🔴 در شرکت رادیاتور ایران چه می‌گذرد؟

مدیریت شرکت رادیاتور ایران طی چند سال گذشته بارها تغییر کرده اما این تغییرات هیچ تاثیری در وضعیت کارگران این شرکت نگذاشته است. با این وجود کارگران این شرکت آرام و پیوسته به مبارزات صنفی خودشان در شرکت ادامه داده‌اند چرا که به خوبی می‌دانند تضمین تداوم این مبارزات نیازمند پیوستگی و همبستگی درون نیروی کار شاغل در این شرکت است. بعد از تجمعات کارگران در فروردین سال ۱۴۰۲ به خاطر ساعت‌های زیاد کاری و حتی روزهای تعطیل در دوران مدیریت مهدی حسین‌نژاد که به اخراج چند نفر از کارگران قدیمی منجر شد و اعتصاب کارگران در ۳۱ تیرماه ۱۴۰۳ در دوره‌ی مدیریت علی بابایی، به دلیل اجرانشدن طرح طبقه‌بندی مشاغل، پرداخت نشدن پاداش‌ها و حقوق از سه‌شنبه ۶شهریور دور جدیدی از اعتصاب کارگران این شرکت آغاز شد.

بنا به گزارش یاران #همراه_سرخط در ادامه  اعتصابات هفته پیش کارگران شرکت رادیاتور ایران که در اعتراض به وعده های دروغ مدیرعامل اتفاق افتاد، روز شنبه ۱۰شهریور کارگران با شنیدن خبر اخراج یکی از کارگران دوباره اعتصاب کردند و پس از چند ساعت مدیرعامل با تشکیل جلسه فوری با مدیران حراست تولید منابع انسانی اخراج کارگر را لغو کردند اما با دلیل ساختگی توهین به مدیرعامل برای وی کمیته‌ی انضباطی تشکیل خواهند داد.

متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/24ewh7jr

#ایران_رادیاتور
#اعتصابات_کارگری
#طبقه_کارگر
#اتحاد_ستمدیدگان
@sarkhatism

🔴 افزایش قمیت بنزین، شورش و چه باید کرد؟

انتشار بخشی از سخنان پزشکیان در مراسم معارفه‌ی عبدالناصر همتی (وزیر اقتصاد) که گفت «هیچ منطقی وجود ندارد که ما بنزین را به قیمت دلار آزاد بخریم و به قیمت سوبسید دار بفروشیم»، همگان را بی‌درنگ یاد «آبان ۹۸» انداخت. رئیس‌جمهوری که در رقابت‌های انتخاباتی‌اش هر روز اسمس تبلیغاتی می‌فرستاد که «اهل شوک‌درمانی نیستم»، حالا سخنانی مشابه شوک‌درمانان سال ۹۸ به زبان می‌آورد. دولت برای جبران کمبود بنزین چاره‌ای به غیر از افزایش واردات به نرخ بازار جهانی ندارد و همین راهکار به گفته کارشناسان نهادهای دولتی «بار مالی» حدود چهار میلیارد دلار را بر دولت تحمیل کرده است.

خیزش آبان ۹۸ و پیامدهای آن حاکمیت را برای افزایش دوباره نرخ بنزین در سال‌های بعد محتاط کرد و نمایندگان مجلس بر همین اساس با افزایش نرخ بنزین مخالفت کردند تا مانع تکرار آبان ۹۸ شوند. با این همه اما سکان وزارتخانه‌های اقتصاد و صنعت، معدن، تجارت به مدافعان خصوصی‌سازی و آزادسازی قیمت‌ها و نزدیکان اتاق بازرگانی سپرده شده است. هر دو وزیر آزادسازی قیمت‌ها و عدم مداخله دولت در قیمت‌گذاری را محور برنامه پیشنهادی خود قرار داده‌اند.

صندوق بین‌المللی پول سال ۲۰۱۸ پس از دیدار با مقام‌های جمهوری اسلامی گفته بود: «مدیران تأکید کردند که تلاش‌های تعدیلی باید تدریجی باشند و شامل افزایش درآمدهای مالیاتی، برداشتن معافیت‌ها، کاهش یارانه سوخت و اصلاح نظام بازنشستگی شوند».
دولت در برنامه توسعه نظام بازنشستگی را تغییر داد، در بودجه سالانه نیز افزایش درآمدهای مالیاتی را پیش‌بینی کرد. حالا گام باقی مانده از این نسخه آزادسازی نرخ سوخت است.

متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/3tr86dnu

#بنزین
#افزایش_قیمت_بنزین
#آبان۹۸
#شوک_درمانی
@sarkhatism

🔴 پول نداری؟ مدرسه نرو!
🖊 ستم طبقاتی، گریبانگیر کودکان و نوجوانان در سن تحصیل و صنف لوازم‌التحریر

دست‌فروش مترو با صدایی نسبتاً بلند می‌گوید:
«پنج تا خودکار بیست تومان، سال تحصیلی دارد شروع می‌شود، پنج تا خودکار بیست تومان. دانشگاه می‌روی، محصلی، بچه‌مدرسه‌ای داری، بیا بخر.»

این در حالی است که به گفتهٔ محسن گلستانی، رئیس اتحادیهٔ صنف نوشت‌افزار تهران، اوضاع کسبهٔ صنف نوشت‌افزار سال‌به‌سال بدتر می‌شود:
«در شهر تهران حدود ۱۸۰۰ واحد صنفی مربوط به فروش لوازم‌التحریر داریم. متأسفانه به دلیل اوضاع بد اقتصادی و افت تقاضا در صنف لوازم‌التحریر، در سال ۱۴۰۲، حدود صد واحد در شهر تهران تعطیل شده‌اند. شواهد به شکلی است که تصور می‌کنیم اتفاق سال گذشته باز هم تکرار شود. اگر قبلاً یک جعبه مداد برای دانش‌آموز خریداری می‌شد، الان به صورت دانه‌ای خرید می‌کنند. به دلیل افت قدرت خرید، چند سالی است که پیک فروش لوازم التحریرمان از ۱۵ شهریور تا ۱۵ مهر کاهشی بوده است. پیک تقاضای لوازم‌التحریر کاهش پیدا کرده و میزان تقاضا از شهریور تا مهر، به طول سال انتقال پیدا کرده‌است.»

متن کامل را اینجا بخوانید:

https://tinyurl.com/r8tjp2uh

#سال_تحصیلی
#دانش_آموزان
#لوازم_التحریر
@sarkhatism

🔴 از «مهاجرینِ» جهادگر تا «پناهندگانِ» مزاحم
🖊 در باب ریشه‌های ظلمی که امروز به افغانستانی‌ها روا می‌شود


☑️ موج جدید افغانستانی‌ستیزی در ایران هر دم در حال اوج گرفتن است: از اظهارات بی‌پایه و اساس اعضای «خانه‌ی کارگر» در خصوص اشغال موقعیت‌های شغلی توسط کارگران افغانستانی تا اعلام محرومیت‌های آن‌ها از حقوق شهروندی و تا تقویت «دیوار کشیدن بین مرز» و «ضرورت بازگرداندن» آن‌ها به کشورشان.
موضوع فقط به حاکمیت هم محدود نیست و بخش‌هایی از جامعه با اظهارات‌ ضد افغانستانی‌شان در فضای مجازی، ابعاد ترسناکی از نژادپرستی را آشکار می‌کنند.

☑️ اینکه چه شده که «دولت-ملت ایران» بار دیگر تیغ تیز «دیگر-ستیزی»اش افغانستانی‌ها را نشانه رفته، خود ریشه‌های عمیقی در اقتصاد سیاسی سرمایه‌داری ایرانِ کنونی دارد.

متن کامل را در اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/yc3vt5nt

#نه_به_افغانستانی_ستیزی
#نه_به_فاشیسم
#نه_به_نژادپرستی
@sarkhatism

🔴 منشأ افغانستانی‌ستیزی اکثریت ما از کجا ناشی می‌شود؟
🖊 امروز اخراج افغانستانی‌ها از ایران، فردا اخراج بلوچ‌ها از تهران و ...

از متن:

مکانیزم این «دیگری‌سازی» که در بالاترین نوعِ واکنش، به مواردی نظیر قتل و تهاجم‌های نژادپرستانه می‌انجامد چیست؟ همان طور که پیش‌تر نوشتیم اینجا پای سَم مهلکی به نام «ملیت» وسط است. قطعاً که همه‌ی ما به واسطه‌ی خانواده و مکانی که در آن به‌دنیا می‌آییم به نحوی به «ملیت»ی منتسب می‌شویم که در «شناسنامه» و «کارت ملی»مان درج می‌شود. به جز این ممکن است به یک هویت قومی‌مذهبی غیرمسلط هم متعلق باشیم: مثلاً بلوچ باشیم در ایران یا پاکستان، کرد باشیم در ایران یا ترکیه یا سوریه یا عراق، عرب باشیم در ایران یا ارمنی باشیم در ایران و غیره. این امری‌ است از پیش تعیین‌شده که ما در هنگام تولد در آن واقع می‌شویم. مشکل از این نیست، بلکه مشکل از این است که ما فکر می‌کنیم «هویت ملی» یا «هویت قومی‌مذهبی» دیگران، هویت ملی یا قومی‌مذهبی ما را تهدید می‌کند. این بینش بد نسبت به دیگری در رفتار ما پیداست: مجموعه‌ای از صفات بد به عموم مردمان آن هویتِ دیگر نسبت می‌دهیم.

مسأله‌مند کردن حضور مهاجران در یک کشور ربطی به رویارویی دو «ما»ی برساخته شده توسط «هویت ملی» یا «هویت قومی‌مذهبی» ندارد و ما در هنگام بروز خشم ناشی از هویت ملی یا قومی‌مذهبی‌مان به دیگری مشابه، عملاً در مقام سخنگوی دولت‌های کثیف سرکوبگرمان عمل می‌کنیم. آنچه که منجر به قتل عام یهودی‌ها توسط نازی‌ها شد یا آنچه منجر به قتل عام ارامنه توسط دولت عثمانی شد، ریشه در تضاد یهودی‌-آلمانی یا ارمنی-ترک نداشت، بلکه پَسِ پُشت این فجایع، ساختار شکل‌گرفته یا در حال شکل‌گیری «دولت-ملت» و «ملت مغلوب» است...


متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/4e3emb55

#دولت_ملت
#ناسیونالیسم
#نه_به_افغانستانی_ستیزی
#نه_به_فاشیسم
#نه_به_نژادپرستی
@sarkhatism

🔴 سوسیالیسم شیلی، کودتا و درس‌هایی برای سالگرد قیام ژينا

☑️ ۲۰ شهریور ۱۳۵۲ (۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳) دولت مردمیِ شیلی به ریاست سالوادور آلنده‌ی سوسیالیست، به دست نظامیان داخلی (به رهبری ژنرال پینوشه) و دستگاه امنیتی آمریکا (CIA) سرنگون شد. در حمام خون پس از کودتا، هزاران نفر اعدام شدند. خود آلنده نیز مسلسل به دست گرفت، با کودتاچیان جنگید و دست آخر در محاصره‌ی نیروهای کودتا به زندگی خود پایان داد.

☑️ آلنده شیلی را در آغاز راهی کاملا نو در تحقق سوسیالیسم می‌دانست. او روش انقلابی سوسیالیست‌های شیلی را «روش تکثرگرا» نامیده بود. ساختار ائتلافی که آلنده را به قدرت رساند نشانگر همین تکثر بود. ائتلاف «اتحاد خلق» متشکل بود از حزب سوسیالست، حزب کمونیست، حزب رادیکال، حزب رادیکال چپ، حزب سوسیال دموکرات، جنبش عمل متحد خلق، جنبش عمل متحد خلق، کارگران و دهقانان، حزب چپ مسیحی و حزب عمل مستقل خلق.

☑️ در دروان ریاست جمهوری او، شوراهای خودجوش کارگری عملا رشد چشم‌گیری داشتند. به ویژه از زمانی که تشکل‌های کارفرمایان شروع به تعطیلی عمدی کارخانه‌ها کردند، شکل‌گیری شوراهای متحد کارگری موسوم به «کمربند صنعتی» سرعت گرفت.
اینجا مجالی نیست تا دستاوردهای دیگر پروژه‌ی سوسیالیستی شیلی را برشماریم اما شکست آن به واسطه‌ی کودتا، حاوی درس‌های مهمی برای گام برداشتن به سوی انقلاب سوسیالیستی و حفظ آن است:
متأسفانه آلنده به نیروهای مسلح شیلی اعتمادی تمام و کمال داشت. او نتوانست این نکته را ببیند که ورد به حریم مقدس مالکیت خصوصی چگونه می‌تواند این نظامیانِ به زعم او «میهن‌پرست» را به طرفة‌العینی به مزدوران امپریالیسم تبدیل کند.
شاید اگر پای یک «ارتش خلقی» وسط می‌بود و به نام «دموکراسی و تکثر» به هر شکلی از کارشکنیِ امپریالیستی (نظیر اعتصابِ کنفدراسیون کامیونداران که توسط دستگاه امنیتی آمریکا سازماندهی شده بود) مجال عرض اندام داده نمی‌شد، تاریخ جهان شاهد الگوی موفقی از پیاده‌سازی سوسیالیسم می‌بود.

☑️ برداشتِ لیبرال و مسلط از «دموکراسی» می‌کوشد این آموزه‌ را در ذهن ما فرو کند که:

- باور به تکثر عقاید و فراهم بودن امکان برای ابرازشان بر هر چیزی اولویت دارد.
- آزادی بر عدالت اولویت‌ دارد و بدون آن هر شکلی از تلاش برای تغییر محکوم است به دیکتاتوری.

مصداق این ایده‌ها در جریان قیام ژینا برای ما این بود که:

- همه باهم (فارغ از اختلافات ایدئولوژیک و فاصله‌ی طبقاتی) برای سرنگونی جمهوی اسلامی متحد شویم.
- هدف برپا کردن یک دموکراسی است: حال چه از مجرای سلطنت مشروطه و چه از مجرای جمهوری سکولار.

دیدیم که تحت لوای این به اصطلاح «تکثر» چطور «زن، زندگی، آزادی» را به «مرد، میهن، آبادی» چسباندند و از انبوه مطالبات زنان، «لغو حجاب اجباری» صرفا برجسته شد و اساسا مجالی برای طرح مطالبات طبقاتی به‌وجود نیامد.

☑️ اگر با نگاهی به تجربه‌ی سوسیالیسم شیلی بخواهیم درباره‌ی سرنوشت «قیام ژینا» صحبت کنیم، شاید باید گفت که این جنبش در هنگامه‌ی برپایی‌اش خوراکِ همان تفکری شد که از دلش «پینوشه» و «آمریکا» کلَک سوسیالیسم و آلنده را کندند.
رؤیای آمریکایی و آزادی مبتنی بر مالکیت خصوصی این بار در مقام کودتاچیان پنهان «قیام ژینا» را از درون متلاشی کردند و امروز جنازه‌ای باقی مانده برای ویژه‌برنامه‌های «ایران اینترنشال» و «بی‌بی‌سی».
@sarkhatism

🔴 می‌ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم
🖊 کارگران را در معدن طبس کشتند


☑️ واگن واگن جسد بیرون آورده می‌شود. کارگران را در معدن طبس کشته‌اند.
۵۲ کارگر زیر آوار سودِ سرمایه سوخته و له و تکه تکه شده‌اند.
این یک حادثه نیست. چیزی به نام «حادثه‌ی کاری» وجود ندارد. سرمایه‌داران از «ایمنی محیط کار» و «ایمنی کارگران» به خاطر «هزینه‌ی تولید» می‌پرهیزند و از دل کارخانه‌ها و معادن و ساختمان‌ها جسد پُشت جسد بیرون می‌آید تا «سود» آن‌ها همیشه تضمین شده باشد.
گاه می‌شود که حتی جسد هم بیرون نمی‌آید. امروز کسی از کارگر مدفون شده‌ی معدن شازند خبر نمی‌گیرد. جسدش متلاشی شده، بو گرفته و حتی بخت سوگواری شدن را پیدا نکرد.

☑️ تمامی پرسش‌ها و مباحث فنی مربوط به اینکه «گاز-سنجی» در این معدن انجام نشده و ... برای آنکه دست آخر «سهل‌انگاری» و یا در بهترین صورت‌بندی «فساد» را نتیجه بگیرند، جملگی برای پنهان کردن این است که جنایاتی از این دست ذاتی منطق سرمایه‌داری است.

☑️ آمارها به ما می‌فهماند که ماجرا چیزی بیش‌ از «خطا»، «سهل‌انگاری» و «فساد» است:

✔️ سالانه حدود ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر در جهان در اثر حوادث ناشی از کار فوت می‌کنند و در ایران سالانه از حدود ۱۰ هزار مورد حوادث ناشی از کار ۸۰۰ مورد به فوت منجر می‌شود.
✔️ در سال ۱۴۰۲ حدود ۲۱۱۵ کارگر در حین کار جان باختند و ۲۷ هزار کارگر مصدوم شدند.
✔️ از اردیبهشت پارسال تا اردیبهشت امسال دستکم ۱۶۸۰ کارگر حین کار جان‌شان را از دست داده‌اند.
✔️ تنها در پاییز ۱۴۰۲ حدود ۵۴۸ کارگر جانشان را به خاطر کار از دست داده‌اند.

☑️ واقعا این چه جهان و جامعه‌ی کثافتی است که در آن زندگی می‌کنیم؟ این چطور زندگی‌ای ست که به آن خو گرفته‌ایم؟
حالا «طبس» و «شازند» بخت خبری شدن پیدا کردند. آن یک نفر کارگری که در فلان معدن می‌میرد و آن بهمان کارگری که در چاه مدفون می‌شود و آن دیگری که از ساختمان می‌افتد و متلاشی می‌شود، چه؟ سهمش از این جهان شاید یک خط خبر باشد و بس.
اخبار را می‌خوانیم، خشمگین می‌شویم، کپشن و توئيت می‌نویسیم، حتی سرود می‌سازیم و شعر می‌سراییم، اما بار دیگر سر در لاک به زندگی روزمره‌‌ی تحت این منطق ادامه می‌دهیم تا «خبر بعدی»، «کشته‌ی بعدی»، «کارگر بعدی» و ...
چه کسی را باید بازخواست کرد؟
شرکت خصوصی صاحب معدن را؟
حکومتی که به خصوصی‌سازی بها داده؟
مدافعان سرمایه‌داری در کشور؟
آری همه‌شان را باید به‌خط کرد و زیر سنگ‌ها مدفون ساخت. اینان جنایت‌کارند:
از غنی‌نژاد و مسعود نیلی و قوچانی گرفته تا وزیر سمت و صاحب شرکت خصوصی.
این‌ها جنایت‌کارند و نه شامل بخشش‌اند و نه فراموشی.

☑️ باید به کارگران گفت که:
- هر کس دهانش را باز کرد و از مزایای سرمایه‌داری (چه دولتی و چه خصوصی) گفت، دهانش را پُر خون کنید.
- هر کس دهانش را باز کرد و از سهل‌انگاری خود کارگران در کار گفت، دهانش را پُر خون کنید.
- هر کس دهانش را باز کرد و از «خطای فنی» سخن گفت، دهانش را پُر خون کنید.
- هر کس دهانش را باز کرد و از سپردن امور به «قانون» سخن گفت، دهانش را پُر خون کنید.

پاسخ این وضعیت در بیل‌ها و کلنگ‌هایی است که این بار نه بر سنگ‌های معدن، که بر فرق سر سرمایه‌داران و نظریه‌پردازان‌‌شان و حاکمانِ حامی‌شان باید کوبید.
این خشونت افسارگسیخته نیست. این مبارزه‌ی طبقاتی قهرآمیز است. تنها راهی که با اتکا به آن می‌توان این نظام جنایت‌کار را عقب نشاند.
@sarkhatism

🔴 جلوه‌هایی از مبارزات کارگران معدن در ایران
🖊 چرا ضرورت دارد به کارگران گروه‌های شغلی مختلف از تاریخ مبارزات‌شان بگوییم؟


☑️ امروز قاطعا می‌توان گفت که تقریبا همه‌ی معادن ایران در اختیار بخش خصوصی است و آن‌ها به خاطر بهبود رقم «سود»شان علاقه‌مندند تا «هزینه‌های تولید» را هرچه بیشتر پایین بیاورند و برای این کار به دو چیز نظر دارند:

اول) دستمزد کارگران
دوم) ایمنی محیط کار

کارگران معادن به این موضوعات آگاه‌اند و می‌دانند که چطور و چقدر تحت «استثمار»اند، اما شرایط شغلی «موقت» و «بی‌ثبات»شان از یک سو و دشواری پذیرش ریسک «دنبال شغل دیگر گشتن» از سوی دیگر، آن‌ها را برای خیز برداشتن برای یک «همبستگی طبقاتی» محتاط می‌کند.
اما بالاخره که چه؟ آیا باید همینطور نشست و شاهد مرگ همکاران بود تا شاید اوضاع «ایمنی» به طور موقت بهتر شود یا کمی دستمزد بیشتر بدهند و بعد دوباره همه چیز سر جای خود برگردد؟
آیا در طول تاریخ در معادن دیگر هم کارگران به این وضعیت «چو فرا شود، فکر فردا کنیم؟» خو کردند؟


متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/y7fh428n

#معدن_طبس
#کارگران_معدن
#طبقه_کارگر
#آگاهی_طبقاتی
@sarkhatism