.
خاموشی سه ستاره در آسمان مهربان هنر ایران

🔹 در این روزهای غم‌انگیز پاییزی، که نسیم خزان نه تنها برگ‌های زرد را می‌ریزد، بلکه گل‌های سرخِ هنر را نیز یکی‌یکی از شاخسارِ زندگی می‌چیند، دلِ جامعه‌ی هنری ایران چونان دریایی طوفانی، موجِ سوگ را به ساحلِ خاطره می‌کوبد. بادهای سردِ فقدان، که گویی از کوچه‌باغ‌هایِ خاطره‌هایِ جمعی ما می‌وزند. اکنون که آسمانِ هنرِ ایرانِ عزیز، سه ستاره‌ی درخشان را در یک نفسِ تلخ خاموش کرده، ما نه تنها مات و مبهوت، که چونان پرندگانِ مهاجرِ بی‌بال، در جستجویِ پناهِ خاطراتِ جاودان‌شان سرگردانیم. این سه غمِ پی‌درپی، چونان سه شمعِ سوزانِ یک محفلِ عزاداری، روحِ هزاران عاشقِ هنر را به لرزه درآورده و ما را وامی‌دارد تا با چشمانیِ اشک‌بار، به یادآوریِ میراثِ ابدی‌شان بنشینیم و در عمقِ سوگ، تسلیِ جاودانگیِ هنر را بیابیم.

🔹 #محمد_کاسبیِ، آن مردِ قدرتمندِ صحنه و پرده‌ی سینما که با نقش‌هایش، روحِ ایرانی را چونان آینه‌ای صاف و زلال به تصویر می‌کشید، در سنِ ۷۴ سالگی، پس از تحملِ رنجِ نارساییِ قلب و ریه، به سویِ ابدیتِ بی‌کران شتافت. او، متولدِ خردادِ ۱۳۳۰ در تهران، با فارغ‌التحصیلی از دانشکده‌ی هنرهایِ دراماتیک، پلیِ استوار میانِ نسل‌ها زد؛ پلی که با دیالوگ‌هایِ عمیق و نگاهِ انسانی‌اش، دردِ پنهانِ ما را فریاد می‌زد و شادی‌هایِ کوچکِ زندگی را چونان نگینی بر انگشترِ خاطره می‌نشاند. در سریال‌هایی چون «خوش رکاب»، و فیلم سینمایی«پدر» – که برای نقشِ «پدر» در فیلمِ «پدر» (۱۳۷۴) برندهِ سیمرغِ بلورینِ بهترینِ بازیگرِ مردِ جشنواره‌ی فیلمِ فجر شد – کاسبی نه تنها بازیگرِ بود، که راویِ دلِ ما؛ مردی که در هرِ نقش، بخشی ازِ هویتِ جمعی‌مان را بازآفرینی می‌کرد.

🔹 #استاد_ناصر_تقوایی، خالقِ بی‌بدیلِ قلم و دوربین، که با آثارش، تاریخِ و هویتِ ایرانی را چونان تابلوی نقاشیِ استادانه بر بومِ زمان می‌کشید، در بیست‌ودومِ مهرِ ۱۴۰۴، در سنِ ۸۴ سالگی، در بیمارستانِ نیکانِ تهران، به دیارِ باقی و رحمتِ الهی پیوست. او متولدِ بیست‌ودومِ تیرِ ۱۳۲۰ در آبادان بود. تقوایی پیشگامِ موجِ نوِ سینمایِ ایران، با سریالِ ماندگارِ «دایی‌جانِ ناپلئون» (۱۳۵۳)، ما را به خنده‌ای تلخ، اما تأمل‌برانگیز واداشت؛ خنده‌ای که امروز، در سوگِ او، چونان اشکی شورِ بر گونه‌های خاطره می‌چکد. فیلم‌هایی چون «کاغذِ بی‌خط» و «ناخدا خورشید»، کلماتِ او را چونان شمشیرِ بران بر نسیانِ زمانِ می‌راندند، و او نویسنده‌ای بود که با هر قاب، روحِ ایرانی را از بندِ فراموشی رها می‌ساخت. تقوایی رفته، اما «دایی‌جانِ» او در خاطرات ما زنده‌ است.؛ و اینِ جاودانگی، تسلیِ ماست در این خزانِ هنر.

🔹 #استاد_سعید_مظفری، سلطانِ دوبلهِ ایران، که با صدایِ گرم و جادوییِ خویش، ستارگانِ هالیوودِ را چونانِ مهمانانِ صمیمیِ به خانه‌هایِ ما آورد – از کلینت ایستوود در نقش‌های بی‌شمار تا صداهای فراموش‌نشدنی دیگر – در بیست‌ودومِ مهرِ ۱۴۰۴، در سنِ ۸۳ سالگی پس از یک دورهِ بیماریِ تنفسیِ و ایستِ قلبی، در بیمارستانِ عرفانِ خاموش شد. او متولدِ نوزدهمِ مردادِ ۱۳۲۱بود. مظفری مدیرِ دوبلاژ از سال ۱۳۴۱ با صدایِ جوان و جذابِ خویش، صدها فیلم را با زبان ایرانی متعلق به ما کرد؛ صدایی که پلی بود میان فرهنگ‌ها، و مرزها را چونان پرده‌ایِ نازک می‌درید. او، گوینده‌ای بود که در هر دوبله، روحِ ایرانی را به جهانِ سینما تزریق می‌کرد. و اکنون در سکوتِ خویش، نجواِ می‌کند: «هنر، مرز نمی‌شناسد.»

🔹 آن‌ها رفته‌اند، اما اثری که بر جای گذاشته‌اند، چونان نوری هدایتگر در تاریکی خزان، ما را به سوی بهار هنرِ نو رهنمون می‌شود. #تسلیت_هیئت_تحریریه #کانال_رسمی #باغ_خبوشان 👈(هزار باده‌ی فرهنگ)، از عمق دل، به همه‌ی هنرمندان و دوستداران هنر ایران. خداوند رحمان، رحمت و مغفرت واسعه‌ی خویش را بر ارواح طیبه‌ی این هنرمندان پُرستاره نازل فرماید.

خاک‌پای اهلِ و هنر و معرفت
با مهر و احترام: محمد معین فر

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#تهران
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

.
نه به سانسور و زور

🔹استاد ناصر تقوایی، آن مردِ استوارِ سینمای ایران، نمادی از مقاومت خالصانه در برابر هرگونه خفقان و اجبار بود. دو حکومت با تمام ابزارهای سانسور و زور، نتوانستند سدِ راهش شوند و او را از ساختن فیلم‌هایش بازدارند؛ فیلم‌هایی که نه تنها روایتگرِ زندگیِ روزمره‌ی ما بودند، بلکه آینه‌ای شفاف از روحِ ملت ایران بود. حتی سیم و زرِ فریبنده‌ی گیشه، با وسوسه‌هایش، نتوانست او را به سازش وادارد تا آنچه را که می‌سازد، بد بسازد یا به سطحِ پایینِ تجاری تن دهد. تقوایی، همیشه در برابرِ این وسوسه‌ها ایستاد و سینمای خالصش را چون شمشیری دو لبه، تیز و بی‌رحم، با حقیقت پیش برد.

🔹فرم و محتوای زیستِ او، همچون قاعده‌ی سینمایش، سرشار از کیفیت و اصالت بود؛ زندگی‌ای که نه در حاشیه، که در قلبِ مبارزه و کنار مردم جریان داشت. جایی ایستاد که باید می‌ایستاد، نه یک قدم عقب‌تر از مرزِ وجدان، و نه پیش‌تر از مرزِ واقعیت. به تعبیرِ بامدادِ شاعر، او در «ارتفاعِ شکوه‌ناکِ فروتنی...» ساکن بود؛ فروتنی‌ای که از عمقِ دانش و تجربه برمی‌خاست، و شکوهی که از ایستادگیِ بی‌چون و چرا می‌درخشید. تقوایی نه تنها فیلمساز بود، که معلمیِ خاموش برای نسل‌ها؛ با هر قابِ فیلمش، درسِ مقاومت، اصالت و عشق به هنرِ راستین را می‌داد.

🔹ما از شما بسیار آموختیم استادِ فرزانه؛ آموختیم که هنرِ واقعی، تسلیمِ هیچ قدرتی نمی‌شود، و آموختیم که کیفیت، نه در حجمِ تولید، که در عمقِ تعهد به رسالت هنر نهفته است. و هنوز هم، در هر تماشایِ مجددِ فیلم‌هایتان، و در هر لحظه‌ی تأمل بر زندگی‌تان، بسیار می‌آموزیم...
روانت شاد و یادت چون نگینی ابدی در تاجِ سینمایِ ایران، تا همیشه با ماست.

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#تهران
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan