سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

رسیدن به بیخیالی، مخصوصا بعد از یه مدت که تموم ذهنت درگیرش بوده، حس بی‌نظیریه.

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

پذیرش بخش اعظمی از پخته شدنه، اگه ازم بپرسن بعد از پذیرش چی نشونه پختگیه میگم پافشاری نکردن روی هیچ چیز این دنیا.

هیچوقت باعث گریه کردن من نشو، مشکلات خانوادگی من همین الانش هم باعث میشن من به اندازه کافی گریه کنم.

یه وقتایی دل آدم واسه هیچ‌کس تنگ نمیشه جز واسه خودِ قدیمیش؛ واسه همونی که هنوز امید داشت:)

باید زحمتشو بکشی؛ استرسشو بکشی،
حرفشو بشنوی، هیچی مفتی نیس هیچی!

همیشه اماده باش که تنهایی خودتو نجات بدی بعضی ادما یکدفعه عوض میشن امروز براشون مهمی، فردا براشون هیچی نیستی. و زندگی واقعی همینه.

این مشکل از تو نیست که آدم‌های سمی رو جذب میکنی، اون‌ها سراغ همه میرن، مشکل تو اینه که اجازه میدی اون‌ها تو زندگیت بمونن و بعد سعی میکنی راضی نگه‌شون داری.

چقدر درست گفت که زن‌ها بخاطر اینکه دیروز یا امروز بد بوده نمیرن، بخاطر این میرن که میدونن فردا قرار نیست چیزی تغییر کنه.

اون بهم خیانت نکرد ولی هیچوقت چیزهایی که من رو اذیت میکردن تغییر نداد.

فکر میکنم تا ابد واسه یسری‌ها که دوستشون داشتم و مجبور شدم از زندگیم حذفشون کنم، دلم تنگ بمونه.

یهو به هم ریختم و همه گفتن واسه یه چیز کوچیک چقدر سریع ناراحت شد اما خب هیچکس نمیدونست که من در حال تحمل چه حجمی از فشار بودم و زندگی و مشکلاتم چه بار روانی‌ای روی دوشم گذاشته بودن، آدم گاهی طوری لبریزه که با وجود همه صبوریش هر اتفاقی میتونه اون رو سرریز کنه.

میدونی مظلوم‌ترین ورژن من چه زمانی بود؟ اونجایی که نصف شب خیلی ناراحت بودم، قلبم بد شکسته بود اما نمیتونستم پیش کسی برم یا پیام بدم که حالم خیلی بده خودم بودم و خودم، وقتی هندزفریم رو برداشتم، بالشم رو بغل کردم، آهنگ غمگین گوش کردم و یواشکی گریه کردم و بالشتم خیس شد و سقف اتاقم تار، آخرش هم نفهمیدم چطوری با اون حال خوابم برد و صبح شد.

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توی من از بین میره، یه بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی که عوارض داری ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

تا حالا تو خواب استرس داشتین؟ یکی از عجیب‌ترین و بدترین حس‌هاییه که تجربه کردم، نمیدونم چطوری توضیحش بدم ولی یطوریه که کاملا خوابی ولی همه چیز رو میفهمی و استرس داری.

میدونید چرا دخترهای مستقل سینگلن؟ چون اون‌ها برای زندگیشون یکی قوی‌تر از خودشون میخوان.

جوونی تو دوره ما خیلی سخت شد، یهو هم باید درآمد خوب داشته باشی، هم مستقل بشی، هم خوشتیپ، خوشگل و خوش‌هیکل باشی، هم زبان یاد بگیری، همش آپدیت باشی، هم مهاجرت رو در نظر داشته باشی، هم یه تنه حواست به خودت باشه.