▫️ تصویر آغازین: سال هشتاد خورشیدی است. اولین روزهای دانشجویی. فیزیک یک در تالار داریم. استادی آرام و فرهیخته مکانیک نیوتنی را با آرامش درس می‌دهد. می‌گوید: کلیدِ حل مسائل قوانین نیوتن است. شیفتۀ دانش و فراتر از آن شیفتۀ آرامشش هستیم. چند سال بعد آزمایشگاهِ اپتیک. مجدد آرام و دوست داشتنی به سرمیزهای آزمایش می آید. می پرسد: «خوبیم؟ و با آزمایش، آیا مشکلی نداریم؟» ما شیفته طرح‌های پراش هستیم و آرامش استاد!

▫️ تصویر تالی: در راهروی طبقۀ چهارم دانشکدۀ استاد انواری را می‌بینم. سال سومِ دهۀ نودِ خورشیدی احوال می‌پرسد؛ با متانت و خضوع و فروتنی. آرزوی موفقیت می‌کند برای جوانی که در آستانۀ تحققِ آرزوی معلمی است.

▫️ درد: آه از نهادمان برمی‌آید. پورِ جوانِ استاد انواری؛ احمد انواری؛ جوانِ همیشه سی و یک سالۀ استاد با سقوط هواپیمای تهران-یاسوج در بهمن نودوشش بر فراز قله‌های دنا جاودانه شده. به منزل استاد می‌رویم. زندگی رخت بر بسته از چشمان پدر. اما آرام است و برای ما شعری می‌خواند و می‌گوید به فرزندش آخرین توصیه‌ها را می‌کرده چون خود را آماده سفر می‌دیده است. اما امان از روزگارِ حیله: فرزند، سفر کرده است...

▫️ کتاب: انديشيدن فراگیر به قلم فیلسوف و جامعه شناس فرانسوی «ادگار مورن» را با ترجمه فرزندِ استاد، محمدعلی انواری، تهیه می‌کنم. ترجمه‌ای که تقدیم شده به برادرِ آسمانی. چه انتخاب عجیبی برای ترجمه. مورگان اعتقاد دارد انسان موجودی است بس پیچیده که برای شناختنش نیاز به بررسی همه جنبه‌های بشر داریم: از علم تجربی و کمّی گرفته تا روان شناسی، جامعه شناسی و فلسفه و علم کیّفی. کتاب نوآورانه با ایده های ناب برای فهم انسان. کتاب عالی است! دریچه ای برای تفکر و بسیار شبیه اندیشه‌های پدرِ مترجم...

▫️ تماس: در دوران همه‌گیری تماس تلفنی با استاد برای احوال‌پرسی - پشتِ خط آرام و دوست‌داشتنی است. احوال می‌پرسد. ما را تشویق می‌کند که در کتابخانه مرکزی به فعالیت هایمان ادامه دهیم. می‌گویم: چشم!

▫️ پردۀ آخر: امروز استاد انواری را آرام در خاک ایران، کشوری که فرهنگ و ادبش را دوست داشت وا نهادیم تا آرام گیرد قلب و ذهن این انسان بزرگ...