پس از آنکه قیصر کنستانتین یکم این ناحیه را به‌عنوان پایتخت جدید امپراتوری روم برگزید، این شهر نزد مردم به کنستانتینوپل به‌معنای شهر کنستانتین معروف شد. اگرچه کنستانتین سعی کرد نام نئا رم به‌معنای رم جدید را بر آن نهد، اما این نام نزد مردم مقبول نشد و فراگیر نگشت. مسلمانان که از قدیم با رومیان مراوده داشتند، این شهر را قسطنطنیه یا قسطنطینیه می‌نامیدند و بعد از فتح آن توسط سلطان محمد فاتح نیز پایتخت دولت عثمانی شد. نام دیگر این شهر، استانبول بود که از عبارت یونانی εἰς τὴν Πόλιν (با تلفظ ایستیم بولین) به‌معنای «به‌سوی شهر» گرفته شده بود. در سال ۱۷۷۰ میلادی، سلطان مصطفی سوم با ضرب سکه‌هایی که روی آن‌ها نام اسلامبول (شهر اسلام) نقش بسته بود، تلاش کرد این نام را فراگیر کند. اما در دورهٔ جمهوریت و از روز ۲۸ مارس سال ۱۹۳۰، ادارهٔ پست ترکیه از تمامی کشورهای جهان خواست تا در مکاتبات خود از نام استانبول استفاده کنند.

🌎 این نقشه، آرژانتین را به سه منطقه با جمعیتی برابر تقسیم می‌کند؛ هر منطقه حدود ۱۵.۳ میلیون نفر جمعیت دارد. با وجود تفاوت چشمگیر در وسعت جغرافیایی این مناطق، همگی وزن جمعیتی یکسانی دارند؛ موضوعی که تصویری قابل تأمل از پراکندگی نابرابر جمعیت در سراسر آرژانتین ارائه می‌دهد.

🔵 کوچک‌ترین منطقه که با رنگ فیروزه‌ای مشخص شده، پایتخت آرژانتین یعنی شهر بوئنوس آیرس و نواحی شهری حومۀ آن را در بر می‌گیرد. با اینکه مساحت این منطقه اندک است، اما از نظر جمعیتی به‌شدت متراکم است و تمرکز چشمگیر جمعیت آرژانتین در مراکز شهری را به‌خوبی نشان می‌دهد.

🟣 در مقابل، منطقۀ بنفش که از شمال غربی تا جنوب آرژانتین امتداد دارد، نواحی پهناور و اغلب کم‌جمعیتی همانند پاتاگونیا را در بر می‌گیرد. با وجود وسعت زیاد، این منطقه جمعیتی بیش از منطقۀ فشردۀ فیروزه‌ای‌رنگ ندارد.

🔴 اما منطقۀ قرمز در شمال و شرق کشور، ترکیبی از استان‌های شهری و روستایی را شامل می‌شود و شهرهای متوسط را در کنار مناطق وسیع کشاورزی در خود جای داده است.

اشغال عراق توسط آمریکا در سال ۲۰۰۳ نشان داد که مداخلات نظامی این کشور و متحدانش با وعده‌های فریبنده‌ای همچون آزادی و دموکراسی، در عمل می‌تواند به ویرانی گسترده، آشوب شدید و بی‌ثباتی بلندمدت و جبران‌ناپذیر منجر شود. آمریکا با سرنگونی ساختار حاکمیتی عراق بدون طرحی دقیق برای بازسازی، نه‌تنها نظم سیاسی کشور را از هم پاشید، بلکه زمینه‌ساز درگیری‌های خونین داخلی و تشدید مداخلات خارجی شد. تخریب زیرساخت‌ها و نابودی نهادهای کشور، تحقیر مردم و سوء‌مدیریت اشغالگران، فضای اجتماعی را بسیار بیشتر سوی آنچه تروریسم و رادیکالیسم می‌خوانند سوق داد. واقعیت میدانی عراق ثابت کرد کشوری که خود درگیر تضادهای سیاسی، منافع اقتصادی و رقابت‌های ژئوپولیتیک است، نمی‌تواند نقش یک ناجی بی‌طرف را ایفا کند. آنچه آمریکا به عراق آورد، نه امنیت بود و نه توسعه، بلکه نمونه‌ای عینی از امید واهی به قدرت‌هایی است که اهدافشان نه آزادی ملت‌ها، بلکه تأمین منافع خودشان است.

اسلام دین غالب منطقۀ قفقاز است و اکثریت مردم آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند. بیش از ۲۰ میلیون نفر از جمعیت قفقاز پیرو دین مبین اسلام هستند که اکثریت قاطع آن‌ها را اهل سنت و جماعت تشکیل می‌دهند. در قفقاز شمالی (واقع در فدراسیون روسیه) جمهوری‌های داغستان، چچن، اینگوش، قبارطه-بلغار و قره‌چای-چرکس عمدتاً مسلمان هستند. در قفقاز جنوبی نیز با آنکه گفته می‌شود کشور جمهوری آذربایجان دومین کشور شیعه در جهان اسلام است، اما طبق آمار موجود، شیعیان بین ۵۵ تا ۶۵ درصد هستند و حدود ۳۵ تا ۵۰ درصد از جمعیت این کشور از اهل‌سنت می‌باشند. ارمنستان و گرجستان عمدتاً مسیحی‌نشین هستند و مجموعاً فقط ۷ میلیون نفر جمعیت دارند و سوای یک اقلیت مسلمان ساکن ارمنستان، قریب نیم میلیون مسلمان در گرجستان می‌زیند.

این نقشه تمرکز جمعیت کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی در پایتخت‌هایشان را نشان می‌دهد. در کشورهایی همانند اروگوئه (۵۰.۳٪)، پاراگوئه (۴۸.۵٪) و پاناما (۴۴.۷٪)، نزدیک به نیمی از جمعیت هر کشور در پایتخت‌ها ساکن هستند. این موضوع باعث شده پایتخت‌ها به مراکز اصلی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی تبدیل شوند. در کشورهایی کوچک‌تر یا دارای ساختار متمرکز، معمولاً پایتخت تقریباً دربرگیرندۀ همۀ امور - از دولت و تجارت گرفته تا رسانه و آموزش - است. اما این وضعیت در همۀ کشورها صدق نمی‌کند. در برزیل (۲.۲٪) و بولیوی (۲.۴٪)، تنها بخش کوچکی از جمعیت در پایتخت زندگی می‌کنند؛ چراکه چنین پایتخت‌هایی همچون برازیلیا (پایتخت برزیل) یا سوکْره (پایتخت بولیوی) بزرگ‌ترین یا مهم‌ترین شهرها نیستند، بلکه فقط بنابه دلایل خاص سیاسی یا تاریخی انتخاب شده‌اند. در این کشورها، قدرت و جمعیت به‌صورت گسترده‌تری توزیع شده‌اند.