🥀 مقتل حضرت على اكبر

🔻زمانی که جز اهل‌بیت امام حسین، کسی همراه او نمانده بود، علی‌بن حسین، قدم پیش نهاد. او اولین نفر از اهل‌بیت ایشان بود که پا پیش می‌گذاشت. ایشان علی‌اکبر، فرزند بزرگ امام بود. مادرش لیلی، دختر ابومره‌ی ثقفی بود و از مردمان روزگار، چهره‌ای درخشان‌تر و خلق و خویی دلنشین‌تر داشت.

🔻از پدر اجازه‌ی نبرد خواست، پس امام بی‌درنگ اجازه داد و با نگاهی ناامیدانه به سوی فرزندش نظر کرد؛ بعد چشم‌هایش را به زیر انداخت و گریست. آنگاه محاسن شریفش را به سوی آسمان بلند کرد و فرمود: خدایا تو شاهد باش که پسری برای مبارزه به سوی این مردم می‌رود که در سرشت و رفتار و گفتار، شبیه‌ترین مردم به پیامبر توست و هر‌گاه ما مشتاق زیارت پیامبر تو می‌شدیم به او نگاه می‌کردیم. خدایا! برکت‌های زمین را از این قوم دریغ دار و میانشان جدایی افکن و آنان را پاره‌پاره و پراکنده گردان؛ آنان را به فرقه‌های هزار‌رنگ مبدل ساز و هیچ‌گاه والیان آن‌ها را از آنان راضی مگردان، چرا که اینان ما را دعوت کردند تا یاری‌مان کنند، اما اکنون دشمن ما شدند و ما را می‌کشند.

🔻امام حسین بر عمر بن سعد فریاد زد: چه می‌کنی؟ خدا رحم تو را قطع کند و خیر و برکت در کارت قرار ندهد و بعد از من، کسی را بر تو مسلّط سازد که در رختخواب سر از تنت جدا کند، چنان که رحم مرا قطع کردی و حرمت خویشی مرا با رسول خدا رعایت نکردی.
امام بعد از این سخنان، صدایش را بلند نمود و این آیه از قرآن را تلاوت کرد:
«خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد. آن‌ها فرزندانی بودند که بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند و خداوند شنوا و داناست.»

🔻علی اکبر به سوی دشمن تاخت و با وجود تشنگی، مبارزه‌ی سختی به نمایش گذاشت، تا آنجا که سپاهیان دشمن از زیادی کشته‌شدگان از دست ایشان به فریاد آمدند.
به سوی پدرش امام حسین بازگشت. درحالی که جراحت‌های زیادی به تن داشت، عرضه داشت: ای پدر! تشنگی مرا از پای درآورده و سنگینی زره، جانم را به لب رسانده است. آیا جرعه‌ی آبی هست تا برای جنگ با دشمن با آن نیرو بگیرم؟
امام حسین گریه کرد و فرمود:
ای وای بر من! ای پسر عزیزم! بر محمّد مصطفی و علی مرتضی و بر پدرت بسیار سخت است که از آنان درخواستی کنی، ولی تو را پاسخ نگویند و از آن‌ها یاری بخواهی و تو را یاری نکنند!

ادامه در پست بعدی... 👇

🔻......علی‌اکبر به میدان جنگ بازگشت و رجز می‌خواند و می‌فرمود:
من علی‌بن‌حسین‌بن‌علی هستم؛ از گروهی که جدّ پدرشان، پیامبر اکرم است. قسم به خانه خدا که به جانشینی پیامبر سزاوارتریم و به خدا سوگند که پسر زنازاده در میان ما جانشینی نخواهد کرد. با این شمشیر، شما را می‌زنم، در حالی که از پدرم حمایت می‌کنم و آنقدر با نیزه شما را می‌زنم که نوک آن برگردد. چنین است نیش نشتر جوانی از تبار هاشم و علی.

🔻جنگی بزرگ به راه انداخت که در این میان، مُنقذبن‌مُرَّه چنان ضربه‌ای با شمشیر بر فرق سر ایشان فرود آورد که از روی اسب به زمین افتاد و دشمنان از هر سو، او را با شمشیر می‌زدند. تیری به سوی او انداخته شد و بر گلویش فرو‌رفت و گلو را پاره کرد. از جا برخاست، در حالی که در خون خود غوطه می‌خورد؛ سوار بر اسب شد و گردن اسب را گرفت. اسب، او را به میان لشکر دشمن برد. آنان نیز با شمشیرهایشان بند از بندش جدا کردند. وقتی جان به گلوی مبارکش رسید، فریاد زد: ای پدر! این جدّم رسول خدا است.

🔻 مرا از جام لبریزش نوشاند. به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید:
«زود به نزد ما بیا که برای تو نیز جامی نگه داشته‌ایم.»
بعد از آن، نفسی عمیق کشید و به شهادت رسید. امام حسین خود را به بدن علی اکبر رساند و کنار بدنش ایستاد. صورتش را بر صورت علی ‌اکبر گذاشت و فرمود: خداوند هلاک کند قومی که تو را کشتند. چه چیز آن‌ها را بر خدای رحمان و بر هتک حرمت پیامبر خدا دلیر و بی‌باک کرده است؟

🔻اشک از چشمان مبارکش سرازیر شد و فرمود: بعد از تو، خاک بر سر این دنیا باد!
بعد حضرت زینب مانند خورشیدی که طلوع می‌کند، با سرعت از خیمه‌ها بیرون دوید، در حالی ناله و نفرین بر زبان داشت و می‌فرمود:
ای محبوب من! ای پسر برادرم! ای میوه‌ی دلم! ای نور چشم من!
وقتی به بدن بی‌جان علی‌اکبر رسید، خود را بر روی نعش علی انداخت. امام حسین به سوی خواهر آمد؛ دست او را گرفت و به خیمه بازگرداند و رو به جوانان کرد و فرمود: برادرتان را به سوی خیمه برید!

🔻جوانان بنی‌هاشم نیز بدن علی‌ اکبر را حمل کردند و از مقتل بیرون آوردند و در کنار خیمه‌ای که در مقابلش می‌جنگیدند، قرار دادند.
سپس از مردان خاندان، یکی پس از دیگری به میدان رفتند تا اینکه عده‌ای از آن‌ها (بنی‌هاشم) به دست دشمن کشته شدند.

🔻در این زمان، امام حسین فریادی زد و فرمود:
ای عموزادگان، صبوری پیشه کنید!
ای اهل بیت من، صبر نمایید!
به خدا سوگند، بعد از امروز هرگز خواری و ذلّت نخواهید دید.

📌 #مقتل ؛ #هشتم_محرم

*(منابع: ابن‌اعثم، الفتوح ج ۵ ص ۱۱۴؛ ابن شهر آشوب، مناقب‌آل‌أبي‌طالب ج ۴ ص ۱۰۹؛ ابن‌نما‌حلی، مثیرالاحزان ص ۶۹؛ احمدبن‌داود دینوری، الأخبار الطوال ص ۲۵۷؛ اسماعيل‌بن‌كثير،البدايه والنهايه ج ۸ ص ۱۸۵؛ سید بن طاووس، اللهوف ص ۱۱۲؛ علامه‌ مجلسى، بحار الأنوار ج ۴۵ ص ۴۲؛ علی بن حسین مسعودی، مروج الذهب ج ۳ ص ۷۶؛ فضل‌بن‌حسن‌طبرسی، اعلام الوری ص ۲۴۶؛ محمد بن ابی طالب، تسليه المُجالس و زینه المجالس ج ۲ ص۳۱۰)



رسانه اهل‌بیت‌مدیا
@AhleBeytMedia