🔴 در ستایش خشم و عصیان و دی

این تصویری در ستایش خشم و عصیان و دی است بر دیواری در تهران که رفقای ما نقش زده‌اند. جمهوری اسلامی و اپوزیسیون براندازش به یک اندازه از دستی که ماشه را در آن صبح درخشان چکانده است مضطرب شده‌اند. جمهوری اسلامی از همان روز اول انواع چهره‌های امنیتی‌اش را به صحنه فرستاد تا مصرانه ثابت کنند «آبدارچی» وابستگی به جریان‌هایی در مخالفان داشته یا دست‌کم متاثر از آنان بوده است و اکنون نیز با بازداشت‌های گسترده در شهرهای مختلف تلاش می‌کند خط و ربطی بسازد و اعترافی بگیرد تا خیال عمله‌ی ظلم و ستم را راحت کند که گلوله به دستور بوده است. اپوزیسیون برانداز نیز با به میدان آوردن انواع زندانی سابق و کارشناس حاذق تلاش کرد «آبدارچی» را از طبقه‌اش جدا کند و از او چیزی بسازد شبیه خودش. برای این حتا یک کلمه از آبدارچی بودن «آبدارچی» چیزی نگفت، از کارگر خدماتی قراردادی بودنش که او را از بساط «بچه‌های چرچیل» و «خنثاسازان هشتگ‌زن» جدا می‌کرد و به میلیون‌ها کارگری متصل می‌کرد که زیر بار قراردادهای کوتاه‌مدت و سفیدامضا، زیر بار اخراج و حقوق‌های زیرِ زیرِ زیرِ خط فقر، زیر بار سوتغذیه‌ی تحمیلی و بی‌جاشدگی اجباری و بدن‌های بیمار از کمبود و نبود دارو و درمان در حال له شدن هستند. همان توده‌ی بی‌چهره‌ای که در سال‌های اخیر بدن در بدن خودشان را از طناب آویخته‌اند و به آتش کشیده‌اند و اکنون دستی از میان آنان سلاح برکشیده است. طنین گلوله‌های آبدارچیِ دیوان عالی کشور، طنین خشم و عصیان انسان ماه دی است که زمانی به میدان آمد و هرچند اکنون نادیده انگاشته می‌شود اما همواره مدافعان ستم، از ستمگران حاکم تا ستمگران در انتظارِ حکمرانی، از شبح خروشان آن در هراس به سر می‌برند. این دست، دستی است که نشان می‌دهد فرودستان و هیچ‌شدگان می‌توانند لوله‌ی سلاح را از روی پیشانی خودشان به سمت‌های دیگر نیز بچرخانند و روزش که برسد چنین خواهند کرد. همین مایه‌ی هراس مدافعان حاکم و غیرحاکم بهره‌کشی است و این هراس خوش باد.
‎بهمن ۱۴۰۳

🚩 برای تماس با منجنیق در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#منجنیق
#اجرای_خیابانی
@ManjanighCollective

🔴 قتل دانشجوی دانشگاه تهران
و مطالبه‌ی ابهام‌برانگیز «امنیت» از حاکمیت!

از متن:

دستش را روی زخم عمیق قلبش گذاشته بود و دنبال موتور می‌دوید. نتیجه‌ی زحمت چندساله داشت دود می‌شد می‌رفت هوا. فکر کن این همه سال درس بخوانی که دانشگاه تهران قبول شوی و بیای پایتخت تا آینده‌ی بهتری برای خودت و خانواده‌ات بسازی و دم خوابگاه همان دانشگاه، دسترنج چندسال کار برای خرید وسایل تحصیلت مثل لپ‌تاپ را ببینی که دارد به هیچ و پوچ تبدیل می‌شود. چه حالی می‌شوی؟


☑️ یک طرف ماجرا، امیرمحمد خالقی‌درمیان، قربانی جامعه‌‌ی طبقاتی‌شده

☑️ طرف دیگر ماجرا، سارقان و بزهکاران، محصول جامعه‌ی طبقاتی‌شده

☑️ سیستم خودش را بر ما تحمیل می‌کند؟ ما نه تنها مقاومت می‌کنیم بلکه به او تعرض می‌کنیم

☑️ پاسخ مسئولین؛ ایمن‌سازی یا امنیتی‌سازی؟


متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/5xpb3yck

#امیر_محمد_خالقی
#دانشگاه_تهران
#کوی
#اعتراض_دانشجویی
#امنیت
#کیوسک
#سارق_مسلح
#امنیتی_کردن

@sarkhatism

🔴 جنایت مشمول مرور زمان نمی‌شود

با انتشار خبر ثبت شکایت سه شکنجه‌شده‌ی زندان پهلوی از پرویز ثابتی، زامبی به تازگی از قفس رهاشده‌ی ساواک در اورلاندوی آمریکا، ساواک‌مال‌های سلطنت‌طلب دوره افتاده‌اند که چهل و چند سال بعد از سرنگونی سلطنت و ساواک و ثابتی چرا باید از کسی شکایت کرد. همان زمان که ثابتی در تجمع لس‌آنجلس ظاهر شد متنی منتشر کردیم با عنوان «روند تصویری اضمحلال» که در آن به این بهانه‌ی کهلوت سن و گذشت زمان اشاره کرده بودیم. اکنون به مناسبت ثبت شکایت از این جرثومه‌ی جنایت بار دیگر عکس آن پست و بخشی از متن آن را بازنشر می‌کنیم.

تصویر شماره‌ی ۱: جان دیمیانوک، نگهبان اردوگاه نازی‌ها در زوبی بور، محاکمه در هشتاد و نه سالگی روی صندلی چرخ‌دار در وضعیتی که حتما باید دو پرستار او را همراهی می‌کردند در سال ۲۰۱۰.
تصویر شماره‌ی ۲: اسکار گرونینگ، حسابدار اردوگاه آشویتس، محاکمه در نود و سه سالگی در سال ۲۰۱۵.
تصویر شماره‌ی ۳: ایرمگارد فورشنر، منشی فرمانده در اردوگاه کار اجباری اشتوتهوف، محاکمه در نود و هفت سالگی روی صندلی چرخ‌دار در سال ۲۰۲۲.
تصویر شماره‌ی ۴ و ۵: پرویز ثابتی، مسئول اداره‌ی سوم ساواک یعنی اداره‌ای که مسئولیت اصلی آن کشتار و سرکوب مخالفین بود با هشتاد و شش سال سن در اجتماع ایرانیان «آزادیخواه» لس‌آنجلس در سال ۲۰۲۳.

#پرویز_ثابتی
#تعقیب_جلاد
#دادخواهی
@sarkhatism

🔴 به نام عدالت، به نام جان‌های از دست‌رفته
🖊 در باب جاده‌های مرگ‌بار و اتوبوس‌های خونین دانش‌آموزان

از متن:

☑️ در سال ۲۰۱۸، دو دانش‌آموز دبیرستانی در داکا، پایتخت بنگلادش، بر اثر تصادف اتوبوس جان خود را از دست دادند. علت وقوع این حادثه، رانندگی با سرعت زیاد و از دست رفتن کنترل اتوبوس بود. این اتفاق موجی از خشم عمومی را در میان دانش‌آموزان و دانشجویان برانگیخت و آنان را به خیابان‌ها کشاند. مردم به ستوه آمده بودند زیرا دولت هیچ فکری برای زیرساخت‌های نامناسب جاده‌ها نمی‌کرد، نظارتی بر رانندگان بدون مجوز رسمی نداشت و قوانین ترافیکی را جدی نمی‌گرفت. 
دانش‌آموزان و دانشجویان برای بیش از یک هفته خیابان‌ها را اشغال کردند و به طور مسالمت‌آمیز خواستار اجرای قوانین سخت‌گیرانه‌تر برای ایمنی جاده‌ها شدند. اما پلیس و گروه‌های طرفدار دولت به سرکوب معترضان پرداختند. آن‌ها از گاز اشک‌آور و باتوم برای متفرق کردن جمعیت استفاده کردند. رسانه‌های اجتماعی نقش کلیدی در سازمان‌دهی این اعتراضات داشتند، اما دولت تلاش کرد با مسدود کردن اینترنت، جریان اطلاعات را محدود کند. 

☑️ داستان آشنایی است، نه؟ در سال‌های اخیر، چندین مورد مرگ دلخراش دانش‌آموزان در تصادفات جاده‌ای ثبت شده‌است. برای مثال، حوادثی مانند واژگونی اتوبوس حامل دانش‌آموزان اردوهای علمی یا سرویس‌های مدارس، بارها منجر به کشته و زخمی شدن دانش‌آموزان شده‌است. یکی از حوادث معروف، تصادف اتوبوس حامل دانش‌آموزان در داراب در سال ۱۳۹۶ بود که منجر به کشته شدن ۹ دانش‌آموز شد. اخیراً نیز در دو روز متوالی شاهد فجایع واژگون شدن اتوبوس و کشته شدن بیش از ۱۰ تن از مردم بوده‌ایم. تصادفات و سوانح جاده‌ای، دیگر از حوادث اتفاقی به فجایع سیستماتیک تبدیل شده‌اند. همدردی‌ها و همدلی‌های قلابی رئیس‌جمهور و وزیر را نمی‌خواهیم، ما به اقدامات پیش‌گیراننده‌ی واقعی و به موقع نیاز داریم.


متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/5atxw9yb
@sarkhatism