محمدحسین آجرلو:

«در روز دانشجو، تقدیم به ⁧ #هدی_توحیدی ⁩ که مجبور است در زندان پایان‌نامه دکتری بنویسد چون نه دانشگاه سنواتش را تمدید می‌کند و نه زندان مرخصی می‌دهد.»

@Shahr_Zanan

بخشی از نامه #سروناز_احمدی برای #سپیده_رشنو:

برای زندانی نامه که می‌فرستی انگار از نو در آن هیئت ما زاده می‌شود. اینجا هربار که رفیقی از پشت تلفن می‌پرسد چیزی لازم نداری برایت بفرستیم، دلم می‌خواهد بگویم: نامه، کمی از خیالات شاعران عرب و تعداد زیادی خودنویس روان.‌ سپیده عزیز، حالا دیگر هفت‌ماهی می‌شود که اینجایم و پنج‌تا دیگر از این هفت‌ماه‌ها باید بمانم. و هروقت در حبسیه قصیده لبخند چاک‌چاک شمس لنگرودی، به آنجا می‌رسم که «اکنون رفتار زندگی یادم رفته است، اکنون درست یادم نیست کودکان چه شکلی دارند»، دلتنگی جگرخونم می‌کند.‌

همیشه اما کودکی در رنج و مقاومت در نزدیکی‌ات وجود دارد. برای من بیرون از اینجا، کودکان افغانستانی، کودکان کار، کودکان مبتلا به اختلالات روان و کودکان مبتلا به سرطان بودند. اینجا هم کودکان مادران زندانی و کودکان جنگ‌زده‌ای‌اند که در اخبار یک‌طرفه می‌بینمشان. بیرون از اینجا وحید بود، اینجا رونیکا هست. اینجا باید به مادرش بگویم در کتاب‌های مددکاری‌ام نوشته باید با کودک صادق بود وقتی که می‌پرسد: «مامان کی برمی‌گردی؟» باید با زبان ساده با کودک صحبت کرد. مثلا باید بگویی: «پنج تولد دیگرت که بگذرد برمی‌گردم خانه.»

زندان البته که تجربه از‌دست‌دادن است، اما تمرین محکم‌گرفتن آنچه در مشتت به‌جا مانده هم هست. اینجا دارم کتاب مددکاری دیگری می‌خوانم درباره کودکان و جنگ.‌ یادم می‌دهد که به کودکان جنگ‌زده آموزش دهم چطور فرونپاشند وقتی بوی باروت، بوی بدن‌های سوخته در سرشان می‌پیچد، یا چه کار کنند وقتی ناگهان با بدن‌های کوچکشان، حس می‌کنند که الان است یک بار دیگر زیر آوار خانه‌ای دفن شوند. احساس دفن‌شدن برای هرشانه‌ای سنگین است. چه برسد به کودکی که حتی نمی‌داند مرز را چطور می‌نویسند. هیچ کودکی با مرزهایش متولد نمی‌شود.

@harasswatch

کتابچه‌ راهنمای تسهیلگری؛راهنمای برگزاری کارگاه‌های مشارکتی در جامعه محلی

✍🏽تهیه و ترجمه : زهره رجبی
کانال: شهر زنان، شهر امن

🔻این کتابچه ترجمه‌ای آزاد از کارگاهی با موضوع «جنسیت، سلامت و توسعه» است که به همت سازمان بهداشت پان امریکا، دفتر منطقه‌ای این نهاد، دفتر منطقه‌ای سازمان بهداشت جهانی و دفتر منطقه‌ای زنان، سلامت و توسعه در سال 2003 تهیه شده است.

🔻برخی از قسمت‌های کتابچه حاضر، بر اساس تجربیات پژوهشگر از برگزاری کارگاه‌های مشابه در ایران نگاشته شده است.
 
برای استفاده از این کتابچه راهنما لازم است برخی از مفاهیم اساسی به کار گرفته شده، تعریف شوند:

🔻تسهیلگری:

تسهیلگری فرایندی است که طی آن سعی می‌شود ابزار ابتکار عمل، تصمیم‌گیری و خلاقیت به افراد و گروه‌هایی که تابه‌حال به هر علت در حاشیه بوده‌اند و فرصت مشارکت نداشتند، انتقال یابد و نقش و فعالیت اعضای گروهی به صورت قابل توجهی تداوم داشته تا اینکه افراد به توانمندی برسند.

🔻تسهیلگری اجتماعی راهی برای هدایت روند‌ها بدون تنش و به‌گونه‌ای است که به جامعه محلی کمک شود زمام امور محله خود را با ارتقای مشارکت‌‌شان و در عین‌حال پذیرش نقش‌های شهروندیِ فعال به دست گیرند. وظیفه تسهیلگر، آماده کردن جامعه محلی برای به عهده گرفتن مسوولیت‌ها، افزایش اعتماد به‌نفس و تقویت روحیه مطالبه‌گری گروهی است.
 
🔻ویژگی‌های تسهیلگر:
صبوری، انعطاف‌پذیری، شنونده فعال، توانایی برقراری ارتباط، قابل اعتماد، همدلی، تشخیص تفاوت‌ها، انتقادپذیری، تواضع و فروتنی، توجه به زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و قومیتی، ممانعت از سلطه‌گری، داشتن اطلاعات کامل و...
 
همچنین یادآور می‌شویم:

🔻کانال #شهر_زنان، #شهر_امن، در راستای اهدافی که برای خود تعریف کرده و به
منظور بهبود و ارتقاء ادبیات پژوهشی و کاربردی در حوزه زنان، برابری جنسیتی، شهر و سلامت شهری، در این مرحله به ترجمه و تهیه محتواها و موضوعات مرتبط با حوزه‌های اشاره شده پرداخته است.

نحوه انتقال اطلاعات و آموزش جامعه محلی بسیار مهم‌ است، به همین دلیل کتابچه حاضر به‌عنوان نقشه راهی است که به تسهیلگران در برگزاری کارگاه‌های تسهیلگری مشارکتی یاری می‌رساند.

@Shahr_Zanan

دانلود «کتابچه راهنمای
تسهیلگری»👇:

https://www.tg-me.com/Zananmedia/120

هشت مارس برای ما یک امتداد است. امتدادی که در چندین جهت گسترش می‌یابد و با تاریخ‌ جهانی و ملی مبارزه برای رهایی زنان و رهایی انسان که جز از مسیر رهایی زنان و دیگر سرکوب‌شدگان ممکن نیست گره می‌خورد. امسال که برای سومین‌بار می‌خواهیم برای گرامیداشت این روز و برای هم‌دلی، هم‌اندیشی و گفتگو جمع شویم، سینه‌هایمان از رنج سرکوب و غیاب هم‌رزمانمان سنگین‌تر است؛ اما دست‌هایمان با گرمی بیشتری بهم پیوند خورده است.

همایش اول هشت مارس با هدف «خلق معنای جمعی، ابداع عملی مشترک، بازسازی ارتباطات و بازاندیشی جمعی در کنش‌های پیشین» و در امتداد آن همایش سال گذشته در میانه‌ قیام ژینا و در غیاب بسیاری از کنش‌‌گران و فعالان فمینیست، برای «پاسداشت پیوندهای خواهرانه، همدلانه و همبسته از راه گفتگوهای انتقادی» برگزار شدند. امسال نیز می‌خواهیم بستری فراهم کنیم هم برای ادامه‌یافتن بحث‌هایی که در این دو سال و هربار در شرایط تاریخی متفاوتی مطرح شده‌اند و هم برای به گفتگو گذاشتن اندیشه‌ها، تجربه‌ها و روایت‌های تازه‌ای که دانش انتقادی و مقاومت فمینیستی ما را در این سال گسترده‌تر کرده است.

همایش امسال فرصتی خواهد بود تا با یاد قربانیان خشونت و سرکوب روزافزون، به نقش فمینیسم انتقادی در گسترش مقاومت مشترک بدن‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده و جرم‌انگاری‌شده و تلاش برای حفظ امید و امکان کنش جمعی بپردازیم. از تجربه‌ مقاومت روزمره زنان در وضعیت پس از قیام ژینا بگوییم و به ارتباط آن با تلاش جمعی برای مقاومت در برابر سرکوب بیاندیشیم. باور داریم که پافشاری بر امتداد مقاومت و گفتگوی فمینیستی در شرایط فعلی، نه تنها ضروری‌تر از پیش، بلکه وظیفه‌ انقلابی ما در قبال تمام کسانی است که جان یا آزادی خود را در این مسیر گذاشته‌اند.

در همین راستا، دیدبان آزار از تمامی افراد، گروه‌های فمینیست و فعالان در حوزه‌های مختلف جنسیت دعوت می‌کند تا برای شرکت در این همایش، چکیده آثار (و چنانچه کار شما تا آن تاریخ آماده می‌شود کل آن) را تا آخر بهمن ماه به آدرس [email protected] ارسال کنند.

تلاش ما در این همایش تامین امنیت افراد و گروه‌هایی است که مایل به مشارکت هستند اما ممکن است ملاحظاتی در این زمینه داشته باشند. از این‌رو، امکان ضبط ویدئو بدون تصویر و با تغییر صدا، روخوانی از متن توسط فردی دیگر، ارائه زنده بدون تصویر و ... را فراهم خواهیم کرد. تاریخ احتمالی برگزاری همایش نیمه دوم اسفندماه خواهد بود. زمان دقیق‌تر در هفته‌های آینده اعلام خواهد شد.

https://harasswatch.com/news/2251/

@harasswatch

پس از تجربیاتی که در این یک سال و اندی پشت سر گذاشته‌ایم، نیاز داریم بنگریم که چه مسیری را تاکنون آمده‌ایم. یقیناً این مسیر از تابستانِ ۱۴۰۱ آغاز نمی‌شود و به اکنونی که در آن قرار داریم نیز ختم نخواهد شد. کم‌تر کسی‌ است که تردید به خود راه دهد که ما می‌توانیم در مختصاتِ کنونی‌مان از چیزی چون مسئلۀ زن پرسش به میان آوریم. این مسئله چیست و چگونه برساخته شده‌ است؟ نسبتِ تاریخ جنبش زنان با آنچه که در سال ۱۴۰۱ تجربه کردیم چیست؟ رو به جلو در حرکتیم یا به عقب رانده‌ شده‌ایم؟  آیا زنان در حال ایجاد تغییر در جامعه‌اند؟ مقاومت چگونه ممکن است؟ چه امکاناتی برای مقاومت در دست داریم؟ زنان قرار است دربرابر چه چیزهایی مقاومت کنند؟ مطالبات کجا و معطوف به چیست؟ از کدام ساختارها و در کدام ابعاد؟ اولویت کدام است؟ فرد، خانواده یا جامعه؟ آیا هر زن می‌تواند از خود بپرسد که در کجایِ جنبش زنان ایستاده است؟ کدام منظرگاه رهایی‌بخش است؟ مراد از رهایی‌بخشی چیست؟ پرسش منِ فردی چه نسبتی با پرسش رهایی‌بخشی دارد؟

برای گفت‌وگو دربارۀ این سؤالات گرد هم می‌آییم و آنها را با هم بحث می‌گذاریم. 

رزرو در تلگرام: @Shak_space

‍
✍🏻سنا شاه‌نظری

در ۶ دی ۹۶، هنگامی که ویدا موحد روسری سفیدش را بر سر چوب زد و با نگاهی مصمم آن را در خیابان انقلاب به اهتزاز درآورد، کمتر کسی فکر می‌کرد آغازگر خیزشی تحت عنوان «دختران خیابان انقلاب» باشد. خیزشی که بعدها نرگس حسینی، اعظم جنگروی، شاپرک شجری‌زاده و بسیاری دیگر نیز به آن پیوستند. سکوت این زن و عادی جلوه دادن این صحنه همان پیام اوست؛ که چگونه شمایل عادی زنان از جامعه به طور کامل حذف شده و حق پوشش اختیاری به رویایی دست‌نیافتنی بدل شده است.

در ۲۲ تیر ۱۴۰۱ اما، اتفاقی که در یکی از خطوط بی‌آر‌تی تهران رخ داد نه رنگ و بویی از اعتراضی نمادین و نه آشوبی علیه خویشتن را به دنبال داشت. سپیده رشنو، داستان‌نویس جوانی بود که مانند بسیاری دیگر از زنان در اعتراض به حجاب اجباری از این قانون تبعیض‌آمیز نافرمانی می‌کرد و صرفاً با نشان دادن جلوه‌ای عادی از یک زندگی روزمره، نه تنها حکومت، بلکه جامعهٔ مردسالار را نیز به مبارزه می‌طلبید./نشریه فروغ

به یاد #ویدا_موحد

@Shahr_Zanan

📌نشریه فرهنگی، هنری، اجتماعی #سرو شماره ۱
🔹آذر ۱۴۰۲

▪️هنر اعتراضی
حسین مقدسی
▪️از دریچه دوربین: جدال با بانوی آهن
علی کلباسی
▪️ گرافیتی؛ تعامل هنر و خیابان
عاطفه حسن‌زاده
▪️ شوستاکوویچ؛ پرواز زندگی بر آسمان مرگ
پارسا حساس صدیقی
▪️جنگ شوالیه‌ها و مرگ هنر
امیررضا موسوی
▪️ درباره آزادی
مهدیار احمدی
▪️دنیای قشنگ نو
نسرین هنگام
▪️ مروری بر کتاب دربرابر استبداد
سجاد عصاری

📜 بازنشر
(مروری به مطبوعات پس از مشروطه)
🔸معنی تعهد
▫️داریوش آشوری
گرد‌آوری علی کلباسی

🖋️قلم سرو
🔸 قیرپاش در حین کار مُرد
▫️آرش نصراللهی
🔸صدا آمد صدا از دور می‌آمد
▫️رسول کاوه

@IUSTArmankhah
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد

🔹از کابل تا تهران؛ مقاومت زنان دربرابر تحمیل پوشش


نویسنده: زهره رجبی

تعدادی از زنان و دختران دانش‌آموز افغان اخیرا در کابل به دلیل «بدحجابی» بازداشت شده‌اند و وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان این موضوع را تایید و اعلام کرد: «مکرراً به این زنان دستور داده شده بود که به حجاب و پوشش خود توجه کنند. اینها زنانی بودند که در جامعه اسلامی شئونات اسلامی را زیر پا گذاشتند و زنان محترم را به بی‌حجابی تشویق می‌کردند.»

بیش از دو سال است که حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان بدون فشار بین‌المللی و یا تلاش جدی‌ای برای توقف روند سرکوب زنان و سایر گروه‌ها و اقلیت‌ها در افغانستان به حکومت خود ادامه می‌دهند. رصد اخبار و فعالیت‌های جامعه بین‌المللی ‌نشان‌‌دهنده اقدامات نمادین ناکافی و اکتفا‌کردن به بیانیه‌های بی‌اثر است و در عمل جامعه جهانی نه‌تنها اقدامی جدی در برابر سیاست‌های ضدانسانی و زن‌ستیز طالبان نکرده‌ بلکه در مواردی در پی مذاکره و مماشات نیز برآمده است. مسئله‌ای که بارها و بارها اعتراض فعالان حقوق زنان افغانستان را در پی داشته است.

اگرچه سقوط کابل و قدرت‌گیری طالبان، از همان ابتدا تن زنان بسیاری را لرزانده بود، با‌این‌حال رها، زنی که دانشجوی دندان‌پزشکی بوده، توضیح می‌دهد که خوش‌باورانه اوایل حضور طالبان فکر می‌کرده نمی‌توانند چندان سختگیر باشند و همراه همسرش به دانشگاه می‌رفته است. رها می‌گوید: «دست‌در‌دست هم بودیم. یکی از طالب‌ها پیچید جلویمان. حرف‌ بسیار زشتی زد به زبان پشتو. بعد هم گفت که چرا دست شوهرم را گرفته‌ام. شوهرم عصبانی شد و دعوا درگرفت. تفنگش را به سمت شوهرم گرفت و لت‌و‌کوبش کرد. من شروع کردم به التماس‌کردن و گفتم دیگر تکرار نمی‌شود تا ولمان کرد.»

زنی دیگر درباره شرایط افغانستان می‌گوید: «امکان تحصیل و کار را از دختران گرفتند. من با همسرم کار می‌کردم و ما شب‌ها ناوقت (دیروقت) از کلینیک به خانه می‌آمدیم. یک‌بار بعد از چند قدم ما را متوقف کردند و «مدرک نکاح» از ما می‌خواستند. حتی یک‌بار ما قرار بود برای تولد یکی از دوستانم در کافه رستورانی جمع شویم. اجازه ندادند و در نهایت مجبور شدیم در یک جای خلوت در گوشه‌ای از شهر یک کیک و چند شمع قرار دهیم و مراسم خیلی کوچکی با ترس بگیریم.»

او ادامه می‌دهد: «طالبان انسان‌ها را خسته و تنگ می‌کنند. بسیاری از زنان به‌اجبار وطن را ترک کردند. نمی‌گذارند ما آزاد بگردیم یا تحصیل کنیم و شرایط بسیار سختی است. تنفس را از ما دریغ کردند.»

متن کامل:
https://harasswatch.com/news/2263/

@harasswatch

شهلا لاهیجی جامعه‌شناس، نویسنده و مدیر انتشارات روشنگران و مطالعات زنان امروز در سن ۸۲ سالگی درگذشت. لاهیجی فعال حقوق زنان و مدافع آزادی قلم و از منتقدان جدی سانسور بود. او سال ۱۳۶۲ انتشارات روشنگران و مطالعات زنان را تاسیس کرد و بعد از سیما کوبان (موسس انتشارات دماوند در سالِ ۱۳۶۰)، دومین ناشر زن ایرانی به‌شمار می‌رود. از مهم‌ترین آثار لاهیجی می‌توان به پژوهشی در هویت تاریخی زنان ایران، شناخت هویت زن ایرانی در گستره پیش‌تاریخ و تاریخ (همراه با مهرانگیز کار) و تصویر زن در آثار بهرام بیضایی نام برد.
@batarikh

نامه‌ای به سروناز احمدی


لای تمام گریه‌های بی‌صدا در شب‌های تنگی و خفگی‌ات
‏تا می‌توانی بخند،
‏که در اسارت، آزادی به اندازه‌ی یک لحظه خندیدن باز می‌گردد...

@Shahr_Zanan

سپیده رشنو- دی ۱۴۰۲


https://www.tg-me.com/sepideh_rashnu

پس از ۴۰۰ روز حبس، ⁧ #الهه_محمدی⁩ و ⁧ #نیلوفر_حامدی⁩ به قید وثیقه ۱۰ میلیارد تومانی از زندان اوین آزاد شدند.

@Shahr_Zanan