.
🔷داستان یک قباله «ازدواج» از مهر نمک تا وقف آستان رضا(ع)

مرکز اسناد آستان قدس رضوی به عنوان یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین مراکز آرشیوی و نگهداری اسناد در سطح کشور مطرح است. در این مرکز حدود ۱۳ میلیون سند در راستای حفظ میراث مکتوب و اسناد تاریخی نگهداری می‌شود. یکی از این اسناد و آثار مکتوب «عقدنامه‌ها»، «مهرنامه‌ها» یا «نکاح‌نامه‌ها» هستند.

اما بهانه پرداختن به این موضوع، اهدای یک سند قباله ازدواج مربوط به سال ۱۳۱۷ قمری و دوره مظفرالدین شاه قاجار، یعنی حدود ۱۳۰ سال پیش است که توسط خانواده مرحوم ابوالفضل زاهدی از شهرستان #قوچان به مجتمع فرهنگی و کتابخانه امام رضا(ع) #قوچان وابسته به سازمان کتابخانه‌ها، موزه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۴ اهدا شده است.
به مناسبت اول ماه ذی‌الحجه الحرام، سالروز ازدواج مبارک حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) که در تقویم تاریخ رسمی کشور به نام «روز ازدواج» نام‌گذاری شده است و به منظور آشنایی با داستان و موضوع این قباله ازدواج، در ادامه می‌توانید بخش‌هایی از سخنان #شکوه_السادات_سمیعی، کارشناس طبقه‌بندی و فهرست‌نویسی اسناد در مرکز اسناد آستان قدس رضوی در گفت‌وگو با خبرنگار روزنامه قدس را دنبال کنید. وی کارشناس تاریخ بوده و ۲۴ سال سابقه خدمت در این مرکز را دارد.

۱ از ۳

.
داستان این قباله «ازدواج» چیست؟

این قباله ازدواج توسط آقای #رضا_زاهدی برادر بزرگ‌تر مرحوم #ابوالفضل_زاهدی از شهرستان #قوچان به منظور زنده نگه داشتن یاد و خاطره آن مرحوم در اردیبهشت سال ۱۴۰۴ به مجتمع فرهنگی و کتابخانه امام رضا(ع) شهر #قوچان وابسته به سازمان کتابخانه‌ها، موزه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی اهدا شده است. مرحوم ابوالفضل زاهدی آخرین فرزند خانواده زاهدی بود که در سال ۱۳۹۰ شمسی و در سن ۲۶ سالگی در اثر سانحه تصادف از دنیا رفته است.
مطابق آنچه در متن این قباله ازدواج نوشته شده است، این قباله مربوط به ازدواج شخصی به نام «صدری جهان خانم» فرزند آقا ملا سبزعلی صباغ با «آقا برات» فرزند آقا کربلایی اُپو و مربوط به سال ۱۳۱۷ قمری و دوره مظفرالدین شاه قاجار یعنی حدود ۱۳۰سال پیش است.مطابق اظهارات آقای رضا زاهدی (برادر بزرگ‌تر مرحوم ابوالفضل زاهدی) گویا آن مرحوم در جریان بررسی و جست‌وجوی اسباب و لوازم به جا مانده از دوران قدیم و اسناد و آثار مکتوب قدیمی موجود در خانواده زاهدی، با این سند و قباله قدیمی ازدواج که مربوط به پدربزرگ پدری خانواده زاهدی است، مواجه می‌شود و چون جنبه هنری داشته و به خط شکسته تعلیق نگارش شده است، آن را به برادر بزرگ‌تر خود (رضا زاهدی) که هنرمند خوشنویس بوده، اهدا می‌کند. پس از درگذشت مرحوم ابوالفضل زاهدی، برادر بزرگ‌تر آن مرحوم به نام رضا زاهدی با مطالعه این قباله ازدواج به عنوان یک اثر ارزشمند قدیمی و مکتوب و بر اساس تجربیات و اطلاعات جانبی خود، از ارزش هنری، معنوی و تاریخی آن مطلع می‌شود و تصمیم می‌گیرد در راستای خدمت به تشکیلات منتسب به بارگاه مقدس حضرت رضا(ع)، زنده نگه داشتن یاد و خاطره برادر مرحومش (مرحوم ابوالفضل زاهدی) و با توجه به توانمندی‌ها، ظرفیت‌ها و امکانات سازمان کتابخانه‌ها، موزه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی به عنوان یک مرکز معتبر و قابل اطمینان دارای مخازن پیشرفته و مجهز برای حفاظت و نگهداری مناسب از میراث و اسناد مکتوب و ارزشمند تاریخی، این سند و قباله قدیمی ازدواج مربوط به ۱۳۰ سال پیش را به مجتمع فرهنگی و کتابخانه امام رضا(ع) شهرستان #قوچان وابسته به تشکیلات سازمان کتابخانه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی اهدا کند.
این سند و قباله ازدواج قدیمی هم اکنون به مرکز اسناد آستان قدس رضوی در مشهد مقدس تحویل داده شده و توسط کارشناسان خبره این مرکز، مراحل اجرایی مربوط به مرمت، آماده‌سازی و نگهداری مناسب در زمینه اسناد و آثار مکتوب تاریخی و قدیمی مرتبط با آن در حال انجام است.

۲ از ۳

.
🔷آوردن نام «نمک» به عنوان یکی از اجزای این قباله ازدواج

«عقدنامه‌ها»، «مهرنامه‌ها» یا «نکاح‌نامه‌ها» از اسناد معتبر تاریخی هستند، به گونه‌ای که زوایای مختلف زندگی مردم همچون آداب و رسوم ازدواج در جامعه شهری و روستایی و میان طبقات مختلف اجتماعی، نقش مذهب در امر ازدواج، وجوه حقوقی و اقتصادی مهریه‌ها، اوزان و مقیاس‌ها و وضعیت زنان و تلاش‌های آنان برای کسب امتیازات حقوقی بیشتر، سبک نگارش اسناد، آرایه‌های هنری و تذهیب به کار رفته در این اسناد و... از جمله اطلاعاتی هستند که از دل آن‌ها استخراج می‌شوند.
این عقدنامه‌ها که اسناد گرانقدری به شمار می‌روند از لحاظ سندشناسی و همچنین ساختار ظاهری یعنی شکل، ابعاد، تعداد سطور، نوع کاغذ، نوع خط، روش سیاق، زبان نگارش، رنگ، حاشیه‌ها، مُهرها و امضاها، نقوش تزئینی و همچنین از نظر ساختار محتوایی و... بسیار حائز اهمیت و قابل توجه هستند.
مثلاً در بخش‌هایی از همین سند اهدایی خانواده مرحوم ابوالفضل زاهدی مربوط به ۱۳۰ سال قبل، به القابی اشاره شده که پیش از اسامی افراد در این عقدنامه به کار رفته و حاکی از اعتبار اجتماعی خانواده عروس و داماد در آن دوران است. عباراتی چون «عزت و سعادت ‌نشان توفیق ‌آثار» در وصف داماد و «عاقلة بالغة بکر رشیده» برای عروس، «عالی حضرت نیکو طینت توفیق ‌آثاری» در توصیف کربلایی اُپو پدر داماد و «توفیق نشان سعادت ارکان زبده الاماثل و الاقران» پیش از نام ملا سبزعلی صباغ، پدر عروس آمده است.
همچنین تعیین میزان صداق معین (مهریه) در قباله که معادل ۱۰۰تومان وجه رایج خزانه است در مقایسه با ارزش پول و اوضاع اقتصادی آن دوران (۱۳۰ سال پیش)، دلیل دیگری بر تموُّل و اعتبار خانوادگی طرفین است.
این ۱۰۰ تومان شامل ۲۰ تومان وجه نقد، ۲۰تومان لباس، ۱۰تومان برای سه مثقال طلا، ۷ تومان فرش، ۷ تومان رختخواب، ۱۰ تومان برای ۵ من مس بوده و الباقی (۲۶ تومان) بر ذمه داماد باقی مانده است. علاوه بر موارد بالا، کربلایی اپو پدر داماد نیز متعهد می‌شود پنج استار (برابر با چهار مثقال و نیم) نمک نیز به عروس هدیه بدهد.
آوردن نام «نمک» در این قباله ازدواج، علاوه بر ارزش و حرمت معنوی و اعتقادی، شاید به علت نبود امکانات امروزی (مانند یخچال، فریزر و...) در آن دوران و به خاطر ارزش و خاصیت نمک برای جلوگیری از فساد مواد غذایی و خوراکی‌ها با استفاده از روش «نمک‌سود» در آن عهد و زمان بوده باشد.
در صدر این سند و قباله ازدواج نیز کتیبه‌ای نقش بسته که با عبارت «هوالمؤلف بین ‌القلوب» آغاز شده و خط سند نیز تعلیق شکسته بوده و جدول‌کشی اطراف صفحه دارای آرایش اسلیمی با رنگ‌های شنگرف و آب طلاست. اندازه سند نیز ۴۷ در ۵/۲۸ سانتیمتر تخمین زده می‌شود.

خبرنگار: محمدحسین مروج کاشانی
روزنامه شماره ۱۰۶۵۷، گروه رواق، صفحه ۱

۳ از ۳


https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

https://www.qudsdaily.com/Newspaper/item/123961

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

.

🔹بیانیه نرگس آبیار علیه ساترا و اعتراض او به توقیف سریال سووشون

توقیف سووشون و پایین کشیدن سکوی نماوا توسط ساترا منجر به انتشار بیانیه‌ای از سوی نرگس آبیار خطاب به مردم شد.

ساعتی پیش سایت رسمی نماوا، نامه‌ی خانم آبیار کارگردان سووشون را منتشر کرد که در اعتراض به سانسور صحنه‌هایی از قسمت اول سریال و در ادامه توقیف آن بیانیه‌ای صادر کرده است.

نرگس آبیار تاکید کرده است: سووشون، روایت یک تاریخ است. صدای یک زن در میان هیاهوی مردانه‌ی قدرت. روایت مقاومت، درد و ایستادگی. ما برای ساخت این اثر، با دقت، وسواس و احترام به خطوط قرمز رسمی کشور، پیش رفتیم. اما آنچه دیدیم، بی‌قانونی در پوشش قانون، و حذف در سایه ترس از صداهای مستقل بود. ما نه خلافی کرده‌ایم، نه قانون‌شکنی. این رفتارها نه توجیه‌پذیرند، نه قابل سکوت. هنر، تریبون قدرت نیست که با اشاره‌ای خاموش شود...

بیانیه نرگس آبیار کارگردان سووشون که خطاب به مردم ایران است در ادامه می‌آید:

مردم عزیز و نجیب ایران
سپاس از دل‌ها و نگاه‌های گرم‌تان که در اولین ساعات پخش سریال «سووشون»، با ما همراه شد و نشان دادید که روایتِ درد و رنجِ این سرزمین، هنوز هم در دل‌های شما زنده است.

استقبال کم‌نظیرتان از نخستین قسمت این سریال در همین ساعات اولیه، برای من و همکارانم نه تنها دلگرمی، بلکه عهدی دوباره بود؛ عهدی برای ایستادن، برای ادامه دادن، برای پاسداری از حقیقتی که باید بی‌پرده و بی‌پیرایه بازگو شود.

اما افسوس بلافاصله پس از پخش سریال، سکوی نماوا تهدید به فیلترینگ شد و این موضوع بلافاصله پس از تهدید اجرایی شد.

به همین دلیل سووشون نیامده، به دلیل بازی‌های پیچیده و پنهان ساترا توقیف شد. بماند که آنچه در قسمت اول به نمایش درآمد به دلیل ممیزی آشکار، آن‌چیزی نبود که ما با تمام وجود ساخته بودیم. بخش‌هایی از روایت، از صداقت افتاد. صحنه‌هایی که باید دیده می‌شد، حذف شد، محو شد و بی‌صدا شد.

حتی آنگاه که اراده کردیم تا در میان شهر، از قاب بیلبوردها و تابلوها با شما سخن بگوییم، درهای تبلیغات محیطی را نیز بر روی «سووشون» بستند.

چگونه ممکن است سریالی که بر اساس رمانی فاخر از سیمین دانشور، نویسنده‌ای پیشرو، ملی و جهانی، ساخته شده و بارها و بارها در نیم قرن گذشته در همین کشور تجدید چاپ شده و تمام مراحل قانونی را طی کرده است، تنها چند ساعت پس از انتشار نخستین قسمت، با دستوری ناگهانی و مبهم، متوقف و سکوی پخشش فیلتر شود؟

چه کسی پاسخگوی این حجم از توهین به شعور مخاطب، بی‌احترامی به تلاش هنرمندان، و تخریب سرمایه‌ اجتماعی هنر این سرزمین خواهد بود؟

سووشون نه یک سریال معمولی، بلکه روایت یک تاریخ بود. صدای یک زن در میان هیاهوی مردانه‌ی قدرت. روایت مقاومت، درد و ایستادگی. ما برای ساخت این اثر، با دقت، وسواس و احترام به خطوط قرمز رسمی کشور، پیش رفتیم. اما آنچه دیدیم، بی‌قانونی در پوشش قانون، و حذف در سایه ترس از صداهای مستقل بود. ما نه خلافی کرده‌ایم، نه قانون‌شکنی. این رفتارها نه توجیه‌پذیرند، نه قابل سکوت.

چه نهادی، با چه مجوزی، در چه فرآیندی، اجازه می‌دهد به این شکل حیثیت یک اثر فرهنگی، و زحمات ده‌ها انسان شرافتمند، زیر پا گذاشته شود؟

ساترا که مدعی نظم‌بخشی به فضای نمایش خانگی است، چرا به جای حمایت، تبدیل به ابزاری برای انسداد و محدودسازی هنر شده است؟

آیا قرار است هر هنرمندی که صدای متفاوت دارد، با تهدید و توقیف حذف شود؟

من از سکوت خسته‌ام. از بی‌اعتنایی نهادهای مسئول به شأن هنر و هنرمند، دلگیرم. این شیوه برخورد با آثار فرهنگی، یعنی رسمیت دادن به ترس از تفکر. یعنی پاداش دادن به بی‌خطر بودن، و تنبیه کردن صدای مستقل. ما برای «سووشون» خون دل خوردیم. اما امروز، در برابر این حذف بی‌رحمانه، سکوت نخواهیم کرد.

هنر، تریبون قدرت نیست که با اشاره‌ای خاموش شود. ما فرزندان این خاکیم و از دل همین مردم برخاسته‌ایم. حق ما نیست که پس از سال ها زحمت، به این شکل تحقیر و حذف شویم. سووشون را متوقف کردید، اما این صدا خاموش نمی‌شود.

نرگس آبیار
کارگردان سریال سووشون

https://www.tg-me.com/JournalistsClub1/6313

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

.

کدام تلفظ #سووشون درست است؟

🔹با پخش یک قسمت سریال سووشون، موضوعی مطرح شد که تلفظ صحیح نام این اثر، «سَووُشون» است یا «سووَشون».
🔹خیرالله محمودی، استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز درگفت‌وگو بامهر:
🔹آنچه امروزه اینجا هم مرسوم و متداول است سووَشون است. این تلفظ درستی است و نیازی به توجیه ادبی هم ندارد.
🔹#سیمین_دانشور در کتاب یادنامه جلال آل‌احمد درباره این ماجرا و اسم کتاب نوشته است: «سووشون در سال ۱۳۴۸ از چاپ درآمد این نام با فتح، سین شکسته شده یا تلفظ محلی سیاوشان است و معنای آن زاری کردن بر سوگ سیاوش است. چون شیرازی‌ها سیاوش را به فتح واو تلفظ می‌کنند بنابراین تعزیه سیاوش را هم سووشون به فتح سین می‌گویند اما سووشون به ضم واو اول و فتح و او دوم هم غلط نیست؛ چرا که در تهران سیاووش می‌گویند به ضم هر دو واو اما چون صحنه اصلی زمان در شیراز است و تعزیه را هم تا مدت‌ها در ممسنی و بیشتر اطراق گاه‌های عشایر می‌دادند و سووشون را به فتح سین تلفظ می‌کردند غرض خود من هم همین تلفظ است.»

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

۲۳ خُرداد " نغمه در تنبور "
همنوازانِ توس در #مشهد

لینک تهیه بلیط :

https://gishot.ir/e?m=164831

.
#روشنک در سال ۱۳۲۷ در رادیو ایران استخدام شد و تا سال ۱۳۳۴ در بخش‌های مختلف گویندگی می‌کرد. او گوینده‌ی برنامه‌ی #گلها بود و بسیاری از مردم ایران این برنامه را با صدای او که اشعار را به درستی دکلمه می‌کرد، می‌شناسند و تاثیر نحوه‌ی خواندن او در فراگیری اشعار برای مردم هم چنان به عنوان خاطره‌ای زیبا باقی‌مانده‌است.

تکیه کلام روشنک، در پایان برنامه‌ی گلها «پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد» بود که در خاطر مردم مانده است.

روشنک در سال ۱۳۵۴ چنین می‌گوید:
«زمانی که می‌خواستم وارد رادیو شوم، ۸۱ نفر جهت گویندگی شرکت کرده بودند که از میان آنان قبول شدم. کسانی که از من امتحان گرفتند: #سعید_نفیسی، #حسینقلی_مستعان، #حسین_زاهدی، #صبحی و چند نفر دیگر هم بودند که الان یادم نیست. مرحوم #پیرنیا از برنامه‌ی #گلها مرا دعوت به همکاری کردند. نام روشنک را هم ایشان برایم انتخاب کرد و اولین شعری که در برنامه‌ی گلها خواندم، این بود:

طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد
در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد

شب که خورشید جهان تاب، نهان از نظر است
طی این مرحله با نور مهی باید کرد

#روشنک_(صدیقه_سادات_رسولی)
زاده‌ی ۱۳۰۷
#درگذشته‌ی_۲۱_خرداد_۱۳۹۱

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

.

بیست ودوم خرداد سالروز درگذشت #روشنک «صدیقه رسولی»

(زاده سال ۱۳۰۷ تهران -- درگذشته ۲۲ خرداد ۱۳۹۱ تهران) گوینده رادیو و برنامه گلها

چشم بگشا كه جلوه دلدار
به تجلی است از در و ديوار
اين تماشا چون بنگری گويی
ليس فی الدار غيره ديار

این دوبیتی معروف عطار، باصدای زیبای "روشنک" در مقدمه برنامه برگ سبز، شنیده‌ می‌شد. زخمه‌های تار جلیل شهناز كه استادانه می‌نواخت، هر آرشه‌ای كه صبا و پرویز جوان بر ویلون می‌كشیدند، هر ضربه‌ای كه کلاویه‌‌های پیانوی محجوبیِ دلسوخته می‌‌زد و هر مضراب ترنم وار که بر سیم‌های سنتور توسط ورزنده فرود می‌آمد، او را هم به‌‌یاد می‌آورد، اما او نیز مانند پیرنیا، صبا، نی‌داوود، قمر، الهه، تهرانی، وزیری، خالقی، تجویدی، یاحقی، دلکش، مرضیه و پوران، از میان ما رفته‌اند، اما همچون گلهای جاویدان همیشه زنده‌‌ و جاویدان‌اند.
بسیاری از مردم برنامه گلها را باصدای گرم او که اشعار را به‌درستی و زیبایی دکلمه می‌کرد، به‌خاطر دارند و تاثیر گویش او در فراگیری اشعار ادبیات فارسی همچنان در اذهان همه، به‌عنوان خاطره‌ای زیبا باقی مانده‌ است.
در آغاز کار کوکب پرنیان گوینده و شعرخوان برنامه‏ گل‏ها بود. بعدها که صدیقه رسولی جای او را گرفت. تکیه کلام او در پایان برنامه این جمله بود: پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد.
وی سال ۱۳۵۴ در برنامه شما و رادیو در پاسخ به‌پرسش شادروان تقی روحانی درباره خود چنین می‌گوید:
"نام اصلی من صدیقه سادات رسولی است، سال ۲۷ باسمت گویندگی وارد خدمت رادیو شدم و تا سال ۳۴ در قسمت‌های مختلف رادیو گویندگی کردم. زمانی‌که می‌خواستم وارد رادیو شوم، ۸۱ نفر جهت گویندگی شرکت کرده بودند که از میان آنان قبول شدم.
کسانی که از من امتحان گرفتند: سعید نفیسی، حسینقلی مستعان، حسین زاهدی، صبحی مهتدی و چندنفر دیگر بودند. پیرنیا از برنامه سوم گلها مرا دعوت و نام روشنک را هم او برایم انتخاب کرد. اولین شعری که در برنامه گلها خواندم، این بود:
طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد
در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد
شب که خورشید جهانتاب، نهان از نظر است
طی این مرحله با نور مهی باید کرد.
یکی از بهترین خاطراتم این‌است: گاهی که از رادیو بیرون می‌‌آمدم، جوانان علاقمندی که در بیرون رادیو بودند، از من می‌خواستند اشعاری که در برنامه گلها می‌خوانم را برایشان بنویسم اما به‌دلیل جوان بودن آنها، همیشه این شعر را برایشان می‌نوشتم:
نخست موعظه پیر مِی‌فروش این بود
که از معاشر ناجنس احتراز کنید.
حالا پس از گذشت چندسال اگر قرار باشد مطالبی بنویسم، این شعر را هم اضافه میکنم:
از امروز کاری به‌فردا نماند
چه دانی که فردا چه آید زمان"
از دیگر گويندگان برنامه گلها: آذر پژوهش، فیروزه امیرمعز، شمسی فضل‌اللهی، مولود عاطفی، فرخنده، کوکب پرنیان، ايراندخت پرتوی، فروزنده اربابی، مهناز، تقی روحانی، قدسی رهبری، نورالدين ثابت ايمانی، اسداله پيمان، مرتضی اخوت، اکبر مشگين، بهرام سلطانی، محمد سلطانی، امير نوری و ناصر احمدی بودند.
تمام گویندگان نامبرده، عالی بودند با صدایی گرم و جذاب که با دکلمه هر شعری، دل از عاشقان هنر می‌ربودند ولی به‌واقع تنالیته‌ صدا و دکلمه روشنک چیز دیگری بود.
بانو مرضیه درباره او می‌گفت: روشنک صدای منحصر به‌فردی داشت. صدایش در حقیقت باموسیقی آمیخته بود و هرکس می‌شنید جذب صدایش می‌شد و دکلمه اشعار را با استادی و زیبایی خاصی انجام می‌داد.
آرامگاه وی روستای آهار رودبار قصران تهران است.

https://www.tg-me.com/bargi_az_tarikh/23110

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan

.
#آزادی #جهانبخش_پازوکی

درود بی پایان به همه دوستان و همراهان عزیز

تقدیم می‌کنم اثر آزادی رو به شما نازنینان....

ترانه و ملودی: جهانبخش پازوکی
بازتنظیم برای ارکستر:##مهدی_حسن‌زاده_مقدم
خوانندگان: #مراد_و_جواد_حسن_زاده
سنتور : مجید روحپرور
استرینگ: محمد علی‌آبادی
دف: عرفان آرایش
تمبک: یونس حسین پور
نی: احمد احمدی
ضبط، میکس و مسترینگ: #استودیو_بتهوون
تهیه کننده: حمید غلام‌زاده. کافه ترافیک

فایل صوتی در سایت‌های معتبر موزیک در اختیار شما عزیزان قرار دارد....

@Mahdi.Hasanzadeh.Music
@j_hasanzadeh93
@StudioBeethoven
@mohammad_aliabadi_violin
@erfanarayesh
@majidruohparvar
@yunes_hoseynpoor
@ahmad_ahmadi_128
@moradhasanzadeh3209662
@hamid_gholmzadeh @instapico_bot

https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://www.tg-me.com/Baghekhabushan