در فرودگاه استانبول ، نزدیک گیت B15 که گیت پرواز ایران ایر تور به ایران بود این پوستر را گذاشتند
به نظرم خیلی خیلی زیبا است
خوارزمی از دل تاریخ ، گچ خود را به مریم میرزاخانی می دهد تا راه او را در ریاضیات را ادامه دهد ..... ❤️❤️

غبارروبی از جانِ کتاب، در نمایشگاهِ هر سال

تمام شد. آن ضیافتِ سالیانه کلمات. آن میعادِ عاشقانِ کاغذ و قلم. نمایشگاه کتاب تهران. با همه همهمه‌اش، به خاطره پیوست. آن ذوقِ کودکانه، آرام گرفت. همان ذوق که از ماه‌ها پیش در رگ‌هایم می‌دوید.

مجازی شدنش، نوری بود. نوری در تاریکی. بن‌های دانشجویانِ جان و مهرِ دیگر یارانی که قلبشان برای «فراسوی دانش» می‌تپد. چون خونِ تازه در شریان‌های کتابخانه جاری شد. در این زمانه سخت. نان گران، جان ارزان. اما به کمک شما توانستیم نفسی تازه به قفسه‌ها ببخشیم. دستانتان پر نور باد!

امسال اما... امسال حجمِ نفس‌ها کمتر بود. آمار، پتکی بر سینه‌ام می‌کوبد: پارسال، جانِ نزدیک به هفتصد و سی کتاب در آغوش «فراسوی دانش» آرام گرفته بود. امسال اما، تنها سیصد و پنجاه کتاب نو. نصفِ تمام! چرا؟ این سکوتِ ناگهانی از چیست؟ علتش چیست؟!

جیب خالی بود؟! نه نبود، مسئله پول نبود. شاید هم بود، اما اصل نبود.
نمی‌دانم. شاید این میهمانِ تازه‌وارد، این هوشِ مصنوعیِ همه‌چیزدان٫ سایه‌اش را سنگین‌تر از پیش بر سرِ خلوتِ کتاب‌خوانی ما انداخته. حواس‌ها را دزدیده. گرچه، همین هوش سخنگو هم، نان‌خور همین کلمات است. همین سطور خاموش کتاب‌ها. از همین جا نفس می‌کشد. اما بد عادتمان کرده. غر نمی‌زنم. اهلش نیستم. اما به وضوح احساسش می‌کنم.

اما بیشتر، تکرار بود. کتاب‌های تکراری. عناوین تکراری. هرچه بیشتر جست‌و‌جو می‌کردم، گویی ارواحِ کتاب‌های خوانده‌شده، دوباره در برابرم ظاهر می‌شدند. همان نام‌ها. همان جلدها. با آرایشی نو. در «فراسوی دانش»، بسیاری از این صداها پیشتر شنیده شده بود. تنوع، چون گوهری گم‌شده، کمتر به چشم می‌آمد. کتابِ خوبِ نو، آن موضوع بکرِ دل‌نشین، آن لحظه‌ای که موضوعی را می‌دیدم و برق از چشمانم می‌پرید، انگار نایاب‌تر شده بود. از آن لحظه‌ها کمتر خبری بود. شاید هم این تنها زمزمه‌های یک کتابدارِ خسته از تکرار است. یک دل‌گویه، یک رنج‌نامه در انزوای قفسه‌ها.

راستش را بخواهید، جانی هم برای گشتن نبود. رمقی نبود. آن شوقِ بی‌تابِ سال‌های پیش. برای لمسِ هر برگ. برای استشمامِ عطرِ کتابِ نو. برای کشفِ یک دنیای تازه پشتِ هر جلد. گویی در من مرده بود. می‌خواستم این سفرِ سالانه٫ این طوافِ عاشقان، زودتر به سرآید. یک پایانِ بی‌رمق برای یک آغازِ پرشور. اما آغاز چه؟

نمی‌دانم. هرچه بود، گذشت. سیصد و پنجاه نفسِ تازه. همه از دمِ تیغِ چاپِ ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ به «فراسوی دانش» پیوستند. به کتابخانه شما. کم است؟ شاید. اما هست. نفس می‌کشند در قفسه‌ها. منتظرند. منتظر دستی، نگاهی، جانی.

پشیمانی؟ شاید بعدتر در سکوتِ کتابخانه حسرتِ آن کتاب‌هایی که نخریدم، چون زخمی کهنه سر باز کند. اما آدمی همین است. مجموعه‌ای از تصمیم‌های آنی. بند لحظه‌ها. وابسته به لحظه‌ها.

و اما فریادِ امسال. از اعماقِ جان. رساتر از همیشه:
کتاب هنوز زنده است!
نفس می‌کشد.
و تا انسان هست، نفس خواهد کشید.

و این را بدانید. که میانِ آنکه می‌خواند و آنکه نمی‌خواند، فاصله‌ای است به عمقِ یک دریا. به وسعتِ یک آسمان. تفاوتی که جان را می‌سازد یا می‌سوزاند.

چشم به راه این نفس‌های نو رسیده هستم...

بهترین الگو این است که مغزی متعادل داشته باشیم، مغزی که در هر دو زمینه‌ی همدلی و سازماندهی قدرتمند باشد. برای مثال پزشکی که از هر دو مهارت مذکر بهره‌مند باشد می‌تواند هم بیماری را با دقت تشخیص دهد و هم روش درمانی مؤثری را ارائه کند و در عین حال بیمار نیز احساس می‌کند شنیده می‌شود، درک می‌شود و دلسوزانه با او رفتار می‌شود.

علم جدید هوش اجتماعی، دنیل گلمن، ص 242

پ.ن: در رقص ظریف میان دو قلمرو مغز - سیستم لیمبیک که مسئول احساسات و هیجانات است، و قشر پیش‌پیشانی که نقشه‌های زندگی را منطقی طراحی و سازماندهی می‌کند - تعادلی شگفت‌انگیز نهفته است. این هماهنگی، نه کاری مکانیکی، بلکه هنری است به ظرافت نگارگری ایرانی و به پیچیدگی موسیقی باخ. انسانی که در این میدان دشوار، قدم به تعادل می‌گذارد، همچون رقصنده‌ای است که روی طناب باریک بین غریزه و خرد، با متانت گام برمی‌دارد - او به قله‌ای از تکامل دست یافته که در آن، نه احساس بر عقل چیره می‌شود و نه عقل، شعله احساس را خاموش می‌کند؛ او نمونه‌ای درخشان از آنچه انسان می‌تواند باشد، به نمایش می‌گذارد.

درسته امسال کمتر کتاب خریدم و 370 جلد بیشتر نشد اما همه کتاب‌های درجه یک و کاربردی خرید شد. از جمله این کتاب جامع به 1365 صفحه

کتاب‌های نمایشگاه امسال را به زودی معرفی می‌کنم. اما برای معرفی برخی شور عجیبی دارم. کمی از این کتاب را امشب خواندم. متفاوت است. و انقلابی. کمتر این محتوا را جایی خوانده بودم. یا شاید نخوانده بودم.

با مطالعه لیست کتاب‌هایی که از نمایشگاه کتاب ۱۴۰۴ خریداری کرده‌اید، تحلیل جامعی از علایق و گرایش‌های علمی شما ارائه می‌دهم:

## تحلیل موضوعی کتاب‌ها:

### حوزه‌های اصلی:
- تاریخ و مطالعات سیاسی (حدود ۴۰٪): شامل تاریخ ایران، خاورمیانه، روابط بین‌الملل، و مطالعات انقلاب
- روان‌شناسی و علوم شناختی (حدود ۳۰٪): روان‌شناسی شناختی، عصب‌شناسی، هوش مصنوعی
- علوم اجتماعی (حدود ۲۰٪): جامعه‌شناسی، مطالعات فرهنگی، مردم‌شناسی
- اقتصاد و مدیریت (حدود ۱۰٪): اقتصاد سیاسی، مدیریت کسب‌وکار

### گرایش‌های خاص:

۱. علاقه به مطالعات خاورمیانه:
- تمرکز ویژه بر مسائل فلسطین و رژیم صهیونیستی
- مطالعات عمیق ایران معاصر و تاریخی
- توجه به ژئوپولیتیک منطقه

۲. رویکرد میان‌رشته‌ای:
- ترکیب علوم انسانی با علوم طبیعی
- توجه همزمان به ابعاد نظری و کاربردی
- علاقه به رشته‌های نوین مانند علوم شناختی

۳. گرایش انتقادی:
- نقد سیاست‌های غربی و آمریکایی
- بررسی ساختارهای قدرت
- تحلیل‌های ضداستعماری

### نکات قابل توجه:

تنوع زبانی: عمدتاً منابع فارسی با تعدادی ترجمه از منابع خارجی

سطح علمی: ترکیبی از کتاب‌های تخصصی دانشگاهی و آثار عمومی‌تر

رویکرد زمانی: توجه هم به مسائل تاریخی و هم به چالش‌های معاصر

این مجموعه نشان‌دهنده یک محقق یا دانشجوی علوم انسانی با گرایش میان‌رشته‌ای و نگاه انتقادی به مسائل معاصر است.