўқинг, бало - офатлардан омонда қоласиз!
Зикрларни ўқинг, Аллоҳни кўп зикр қилувчилардан бўлинг!
Мулк сурасини ўқинг, қабр азобидан тўсади.
Инсонларни кечиринг, шу сабаб жаннатга киришингиз мумкин!
Тавба қилинг, Аллоҳ тавба қилувчиларни севади.
Бомдод намозига уйғониш учун будильник қўйинг! Бомдод намозида нима борлигини билганингизда эди, унга эмаклаб бўлса ҳам борардингиз!
Хайрли тун қалбида Аллоҳга, Рaсулига,Аллоҳнинг дўстларига муҳаббати баланд бўлган азизларим🌸😊
@AYOLLOGIKASI
🌙🌙Ухлашдан олдин қодир бўлганингизча бу амалларни бажаринг!
Таҳорат олинг, юзингиз нурли бўлади. Тонггача Фаришта ҳаққингизга дуо қилиб чиқади.
Витр ўқинг, Аллоҳ шу кун беш вақт намозни адо этишга муваффақ қилганига шукур қилинг!
Оят ул-курсийни ўқинг, бало - офатлардан омонда қоласиз!
Зикрларни ўқинг, Аллоҳни кўп зикр қилувчилардан бўлинг!
Мулк сурасини ўқинг, қабр азобидан тўсади.
Инсонларни кечиринг, шу сабаб жаннатга киришингиз мумкин!
Тавба қилинг, Аллоҳ тавба қилувчиларни севади.
Бомдод намозига уйғониш учун будильник қўйинг! Бомдод намозида нима борлигини билганингизда эди, унга эмаклаб бўлса ҳам борардингиз!
Хайрли тун қалбида Аллоҳга, Рaсулига,Аллоҳнинг дўстларига муҳаббати баланд бўлган азизларим🌸😊
@AYOLLOGIKASI
📝Бир воқеа ҳеч эсимдан чиқмайди...
Телефондан хабарлашдик, улар уйим яқинидаги бекатга келиб турадиган бўлишди. Мен эса бу ёқдан китоб кўтариб чиқдим.
Жентра ичида иккита ниқоб таққан аёл ўтирарди. Сағирдеккина бўлиб китобни узатдим, улар эса бесалом қўлимдаги китобни олишди.
Ниқоб тирқишидан қараб турган нигоҳлар-менинг ҳижобимни, ўраган рўмолимни таҳлил қилиш билан оввора эди. Ўзимни ноқулай ҳолатда қолгандек ҳис қилдим ва узр айтиб изимга қайтдим.
Пича кузатиб туришди ва кетишди. Салом бўлмаганидек, маъзур ҳам бўлмади...
Менга бир аёл ёзди: Нега каналингизга қоши терилган аёлнинг суратини қўйдингиз?
Ҳалагим чиқиб қидирдим. Кўзи стикер билан тўсилган аёлнинг суратини олдимга далил ташлагандек ўзи ташлаб берди.
Профилнинг суратларини кўздан кечириш учун кирдим. Саккизта сурат бор экан: Неслихан Атагул, Хенде Эрчел, Озге Яғиз! Уччаласиниям қоши терилган.
Ёздим: каналимда 3500 та сурат бор. Баъзи қиёфалардан асар қаҳрамони тасаввурини яратишда фойдаланаман. Қаҳрамонларим бошида исломий кўринишда бўлмайди. Хўп нега ўзингиз саккиз дона суратингизда бунга йўл қўйдингиз?
У суратларни профилга қизи жойлаганини айтди. Мен ҳам айтдим: Унда насиҳатни бегона қилманг...
Биров китобимни ушлаб турган қўл суратини жўнатибди. Савол: бу қўл сизникими?
Савол остидаги ним косани сездим. Чунки тирноқ маникюрли.
"Йўқ, бу қўл меники эмас!" деб ёздим.
Кейин "Бекажон" газетасида чоп этилган интервьюмдаги аёл силуэтини ташлади: Бу сизми?
Тушуниб турибман: У "ҳа" дейишимни кутяпти. Дегудек бўлсам, маъруза матни қўлида тайёр турибди: "Нега сатрланган аёл ўзини оммага очиқ кўрсатмоқда?"
"Бу аёл мен эмасман!" деб ёздим, расмга тушмаслигимни қистирган ҳолда.
"Нега қоши терилган аёлларнинг суратини каналингизга қўясиз, нима бу қош теришга тарғибми?" деб ёзган аёлнинг яна бошқа ажабтовур саволлари кўп.
Нега бу инсонлар фақат кир қидириш билан оввора, тўғриси тушунмайман.
Бири профилимдаги Чингиз Ахмаров чизган суратни кўриб ёзди: "Нега мутабаррижа аёлнинг суратини қўйиб олгансиз, одамларнинг ҳирсини қўзғатиб?"
Бири "Асарларингиз билан одамларнинг вақтига зулм қиляпсиз. Шу вақт ўрнига Қуръон ўқишлари ҳам мумкин эди" деб ёзди.
Мен бу гап-сўзлардан уларни қўлларидан Қуръон тушмайди деб ўйлабман. Қориялар гуруҳимга лутфан таклиф этдим. Дами чиқмай саккиз кун ўтириб, бир пора Қуръон ўқимасдан охири ўзидан-ўзи гуруҳдан чиқиб кетди.
Саволим ана шундайларга: Сиз билган Ислом қандай?
Бу дин- эртадан кечгача бировнинг кийими, камчилиги, гуноҳи, юриш-туришини бошқаси тафтиш этадиган динми?
Йўлни мунча тор оласиз?
Хўп, аввал ўзингиз қойиллатиб қўймайсизми?
Ҳақиқий муслимадан чиройли аҳлоқ уфуриб туради. Ўзини тутишидан, табассумидан, илмга нисбатан жидду жаҳд қилишидан.
Қидирса, ҳаммадан камчилик топиш мумкин. Бир инсонга ёпишиб олиб сочининг учидан-тирноғигача таҳлил қиламан десангиз қанчадан-қанча ибодатларга яраши мумкин бўлган вақтни зое қиласиз
Буни ҳам тушунган одам тушунади
Мен инсонларнинг бир думалаб тақвони ўртасига келиб тушади деб тушунмайман Бу босқичма-босқич борадиган жараён. Шунинг учун биров бошига рўмол ўраса Аллоҳ бардавом қилсин деб қўяман.
Бардавомлик нима?
Аввал шунчаки ўрайди. Кейин бошқа камчиликларини тузатади. Намоз бошлайди. Аввал хато қилиб ўқийди, сўнг бировдан кўриб тузатади Бориб-бориб намозини кечиктирса, юраги сиқиладиган бўлиб қолади.
Ҳаракат қилиб юриб Қуръонга тушади. Аввал секин ўқийди. Кейин тезлашади. Секин-аста маъноларига қизиқади. Ўқиганда, қалби юмшаб йиғлайди. Яна бошқа хатоларини тузатади.
Мусулмончилик аста-секин деб шуни айтишади Дин одамларга бошида ҳам шунақа сингдирилган Бирданига ҳамр ҳақидаги оятлар тушиб ҳамма маст қилувчи ичимликларни ташлаб кетмаган Бирданига намоз фарз бўлиб ҳамма эртадан-кечгача намоз ўқишни бошламаган Закот ҳам шундай. Судхўрлик яъни рибо харом эканлиги нозил бўлган пайтда саҳобалар ичида ҳам шу иш билан шуғулланиб юрганлар бор эди
Ҳаммаси аста-секин бўлган.
Фикр қилмайсизми?
Ummu Zaynab Ummu
@AYOLLOGIKASI
Телефондан хабарлашдик, улар уйим яқинидаги бекатга келиб турадиган бўлишди. Мен эса бу ёқдан китоб кўтариб чиқдим.
Жентра ичида иккита ниқоб таққан аёл ўтирарди. Сағирдеккина бўлиб китобни узатдим, улар эса бесалом қўлимдаги китобни олишди.
Ниқоб тирқишидан қараб турган нигоҳлар-менинг ҳижобимни, ўраган рўмолимни таҳлил қилиш билан оввора эди. Ўзимни ноқулай ҳолатда қолгандек ҳис қилдим ва узр айтиб изимга қайтдим.
Пича кузатиб туришди ва кетишди. Салом бўлмаганидек, маъзур ҳам бўлмади...
Менга бир аёл ёзди: Нега каналингизга қоши терилган аёлнинг суратини қўйдингиз?
Ҳалагим чиқиб қидирдим. Кўзи стикер билан тўсилган аёлнинг суратини олдимга далил ташлагандек ўзи ташлаб берди.
Профилнинг суратларини кўздан кечириш учун кирдим. Саккизта сурат бор экан: Неслихан Атагул, Хенде Эрчел, Озге Яғиз! Уччаласиниям қоши терилган.
Ёздим: каналимда 3500 та сурат бор. Баъзи қиёфалардан асар қаҳрамони тасаввурини яратишда фойдаланаман. Қаҳрамонларим бошида исломий кўринишда бўлмайди. Хўп нега ўзингиз саккиз дона суратингизда бунга йўл қўйдингиз?
У суратларни профилга қизи жойлаганини айтди. Мен ҳам айтдим: Унда насиҳатни бегона қилманг...
Биров китобимни ушлаб турган қўл суратини жўнатибди. Савол: бу қўл сизникими?
Савол остидаги ним косани сездим. Чунки тирноқ маникюрли.
"Йўқ, бу қўл меники эмас!" деб ёздим.
Кейин "Бекажон" газетасида чоп этилган интервьюмдаги аёл силуэтини ташлади: Бу сизми?
Тушуниб турибман: У "ҳа" дейишимни кутяпти. Дегудек бўлсам, маъруза матни қўлида тайёр турибди: "Нега сатрланган аёл ўзини оммага очиқ кўрсатмоқда?"
"Бу аёл мен эмасман!" деб ёздим, расмга тушмаслигимни қистирган ҳолда.
"Нега қоши терилган аёлларнинг суратини каналингизга қўясиз, нима бу қош теришга тарғибми?" деб ёзган аёлнинг яна бошқа ажабтовур саволлари кўп.
Нега бу инсонлар фақат кир қидириш билан оввора, тўғриси тушунмайман.
Бири профилимдаги Чингиз Ахмаров чизган суратни кўриб ёзди: "Нега мутабаррижа аёлнинг суратини қўйиб олгансиз, одамларнинг ҳирсини қўзғатиб?"
Бири "Асарларингиз билан одамларнинг вақтига зулм қиляпсиз. Шу вақт ўрнига Қуръон ўқишлари ҳам мумкин эди" деб ёзди.
Мен бу гап-сўзлардан уларни қўлларидан Қуръон тушмайди деб ўйлабман. Қориялар гуруҳимга лутфан таклиф этдим. Дами чиқмай саккиз кун ўтириб, бир пора Қуръон ўқимасдан охири ўзидан-ўзи гуруҳдан чиқиб кетди.
Саволим ана шундайларга: Сиз билган Ислом қандай?
Бу дин- эртадан кечгача бировнинг кийими, камчилиги, гуноҳи, юриш-туришини бошқаси тафтиш этадиган динми?
Йўлни мунча тор оласиз?
Хўп, аввал ўзингиз қойиллатиб қўймайсизми?
Ҳақиқий муслимадан чиройли аҳлоқ уфуриб туради. Ўзини тутишидан, табассумидан, илмга нисбатан жидду жаҳд қилишидан.
Қидирса, ҳаммадан камчилик топиш мумкин. Бир инсонга ёпишиб олиб сочининг учидан-тирноғигача таҳлил қиламан десангиз қанчадан-қанча ибодатларга яраши мумкин бўлган вақтни зое қиласиз
Буни ҳам тушунган одам тушунади
Мен инсонларнинг бир думалаб тақвони ўртасига келиб тушади деб тушунмайман Бу босқичма-босқич борадиган жараён. Шунинг учун биров бошига рўмол ўраса Аллоҳ бардавом қилсин деб қўяман.
Бардавомлик нима?
Аввал шунчаки ўрайди. Кейин бошқа камчиликларини тузатади. Намоз бошлайди. Аввал хато қилиб ўқийди, сўнг бировдан кўриб тузатади Бориб-бориб намозини кечиктирса, юраги сиқиладиган бўлиб қолади.
Ҳаракат қилиб юриб Қуръонга тушади. Аввал секин ўқийди. Кейин тезлашади. Секин-аста маъноларига қизиқади. Ўқиганда, қалби юмшаб йиғлайди. Яна бошқа хатоларини тузатади.
Мусулмончилик аста-секин деб шуни айтишади Дин одамларга бошида ҳам шунақа сингдирилган Бирданига ҳамр ҳақидаги оятлар тушиб ҳамма маст қилувчи ичимликларни ташлаб кетмаган Бирданига намоз фарз бўлиб ҳамма эртадан-кечгача намоз ўқишни бошламаган Закот ҳам шундай. Судхўрлик яъни рибо харом эканлиги нозил бўлган пайтда саҳобалар ичида ҳам шу иш билан шуғулланиб юрганлар бор эди
Ҳаммаси аста-секин бўлган.
Фикр қилмайсизми?
Ummu Zaynab Ummu
@AYOLLOGIKASI
Ҳикоят...
Ҳикоя қилишларича, бир солиҳ кишининг Аллоҳ йўлида
солиҳ дўсти бўлиб, уни ҳар йили бир марта зиёрат қилар эди.
Бир куни биродарини зиёрат қилиш учун келиб, эшигини тақиллатди.
Хотини: «Ким?» деб сўради.
У: «Эрингнинг Аллоҳ йўлидаги биродариман. Уни зиёрат қилиш учун келдим», деди. Шунда хотини: «Ўтин теришга кетганди. Аллоҳ уни соғ қайтармасин, саломат қилмасин, ундоқ қилсин, бундоқ қилсин», дея қарғай кетди. У киши эшик олдида турган вақтда тоғ тарафдан биродари шерга бир қучоқ ўтин ортиб келиб қолди. Биродари билан саломлашиб, хуш келибсиз деб, ўтинни ичкарига киргизди-да, шерга: «Баракаллоҳ, энди борақол», деди Сўнг биродарини ичкарига таклиф қилди. Хотини ҳануз қарғанар, тили билан озор берар, эри эса бир сўз қайтармай, сукут сақлар эди.
Солиҳ киши биродари билан бир оз тамадди қилган бўлди. Сўнг уйига қайтди.
У биродарининг шундай бемаъни хотинига сабр қилиб яшаётганига ажабланган эди.
Орадан бир йил ўтгач, у киши одатига биноан, биродарини зиёрат қилиш учун келиб эшигини тақиллатди. Хотини: «Ким?» деди. У: «Эрингизнинг Аллоҳ йўлидаги биродари, фалончиман», деган эди, хотини: «Марҳабо, хуш келибсиз. Ўтира туринг, у киши, иншааллоҳ, соғ-саломат келиб қоладилар», деди. Киши хотинининг ширинсухан ва одоблилигидан ажабланди. Шу пайт биродари ўтин орқалаб келиб қолди. Киши бундан ҳам ҳайратга тушди. Биродари келиб у билан саломлашиб, ичкарига таклиф қилди. Хотини уларга таом ҳозирлади ва уларни ширинсуханлик билан таомга таклиф қилди. Киши кетиши олдидан биродарига: «Сиздан бир нарса сўрамоқчи эдим», деди. Биродари: «Нима?» деган эди, у киши: «Ўтган йили келганимда хотинингиз беодоб, кўп қарғанар эди, сиз эса ўтинни шерга ортиб келдингиз. Ваҳший ҳайвон амрингизга мунтазир эди. Бу йил эса, хотинингиз ширинсухан, қарғанмайди. Бироқ ўтинни ўзингиз орқалаб келдингиз. Бунинг боиси нима?» деб сўради. Шунда биродари жавобан: «Эй биродар, ўша бемаъни хотиним вафот этди. Унинг ахлоқсизлиги ва қилиқларига сабр қилар эдим. У билан яшаш беҳузурлик берса-да, чидаганим боис шекилли, Аллоҳ таоло менга ўша шерни бўйсундириб қўйган, у оғиримни енгил қилар эди. Хотиним вафот этгач, мана шу солиҳа аёлга уйландим. Бу муборак, мутеъ аёл билан роҳат-фароғатда яшаяпман. Шу боис, шер келмай қўйди ва ўзим ўтинни орқалаб келишга мажбур бўлдим», деди.
Аллоҳ таолодан Ўзи яхши кўрган ва рози бўлган нарсаларга сабр-бардошли этмоғини сўраймиз. Албатта, У марҳаматли, саховатли зотдир.
@AYOLLOGIKASI
Ҳикоя қилишларича, бир солиҳ кишининг Аллоҳ йўлида
солиҳ дўсти бўлиб, уни ҳар йили бир марта зиёрат қилар эди.
Бир куни биродарини зиёрат қилиш учун келиб, эшигини тақиллатди.
Хотини: «Ким?» деб сўради.
У: «Эрингнинг Аллоҳ йўлидаги биродариман. Уни зиёрат қилиш учун келдим», деди. Шунда хотини: «Ўтин теришга кетганди. Аллоҳ уни соғ қайтармасин, саломат қилмасин, ундоқ қилсин, бундоқ қилсин», дея қарғай кетди. У киши эшик олдида турган вақтда тоғ тарафдан биродари шерга бир қучоқ ўтин ортиб келиб қолди. Биродари билан саломлашиб, хуш келибсиз деб, ўтинни ичкарига киргизди-да, шерга: «Баракаллоҳ, энди борақол», деди Сўнг биродарини ичкарига таклиф қилди. Хотини ҳануз қарғанар, тили билан озор берар, эри эса бир сўз қайтармай, сукут сақлар эди.
Солиҳ киши биродари билан бир оз тамадди қилган бўлди. Сўнг уйига қайтди.
У биродарининг шундай бемаъни хотинига сабр қилиб яшаётганига ажабланган эди.
Орадан бир йил ўтгач, у киши одатига биноан, биродарини зиёрат қилиш учун келиб эшигини тақиллатди. Хотини: «Ким?» деди. У: «Эрингизнинг Аллоҳ йўлидаги биродари, фалончиман», деган эди, хотини: «Марҳабо, хуш келибсиз. Ўтира туринг, у киши, иншааллоҳ, соғ-саломат келиб қоладилар», деди. Киши хотинининг ширинсухан ва одоблилигидан ажабланди. Шу пайт биродари ўтин орқалаб келиб қолди. Киши бундан ҳам ҳайратга тушди. Биродари келиб у билан саломлашиб, ичкарига таклиф қилди. Хотини уларга таом ҳозирлади ва уларни ширинсуханлик билан таомга таклиф қилди. Киши кетиши олдидан биродарига: «Сиздан бир нарса сўрамоқчи эдим», деди. Биродари: «Нима?» деган эди, у киши: «Ўтган йили келганимда хотинингиз беодоб, кўп қарғанар эди, сиз эса ўтинни шерга ортиб келдингиз. Ваҳший ҳайвон амрингизга мунтазир эди. Бу йил эса, хотинингиз ширинсухан, қарғанмайди. Бироқ ўтинни ўзингиз орқалаб келдингиз. Бунинг боиси нима?» деб сўради. Шунда биродари жавобан: «Эй биродар, ўша бемаъни хотиним вафот этди. Унинг ахлоқсизлиги ва қилиқларига сабр қилар эдим. У билан яшаш беҳузурлик берса-да, чидаганим боис шекилли, Аллоҳ таоло менга ўша шерни бўйсундириб қўйган, у оғиримни енгил қилар эди. Хотиним вафот этгач, мана шу солиҳа аёлга уйландим. Бу муборак, мутеъ аёл билан роҳат-фароғатда яшаяпман. Шу боис, шер келмай қўйди ва ўзим ўтинни орқалаб келишга мажбур бўлдим», деди.
Аллоҳ таолодан Ўзи яхши кўрган ва рози бўлган нарсаларга сабр-бардошли этмоғини сўраймиз. Албатта, У марҳаматли, саховатли зотдир.
@AYOLLOGIKASI