يک دل داشتم ،
          امّا ،
            به اندازهِٔ صد دل ،،
               فریاد زدم،،،
       دوست داشتنت را . .

‌

امشب
هوای تو به سرم زده
هوایت را نفس می کشم
ستاره ها بیشتر می درخشند
ماه هم لبخند می زند
هوای تو هم
عجب حکایتی دارد
وقتی من امشب
با تنهایی درگیرم !
‌
‌

و عصرِ جمعه
که هر چیزی ،
هر چیزی
در خاطرم غروب می کند
جز یادِ چشم هایِ تو ...

‌

تو بیا
مست در آغوش من و
دل خوش دار
مستیَت با بغلت
هر دو گناهش با من
‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
‌

شبها
مجوزِ آغوشت را عاشقانه خریدارم
کافیست بگویی،
بغلم می کنی؟
تا جانم برايت برَوَد ....
‌
‌

شب ها
بدون خمار چشمانت
شبم بخیر نخواهد شد
آغوش تو
انقلابے به پا میکند
در عمق بی نهایت عشق...
‌

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

تو را شبيه شب دوست میدارمت !
يكدست، يكرنگ، بیصدا، تنها و
البته
بی پايان
بی پايان
بی پايان....

‌

‌

دلم فقط تو را می خواهد
شب های با تو بودن را
مهتاب را
و ستاره ها را با تو
می خواهم آن قدر ستاره بچینم
که میان ستاره هایم
پنهانت کنم
و تو
هیچ وقت از کنارم نروی


‌

فدای  گرمی ی آغوشت نابت
تن  داغ و لب طعم شرابت
بیا در خواب من غوغا بپا کن
و یا یک شب  ببر ما را به خوابت


‌

مرد باید تو را بلد باشد...
شعر چشمانت را
از حفظ بداند...
باید چشمانش را ببندد
و تو را برای تمام
جهان با صدای بلند از بر بخواند...
مرد باید در عمل عاشق باشد.
وجودش پر باشد
از معشوقه اش
آنقدر که حتی نفسهایش هم
عطر زن مورد علاقه اش را بدهد...

‌