🔴 ماجرای یک قتل و دانشگاهی فتح‌شده

با وجود گذشت نزدیک به سه ماه از قتل امیرمحمد خالقی، دانشجوی ۱۹ساله‌ی دانشکده‌ی مدیریت دانشگاه تهران و اعتراضات متعاقب آن چرا اصرار داریم که در این مورد بنویسیم؟ می‌شد اکنون که بنا به خواست دانشجویان دانشگاه همراه با «حجاب‌بان» دیگر «نگهبان» هم دارد به اکنون و آینده بپردازیم، اما می‌خواهیم به اعتراضات بعد از قتل خالقی بپردازیم چرا که آن را یکی از لحظاتی می‌دانیم که شدت موجود در آن موجب شده است محتوای حقیقی اعتراضات بعد از آن قتل و برخی وقایع دیگر مرتبط با آن، به درستی آشکار نشود؛ شدتی که خود ما و رفقای ما را هم در بر گرفته بود. اکنون با فاصله‌ای نسبتا مناسب از آن وقایع می‌توانیم بازگردیم و نگاهی بیندازیم به آنچه گذشت و آنچه در پی آن آمد.
اعتراضات دانشجویی به قتل «امیر محمد خالقی» هرچند در آغاز نقطه‌ی روشنی در فضای عمومی می‌نمود، اما تمرکز عمیق بر لایه‌های این اعتراض و مابه‌ازای سیاسی آن، پرسش‌هایی جدی را برابر دانشجویان مبارز می‌گذارد. این پرسش‌ها، اگر در متن اعتراضات به درستی مورد توجه قرار می‌گرفتند، می‌توانستند ماهیت این خیزش را عمیق‌ و تأثیرگذار کنند. چرا اعتراضات دانشجویی در واکنش به ناامنی به جای ریشه‌یابی اقتصادی-اجتماعی ماجرا، بیشتر معطوف به تأمین امنیت خوابگاه‌ها و فضای دانشگاه در قالب مطالبه‌ای از حکومتی به غایت امنیتی شد؟ چرا مطالبه‌ی اصلی، عملا منتج به کنترل بیشتر محیط‌های دانشگاهی از طریق ایجاد کیوسک پلیس یا نصب دوربین شد، آن‌هم توسط همان نیروهای امنیتی‌ای که دانشجویان را سرکوب کرده‌اند؟ این واکنش‌ها چگونه زمینه را برای پیشبرد سیاست‌های سرکوبگرانه‌ی حکومت هموار کرده و می‌کند؟ و در نهایت، آیا تحلیل‌هایی که مسئله را صرفاً به مسئولیت فردی تقلیل می‌دهند، چیزی جز مانیفست نئولیبرال‌ها برای تبرئه‌ی نظام سرمایه‌داری‌اند؟

‎اردیبهشت ۱۴۰۴
‎کمیته دانشجویی اول اردیبهشت


#کمیته_دانشجویی_اول_اردیبهشت
#منجنیق
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://bit.ly/3ZdW9nm

@ManjanighCollective

🔴 هموفوبیا و هموناسیونالیسم:
روایت‌هایی از حذف و پذیرش مشروط کوئیرها
نویسنده: وینای

مقدمه
در تقویم جهانی، ۱۷می به‌عنوان روز مبارزه با هموفوبیا، بای‌فوبیا و ترنس‌فوبیا شناخته می‌شود؛ روزی برای گرامی‌داشت مبارزاتی که میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان برای حق زیستن با کرامت، بدن‌مندی و حق وجود و امیال متفاوت در اینجا و آنجا بر پا داشته‌اند. این روز اما، در عصر حاضر، نه تنها یادآور خشونت آشکار علیه کوئیرها و ترنس‌هاست، بلکه فرصتی است برای بررسی شکل‌های پنهان‌تر و نهادی‌تر خشونت که در قالب سیاست‌های لیبرالی، زبان حقوق بشری و پروژه‌های ناسیونالیستی بازتولید می‌شوند. چنین نگاهی به این روز نشان می‌دهد که مبارزه برای برابری نه تنها در برابر خشونت‌های فیزیکی و آشکار، بلکه در برابر نهادهای ساختاری و گفتمانی که گاهی به نام حقوق بشر و آزادی‌های فردی صورت‌بندی می‌شود، نیز ضرورت دارد.
در دهه‌های اخیر، بسیاری از دولت‌های غربی تصویری از خود ارائه داده‌اند که در آن پذیرش حقوق اقلیت‌های جنسی و جنسیتی به‌عنوان یکی از نشانه‌های مدرنیته، دموکراسی و پیشرفت فرهنگی تبلیغ می‌شود. پرچم‌های رنگین‌کمانی در سفارت‌خانه‌ها، سیاست‌های به‌ظاهر حامی دگرباشان جنسی و داستان‌هایی از «آزادسازی کوئیرها» از «جهان عقب‌مانده» به بخشی از روایت رسمی این دولت‌ها تبدیل شده است. در نگاه نخست، این تحولات نویدبخش پایان تبعیض و هموفوبیا به نظر می‌رسند؛ اما آیا واقعا با جهانی مواجهیم که برای همه‌ کوئیرها، به‌ویژه کوئیرهای مهاجر، رنگین‌پوست و فرودست، امن‌تر و برابرتر شده است؟ و آیا این پذیرش همگانی است یا گزینشی، مشروط و حتی ابزاری؟
این یادداشت بر آن است تا با بررسی پدیده‌ی‌‌ هموناسیونالیسم، نشان دهد که چگونه پذیرش گزینشی افراد کوئیر در نظم جهانی‌ای سرمایه‌دارانه و نژادپرست نه تنها به معنای پایان هموفوبیا نیست، بلکه آن را در قالبی جدید بازتولید می‌کند. به بیان دیگر، در دل همین سازوکارهایی که مدعی دفاع از حقوق افراد کوئیرند، ساختارهای پیچیده‌ای از تبعیض، حذف و طرد همچنان فعال‌اند؛ ساختارهایی که نه فقط در دولت‌های اقتدارگرا، بلکه در سیاست‌های لیبرالی مهاجرپذیری نیز قابل‌ردیابی‌اند.


‎بیست و هفت اردیبهشت ۱۴۰۴
‎هفده می ۲۰۲۵

#رفیق_نوشت
#منجنیق
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://bit.ly/43p4HZX

@ManjanighCollective

🔴 ضرورت جدال درباره‌ی مفهوم مبارزه‌ی صنفی
نگاهی به دو متن منتشرشده در نشریه‌ی دانشجویی آرگو

حدود یک سال پیش در متونی که تحت‌عنوان «نگاه به درون» منتشر کردیم، بر ضرورت حفظ سنگر دانشگاه از طریق مواجهه‌ی مستقیم با مسائل روز آن تاکید کردیم و از لزوم تدارک نظری و عملی برای تداوم مبارزه در این سنگر گفتیم. آن روزها در وضعیتی قرار داشتیم که هنوز نمودهای سرکوب پساقیام با هر چشم غیرمسلحی در دانشگاه‌ها قابل مشاهده بود. اما در این روزها تهاجم قهری حاکمیت به دانشگاه از شکل عریان خود کاسته و کمتر با احکام فله‌ای انضباطی مواجهیم، ولی به موازات آن تعرض طبقاتی به دانشگاه دوباره شدتی مضاعف گرفته است که یکی از اصلی‌ترین نمودهای آن را می‌توانیم در کاهش یک ترمی سنوات مجاز در سال جاری تحصیلی برای تمامی مقاطع ببینیم. مواردی از این‌دست و سنگین‌تر شدن بار مشکلات صنفی و معیشتی دانشجویان باعث شده است که به این واسطه، بحث درباره‌ی فعالیت صنفی و بازوی نهادی آن یعنی شوراهای صنفی در برخی نشریات دانشجویی دوباره مطرح گردد. یکی از این موارد متنی است که اخیرا تحت‌عنوان «صنف‌گرایی به مثابه‌ی استراتژی» در نشریه‌ی دانشجویی «آرگو» (دانشگاه تهران) منتشر شد و اندکی بعدتر نیز متن دیگری در نقد آن به نام «بازآفرینی دانشجو-صنف: نقدی بر صنف‌گرایی به مثابه‌ی استراتژی» در همان نشریه انتشار یافت که در ادامه تلاش می‌کنیم از رهگذر نگاهی به این دو متن، نکاتی را بازگو کنیم.
کانال نشریه‌ی آرگو:
@argo_journal
‎خرداد ۱۴۰۴
‎کمیته دانشجویی اول اردیبهشت
#کمیته_دانشجویی_اول_اردیبهشت
#منجنیق
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://bit.ly/3FllCom

@ManjanighCollective

🔴 هیچ پشتیبانی نداشتیم. نگاهی به تجربه‌ی اعتصاب رانندگان کامیون در خرداد ۱۳۹۷

مهرداد آزادی یکی از رانندگان کامیونی است که در اولین اعتصاب سراسری کامیون‌داران و رانندگان کامیون در خرداد ۱۳۹۷ شرکت داشته است. این اعتصاب از روز اول خرداد آغاز شد و به مرور به صد و شصت شهر در بیست و پنج استان گسترش یافت. حکومت ایران که در همان زمان درگیر موجی از اعتصابات کارگری بود، تلاش کرد با حمایت از اعتصاب‌شکنان و تلاش برای جلوگیری از گسترش اعتصاب، وضعیت را کنترل کند اما در نهایت بعد از نزدیک به چهل روز به سرکوب اعتصاب دست زد. مطالبات پاسخ‌نگرفته اما موجب دور دیگری از اعتصابات سراسری در مهر همان سال شد و بعد از اعتصابی در آذر ۱۴۰۱ که چندان گسترده نبود، اینک با دور دیگری از اعتصابات سراسری کامیون‌داران و رانندگان کامیون روبه‌رو شده‌ایم. در این گفت‌وگو با مهرداد آزادی علاوه بر شرح ماجرای اعتصاب خرداد ۹۷، چگونگی شکل‌گیری، گسترش و سرکوب آن، در ضمن در جریان مشکلاتی قرار می‌گیریم که در خرداد ۹۷ رانندگان کامیون را به اعتصاب واداشت و اعتصاب اکنون نیز بیش و کم دلایل مشابهی دارد. در حرداد ۹۷ گران شدن لوازم یدکی، کم بودن کرایه‌ها به نسبت هزینه‌ها و روابط مافیایی موجود در صنعت حمل‌ونقل از موجبات اصلی آن اعتصاب سراسری بود، روابط مافیایی‌ای که بخش جدایی‌ناپذیری از روابط سرمایه در هر صنعتی است و بازندگان آن رانندگان و کامیون‌دارانی هستند که هم بیرون از این روابط قرار می‌گیرند، هم درآمدشان با نرخ تورم رشد نمی‌کند و هم از داشتن تشکل‌های مستقلی که بتوانند از منافع آنها در برابر صاحبان بارها و اتحادیه‌های کلان کارفرمایی محافظت کنند، محرومند. سلطنت‌طلب‌ها که با شنیدن نام «راننده کامیون» و «کامیون‌دار» و با یادآوری نقش رانندگان کامیون در آماده‌سازی شرایط برای کودتای ضدانقلابی در شیلیِ دهه‌ی هفتاد، همواره دچار نوستالژیِ نکبت می‌شوند و با رویای تکرار ژنرال پینوشه زوزه می‌کشند؛ این‌بار هم به صحنه آمده‌اند تا با پشتیبانی از راه دور و در فاصله‌ی امن از رانندگانی که در جاده‌های سخت روزگار می‌گذرانند بخواهند به اعتصابشان ادامه دهند. رانندگان کامیون و کامیون‌داران اما آن بخشی از نیروی کار یا صاحبان سرمایه‌های کوچک هستند که تحت فشار نظم سرمایه‌دارانه‌ی اموری قرار دارند که شازده و مجموعه‌ی اپوزیسیون راست جمهوری اسلامی هیچ مشکلی با آن ندارد و تداوم آن را موجب «شکوفایی ایران» می‌دانند. در این گفت‌وگو با مهرداد آزادی که در خرداد ۱۴۰۰ انجام شده، با جزئیات این وضعیت آشنا خواهیم شد. توضیح ضروری این‌که «اتحادیه‌ی کامیون‌داران» که در این مصاحبه از آن یاد می‌شود تشکلی کارفرمایی و شبه‌دولتی است که ربطی به «اتحادیه‌ی تشکل‌های کامیون‌داران و رانندگان سراسر کشور» یا تشکل‌های غیررسمی مشابه که نقش معینی در اعتصابات پیشین و کنونی دارند، ندارد.
‎خرداد ۱۴۰۴

با کیفیت بهتر و حجم بیشتر در یوتوب:
https://bit.ly/4joDo8c

🚩 برای تماس با «منجنیق» در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#گفت‌وگو
#منجنیق
@ManjanighCollective

هیچ پشتیبانی نداشتیم
نگاهی به تجربه‌ی اعتصاب رانندگان کامیون در خرداد ۱۳۹۷
گفت‌وگو با مهرداد آزادی

@ManjanighCollective

🔴 فلاخن شماره‌ی دویست و هفتاد و سوم. نسل‌کشی در فلسطین و سیاست‌ تحریم اسرائیل در کمپ اعتراضی دانشگاه پیتسبورگ

در دویست و هفتاد و سومین فلاخن گزارشی را می‌خوانیم از برپایی کمپ‌های اعتراضی در دانشگاه پیتسبورگ در ژوئن (خرداد) سال گذشته و جزئیاتی از آن که از درون کمپ نوشته شده است. دانشگاه پیتسبورگ دانشگاهی دولتی است در ایالت پنسیلوانیای آمریکا که سال گذشته، مانند بسیاری از دانشگاه‌های دیگر در غرب شاهد برپایی کمپ‌های اعتراضی در حمایت از مردم فلسطین و خواست قطع همکاری‌ها با رژیم اشغالگر اسرائیل بود؛ کمپ‌هایی که اغلب به خشونت شدید پلیس و پرونده‌سازی‌های امنیتی-قضایی برای دانشجویان و اساتیدی که در آنها مشارکت داشتند، منتهی شد. در مقدمه‌ی این گزارش می‌خوانیم: «هرچند در مورد کمپ‌های اعتراضی دانشگاه‌های مختلف به زبان‌های دیگر گزارش‌ها و مقالات مختلفی موجود است اما در زبان فارسی، به غیر از گزارش‌های کوتاه و اخبار پراکنده، گزارش مفصلی از آنچه درون این کمپ‌ها گذشته، موجود نیست. روشن است که رسانه‌های جریان اصلی فارسی در خارج از کشور، اگر آشکارا حامی تداوم نسل‌کشی در فلسطین نبودند (که اغلب بودند)، علاقه‌ای هم به پرداختن به وقایعی را نداشتند که "امنیت ملی" کشورهایی را تهدید می‌کرد که بودجه‌ی این رسانه‌ها را تامین می‌کنند. از سوی دیگر در رسانه‌های وابسته به حکومت ایران اغلب چنان تصویری از این کمپ‌های اعتراضی بازنمایی شده است که گویی تعدادی دانشجوی حزب‌اللهی و عاشق "سیدعلی"، مشغول تکثیر پیام رهبر جمهوری اسلامی در غرب هستند. هرچند قصد ما به هیچ‌وجه نفی حضور جریان‌های حامی جمهوری اسلامی در این اعتراضات نیست و در این گزارش هم به آنها اشاره شده است اما طبیعتا نه با کیفیتی که جمهوری اسلامی و به شکل متناقض‌نمایی مخالفان راستگرای آن، علاقه دارند چنان باشد. در عین‌حال همین که به‌اجبار این گزارش را بدون نام نویسنده‌ی آن منتشر می‌کنیم، بیان‌کننده‌ی وضعیت امنیتی‌ای است که نیروهای حامی فلسطین در بسیاری از کشورهای غربی دچار آن شده‌اند: تعقیب پلیسی، پرونده‌سازی، در موارد بسیاری محرومیت از کار و تحصیل، ضرب‌وشتم در جریان تظاهرات و تحصن‌ها و سانسور شدید».
‎خرداد ۱۴۰۴

فلاخن دویست و هفتاد و سوم را بخوانید:

🚩 برای تماس با «منجنیق» در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#فلاخن
#منجنیق
@ManjanighCollective

نسل‌کشی در فلسطین و سیاست‌ تحریم اسرائیل در کمپ اعتراضی دانشگاه پیتسبورگ

@ManjanighCollective

🔴 منجنیق برگزار می‌کند:

گفتگو درباره‌ی تجمع «برای فلسطین» در مقابل دانشگاه تهران
با حضور امید مهرگان و بابک فراهانی

شنبه ۷ ژوئن برابر با ۱۷ خرداد
ساعت ۶:۳۰ عصر به وقت اروپای مرکزی و ۸ شب به وقت ایران
پلتفرم برگزاری این گفتگو در روزهای آتی اعلام خواهد شد

@ManjanighCollective

🔴 بیانیه‌ی جمعی «همجنس‌گرایان چپ» در پاییز ۱۹۷۵
یک سند تاریخی

ترجمه: کمیته‌ی کوئیرهای کمونیست

اشاره:
کلکتیو «همجنس‌گرایان چپ» (Gay Left) یک گروه متشکل از مردان همجنس‌گرا و مارکسیست بود، که در دهه‌ی هفتاد میلادی در لندن شروع به فعالیت کرد. این گروه تلاش کرد مبارزه‌ی همجنس‌گرایان را به ستم طبقاتی، جنسی و نژادی گره بزند و بر رابطه‌ی سرمایه‌داری، مردسالاری و سرکوب همجنس‌گرایان تاکید کند. در نظر اعضای «همجنس‌گرایان چپ»، سرمایه‌داری مردسالار با تقسیم کار جنسیتی و تقدیس خانواده‌‌ی هسته‌ای در راستای منافع اقتصادی طبقه‌ی بورژوا، عامل اصلی سرکوب زنان و همجنس‌گرایان و هر چیزی خارج از نُرم‌هایی که خود تعریف کرده، است. در نتیجه نه تنها مبارزه‌ی همجنس‌گرایان با مبارزه‌ی طبقاتی گره خورده، بلکه جدا از آن ممکن نیست.
نشریه‌ی این گروه، که به نام خودشان نامیده می‌شد، از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ در ۱۰ شماره منتشر شد. مقالات تحلیلی و تاریخی این نشریه به سیاست‌های سوسیالیستی، جنبش زنان و تاثیر آن بر جنبش همجنس‌گرایان، تاریخ جنسیت و نقد جریانات محافظه‌کار همجنس‌گرایان می‌پرداخت و نقش مهمی در توضیح همجنس‌گرایی در دل سرمایه‌داری و تاثیر قابل‌توجهی بر گروه‌های چپ کوئیر داشت.
ما قصد داریم مقالاتی از این نشریه‌ را به مرور ترجمه و منتشر کنیم تا به میانجی آن مساله‌ی جنسیت را از منظر چپ تحلیل کرده و از آن بیاموزیم. درضمن این مقالات بر نقش چپ در مبارزات کوئیر نور می‌اندازند و آن را از زیر سایه‌‌ی جریان‌هایی که در سرمایه‌داری حل شده‌اند، درمی‌آورند. ما تلاش داریم با ارجاع به جنبش‌ها و مبارزات رهایی‌بخش کلکتیو «همجنس‌گرایان چپ» و گروه‌های مشابه راهی برای امروز و آینده ترسیم کنیم.
‎خرداد ۱۴۰۴

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://bit.ly/4dNwiJ1
برای تماس با «کمیته‌ی کوئیرهای کمونیست» می‌توانید به این ایمیل پیغام دهید:
[email protected]

🚩 برای تماس با «منجنیق» یا «کمیته‌ی کوئیرهای کمونیست» در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#منجنیق
#کمیته_کوئیرهای_کمونیست
@ManjanighCollective

چهل روز فراموشی و خاموشی

@ManjanighCollective

🔴 چهل روز فراموشی و خاموشی

چهل روز گذشت و هیچ آبی از هیچ آبی تکان نخورد. جنازه‌های سوخته و پاره پاره را به خاک سپردند و تمام. از رسیدگی ویژه‌ی قضایی گفتند اما حتی یک نام از میان «مقصران» به میان نیامد؛ در عوض با فوریت بالا کمیته‌ی ویژه تشکیل دادند تا خسارات «فعالان اقتصادی» خسارت‌دیده را به سرعت جبران کنند تا مبادا گردش سرمایه و سود آسیبی ببیند. کارگران بندر اما «خسارت جانبی» بودند؛ برای حاکمان آماری که باید پنهان می‌شد و برای سفله‌گان مستقر در اپوزیسیون مایه‌ی مسرت و شادی و زوزه‌های تشکر از نتانیاهو. آنها که ثبت نشده بودند، آنها که شناسنامه نداشتند، آنها که از دیوارها و حصارهای پشتی برای کار روزمزدِ ارزان به بندر می‌رفتند برای همیشه در دود و آتش مدفون شدند و از یادها رفتند. چهل روز گذشت با خاموشی و فراموشی که جان کارگر ارزان است. از معدن تا بندر، در قتلگاه کارگر جان ارزان می‌فروشند با طعم خون و رنج. رفقای ما در «استودیو شراره‌ها» این ویدئوی کوتاه را به یاد بدن‌هایی ساخته‌اند که برای همیشه رد خون آنان در بندر رجایی باقی می‌ماند.
‎خرداد ۱۴۰۴

🚩 برای تماس با «منجنیق» در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#منجنیق
#استودیو_شراره_ها
@ManjanighCollective

🔴 گفتگو درباره‌ی تجمع «برای فلسطین» در مقابل دانشگاه تهران
با حضور امید مهرگان و بابک فراهانی

شنبه ۷ ژوئن برابر با ۱۷ خرداد
ساعت ۶:۳۰ عصر به وقت اروپای مرکزی و ۸ شب به وقت ایران

لینک ورود به اتاق زوم:
https://us06web.zoom.us/j/85211532886
با فشردن لینک وارد اتاق می‌شوید (اتاق تا ساعت آغاز جلسه بسته است)

پخش هم‌زمان در کانال یوتیوب منجنیق:
https://www.youtube.com/@chapgard

در فیس‌بوک منجنیق
https://www.facebook.com/manjanighreview

و در اینستاگرام منجنیق
https://bit.ly/38GoueL

@ManjanighCollective

🔴 فلاخن شماره‌ی دویست و هفتاد و چهارم. از آموزش آلترناتیو تا مدرسه‌ی نئولیبرال
میزگرد هسته‌ی یسنای کمیته‌ی غیبی نسوان

در فلاخن دویست و هفتاد و چهارم هسته‌ی یسنای کمیته‌ی غیبی نسوان، هسته‌ای که در هنگام اعلام موجودیت هدف خودش را سازماندهی زنان* معلم اعلام کرده بود، میزبان میزگردی شده است در مورد آموزش آلترناتیو، معنای آن، امکاناتی که برای چنین آموزشی وجود دارد و مابه‌ازای مادی و عملی آن در وضعیت واقعی. در این میزگرد سه معلم قراردادی شاغل در مدارس خصوصی و یک معلم استخدامی شاغل در مدرسه‌ای دولتی شرکت کرده‌اند، که برخی از آنها عضو هسته‌ی یسنا و برخی مهمان میزگرد بوده‌اند. در دویست و هفتاد و چهارمین فلاخن از تفاوت ماهوی آموزش آلترناتیو در مدارس دولتی و مدارس خصوصی می‌خوانیم، از سلسله‌مراتب موجود در میان مدارس خصوصی و چالش‌هایی که مبتنی بر این تفاوت‌ها و رده‌بندی‌ها در مقابل معلمی قرار دارد که می‌خواهد دانش‌آموزان را در معرض آموزش آلترناتیو قرار دهد. در این فلاخن از نحوه‌ی آموزش معلمان در دانشگاه فرهنگیان می‌خوانیم، از تفاوت درک دانش‌آموزان مدارس دولتی و خصوصی از مفاهیمی مانند «حق» و «مسئولیت»، از آموزش آلترناتیو در مدارسی که هر روزه توسط سیاست‌ها و سیاست‌گذاری‌های نئولیبرالی فتح می‌شود، از مفهوم آموزش ایدئولوژیک و مفهوم ایدئولوژیک آموزش «غیرایدئولوژیک» و از تجارب عملی معلمانی که زیر سایه‌ی سرکوب و سرمایه تلاش می‌کنند افق دیگری را به روی دانش‌آموزان بگشایند. در فلاخن دویست و هفتاد و چهارم از این می‌خوانیم که آموزش آلترناتیو و مسئله‌ی سازماندهی سیاسی و مخفی معلمان می‌توانند چه نسبتی با هم برقرار کنند.
‎خرداد ۱۴۰۴

فلاخن دویست و هفتاد و چهارم را بخوانید:

🚩 برای تماس با منجنیق، «هسته‌ی یسنا» یا «کمیته‌ی غیبی نسوان» در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact
#منجنیق
#فلاخن
#هسته_یسنا
#کمیته_غیبی_نسوان
@ManjanighCollective

از آموزش آلترناتیو تا مدرسه‌ی نئولیبرال
میزگرد هسته‌ی یسنای کمیته‌ی غیبی نسوان

@ManjanighCollective