@neveshte_royai 💗

به خودت افتخار کردی؟
بخاطر مسیری که تو این چند ماهه گذشته طی کردی،
بخاطر جنگ‌های روانی خاموشی که به تنهایی پشت سر گذاشتی،
بخاطر موقعی که زمین خوردی و هیچکس نفهمید و عصای دستت نشد اما باز قوی‌تر از قبل بلند شدی
به خودت افتخار کن تو خیلی قوی‌تر از اون چیزی هستی که فکر می‌کنی.❤️

یادت نرود من و تو
یک عکسِ مشترکِ دو نفره
به این دنیا بدهکاریم.

#فرگل_مشتاقی

@neveshte_royai 💗

چارلز دیکنز یک جمله معروف داره میگه «یک زن همینطور که میتونه یک مرد رو به بالاترین درجات ممکن برسونه
میتونه یک مرد به خفت و خار ترین حالت ممکن هم برسونه»

در راستای گریه میشه گفت:
بله، دارم گریه می‌کنم اما احساس بهتری پیدا خواهم کرد. این طبیعت انسان است که یک زخم کهنه را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک پوسته‌ی جدید آماده می‌سازد.

•دیالوگ

یکی نوشته بود:
آخرین رابطه‌ام بهم یاد داد که
هر چی بیشتر فرصت در اختیار کسی بذاری، کمتر ارزشش رو می‌دونه.
چون ترسی از نداشتنت نداره و می‌دونه هر چی هم که بشه تو قرار نیست تنهاش بذاری.
هیچ‌وقت اجازه نده یه نفر به توهین کردن بهت عادت کنه.
اول از همه خودت رو دوست داشته باش.

من خانه‌ای داشتم دورتر از دریا آنجا لبخندی بود، آخرین روزم به سویش دویدم، دیدم غم آنجا هم بود.

[تمنيتُ لو أنّي احتَضنتُك بِقوة
حضنً يكفيني لِكُل هذا الوقت
الذي ستخلين منه.]

کاش محکم بغلت کرده بودم
یه بغلی که برای همه‌ی
این روزایی که نیستی کافی باشه🫂

صبحت بخیر عزیزم🌱

‏اون قسمت از وجودم که سعی میکرد بهم روحیه بده هم خسته شده.

پدر اولین و بزرگترین قهرمان زندگی هر آدمیه!
عاشق‌ترین آدمی که برای خوشبختی و موفقیت بچه‌هاش
کمر خم نمی‌کنه، خم به ابرو نمیاره
و همیشه حضور و لبخند بچه‌هاش
انگیزه‌ی زندگی شه.
تنها مردی که کنارش، معجزه‌ی امنیت
به پاک‌ترین شکل ممکن اتفاق میفته
و بدون ذره‌ای نگرانی، می‌تونی
توی آغوشش آروم بگیری
و قشنگ‌ترین آرامش دنیارو نفس بکشی!
توی قلب بزرگ و مردونه‌اش،
یه دنیا عشق به بچه‌هاش می‌تپه و حضورش،
شبیه درخت سبزیه که
زیر سایه ی امنش میتونی،
تازه‌ترین هوای آرامش رو نفس بکشی
و بیخیال و دور از دغدغه، زندگی کنی !
تنشون سلامت و حضورشون سبز باد!

#نازیلا_زارع

صبور باش !
اين روزها هم مى گذرد،
خدا حواسش به تمام ثانيه هاى زندگيت است و آفتاب از سمت خوشبختى خواهد تابيد !
صبور باش كه چشمه شادى خواهد جوشيد!

#نازيلا_زارع

اول دبیرستان یه معلمِ عربی داشتم که یه چوب انارِ نازک داشت که باهاش بچه هارو تنبیه میکرد.
سالی که معلم من بود از چهل و پنج نفر داخل کلاس هیچکسی رو تنبیه نکرد به غیرِ یک نفر.
وقتی بچه‌ها شلوغ میکردن با چوبِ انار نازکش میزد روی میز و همه ساکت میشدن.

یه بار که اماده نبودم برای حل کردن تمرین عربی رفتم پایِ تخته.
نه درس خونده بودم نه بلد بودم.
خانم اومد جلو گفت دستتو بگیر بالا.
باور نمیکردم بزنه، به خیالم مهربون بود،
قشنگ میخندید، قشنگتر حرف میزد ادای کلماتش قشنگ و جذاب بود.
سرمو گرفتم بالا کف دست چپمو اوردم جلو.
نمیزد مگه نه؟
سرمو برگردوندم به چهل و‌ چهار نفری که تو سکوت بهم زل زده بودن نگاه کردم که دستم سوخت از صدای برخورد چوب نازک و تَر انار به کف دستم بیشتر ترسیده بودم. نمیخواستم سرمو برگردونم که ببینم، شاید خانم اشتباهی زده بود مگه نه؟

چوب دوم صداش بیشتر بود ، چوب سوم و‌ که‌خوردم سرمو اروم برگردوندم تا کف دستمو ببینم. قرمز شده بود جای چوبِ نازک انار ورم کرده بود چوب‌چهارم ، چوب پنجم دیگه درد نداشت.
دوست داشتم سرمو بلند کنم خانم و ببینم ازش بپرسم چرا؟
ولی سرمو بلند نکردم بیشتر توی گردنم فرو کردم وقتی با تحکم گفت برو بشین حس کردم مسیر تخته تا میز چوبی سه نفرمون چقدر کِش اومده و دوره.
پشت سرم بلند گفت هرکی درس نخونه فکر نکنید تنبیهش نمیکنم.

دو روز بعد، هفته‌ی بعد، هفته های بعد، ماه‌های بعد فقط من بودم که میرفتم پای تخته تا درس عبرت دیگران باشم.  کف دستم و دراز میکردم کتک میخوردم که دیگران خوب درس بخونن.
لام تا کام حرف نمیزدم، شکایت نمیکردم، اشک نمیریختم التماس نمیکردم فقط وقتی زنگ میخورد میدویدم تو‌حیاط مدرسه توی آخرین دستشویی قائم میشدم و با شیر سردِ آب کفِ دستم و آب یخ میریختم و فوت میکردم و اشکام میریخت روی کف دستم و آروم میگفتم چرا؟ مگه من چیکار کردم؟

آخر سال که شد نمره عربیم شد بیست.
خانم تو اتاق معلما اروم زد روی شونه هامو گفت آفرین... تو بهترین شاگرد من بودی.
سرمو بالا گرفتم با بغض نگاهش کردم گفتم:
«ولی خانم شما خیلی منو از خودتون ناامید کردین»

بعد‌هافهمیدم این جمله یعنی نهایتِ یک‌آدم و رابطه‌ایه برایِ من.
حتی اگر اون ادم برای من خدا هم بشه دیگه هرگز به سمتش برنمیگردم و فرصت دوباره ای بهش نمیدم.
چون اون شخص در سکوت و صبر و احتیاجم منو بارها و بارها بارفتار و‌ حرفاش ناامید و دلزده کرده.

در همه سالهایی که زندگی کردم تو دومین ادمی بودی که منو از خودت «ناامید» کردی.

#فرگل_مشتاقی

برای امروزت آرزو می‌کنم:
بدونِ خواب‌آلودگی از خواب بیدار شی،
قهوه‌ی صُبحِت مزه‌ی بهشت بده،
آدمی که دوسش داری باهات تماس بگیره، خبری که خیلی وقته منتظرشی‌ رو بالاخره بشنوی، غذای موردعلاقتو بخوری، لباسی که خیلی وقته نمی‌دونستی کجاستو پیدا کنی، اتفاقی بیفته که حس کنی از خوشی قلبت داره از جا کنده میشه، یکی اون موزیکی که دوسش داری رو واست بفرسته و کُلِ روز عمیق بخندی...

متن‌های سفارشی روز پدر و روز مرد رو هم تحویل دادیم، الان نوبت متن‌های ولنتاین هست😍
برای ثبت سفارش به آیدی زیر پیام بدین👇🏼👇🏼

@beheshte_golgoli
@beheshte_golgoli

یه دوستی داشتم تو اوجِ حالِ خوب و بگو بخندهامون یهو ساکت میشد و هیچی نمیگفت؛
گاهی‌ام روزها جواب تلفن و پیامِ مارو نمیداد و وقتی نگرانش میشدیم برامون فقط یه نقطه می فرستاد که یعنی فعلا هستم ؛
زنده ام ولی کاری به کارم نداشته باشید.
پاپیچَم نشید ....لطفاً!
دیگه این حالشو میشناختیم و خریدارش بودیم.
میدونستیم نباید کاریش داشته باشیم پیگیرش بشیم.
با گِله و شکایت‌هامون حوصله‌شو سَر نبریم و
بابتِ جواب ندادن تلفن و پیامهامون ازش توضیح نخوایم همین که به فکرِمونه و یه نقطه برای دل نگرانیهامون میفرسته کافیه!
وقتی حالش خوب میشد ازش میپرسیدیم
فلانی چت بود؟
میگُفت:
یه وقتایی تو زندگیه که خودم نمیدونم چِم شده؛
تو چه حالی ام ؛
دوست ندارم جواب کسی و بدم با کسی حرف بزنم ؛
یا توضیح بدم چون خودمم نمیدونم.
ولی تو تمام اون مدّتی که بی دلیل حوصله کسی و چیزی و ندارم ذره ای از  دوست داشتنم کم نمیشه.
گفتیم یعنی چی؟
گفت: یعنی  " نِمی چِمه "
دقیقا حال و احوالِ خیلی هامون.

#فرگل_مشتاقی

‏خیلی خوشحالم مرحله پذیرش
درونم قوی شده؛ مثلا از ته اعماقم وجودم واسه یه موضوعی غصه میخورم ، ولی آخرش اشکامو پاک میکنم، لبخند میزنم و قبول میکنم…
میدونم ته ته وجودم اون موضوع میمونه
پاک که قرار نیست بشه
ولی همین که به قبول کردنش فکر میکنم
آروم ترم میکنه.