سارینا، امروز تازه ۱۹ ساله می‌شد...

سارینا اسماعیل‌زاده یکی از نوجوانان آگاه و معترضی بود که با ضربات متعدد باتوم ماموران امنیتی بر سرش، جان خود را از دست داد.

سارینا متولد ۱۱ تیرماه ۱۳۸۵، دانش‌آموز مدرسه‌ی فرزانگان و ساکن مهرشهر کرج بود که در تظاهرات ۱ مهرماه کرجْ شرکت کرد و کشته شد.
پس از قتل سارینا، نیروهای امنیتی بارها تلاش کردند تا با تحت فشار قرار دادن خانواده، علت جان‌باختن او را خودکشی و‌ سقوط از ارتفاع، اعلام کنند.

سارینا از طریق کانال یوتیوب و تلگرام‌اش، با زبان و جهان‌بینی خود به شرح و بیان دیدگاه و دغدغه‌هایش پیرامون وضعیت زنان، جایگاه نابرابر دختران در خانواده، سرکوب جنسیتی، فقر و‌ شرح وضع دختران هم‌کلاسی خود می‌پرداخت. او در یکی از ویدئوهایی که در صفحه یوتیوب خود قرار داده، اعلام کرده بود: «مردم یک کشور چه انتظاری میتونن از کشور خودشون داشته باشن؟ رفاه، رفاه، رفاه، نه چیز دیگه‌ای...یک سری محدودیت‌هایی که مخصوصا برای زن‌ها خیلی بیشتره مثل «حجاب اجباری». مثل خیلی از ممنوعیت‌هایی که برای پسرها نیست، مثلا ما حتی یه استادیوم نمی‌تونیم بریم...بحث خیلی بیسیکیه (ابتدایی) و انقدر شنیدیم که همه‌مون اذیت می‌شیم...»

سارینا به‌جز تلاش برای ابراز عقاید و اعتراض علیه وضعیت موجود، از طریق شعر و موسیقی نیز، پیوند اجتماعی خود را با محیطی که خواهان تغییر آن بود، برقرار می‌کرد. کانال تلگرام او به نام (My Whole Universe) و همچنین صفحه یوتیوب وی به اسم (Sarinacmz) حاوی تمامی روحیات، زندگی شخصی دختر نوجوانی چون او و تلاش‌هایش برای تغییر در ساحت زیست شخصی و اجتماعی‌اند.

اعتراض علیه قتل سارینا اسماعیل‌زاده، همچون قتل نیکا شاکرمی، حدیث نجفی و...در اوایل خیزش انقلابی سال ۱۴۰۱ مردم ایران در دانشگاه‌ها، مدارس و خیابان‌ها متکثر شد. او دو‌‌‌ روز پیش از شرکت در اعتراضات، با انتشار عکس زنان و دختران مبارز در خیابان‌ها، دو پیام کوتاه را نیز منتشر کرد: «یعنی میشه بشه؟»....«وطنم بوی غربت می‌ده».

سارینا، در طبقه دوم مزار پدر خود، به خاک سپرده شد. دختری که رویای رهایی و آزادی در سر داشت، هرگز مرعوب ارتجاع نشد و آرزوهای جمعی‌اش بسیار بزرگ‌تر از شانزده سالِ کودکی‌اش بود.

ویدیو از
neural.art.canvas
متن از کانال بیدارزنی

#سارینا_اسماعیل_زاده #زن_زندگی_آزادی #دادخواهی #ج_ا_یعنی_جنگ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بازداشت رضا صیادی، شهروند اهل سی‌سخت، در روز حمله اسرائیل به ایران

رضا صیادی، شهروند ساکن شهر سی‌سخت در استان کهگیلویه و بویراحمد، در روز ۲۳ خرداد ماه ۱۴۰۴، در روز حمله اسرائیل به ایران، توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به اداره اطلاعات سپاه این شهر منتقل شد.

به گزارش منابع محلی، مأموران امنیتی که صورت خود را پوشانده بودند، با یورش به مغازه این شهروند، او را بازداشت کردند‌. این منابع می‌گویند ماموران اقدام به ضبط اعترافات اجباری از او کرده‌اند.

بر اساس اطلاعات رسیده، اتهامات مطرح‌شده علیه رضا صیادی «تبلیغ علیه نظام» و «نشر اکاذیب» اعلام شده است.

تاکنون مقام‌های قضایی و امنیتی توضیحی درباره وضعیت دقیق این شهروند ارائه نکرده‌اند.

همزمان با درگیر شدن کشور در یک جنگ، حکومت فشار خود را بر فعالان مدنی داخل ایران بیشتر کرده است. حکومتی که درگیر سرکوب مردم بود، غافل از نفوذ در لایه‌های بالای سیستم حکومتی خود بوده است.

#رضا_صیادی #سی_سخت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ملی‌گرایی واقعی یا فریب حماسی؟

✍🏼 عزیز نوروزی زرگانی، عضو پیشین هیئت علمی دانشگاه شیراز

در روزهایی که فضای عمومی کشور غرق در هیجانِ پس از جنگ است، بار دیگر شاهدیم که حکومت، هوشمندانه یا حیله‌گرانه، می‌کوشد با سوار شدن بر موج احساسات ملی، خود را در قامت «مدافع وطن» بازتعریف کند. آنان که دهه‌ها از امت اسلامی سخن می‌گفتند و هر صدای مستقل ایرانی را سرکوب می‌کردند، این روزها با پرچم ملت ایران ظاهر شده‌اند و برای جانباختگان، از «خون جوانان وطن» می‌گویند.

اما آیا نباید پرسید:
چه کسانی فرزندان این خاک را به مسلخ بردند؟
چه کسانی بذر دشمنی کاشتند، جنگ را شعله‌ور ساختند، و خاک ایران را ناامن کردند؟
چه کسانی سال‌هاست به نام اسلام، ایران را خوار کردند، و امروز به نام ایران، اسلام‌شان را تطهیر می‌کنند؟
کسانی که فرزندان همین سرزمین را به جرم اعتراض، به بند کشیدند و جان‌شان را ستاندند، نمی‌توانند مدافع «ملت» باشند.

کسانی که دهه‌ها هویت ایرانی را تحقیر کردند و از «ملی‌گرایی» به عنوان کفر یاد می‌کردند، امروز حق ندارند خود را سخنگوی «میهن‌دوستی» بدانند.
و کسانی که تصمیم‌های نظامیِ ویرانگرشان به جنگ کشیده شد، نمی‌توانند خون‌های ریخته‌شده را سرمایه‌ی مشروعیت خویش کنند.

جالب آن‌که در میانه‌ی هیاهوی «آمادگی برای دفاع»، این مردم بی‌دفاع‌اند که زیر بمب و موشک‌ جان دادند، نه حاکمانی که هنوز جرأت خروج از پناهگاه نیافته‌اند. همان‌ها که روزی گفته بودند در روز خطر «لباس رزم می‌پوشند» و «در صف مقدم می‌ایستند»، امروز در سکوتِ سنگرهای زیرزمینی نشسته‌اند و از دور، بر آتش جنگ می‌دمند.

همان‌ها که فریاد جنگ‌طلبی‌شان گوش فلک را کر کرده بود، در عمل، نه ابزار دفاع از مردم دارند، نه اراده‌ی دفاع از ایران. آن‌چه باقی مانده، خرابی‌ست و خون، بی‌هیچ افتخار.

ما به راستی داغداریم.

نه فقط برای جان‌باختگان این جنگ، که برای دختربچه‌هایی که در کلاس ناایمن سوختند؛
برای دانش‌آموزی که به‌جای رؤیا، به خاک سپرده شد؛
برای دانشجو و معلمی که به‌جای کلاس، راهی زندان شدند؛
برای مادری که ماه‌هاست از دیدن فرزند زندانی‌اش محروم است؛
برای دخترانی که آینده‌شان پشت دیوارهای اجبار، خاک خورد؛
برای جوانانی که با هزار آرزو مهاجرت کردند و با هزار دلتنگی در غربت ماندند؛
و برای مردمی که سال‌هاست رنج می‌برند، بی‌آن‌که شنیده شوند.
اما این داغ، نباید ما را از تشخیص مسئول اصلی بازدارد.

جای تأسف است که در میانه‌ی این ماتم، کسانی از سر نادانی یا فریب، هنوز بر طبل انتقام‌جویی و دشمن‌سازی می‌کوبند و ناخواسته بازوی تبلیغاتی همان ساختاری می‌شوند که ایران را به این روز انداخت. حس میهن‌دوستی، اگر به درستی هدایت نشود، می‌تواند به ابزاری برای فریب دوباره بدل شود.

ما اما می‌خواهیم میهن‌دوستی را بازتعریف کنیم:
نه در جنگ، که در صلح.
نه در انتقام، که در آگاهی.
نه با نفرت از دیگری، که با عشق به خود و سرزمین.
نه در فریادهای بی‌پشتوانه، که در مسئولیت‌پذیری مدنی.
نه با پرچم به دست حکومت، که با آینده‌ای در دست مردم.

باشد که فریب حماسه‌های بی‌پشتوانه را نخوریم و صدای خرد را از میان غبار جنگ بشنویم.

ـ برگرفته از کانال تلگرام آقای نوروزی

#ج_ا_یعنی_جنگ #ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech