دل را به زلف پرچين تسخير می توان کرد

مصرع دوم ؟

من چنان گمنامم و تنهاستم
گوییا یکباره ناپیداستم

شیخ و من هر دو طلبکار بهشتیم ولی
من به تو ، او به نماز خودش ایمان دارد

هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد
وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد

چون باد می‌روی و به خاکم فکنده‌ای

مصرع دوم ؟

مرا گویی که رایی من چه دانم
چنین مجنون چرایی من چه دانم
مرا گویی بدین زاری که هستی به عشقم چون برآیی من چه دانم

تا زنده باشم، چون کبوتر دانه می خواهم
امروز محتاج توام، فردا نمی خواهم

دریاب مرا ای دوست، ای دست رهاننده
تا تخته برم بیرون از ورطه‌ی طوفان ها

ما رختِ خود به گوشه‌ی عزلت کشیده‌ایم
دست از پیاله، پای ز صحبت، کشیده‌ایم

من ز فكر تو به خود نيز نمى پردازم
نازنينا تو دل از من به كه پرداخته اى ؟!

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی
الّا بر آن که دارد با دلبری وصالی

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

کردم از
دین و دل و هوش و خرد
قطع نظر من همان روزی که دیدم چشم ِ عیار ِتو را ...

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند
سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

جز تو یاری نگرفتیم و نخواهیم گرفت
بر همان عهد که بودیم بر آنیم هنوز...!

گوشه گیر ای یار! یا جان در میان آور، که عشق؛
تیرباران است؛ یا تسلیم باید یا حذر

تو جان نخواهی جان دهی هر درد را درمان دهی
مرهم نجویی زخم را خود زخم را دارو شوی

عاقل آن است که این موقع شب خوابیده
منِ دیوانه که خوابم به خیالت طی شد ...