اینکه مشتاق توام را به چه تشبیه کنم؟
آتشی هست که در سینه به راه افتاده

#حمیدرضا_آب‌روان

باز هم شب شد و چشمان ترم بی‌خواب است
به که گویم دل کم‌ حوصله‌ام بی‌تاب است

#حمیدرضا_آب‌روان

قلب تو ناب‌ترین جای جهان است ای دوست
تا نفس هست در این خانه نگهدار مرا

#حمیدرضا_آب‌روان

ترسم این بود که جانم برود بر سر عشق
عشق با خنده‌ی خود گفت که من جانِ توام

#حمیدرضا_آب‌روان

چشمه‌ی ذوق و هنر بودم و امّا امروز
روحم از شوق تهی هست و تنم مرداب است

دست و پا می زنم و مرگ مرا ‌می‌خواند
مثل ماهی که گرفتار نخ و قلّاب است

#حمیدرضا_آب‌روان

ای غزالی که به آزادی خود مغروری
آید آن روز که در بند و گرفتار منی

«خواب در چشم ترم می‌شکند» شب تا صبح
همچنان باعثِ بیداریِ بسیار منی

#حمیدرضا_آب‌روان

ببین از من چه مانده؟ جز تنی رنجور و فرسوده
همین را هم بگیر از من، مرا چون شمع آبم کن

هزاران بار می‌خواهم به پای تو شوم ویران
مرا از نو بساز و باز هم از نو خرابم کن

#حمیدرضا_آب‌روان

سالها اشک ز چشمان من آمد ای غم
تو ببخشا اگر این چشمه دگر کم‌ آب‌ است

#حمیدرضا_آب‌روان

فریاد کن نام مرا تا بشکُفم در جان تو
بیهوده هر جایی نرو، تنها منم درمان تو

#حمیدرضا_آب‌روان

عالَمی را گشتم و دیوانه‌‌تر از من نبود
گر چه در ظاهر شبیهِ عالِمی وارسته‌ام

حرف‌ها دارم ولی در سینه پنهان مانده است
من هزاران نامه‌ی ناخوانده و ننوشته‌ام

#حمیدرضا_آب‌روان

تو را می‌خواستم هر چند رویای محالی بود
به دست آوردنت ای عشق اوج خوش‌خیالی بود

#حمیدرضا_آب‌روان

مهربانی کن و هر روز نیازار مرا
در بغل گیرم و بر سینه بیفشار مرا

پیچکی باش و به دور تن من حلقه بزن
هر چه خواهی بکن ای عشق، گرفتار مرا

#حمیدرضا_آب‌روان

دیگر از جانم چه می‌خواهی تو ای زیبای مغرور
من که سر تا پا نیازم لحظه‌ای که ناز داری

#حمیدرضا_آب‌روان

دل بکن از همه‌ی مردمِ این شهر غریب
هیچ کس نیست رفیق تو به جز تنهایی

#حمیدرضا_آب‌روان

از تو من آموختم شعر و فنون شاعری را
در نگاهت بس که هم ایهام و هم ایجاز داری

#حمیدرضا_آب‌روان