نگاهی انتقادی به مبانی معرفت‌شناختی و روش‌شناختی ترویج علم در ایران
آیا مروجان علم برای ترویج علم از روش‌های علمی استفاده می‌کنند؟ آیا این‌ امکان وجود دارد که روش‌های ترویج علم باعث کاهش اعتماد عمومی شهروندان به علم و دانشمندان شود؟ آیا علم بهترین روشی است‌ که‌ ما را به حقیقت نزدیک می‌کند؟ رابطۀ مروجان علم با جامعه چیست؟ آیا متافیزیکی که همچون امری بدیهی در پس پشت علم وجود دارد، علم را با بحران مواجه نکرده است؟ آیا می‌توانیم رابطۀ علم و فلسفه را به جای رابطه‌ای مبتنی بر رقابت  —آن‌گونه که غالب مروجان علم این رابطه را تصویر می‌کنند— رابطه‌ای مبتنی بر همکاری تصور کنیم؟ در این گفتار تلاش می‌کنم تا به طور بسیار خلاصه به پرسش‌های مذکور پاسخ دهم.

بحران اعتماد و اقتدار علمی زیر سلطۀ الگوریتم‌ها
ترویج علم در شبکه‌های اجتماعی پدیده‌ای دوگانه است: از یک‌سو امکان بی‌سابقه‌ای در تاریخ علم برای دسترسی عمومی به دانش و گفت‌وگو با متخصصان فراهم کرده، و از سوی دیگر بحرانی جدی در اعتماد و اقتدار علمی در جهانِ پساحقیقت به وجود آورده است.
علم به‌جای آنکه به‌مثابۀ فعالیتی انسانی، تاریخی و نقدپذیر معرفی شود، در منطق الگوریتم‌های اقتصادِ توجه بعضاً به روایت‌هایی ساده و قطعی تقلیل می‌یابد. فقدان داوری همتا نیز مرز میان متخصص و غیرمتخصص را محو و اعتماد عمومی را شکننده می‌کند.