takopii original sin

تو دنیایی که باید واسه بچه‌ها یه جای امن باشه، خونه‌ها گاهی میشن جای بی‌توجهی و خشونت، و مدرسه‌ها میشن صحنه‌ی زورگویی و مسخره کردن. شخصیت‌های این داستان، با اینکه خیالی‌ان و پر از رنگ و لعاب، انگار آینه‌ی بچه‌های واقعی‌ان؛ بچه‌هایی که صداشون بین سروصدای بزرگ‌ترا گم میشه.

این انیمه با زبون نمادینش، از زخم‌هایی حرف میزنه که فقط مال یه لحظه نیستن؛ تو سکوت، به نسل بعدی هم می‌رسن. انگار درد، یه ارث ناخواسته‌ست که اگه دیده نشه، بازم تکرار میشه.

@Foreva

مدفن کرم های شبتاب نشون می‌ده وقتی جنگ میاد، فقط با بمب و گلوله آسیب نمی‌زنه، آدم‌ها رو از هم جدا می‌کنه، امیدو می‌گیره، و جامعه رو سرد و بی‌تفاوت می‌کنه. حتی کسایی که زنده می‌مونن، انگار یه تیکه از وجودشون رو از دست دادن. انیمه با یه حس سنگین و واقعی نشون می‌ده که جنگ چطور می‌تونه زندگی روزمره رو تبدیل کنه به یه مبارزه بی‌پایان برای زنده موندن، بدون اینکه کسی حواسش باشه.

@ForEva

احوال آدم‌های فیلم «چهارشنبه‌سوری» مثل خودِ شب چهارشنبه‌سوریه؛ از بیرون پر از رنگ و صدا، از درون پر از دود و درد. مردی که ظاهرش پدر آروم و قابل احترامه، اما پشت اون سکوت، چیزی پنهانه که داره همه‌چیزو می‌سوزونه. زنی که همه فکر می‌کنن قوی و مسلطه، ولی زیر اون اقتدار، یه فروپاشی بی‌صدا در جریانه. فرهادی با ظرافت، آدم‌هایی رو نشون می‌ده که ظاهرشون یه چیزه، درونشون چیز دیگه؛ و همین تضاد، فیلم رو به یه آینه‌ی تلخ و واقعی از زندگی تبدیل می‌کنه.

@Foreva

ما انسان‌ها عادت داریم ساعت‌ها و روزها از عمرمان را صرف طراحی نقشه‌هایی کنیم برای فردایی که هنوز از راه نرسیده است.
امیدهایمان را بر کاغذ می‌ریزیم، آرزوهایمان را به صورت طرح و برنامه می‌چینیم و با خود می‌اندیشیم که اگر چنین و چنان شود، همه چیز مطابق میل ما پیش خواهد رفت.
امّا زندگی، موجودی رام‌شدنی نیست. کافی‌ست از قصد و نقشه‌ی ما آگاه شود تا مسیرها را به گونه‌ای دیگر رقم بزند.
گویی با ما لج می‌کند، گویی نمی‌خواهد آسانی راه را به چشم ببینیم.
هر بار که گمان کرده‌ایم با نقشه‌ریزی می‌توانیم آینده را به اختیار خود ترسیم کنیم، مانعی تازه، دروازه‌ای بسته، یا سنگی سنگین پیش رویمان نهاده است.

از این رو تجربه به من آموخته است
شاید بهترین نقشه، نداشتن نقشه باشد. شاید باید به جای اسارت در چارچوب‌های طراحی‌شده‌ی ذهن، خود را به سیالیت لحظه‌ها سپرد.
لحظه‌ها از ما نقشه نمی‌خواهند، تنها حضور می‌خواهند...
@ForEva

آدم‌ها توی شلوغیِ دنیا، کم‌کم یاد گرفتن نقش بازی کنن. یکی می‌خنده چون باید بخنده، یکی سکوت می‌کنه چون حرف زدنش قضاوت می‌شه. هر کسی یه نقاب داره، یه نسخه‌ی قابل‌قبول از خودش. ولی زیر اون نقاب‌ها، پره از آدم‌هایی که نمی‌دونن کی‌ان، چی می‌خوان، یا چرا این‌قدر خسته‌ان. جامعه مدام می‌گه «این‌جوری باش»، «اون‌جوری فکر کن»، «اگه مثل بقیه نباشی، جا نمی‌افتی». و همین‌طور، آدم‌ها از خودشون دور می‌شن؛ نه چون نمی‌خوان خودشون باشن، چون نمی‌تونن.

فیلم Her دقیقاً همین درد رو نشون می‌ده. شخصیت اصلی دنبال جایی می‌گرده که بتونه خودش باشه، بدون قضاوت.

@Foreva

توی جامعه‌ی پرشتاب امروز، آدم‌ها مدام تحت فشارن که بیشتر کار کنن، سریع‌تر یاد بگیرن، و همیشه مفید باشن. این ریتم تند باعث فرسایش روانی می‌شه؛ خستگی‌هایی که دیده نمی‌شن، اضطراب‌هایی که پنهان می‌مونن، و ذهن‌هایی که هیچ‌وقت فرصت توقف ندارن.
آدم‌ها یاد می‌گیرن دردشون رو انکار کنن، چون جامعه استراحت رو ضعف می‌دونه. نتیجه‌اش؟ فرسودگی مزمن، بی‌خوابی، بی‌حوصلگی، و یه حس پوچی که با هیچ موفقیتی پر نمی‌شه.
وقتی ارزش آدم فقط با خروجی سنجیده بشه، خودِ واقعی‌اش کم‌کم محو می‌شه. و اینطوری، آدم‌ها توی مسابقه‌ای بی‌پایان، خودشون رو جا می‌ذارن.

فیلم The Lobster دقیقاً همین بحران رو توی قالبی رمانتیک و تلخ نشون می‌ده. دنیایی که توش عشق هم باید طبق قانون باشه، و اگه نتونی توی زمان مشخصی یه رابطه‌ی قابل‌قبول بسازی، از انسان بودن محروم می‌شی. آدم‌ها برای پذیرفته شدن، ویژگی‌های ساختگی می‌تراشن، خودشون رو با معیارهای بیرونی تعریف می‌کنن، و کم‌کم از درون تهی می‌شن.

@ForEva

سکوت خیلی دست‌کم گرفته شده؛ قدرتمندترین ابزاریه که می‌تونی داشته باشی.

MOVIE: STEVE 2025
@ForEva

ترانه «جان مریم» فقط یه آهنگ قدیمی و خاطره‌انگیز نیست؛ یه قصه پر از غصه پشتشه. قصه یه مادر روستایی به اسم مریم که هر صبح دخترش نازنین رو صدا می‌زد که پاشو بریم گندم درو کنیم. ولی یه روز نازنین دیگه جواب نداد… مادر بیچاره هم تو غم و دلتنگی، هی اسمش رو صدا کرد.

@ForEva