Тил бу танглайингдан чиққан ортиғинг,
Тумшуғинг тилингни тийиш-чун бешак.
Юрагинг қўрқувни ҳис этмоқ учун,
Қанотинг шунчаки ҳуснингга безак.

Сайрамоқ? Нима у? Телбалар йўли,
Англамоқ - ахлоққа тескари ғоят.
Осмон бу қонунга зид бўлган маскан,
Учишга уриниш оғир жиноят.

Тухумдан чиққандан шундай дедилар:
Қафасдан ташқари - жиноят буткул.
Фақат ичкарини ҳақ йўл деб билди,
Энди ҳеч жиноят қилмайди булбул.

Нажмиддин Эрматов

ноябрь, 2019

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

Toshkent davlat O‘zbek tili va adabiyoti universiteti, O‘zbek filologiyasi fakulteti “Adabiyot nazariyasi va zamonaviy adabiy jarayon” kafedrasi Sizni O‘zbekiston xalq shoiri Xurshid Davron bilan bo‘lib o‘tadigan ijodiy uchrashuvga
TАKLIF ETАDI

Anjuman ToshDO‘TAU “Adabiyot nazariyasi va zamonaviy adabiy jarayon” kafedrasi qoshidagi “Hozirgi adabiy jarayonda ijodkor o‘rni” yo‘nalishidagi nazariy-metodologik seminar rejasi asosida tashkil qilinadi

Tadbir 2024-yil 21-fevral kuni soat 10:30 da Toshkent davlat o‘zbek tili va adabiyoti universiteti majlislar zali (A-bino, 212 - xona)da o‘tkaziladi.

O‘shanda kuz edi - fasli nihoya,
Shaffof sovutini kiyar edi ko‘l.
Bir ayol dirdirab g‘o‘za yulardi,
Nigohlari dilgir, yanoqlari ho‘l.

O‘shanda kuz edi,
qiyilgan kunlar
Charnagan qismatday qiymati o‘chgan.
Bir ayol dirdirab g‘o‘za yulardi,
O‘ttiz kuzagida uch bahor ko‘chgan.

O‘shanda kuz edi,
Qora qarg‘alar
Tentirab uchganda qo‘noq axtarib,
Bir ayol dirdirab g‘o‘za yulardi,
Qaro kiprigida anduh ko‘tarib.

O‘shanda kuz edi,
Yo‘qsil yovg‘oni
Sovugan sandaldan taft olmagan kun.
Bir ayol dirdirab g‘o‘za yulardi,
Vatanday unutlig‘ qolgani uchun.

Necha kuzak o‘tdi o‘shandan beri,
Qarg‘a tumshug‘ida qish keldi ko‘p bor.
Mazlum ko‘zyoshida siyoh ivitib,
Xalq, deb shior bitdik betakror - takror.

Yangi qor yog‘yotgan shu yangi yurtda,
Bir sezgi borlig‘im etmoqda barbod:
Hamon g‘o‘za yulib yurganday ayol,
Haliyam o‘shanday turganday hayot...

Surat muallifi: Xolida Musulmon
https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

​​Бир шеър таҳлили

ҲАҚИҚАТ ВА БЎҲТОН МУНОЗАРАСИ
 
Ҳақ ва ҳақиқат – ижоднинг асосий мезони. Ҳазрат Алишер Навоий: _“Нукта су янглиғ эритур тошни, Топса ҳақиқат ўтидин чошни” – деб ёзар экан, айни моҳиятни назарда тутган. “Нукта” – сўз, сўз бўлганда ҳам фасоҳат ва балоғатни мужассам этган бадиий сўз. У тошни ҳам эритишга қодир. Фақат бир шарти бор: ҳақиқат ўтидан тафт олмоғи зарур. “*Бўлса ҳақиқат гуҳаридин йироқ, Ришта сўзин сўзламаган яхшироқ”. _Яъни агар ҳақиқат гавҳарлари терилмайдиган бўлса, сўзни назмга солмоқ – увол. Буюк мутафаккир СЎЗга, ШЕЪРга ана шундай талаб қўйган. Акс ҳолда маскани фавқ ул-фалак* – фалакдан ҳам юксакда бўлган қаламнинг қадри ерга урилган бўлади. Замонлар ўтавериши мумкин. Лекин бу мезон ўзгармайди. Замонамизнинг атоқли шоири Усмон Азимнинг “Шоирлари ёлғон айтса, ўлади эл” – дейиши сабаби ҳам шунда. Ушбу мўъжаз тадқиқотда Нажмиддин Эрматовнинг “Қон ва Сиёҳ” шеъри таҳлили орқали навқирон шоир ижодида ана шу мезон ўзига хос акс этаётганига диққат қаратилди.
Шеър Қон ва Сиёҳ мунозараси асосига қурилган. Бу ўринда Қон – ҳақиқат, Сиёҳ эса – бўҳтон рамзи. Икки суюқлик – бири инсон томирида оқиб, унинг тириклигини таъминласа, иккинчиси – оқ қоғоз устига тўкилиб, одамзод қисматига доир келажак авлод тасаввурини шакллантиради.   

Қон:
– пақ этди, отилди ўқ.
ҳақ, деган ул ўғлоннинг  
тешилган кўкрагидан
бўй чўздим гул мисоли.
 
Сиёҳ:
– пақ этди, отилди ўқ.
зирхланган қўналғада
қондан қўрққан қўлни ва
кўрдим қоғоз висолин.

Пақ этиб ўқ отилгач, Қон Ҳақ ва ҳақиқат йўлида шаҳид кетган ўғлон кўксидан бамисоли гулдек бўй чўзгани, бу ўлимнинг эзгулик йўлида рўй бергани ва нечоғлиқ шарафли эканини англатади. Зирхланган қўналға – ёвузлик, ваҳшат ва зулм ҳукм сурган манзил. Бу манзилда виждонлилар ор-номусини сақлаб қолса, қўрқоқлар шарафидан айрилади. Қондан қўрққан қўл – аслида, қилмиши хиёнат эканини билиб турган сотқиннинг ҳолати. Қоғоз висолини кўрган сиёҳ – хоиннинг шаҳид ўғлон умр чироғини сўндирган бўҳтони. Таъкидлаш керакки, ушбу шеърида Нажмиддин Эрматов Сиёҳ образига мутлақо янгича ёндашган. Шеъриятимизда унгача бу образга салбий маъно юклатилмагани ҳам ушбу фикрни тасдиқлайди. 
Мунозара эса мана бу тарзда давом этади:

Қон:
– авлодим, эгилмагин,
бошингни тик тут, дея
жондан кечган ўғлоннинг
исён тўла кўксидан
Ватан дея тўкилдим.
 
Сиёҳ:
– келажакка солдим из:
“Бош эгмади исёнчи,
Хоин эди, отилди”.
Йиллар ўтиб авлодинг
Бошин эгиб ўқийди.

Қон авлодлар эгилмаслиги, бошини тик тутиши йўлида жонини қурбон қилган ўғлон кўксидан Ватан дея тўкилганини айтиб, бу ўлимнинг ор ва номус, Ватан ва миллат учун воқе бўлганидан сўз очади. Зирхланган қўналғадаги Сиёҳ эса: “Бош эгмади исёнчи, Хоин эди, отилди”, дея бўҳтонни ҳақиқат дея келажакка из солишини, йиллар ўтиб авлодлар буни уятдан бош эгиб ўқишини билдиради. Ана шу ўринда мустабид тузумнинг туб моҳияти, ҳақни ёлғонга дўндира олиш табиати теран очилган: шаҳид ўғлон авлодлар бошини тик тутиши йўлида жон берган бўлса, Сиёҳ битган бўҳтон сабабидан уларнинг бош эгиб қолиши – фожиа бундан ортиқ бўлмас!
Шеър финалида:

Қон:
– Ватан дея тўкилдим, -
деб шарафли ниҳоя топганидан фахр этса,
Сиёҳ:
– Хоин дея ўқилгай, -
деб бўҳтоннинг ғолиб бўлишини “башорат” қилади.

Шоир миллатнинг мустамлака давридаги кечмиши тарих ҳақиқатига монанд эмас, балки мустабидлар истагига мувофиқ ёзилганини Қон ва Сиёҳ рамзий образлари мунозараси воситасида таъсирли ифодалайди. Яқин тарихимиздаги жонини Ватан йўлида фидо этганларга нисбатан “хоин” тамғаси босилгани билан боғлиқ мудҳиш воқеликни бутун моҳияти билан бадиий талқин этади. Ҳақсизлик, адолатсизлик ҳукм сурган жамиятда Ҳақиқат ва Бўҳтон кураши муқаррар экани ҳақидаги поэтик хулосага келади. Ушбу шеър таҳлили ёш шоирларимиз қаламни ҳақиқатга хизмат қилдираётгани далилидир.

Нурбой Жабборов

***

Қон ва Сиёҳ

Қон:
—пақ этди, отилди ўқ.
ҳақ, деган ул ўғлоннинг
тешилган кўкрагидан
бўй чўздим гул мисоли.

Сиёҳ:
—пақ этди, отилди ўқ.
зирҳланган қўналғада
қондан қўрққан қўлни ва
кўрдим қоғоз висолин.

Қон:
—авлодим, эгилмагин,
бошингни тик тут, дея
жондан кечган ўғлоннинг
исён тўла кўксидан
Ватан дея тўкилдим.

Сиёҳ:
—келажакка солдим из:
“Бош эгмади исёнчи,
Хоин эди, отилди”.
Йиллар ўтиб авлодинг
Бошин эгиб ўқийди.

Қон:
—Ватан дея тўкилдим.

Сиёҳ:
—хоин дея ўқилгай.

@Najmiddin_Ermatov

#Buxoro

Motamsaro ona yana aza ochgandek...

Bu safar kimi o‘ldi,
Nimasidan ayrildi ekan?...

Баҳор келгач фотиҳамизни,
Қалдирғочлар ўқиб беради.
Найсон- чевар, гулгун кўйлагинг,
Камалакдан тўқиб беради.

Узун қиш тунини яшаб ўтсак бас,
Кишанларни бойчечак ечмиш.

Япроғини бичиб ялпизлар,
Кўзларима илар чимилдиқ.
Гўшангамиз учун хонқизи,
Тушларини беради тиниқ.

Айрилиқ кунини яшаб ўтсак бас,
Қатқалоқ ғовларни шабнамлар ечмиш.

Пешонамиз ювади беҳишт,
Тақдиру таъқиқлар қолади ортда.
Бир мангу манзилни макон этамиз,
Қувилмаймиз заминга қайта.

Шу битта умрини яшаб ўтсак бас,
Танимизни Азроил ечмиш.

©Нажмиддин Эрматов

декабрь, 2018

Баҳром Ирзаевга

Арғумоқ кетган сўқмоқ,
Заминга чўкиб борар.
Уюрдан айри қулун,
Жавдираб ўтиб борар.
Киприклари қилқалам,
Сиёҳин тўкиб борар,
Тушовин узган исён,
Етовчи юрак бунда.

Аср ошган арчанинг
Шохларида кўк томчи,
Сояси турғун эмас,
Бу беш кунлик алдамчи—
Тўнглаган ёши дарак,
Эй, қулуним, чопсанг-чи,
На қўноқ мадор бўлар,
На замон тиргак бунда.

Кўк бўрин ёлин ўпган
Шамолларга қулоқ сол.
Эртакка кўчган чиннинг
Шу йўлларда изи бор.
Мутега кўп суянма,
Атагани ҳўл рўмол.
Ҳақ на даркор бундайга,
На жони ҳалак бунда.

Байловга кўникканнинг,
Жони-да ширин келар.
Бир жойга тўплаётган,
Моли-да ширин келар.
Бошини қумга суққан,
Ҳоли-да ширин келар.
Эли ялқов келар ва
На подшо сергак бунда.

Ҳайқириб кет тоғларни,
Зир титратсин кишновинг.
Ҳайқиравер қашқирлар,
Бузгунича қуршовин,
Ҳайқиравер айғирлар,
Узгунича тушовин—
Ўзинг ҳақ деб кетмасанг,
Келмагай дарак бунда.

Итларга талаш тушган
Карвонни топмагунча,
Алпларинг ютиб ётган
Зиндонни топмагунча,
Эгасиз бадар кетган,
Туронни топмагунча,
Ўзингни йўлларга сол,
Қолмоқ не керак бунда?...

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

''Тумшуғингиз устига янги меҳмон муборак бўлсин, афандилар!.. ''

Абдулла Қодирий. «Муштум» таърифида (1923)

Тарихга бир айланиб қаралса, муштнинг аҳамияти зоғора нондек бўлиб кўз ўнгида гавдаланур. Аммо холи ҳозирамизга ҳам кўз қирини ташланса, мушт деган ҳайвони ғайри нотиқнинг сиёсатда подшоҳ, иқтисодда авлиё, фанда кимё ўрнини ишғол этканини кўрилур. Буларни ҳам бир ёққа қўя туриб, муштнинг аҳамияти муҳиммасини ўзимизнинг манави маҳалла-кўйдан қидирилса тафтишотга тағин ҳам яқинроқ турилған бўлинур:

Маҳалла-кўйларимизда битга-битта бўйни йўғон — бўйни ғавслар борлиғини ҳар бир кимса билур ва уларнинг маҳалла ижтимоиётида ўйнайтурған рўллари ҳам катта-кичикка белгулукдир. Бизнинг текшириш ва кашфиётимизча асл хусусият бўйни йўғонлиқда бўлмай, унинг замиридаги муштдадир ва муштумзўрлиқдадир.

Лекин бу таъриф жаҳонгир ва буржуазия файласуфлари нуқтаи назаридан бўлиб, аммо пролетариатнинг муштка бўлған назарияси бунинг аксидир. Журналимиз шу кейинги қўли қадоқлар синфининг «Муштум»и бўлғанлиқдан унинг маъноси ҳам ҳалиги таърифнинг тамоман тескарисидир.

Бу «Муштум» зўрлиқ муштуми эмас, ҳақлиқ муштумидир; бу «Муштум» — золимлар муштуми эмас, мазлумлар муштумидир. Шунинг учун бунинг маъноси ҳам бошқачадир.

— Ҳамманикига дўлона ёққанда, сизникига девона ёғди!

— Қовун, деб экканимиз шунғия бўлуб чиқди!

— Олтун қўнғуз деб махтағанлари қора қўнғуз эканки, рўмолча билан бурунни ўрашга мажбур бўлдиқ…

— Боғдан гапирсак — тоғдан келадилар!

— Али, десак — бали, дейдилар…

— Шу йўсун: гулшан разолатда, гулзор сафоҳатда, бозор сиёсатда, майдон ҳамоқатда, бойимиз, мулламиз, эшонимиз, ёшимиз ва моховимиз, песимиз сайру гулустон этмоқда ва жунуни маърифат, фунуни шайтанат водийларида масти-лояъқил кезмакдалар…

Мана шундай «овони саодат»ларда тўрт томондан мўралаб, эл ичига оралаб, ҳақиқатни қоралаб, яхшидан ёмонни саралаб шахсий ғараздан соф, тўғри юрмаганга боп бир «Мушти пурзўр»га эҳтиёж сезилди ва узоқ ўйлаб турилмай узоқ-яқин, дўст-душманларимизнинг кўмаклари умидида ушбу «Муштум» журналининг нашрига ҳам қарор берилди.

Тумшуғингиз устига янги меҳмон муборак бўлсин, афандилар!

Жулқунбой

«Муштум» — 1923 йил, феврал, 1-сон, 2-бет

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

Бу дунёда биргина аёл бор бўлгандаям дунёда муҳаббат бор, демак ҳаёт бор, деб куйлаган эди беназир озарбайжон шоири.

ХУРШИД ДАВРОН
АЁЛ ВА МУҲАББАТ ҲАҚИДА ШЕЪРЛАР

https://kh-davron.uz/ijod/sherlar/ayol-muhabbat.html

Бўй қиз тушларидай сирли, сафоли,
Бола ўйларидай сарҳади фузун,
(Бизларни айирган осмон ортида)
Иккимиз бир бўлиб кетмоқлик учун,
Бир макон бўлса.

Ортиғ қийнамаса туфроғлиғ юки,
Гиллар ҳақ сўрмаса сўнгги дам тандан.
Бул қўноқ дахрдан оёқни узсак,
Каҳкашон бир ёни туташса ерга
ва нарвон бўлса.

Бизсизлик ваҳмидан қўзғалса замин,
Чақмоғу бўронлар тўсса гар йўлни.
Кетишга шахдлансак, фақат кетишга,
Бошни йўқотсак-да, йўқотсак ўзни,
Дил омон бўлса.

Кулсалар: Буларнинг йўллари хато,
Десалар: Тақдирга айри бу қилмиш.
Юзини ўгирса дунё саросар,
Фақат Ишқ, фақат Ишқ, фақат Ишқ,
Биз томон бўлса.

Тириклик қиймати буткул ўзгарса,
Исрофил куйласа висолнинг васфин.
Иккимиз кўз ёшдай бирлаши-и-и-и-иб кетсак,
Чақалоқ қабридай жаннатга яқин,
Тинч ором бўлса.

Иккимиз бир бўлиб кетмоқлик учун,
Бир макон бўлса.

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

Ижтимоий тармоқлар, ютуб саҳифаларида янгидан янги лойиҳалар пайдо бўлмоқда. Бир муддат бу сарҳадни шов-шувчилар ўз музофотига айлантириб олганди. Ҳозир ҳам уларнинг қўлидалиги бор гап. Яқин йиллардан бошлаб бу кенгликларда ҳам фикр, мунозара, баҳсга етакловчи тулпорлар чопа бошлади. Бироқ ҳали кам. Улар кўп ва турфа бўлиши, хўп чопиши зарур.
Ҳотам Ғафуров шу каби умидлар ила ютубда Yetuk_tv лойиҳасини бошлабди. Илк меҳмон Оролмирзо Сафаров. Гурунгдаги айрим гапларга қўшилишингиз, айримларини инкор этишингиз, базиларида эса бахсга киришишга шайланишиниз мумкин.

Бу каби лойиҳаларнинг кўпайиши фақат яхшиликка хизмат қилади. 👇👇

https://youtu.be/NiQTzyAaq_4?si=XufnwqfuhVXezBrS

Дарвоқе, кейинги меҳмон миллат синчиси Қозоқбой Йўлдош экан!

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

Yomg‘ir yog‘sa...

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

ХХ асрдан кескин фарқланиб бораётган ХХI асрнинг ўттиздан оша бошлаган ижодкорлари учта йўлдан бирига йўналишга мажбур бўлади, менингча. (Айримлари бу йўлни ихтиёрий танлайди, айримлари, кейинчалик ўзининг шу йўлда юрганини англаб қолади).
1.  Ҳукумат тарафга ўтиш, берганини ейиш, уй-жойни бадастр қилиш,  халқ шоири-ёзувчиси унвонини олиш ва халққа қарши ёзиш...
2.  На ҳукумат, на халқдан имдод кутиш. Бирор кун ўтказар ишга жойлашиш, амаллаб яшаш, амаллаб ёзиб юриш. (Бу йўлда бора-бора ёзмай қўядиганлар кўп учрайди).
3.  Ўз ижодини пуллаш, сотиш (Жаҳон ижодкорлари бу йўлда тажриба ўтаб бошлашганига анча бўлди).

(Лекин бугунги ўзбек ижодкорлари ичида қайси йўлда юргани бўлмасин, қолган икки йўлдагиларнинг ҳаракатини инкор этади, эриш туйилади).

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

Бўйинбоғга бандилар келиб,
Ёзишсин, дедилар, барча баробар.
Ёза бошладилар деворга ўйиб,
Кишанлари ила махбуслар.
Сўнгра термулдилар ўшал ёзиққа,
Тамшаниб, энтикиб, бўлганича шод.
Барча банди эди бу юртда,
фақат
"Озодлик" ёзилган деворлар озод.
Тўрт томонни ҳайқириқ босди,
Юрак унутганди юраклигини.
Ҳеч ким тушунмасди деворга эмас,
Озодлик одамга кераклигини.

@Najmiddin_Ermatov

Тақво йўлларинда мажнунтол эгик,
Тераклар кеккайган азалий кофир.
Аслан қўноқлиги яширин дунда
Ёмғирлар муҳожир, мен-да муҳожир.

Токларнинг шохида тўнглаган ёши,
Беҳиштда данагин қолдирган анжир.
Бизни тарошлаган норасо дунё,
Ёмғирлар хабарчи, мен-да хабарчи.

Оҳулар кўзидан андуҳий бода
Ҳўплаган шамоллар эсида жудо.
Эс бу қолганларга ўхшамак бўлса,
Ёмғирлар девона, мен-да девона.

Қўрғошин тусдаги ёшни симирган,
Туманлар заминнинг чўнтакрўмоли.
Унинг бир камига даво қидирган,
Ёмғирлар сазойи, мен-да сазойи.

Ҳаққуш уясига тухумин қўйиб,
Каккулар минг йилки жўжа очирган.
Бул мудҳиш сирларнинг гувоҳи бўлиб,
Ёмғирлар осилган, мен-да осилган.

Кун-бакун тусланиб бораётган бул—
Замон оловбардор, замин ўтхона.
Кимки ёндош бўлса, эта бошлар кул,
Ёмғирлар бегона, мен-да бегона...

https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov

21 март-Ўзбекнинг буюк шоири Абдулла Орипов туғилган кун!


ВАТАНИМ

Ҳар бир уйда айғоқчи,
Ҳар қадамда искович,
Одамни кўрса қочар,
Бедовларинг ҳуркович.
Ошингга заҳар солди,
Ғанимларинг бир ҳовуч,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Нон бермайди ва лекин
Нон еганни ўлдирар,
Ўсиб турган ниҳолни
Аёз каби сўлдирар.
Бозор бормай қўйнингни
Пуч ёнғоққа тўлдирар,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Ҳар кўчада минг миршаб,
Ҳар гўшада авахта,
Ҳақ деганнинг оғзи берк,
Қон ютар лахта-лахта.
Ўзи-ку пахта эккан,
Ёстиғи бўлди тахта,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Илму ирфон жаҳолат
Ғорига кириб кетди,
Ўлик тирикдан ўтди,
Тирик ўликдан ўтди.
Адолат истаб борсанг
Ёлғон тиршайиб кутди,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Қайларгадир йўқолди
Меҳр билан муҳаббат,
Қўлида ханжар ушлаб,
Адоват қолди фақат.
Ёмон гап арзон-гаров,
Яхши гап бўлди қаҳат,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Тўғригўйлар бир четда,
Эъзоздадир иғвогар,
Қайтдик ўрта асрга,
Одам пуллар савдогар.
Минг йиллик хазинангни
Талаб ётар ўғри, ғар,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Ўлиб ҳам бўлмай қолди,
Ювғич урар кафандан,
Кимлардандир юққан кир
Кетмас сира бадандан.
Қуруқ ҳашаклар қолди
Гуллаб турган чамандан,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Қувган ҳам халқим дейди,
Халқим дейди қочган ҳам,
Лекин халқнинг аҳволин
Ўйламас бирор одам.
Жаллод ҳам халқ номидан
Ўқир фармонни у дам,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Турфа хил замонларни
Кўрган битта инсонман,
Гоҳ фахр этсам, гоҳо
Баридан пушаймонман.
Нетайки мен на Хорун,
На ёки Сулаймонман,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.

Барчасига сабабдир
Асли нафснинг балоси,
Меҳнаткаш халқнинг эса
Ечилмас муддаоси,
Иншооллоҳ, бандага
Боққай бир кун Худоси,
Ёвузларнинг қўлида
Гулдай ватаним қолди,
Бошида паноҳи йўқ
Тулдай ватаним қолди.


https://www.tg-me.com/Najmiddin_Ermatov