♦️تهران، نمایی از توچال، محمودیه، ولنجک و هتل هیلتون (استقلال) از تپه‌های امانیه، نیمه نخست دهه‌ی ۱۳۴۰ خورشیدی

این نقاشی صحنه‌ای در یک اتاق زیرشیروانی تاریک و بسته را نشان می‌دهد و فضای کلی پُر از تَنشی نگران‌کننده است، شخصیتِ مرکزی در تصویر، مردی با موهای ژولیده و چشمانی توخالی و خیره و پابرهنه نشسته و کنار بدن بی‌جان مادر سالخورده‌اش با شدتی جنون‌آمیز ویولون می‌نوازد، نواختنی که دیگر صرفاً یک عملِ هنری نیست و حرکتی آشفته و تقریباً اگزوتریک است که میان سوگواری و جنون در نَوسان است، حالتِ چهره‌اش با چشمانی باز و هراس‌انگیز، سنگینیِ فروپاشیِ عاطفی‌اش را نشان می‌دهد، ویولون که معمولاً نمادی از شور و بیان هنری است در این‌جا به ابزاری سرد و وحشت‌آور از غم تبدیل شده است، آیا او برای مادرش آهنگی غم‌ناک می‌نوازد یا این تلاش ناامیدانه‌ای است برای برقراری پیوند با روحِ او؟ این ابهام پابرجاست و صحنه را آزاردهنده‌تر می‌کند، جسد مادر که بر روی یک تخت چوبی ساده دراز کشیده، آرام و بی‌حرکت است و چهره‌اش تقریباً آرام و گویی رنجِ او پایان یافته است در حالی که رنجِ پسرش تازه آغاز شده است، سادگیِ تخت، پتو و محیط بسته‌ی این اتاق زیرشیروانی، فقر را در این صحنه به روشنی نشان می‌دهد.