والدی که متولد می‌شود

بهمن ماه ۱۴۰۳
میخواهم این‌بار از مگوهای مادری‌ام بگویم🤱
مدتی است که تناقضی عمیق وجودم را فرا گرفته، از سویی هر لحظه سرشار لذتم از بودنش. دیدن تلاشش برای راه رفتن، رساندن منظورش با ایما و اشاره و گاهی واژه‌ها، خنده‌هایش، رقصیدنش، کنجکاوی‌ها و بازیگوشی‌هایش و حتی شیر خوردن و خوابیدنش. تازگی یادگرفته تلاش می‌کند با آن دستان ظریف و کوچکش سرم را در آغوشش بگیرد، این کارش کِیفم را تمام می‌کند. بودن با او، مراقبت از او و برآورده‌کردن نیازهایش لحظه‌هایم را معنیِ نو بخشیده است.
از سوی دیگر گاهی با هویت پیشین اجتماعی و شغلیم احساس غریبگی و دورافتادگی می‌کنم. گاهی از خودم می‌پرسم آیا می‌توانی با این‌همه دورافتادگی دوباره به جایگاهت برگردی؟ آیا اکنون هویتی جز مادر رها بودن داری؟ آیا بازهم توانِ ساختن داری؟ و...
آخر من به خوبی می‌دانم که هویت مادری‌ام چه هویت کاملی است وبسیارهم دوستش دارم اما نمی‌دانم چرا بازهم وجودم درگیر این پرسش‌ها و دغدغه‌ها می‌شود!

#روایت‌های‌یک‌مادر

@parentsbirth

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

بعد از این پست با چند نفر از دوستان که لطف کردند و نظرشان را گفتند گفت و گویی داشتیم که من را به فهمی دقیق تر از شرایط رساند. فهم من از این موقعیت اینگونه است: به گمانم تناقضی که از آن حرف زدیم ویژگی مادری در دنیای امروز است. مادری که پیش از تولد فرزندش هویت اجتماعی داشته که در آن زیست می‌کرده و با آن پیوندی عمیق داشته، اکنون به هرحال کمابیش از آن فاصله می‌گیرد و احتمالا گاهی دلتنگش یا نگرانش می‌شود و نیاز به تعاملی با آن پیدا می‌کند. به گمانم نمی‌توان گفت این حس و نیاز بد است یا خوب، فقط می‌توان گفت که هست، واقعی است. معنی این بودن هم این نیست که حتی کمی از حس لذت و نیاز به تجربه مادری کم شود، بلکه معنی اش حضور هردوی اینها کنار هم است. آری شاید تناقض آمیز باشد، اما اگر حضور هردوی این حس‌ها و نیازها را بپذیریم و به رسمیت بشناسیم شاید یاد بگیریم که با این تناقض زندگی کنیم. در سال‌های اولِ تولدِ فرزند، ضروری‌ترین مشغله مادر که تقریبا همه زمان او را می‌گیرد، بودن با کودک است که می‌تواند با لذت بردن از لحظه‌لحظه بودن با فرزند ، مراقبت از او، وابستگی‌ به او و دیدن وابستگیِ او به خود، رصدِ دقیقِ تغییراتش و... به بهترین شکل بگذرد و معنی اش این است که در این دوره نیازی به فاصله گرفتن موقت از آن هویت اجتماعی است. فاصله‌ای که دقیقا هم نمیدانی کِی و چگونه از آن عبور می‌کنی (به خیلی چیزها ازجمله موقعیت آن هویت و ویژگی‌های کودک و مادر بستگی دارد). اما در همین زمان می‌تواند دلتنگی برای آن هویت اجتماعی، مشغله ذهنی در رابطه با آن و شوق به بازگشت به آن در وجودت باشد و نخواهی آن را سرکوب یا پنهان کنی و اجازه دهی اوهم گوشه ای از وجودت بماند و وجودش را به رسمیت بشناسی. به گمانم حضور هردو این حس‌ها لازم است، از سویی شوق به تجربه مادری و از سویی شوق به حضور در بستر اجتماعی. تجربه مادری برای اکنون ضروری است و حضور در بستر اجتماعی برای سال‌های آینده که او روز به روز بیشتر نیاز به استقلال پیدا می‌کند و می‌خواهد از مادر فاصله بگیرد به کار می‌آید‌.
الان نه تنها او به مادر وابسته است که مادر هم بسیار به او وابسته است. اما آرام آرام نیرویی از درون او را به سمت فاصله از مادر و نزدیکی به همسالانش می‌کشاند. درحالیکه مادر از درون همچنان وابسته‌ است و باید آگاهانه خودش از بیرون به این وابستگی غلبه کند و فرصت استقلال به او بدهد. اینجا به گمانم آن شوق بازگشت به هویت اجتماعی به کار خواهد آمد تا توازنی میان آن‌ها برقرار کند.
به گمانم پذیرش وجودِ این "هویت اجتماعیِ سیال" در آرامش ما در تجربه مادری هم بسیار موثر است. هویتی که بتوانیم در دوره‌ای از آن فاصله بگیریم ولی با حفظ شوقی به آن یا خط اتصال باریکی به آن دوباره بتوانیم شاید به شکلی جدید و متفاوت به آن برگردیم.

#روایت‌یک‌مادر
@parentsbirth

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

کودکانمان را از تجربه سرما محروم نکنیم...

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

جاناتان هایت در کتاب نسل مضطرب ابتدا خطر رسانه‌های اجتماعی را برای کودکان و نوجوانان گوشزد کرده و به این نکته اشاره می‌‎کند که هزینه‌ی رسانه‌های اجتماعی برای نوجوانان بیش از بزرگ‌سالان و در مقابلْ مزیت‌هایش برای آنان بسیار اندک است. سپس طبیعت دوران کودکی را می‌کاود و درباره‌ی اینکه چرا کودکان به بازی احتیاج دارند یا چگونه آن‌ها به بزرگ‌سالان توانا و خودشکوفا تبدیل می‌شوند، تحقیق می‌کند.

https://castbox.fm/vd/763496486

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

با کودکان آنگونه رفتار کنیم که ذات و تمایل واقعی آنها حکم می‌کند نه میل و اراده ما.این کتاب می‌تواند در این کار راهنمای خوبی باشد.
از سری کتابهای" کودک و تجربه طبیعت" انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد

امروز کودک را فدای فردای مبهم او نکنید...

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

🌱«کودکی» مرحله اثرات دیرپاست؛
دورانی که خوب یا بد، بر همه عمر سایه می‌افکند. این دورانِ تأثیرگذار امروزه محور پیشرفت برای هر ملتی است که قصد توسعه واقعی داشته باشد و تلاش می‌شود که این مرحله سرنوشت‌ساز زندگی هر چه پربارتر شود.

🔹اما کتابی که به عنوان راهنمای عملِ این تسهیلگران به زبان ساده باشد، موجود نبود و کتابِ پیشِ رو با امید به اینکه چنین کمبودی را برطرف کند آماده شده است.

🔸کتاب پیشِ رو می‌تواند به‌عنوان درسنامه و روش کار ساده تأمین تجربه طبیعت برای مربیان مهدکودک‌ها، آموزگاران مدارس ابتدایی، والدین و تسهیلگران مدارس طبیعت، منبع مناسبی باشد.


📝نویسنده: رات ویلسون
مترجم: عبدالحسین وهاب‌زاده
ناشر: انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد
سال انتشار: ۱۴۰۳
قطع: وزیری
تعداد صفحات: ۱۵۲ صفحه

💥برای تهیه کتاب اینجا کلیک کنید💥

«شب مژگان احمدیه»
به پاسداشت چند دهه فعالیت در حوز‌ه فرهنگ،کودک و طبیعت ،صلح ، مجله بخارا با همکاری فصلنامه صنوبر و خانه اندیشمندان علوم انسانی شبی را به تجلیل از ایشان اختصاص داده‌اند .
در این نشست که هشتصد و بیست وششمین شب از سلسله شب‌های بخارا است و شنبه یازدهم اسفند ماه ۱۴۰۳ ساعت ۵در فرهنگسرای نیاوران، خیابان پاسدارن، مقابل پارک نیاوران، سالن خلیج فارس برگزار خواهد شد .

📌لطفا لیوان شخصی به همراه داشته باشید.

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

شب مژگان احمدیه

با سخنرانی عبدالحسین وهاب‌زاده، شیوا دولت‌آبادی، مینو مرتاضی لنگرودی، کمال اطهاری، احمد محیط طباطبایی، مانیا شفاهی و علی دهباشی


شنبه یازدهم اسفندماه ۱۴۰۳
فرهنگسرای نیاوران، سالن خلیج فارس
@senobarmag

مردی شبیه طبیعت
▫️فصلنامه طبیعت و محیط زیست صنوبر شماره 28 و 29 خود را با پرونده ای درباره عبدالحسین وهاب‌زاده {حیران حیات} منتشر کرد. بخش‌هایی از مطالب این شماره صنوبر در فرسته بعدی بازنشر می‌شود.👇

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▫️حیران حیات: پرونده‌ای درباره عبدالحسین وهاب‌زاده

▪️محمد خواجه‌حسینی
« با گذراندن درس زیست‌شناسی عمومی به‌ویژه بخشی را که آقای وهاب‌زاده تدریس کرده بود حال‌وهوایم به‌طور کلی عوض شده بود… او گاهی لباس و کفش ساده‌ای می‌پوشید و کوله‌پشتی برزنتی‌ای داشت که روی شانه‌اش می‌انداخت و مشخص بود که دارد از طبیعت و بازدید می‌آید. وقتی در محوطۀ دانشکدۀ علوم به سمت ساختمان گروه زیست‌شناسی می‌رفت، من از پشت سر نگاهش می‌کردم، دنیایی از بی‌نیازی و بریدگی از آن‌چه دیگران بدان مشغول بودند می‌دیدم…»

▪️پویا نیکجو
«شیفتگی دکتر عبدالحسین وهاب‌زاده به مادر زمین تمام ابعاد زیست او را دربر گرفته و متأثر ساخته است. حالتی که برای یک‌یک معاشران، دوستان، شاگردان و همراهان ایشان تحفه‌ای از عشق به‌جا گذاشته و سهمی از این شیفتگی را به آن‌ها نیز منتقل کرده است. ...»

▪️هادی صمدی
«وهاب‌زاده شخصیتی الهام‌بخش است. علاوه بر آن‌که زیست‌شناس و مترجمی نام‌آشناست، فیلسوف و مصلح اجتماعی است. ازجمله مهم‌ترین جنبه‌های فعالیت وهاب‌زاده، تلاش او برای آشتی دادن کودکان با طبیعت است. او می‌داند که نسل آینده باید با طبیعت پیوند برقرار کند تا بتواند از خودش و طبیعت محافظت کند. به همین دلیل، بخش بزرگی از زمان و انرژی خود را صرف طراحی برنامه‌های آموزشی و فعالیت‌های عملی می‌کند تا کودکان را به بازی و جست‌وجو در فضای باز ترغیب کند. ...»

▪️ علیرضا کوچکی
« در واپسین ایام دهۀ ۴۰ مرا با او در قامت یاران دانشگاهی ملازمتی افتاد. روزها به شب و شب‏ها را به امید روز خاک را به آب و آب را به سبزه‏ها و سبزه را به آن‌چه در دشت شوره‏زار گوشه‏ای از خوزستان در کنارۀ کارون مهربان بود پیوست می‏دادیم. جوانانی گوناگون از جنبه‏های ساختار فکری، اندیشه‏های فرهنگی و زمینه‏های تربیتی چنان تنیده بودیم که گویی همه در یک انبانیم رنگارنگ… حسین که ما «وهاب» هم می‏نامیدیمش در میانۀ این انبان بود، از دیار سربه‌داران چونان ستبر و باصلابت و بهره‏مند از هوشی سرشار و ذکاوتی وصف‌ناشدنی...»

▪️محسن مشارزاده، هانیه زحمتکش
« وقتی به دیدار عبدالحسین وهاب‌زاده رفتم، گمان می‌کردم دارم به ملاقاتی رسمی با یکی از برجسته‌ترین افراد در حوزۀ محیط‌زیست ایران معاصر و برندۀ جایزه‌های مختلف ملی می‌روم، اما وارد خانه که شدم دیدم خانۀ وهاب‌زاده و خودش بسیار ساده‌تر از آنی بود که فکر می‌کردم. آن زمان گمان نمی‌کردم وهاب‌زاده و خانه‌اش مأمن یک دهۀ آیندۀ زندگی‌ام باشد. در آن روزها فکر و ذکر وهاب‌زاده را ایده‌ای جدید به نام «مدرسۀ طبیعت» دربر گرفته بود…»

▪️حسین یوسفی
«عبدالحسین وهاب‌زاده واحه‌ای است در کویر. واحه‌ای که حتی در بدترین شرایط محیطی و اجتماعی و در زمانه‌ای که نابخردان تمام تلاش‌شان را کردند تا او را محدود کنند، نه‌تنها از باروری نیفتاد بلکه پربازده‌تر شد. این واحه سایه‌ساری است گسترده در سرزمینی بیابانی که از خشکسالی، تنگسالی و بسیاری ناملایمات دیگر رنج می‌کشد. اما این‌همه تنها بخشی از کارهای ارزنده و ماندگار اوست. داشتن او غنیمتی‌ست باورنکردنی و چه خوش‌شانس بودیم و هستیم که این واحه در کنارمان بود تا در سایۀ او گام برداریم…»

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▫️کسب اطلاعات بیشتر:
https://senobarmag.com