رویاها بی دلیل نمی‌میرن ؛ حتما یه قاتلی دارن.

به "چرا هیچی مثل قبل حال نمیده" دچار شدم.

ما انسان‌ها، حتی وقتی بدبختیم، باز هم رؤیا می‌بافیم؛ این یکی از رازهای زنده بودن ماست.

داستایفسکی.

مکان‌ ها هیچ ارزشی ندارند وقتی که
از وجود کسانی که دوسشان داریم خالی‌اند.

تو خبر نداری ولی من تو خیالم تا تهِ زندگیو باهات رفتم.

می‌شه هرگز خوب نشد و همچنان ادامه داد.

آدم گاهی چنان ساکت می‌شود که حتی دل خودش هم نمی‌فهمد دارد می‌میرد، نه زندگی می‌کند.

من برای دوروبریام خیلی آدم "زود سین می‌زنم" "آهنگ می‌فرستم" "حرفام رو توی سی تا پیام می‌زنم" و "زیاد استیکر می‌فرستم" ای هستم.

دیدم فراموش شدم

من همیشه چوب زود عصبانی شدنم خوردم وگرنه دل من از همه صاف تر بود :)

یه جوری نسخ بغلتم که دلم میخواد سرمو بزارم رو سینت همونجا بمیرم :)

‏عاشقی تو سن کم، قدرت این داره که خنده‌های از ته دل رو برای همیشه ازت بگیره.

گاهی آدم ته دلش غصه می‌خوره چون می‌خواد به طرف بگه: ببین نکن، دوست داشتنم داره تموم میشه، دارم رهات میکنم، دیگه صبری از من نمونده، ببین توروخدا اینجوری نکن ولی نمی‌تونه.

بله سخت گذشت و توام معلوم نبود کجا بودی.

وقتی غم و اندوه زیاد شد ؛ رفتم !
توام اگه جام بودی حق میدادی که نباشم

واسه همه هم پدر بودم هم مادر
عادت دارم به این جدایی :)

ببخشید یهو ناپدید شدم، زندگی دوباره معناش رو از دست داد.

درسته با "تو" شوخی دارم، ولی سر "تو" با کسی شوخی ندارم.