Epi Sphere |مقاله نویسی و پژوهش

امروز داشتم آلبوم قدیمی‌مون رو نگاه می‌کردم…

یه عکس بود که حسابی حواسم رو پرت کرد!

هفت هشت تا از بچه‌های فامیل کنار هم وایسادیم و عکس انداختیم، همون بچه‌های شیطون که با کمترین امکانات می‌شدیم رئیس دنیا

عکس باید برای حدود ۱۸ سال پیش باشه…
کم‌سن‌ترینشون هم من بودم که حالا ۲۴ سالمه! نشستم به عکس نگاه می‌کنم، انگار یه «ماشین زمان» باز شده و من افتادم وسطش...

یکی‌یکی داشتم به حال و الانشون فکر می‌کردم.
چقدر بچگی‌هامون دور هم جمع می‌شدیم، بازی می‌کردیم، دعوا می‌کردیم و آخرش بازم با هم آشتی می‌کردیم.
الان؟ از هیچ‌کدوم خبر ندارم!
هر کدوم رفتن سمت یک زندگی…
یکی از ایران مهاجرت کرده، یکی رفته تهران و دیگه بچه شهرستانی نیست، یکی ازدواج کرده و بچه داره… و یکی هم من که الان دارم این‌ها رو می‌نویسم.

زندگی برای همه‌ی ما یه مدلی رقم خورد و از هم دور شدیم…

آلبوم که ورق می‌خوره، انگار یه دفترچه خاطراته که هی یادآوری می‌کنه «همه‌چیز موقت بود»! آدم‌ها، خنده‌ها، حتی کوچه‌های قدیمی.

بعضیا توی عکسا هستن که الان دیگه پیشمون نیستن…
بعضیا هستن ولی فاصله‌ها و زندگی کاری کرده که دیگه شبیه «یه دنیای دیگه» باشن.

یه جور غم نرم داشت اون آلبوم، ولی یه چیز عجیبی هم بود!
از نظر علمی، وقتی عکس‌های قدیمی رو می‌بینی، قسمت هیپوکامپوس مغز تحریک می‌شه و احساسات قدیمی رو می‌کشه بیرون.
یعنی مغز نه‌تنها خاطره رو یادش میاد، بلکه «احساس» اون روزها رو هم دوباره میاره جلوت. واسه همین یهو دلت می‌گیره یا اشکت درمیاد، چون مغزت فکر می‌کنه واقعاً برگشتی به همون روزها.

بگذریم!
من از این آلبوم دو تا چیز یاد گرفتم! نمیخوام فلسفیش کنم ولی فهمیدم همه‌چیز موقتیه، شادی، غم، حتی آدمها و راستش نمیدونم شاید هم همین موقتی و گذرا بودنش هست که زندگی رو قشنگ‌تر میکنه!
دومی هم فهمیدم اونموقع هممون خوشگل‌تر بودیم، البته شایدم کیفیت دوربین پایین‌تر بود :)

🆔@Episphere1

😢6❤2

152 views05:08