عرفان شرق همواره نظره مساعدی به ایگو(من نفسانی) نداشته
است.

از نظر بودا ایگو نمانده ی ترس،خشم و حرص و آز است

اشو آن را مظهر همه ی پلیدی ها می دانست و شوپنهاور اراده را(ایگو
را میتوان بخش کوچکی از آن برشمرد) به شدت مورد آماج حمله های خود قرار می دهد.

فروید ایگو را سازه ای شکننده و همواره در معرض تهدید می دید و ژاک لاکان آن را ساختاری با کارکرد توهمی در نظر گرفت.

جوزف کمبل در کتاب قدرت اسطوره از خدایی شرقی سخن به میان می آورد که خود نام داشت.

و چون گفت (من) ناگهان وجود خویش را مملو از وحشت و هراس یافت.

این سیر تحول در نوزاد انسان نیز وضعیتی کاملا مشابه دارد

از دید کارل گوستاو یونگ هنگامی که نوباوه می گوید من، خویشتن
را به عنوان سوژه ی ادراک کننده در میان خیل ابژه ها تمیز خواهد داد.

سه گانه ی مارگارت ماهلر نیز(اوتیسم بهنجار،همزیستی بهنجار و
تفرد -جدایی) واقعیت این امر را به خوبی اثبات می کند.

در آیین هندو روزی خدای برهما از فرط تنهایی و بی حوصلگی مایا ایزدبانوی زیبایی را آفرید و مایا نیز برهما را به هزار تکه تبدیل کرد و هر تکه را در وجود یک انسان نهاد و گفت:

"ای برهما تو از خاطر خواهی برد که چه کسی هستی؟ حال تلاش کن
تا خودت را بیابی!"

حال اگر بتوان مایا را به جای ایگو فرض گرفت در این صورت به نظر می رسد که برهما با آفریدن وی به ورطه ی از خودبیگانگی هبوط می کند و مایا همچون حجابی بر دیدگان او سایه انداخته است.

وضعیتی که اگر چه سوژه را به غایتی میان تهی گره می زند با این حال همواره در معرض آسیب و شکنندگی است.
به همین منوال پارانویا در دل ایگو نقش بسته است تا فرافکنی دفاعی ورشکسته بر علیه خطر قریب الوقوع شکنندگی آن باشد.
۱۴۰۱/۴/۳۰
#آرش_طالب_وند

من اینو تازه دیدم
واقعا جای تاسف داره