بازی خطوط...


" مجتبی شکوری "
حرف جالبی زد:
برای دوست داشتن یک زَن
باید مَرد بود نه پسر بچه...



👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

.



پنج‌شنبه است
دلم برای آن‌هایی که
دیگر ندارم‌شان تنگ است
دلمان گرم به خاطره‌ی
پدرهایی که نیستند
مادرهایی که رفته‌اند
دوستانی که بار سفر بسته‌اند...

پنج‌شنبه‌ها
جای خالی عزیزانم
بیشتر احساس می‌شود...

پنج‌شنبه‌ها
دلتنگ‌ترم
غصّه‌ام سنگین‌تر
و بغضم شکننده‌تر است
حرف‌های کمتری برای گفتن دارم
و اشک‌های بیشتری برای ریختن...




👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

گاهی اوقات مجبورم
به آرامشِ عمیقِ سنگ حسادت ڪنم
چقدر خیالش آسوده است،
چقدر تحملِ سڪوتش طولانی‌ست...

" سید علی صالحی "

شب‌بخیر...



👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

یک خرده آرامش،
یک خرده اطمینان،
چیزی که آدم بتواند به آن تکیه کند
برای آنکه در این باقیمانده‌ی عمر
زیاد بدبخت نباشد...

" روژه مارتن دوگار "

درود رُفقایِ جان
آدینه به‌عشق....



👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

برای آدینه...

" تکنیک پاستل "


" هنر "
راه نجات بشر
از این زندگی است...

" شوپنهاور "

👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

بر درخت زنده
بی‌برگی چه غم
وای بر احوال
برگِ بی درخت...

" محمدرضا شفیعی کدکنی "

شب‌بخیر...



👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

الهی روزی امروزت
قاصدک‌های خوش‌خبر باشن‌‌‌...


درود و مهر نازنینان
یکشنبه‌تان لبریز از عشق...



👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

شاخه‌بافی...

👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

زرّافه‌ها...

👩‍🎨 @Geraf_art 🎨

.



" اعترافِ فرشتگانِ بی‌پناه "


هنر،
تنها کشیدنِ چهره‌ها نیست،
و نه بازی با رنگ‌ها و قاب‌ها...

هنر،
زبانِ بی‌پناهیِ دل‌هایی‌ست
که از حصارِ سکوت، معنا می‌تراشند...

تبارِ هنرمندان،
از اشرافِ احساس است
فقیرانی که دارایی‌شان عاطفه است،
پادشاهانی برهنه از ظواهر،
که با دستانِ لرزان،
جهان را نوازش می‌کنند...

آنان اهلِ بی‌توجهی‌اند،
فرزندانِ بی‌محبتی،
وارثانِ بی‌احترامی،
اما هنوز،
هنوز لبخند می‌زنند...

دنیا کم هنرمند ندارد،
اما هنر،
همیشه کم‌فهمیده است.

هنر،
خالی‌ست از شلوغیِ نمایش،
اما لبریز از دلتنگی‌های ناگفته؛
پُر است از “نمی‌شود گفتن‌ها”،
و “نمی‌توانند فهمید”‌ها...

هنر،
نه فقط نقاشی‌ست،
نه شعر، نه عکاسی...

هنر،
زبانِ فرشتگانی‌ست
که اشتباهی در زمین به دنیا آمده‌اند.

فرشته‌هایی که
نمی‌دانند چطور زمینی باشند،
نه از نادانی،
بلکه از ناتوانیِ دل‌های لطیف‌شان...

هنر،
جنونِ نجیبِ عاشقان است،
دردِ شیرینِ مهربانانِ بی‌پناه...

آه…
چه نفرینِ باشکوهی‌ست!
نفرینِ مبتلا بودن به محبتی بی‌مرز،
به مهری که رها نمی‌کند...

و هنرمند،
باید شکسته باشد،
ریزریز از رنج و تجربه،
سوخته از فهمِ زیاد،
و باز لبخند بزند...

هنر،
بلد بودن می‌خواهد،
نه از جنسِ دانستن،
بلکه از جنسِ سوختن،
از جنسِ افتادن و دوباره برخاستن،
از جنسِ فروپاشیِ درون،
و روییدنِ دوباره از خاکِ خویش...

آه…
مگر به این آسانی،
کسی را به عشق،
نفرین می‌کنند ...





👩‍🎨 @Geraf_art 🎨