Wat in onze media onvermeld is gebleven: Duitse elektrische bussen die uitbrandden tijdens hun nachtelijke oplading in de depots van Stuttgart, Düsseldorf en München, zo berichtte Die Welt op 1 oktober 2021 .

Op de Duitse televisie was te zien hoe de vlammen een heel wagenpark vernielden. Sowieso komt er een verbod aan op het nachtelijk opladen van elektronische auto’s in openbare parkeergarages. En het op de stoep langs woonhuizen vrolijk opladen van de stopcontactkarren is hierdoor ook minder sexy geworden.

Een op tien Duitse bussen rijdt elektronisch, triomfeerden al een tijd de ecologisten die in de nieuwe Duitse regering hun hysterische dwanggedachten hopen uit te voeren. Met die ontploffende bussen versplintert echter de zoveelste groene fantasie. Gelukkig zitten we in België tegen 2024 toch zonder stroom zodat ‘den ellentrieken tuf-tuf’ op stal kan blijven.

In het kort:

Vierde incident met zelfontbrandende e-bussen in enkele maanden tijd in Duitsland

Begin dit jaar vatte een bus vuur in Düsseldorf met miljoenen euro’s schade tot gevolg

Begin 2021, e-bus vat vuur in Stuttgart

Juni 2021: electrische bus vat vuur in een depot in Hanover waarbij het depot en 9 bussen vernield worden.

MVG (Transport München) neemt 8 e-bussen uit dienst tot er meer geweten is over de oorzaak van zelfontbrandende bussen in Duitsland

September 2021: München: 25 bussen gaan in vlammen op nadat 2 e-bussen zelfontbranden, miljoenen euro’s schade

**
Skip to content

INLOGGEN

LID WORDEN
Zoeken naar:
Zoeken …
Primary Menu
Zoeken naar:
Zoeken …
Column
Drugclimax in de Diepestraat: het land staat erbij en kijkt ernaar
16 juli 2022 Gerard Van Clapdorp

Print Friendly, PDF & Email
De Vlaamse media besteedden afgelopen week aandacht aan de Antwerpse Diepestraat gelegen in de wijk met postnummer 2060, ruwweg de Seefhoek genoemd. In die roemruchte straat gaat het er tegenwoordig het heftigst aan toe met de harde drugdealing. Tunesische transtoeristen runnen daar hun onfrisse zaken. In een veelbesproken aflevering van Terzake reageerde Burgemeester Bart De Wever op de verzuchtingen van de buurtbewoners dat de politie niet doet wat de inwoners al zo lang verlangen, namelijk een snoeiharde uitroeiing van het probleem. ‘tScheldt kent ook die wijk omdat we al decennia die buurten in de Vlaamse steden betreden waar anderen hoogstens neerstrijken met een sliert camera’s achter de kont, telkens er weer een ontsporing teveel de wijk doet daveren. We spraken met mensen van vroeger en nu uit de Diepestraat.

In de jaren zestig en zeventig was de straat een oergezellig winkelmekka. Vandaag is het een Mekka van een ander type. Wie het heeft meegemaakt praat met smaak over die gouden tijd. Mensen verdienden goed hun boterham, winkels werden steeds fraaier en in de cafés bruiste het echte leven. De straat kende drie kapperszaken, een bloemenzaak, een elektronicahandel, twee lingeriewinkels, betere kledijboetieks, een kaasboer, een poelier, een warme bakker van faam, stoffenwinkels, een zaak met potten, pannen en serviezen, een verzekeringskantoor, een KBC, een Handelsbank, de bekende draperie- en tapijtspeciaalzaak De Kleine Cité met een traditie van meer dan honderd jaar en de inmiddels legendarisch geworden platenzaak van Gaston Berghmans. Burgemeester Leona Detiège verzorgde dienstbetoon in de straat en in het Sint-Jorishof verbroederden de Vlaamsgezinden. In café Sportlokaal prijkten achter de toog vijfduizend vinyllangspeelplaten vol muziek van de heerlijkste crooners, orkestzangers en jazzlegenden. Bij de kapper dronk je na de knipbeurt een borrel en tijdens de feestelijke braderijen kwam men van heinde en verre naar de plezantste wijk van ’t stad. Het Seeftheater brengt er nog altijd beter toneel dan de politieke kaste.

Handelaars stonden elkaar bij en bewoners voelden zich thuis in hun eigen straat. Zonder in kleffe romantiek te vervallen, hoor, want het kon er best wel eens stuiven tussen al die volkse grote bekken met hun ongezouten meningen en moppen. De Diepestraat vormde toen een essentieel deel van een lange winkel-as vanop het grote Sint-Jansplein via de Gummarusstraat langs de Diepestraat naar de Offerandestraat. Deze laatste was dé schoenenstraat bij uitstek en werd in 1975 zelfs de allereerste winkelwandelstraat van het land. Een deel van de wijk aan de Lange Beeldekensstraat en omgeving nabij het Stuivenbergziekenhuis noemde men de Seefhoek omdat er tot ver in de jaren twintig van vorige eeuw het populair bier Seef werd geschonken in een kroeg gesitueerd op een hoek. In die tijd bevond zich trouwens op zowat elke straathoek een estaminet. De oorspronkelijke Seefhoek kende een niet ongeschonden reputatie omdat er soms spontane knokpartijen uitbraken tussen de talloze beschonken arbeiders die de kost verdienden in de haven en die naast de statige huizen van de Natiebazen dicht opeengepakte eenvoudige panden bewoonden. De nauwe straten met hun dichte bevolking bevatten echter een heel aanbod aan sportlokalen, scholen, bibliotheken, kerken, cinema’s en feestzalen, zwembaden en tal van socio-cultureel-politieke verenigingshuizen. Zoals bekend is vandaag het Seefbier dankzij een creatieve en ambachtsgetrouwe brouwer weerom verkrijgbaar. Wie zou ooit hebben gedacht dat het goedkope werkmansbier van weleer een hippe hit zou worden?
Seefhoek
Gaandeweg ging men de hele wijk als ’de Seefhoek’ omschrijven en droogde het winkelbezoek op. In de jaren tachtig vertrokken nogal wat mensen naar de groene rand en ontstond een triest ogende leegstand boven de winkelpanden. Nieuwkomers uit den vreemde hielden zich aanvankelijk op in hun eigen theehuizen en veroorzaakten nauwelijks rimpelingen binnen het sociale weefsel. Niemand deed echter inspanningen om de gastarbeiders te integreren en de segregatie zette in. Onbekend bleef onbemind en de overheid tolereerde losweg letterlijk vuile manieren zoals spuwen op straat, uitgebreide gezinnen in krappe koten, luid gebral, naar autochtoon gevoel bizar exotische kledij, leven op straat (wat er bij de Vlaamse bewoners echt wel uit was), bizarre uitstalling van uitheemse producten (zoals vis naast de zeepdozen), schotelantennes, garagemoskeeën en importescalatie.

Vrouwen werden wandelende charcuterie…

Zoals overbevolking op wereldschaal de oorzaak van zoveel onheil is voor de planeet, zo was dat ook in de Seefhoek het geval. De ene na de andere straat viel slachtoffer aan ‘tweede generatie‘-overlast, ‘kleine’ criminaliteit, verloedering en marginaliteit. De wijk werd overspoeld door onappetijtelijke figuren, terwijl de klassieke neringdoeners wegdropen of geen opvolging meer kenden. Van het een kwam het ander en de olievlek van ellende dijde uit. Een door blanken geaccepteerde homo kreeg van zijn moslimbuur plots te horen dat hij wel mocht blijven, indien hij maar niet te veel opviel. Vrouwen werden wandelende charcuterie. Kinderen werden op de pleintjes afgetroggeld en afgetoekt. De klassen verkleurden zonder daardoor op te fleuren. Voorzieningen brokkelden af. Er bleken geen wetten of verordeningen te bestaan voor de nieuwe problemen en zo die er al waren deinzen rode politici ervoor terug ze toe te passen. Men wou immers ineens ‘verdraagzaam’ of ‘multicultureel’ overkomen. Welzijnswerkers verschenen in het straatbeeld om de authentieke bevolking op te voeden. Stabiliteit verkruimelde, de levendige markten op het Sint-Jansplein kregen een palliatief karakter. Rommelwinkels luidden een Vierde Wereldsfeer in. De Seefhoek, die moest je maar mijden.

Balkanoorlog
Met de Balkanoorlog in 1992 barstte de hel los in de wijk. Gewapende exportvechters troepten bijeen in de straat. Er weerklonken straatraces met zwendelkarren. Luchtige straatmadeliefjes werden vervangen door in de prostitutie gedwongen meiden uit de mensenhandel. Drugs doken op. Het begrip asielzoeker lag op ieders tong. Op een bepaald moment herbergde de wijk 176 ‘diverse’ nationaliteiten en schuimden zo’n elf duizend illegale zombies de nachtelijke slecht verlichte straten af. Achter elke hoek kon gevaar schuilen. Overvallen waren schering en inslag geworden. Cafés verkalkten tot schimmige vzw’s. Ooit luisterrijke winkels versmoezelden tot gore dozenbazaars. Huiseigenaars dumpten de illegalen en/of leefloonjunkies met twintig per kamer in hun verkrotte panden en voilà, daarmee werd de huisjesmelkerij geboren. Sommige malafide verhuurders waren gewoon rotzakken; anderen waren gepensioneerden die hun propere verhuurflatje leeggeroofd aantroffen zonder vloertegels, kranen of deurklinken. Sluikstort werd in de propvolle wijk een doorn in het oog van velen en krijgt men ook vandaag nooit helemaal onder controle. Ongedierte rukte op.

De wijk kent een overaanbod aan nemers en een gebrek aan gevers…

Transitwijk
Ondanks stedelijke en federale investeringen (denk aan het succesvolle Park Spoor Noord op het voormalige NMBS- spoorwegremplacement), gerenoveerde sociale huisvesting en het ontluikende web van culturele initiatieven blijft de wijk een transitwijk. Gezinnen van alle kleuren beginnen er met volle moed aan en stellen na een tijd vast dat het er wel smerig kan uitzien op straat of dat er wel het nodige kabaal wordt gemaakt door de openbare zatlappen of dat de junks zich weer eens hebben ontlast in het trapportaal. Zeker schoolgaande kinderen die geen kwalitatief onderwijs vinden, nopen de inmiddels licht geradicaliseerde ouders naar gemeenten rondom de stad.
Politieke signalen resulteerden meestal in impotente maatregelen. Het Vlaams Belang stond jaren als enige partij te roepen ‘in de woestijn’ die de Seefhoek was geworden. Wellicht vormen voor velen hun radicale voorstellen de enig realistische oplossing. Mediaheld/SP.A-burgemeester Patrick Janssens professionaliseerde de stadsdiensten, organiseerde het wijkoverleg, hervormde politiediensten en investeerde samen met zijn CD&V- en Open VLD-schepenen in boost-projecten. Dat moet gezegd, maar uiteindelijk bleek de toevloed aan nieuwkomers te groot. De wijk kent een overaanbod aan nemers en een gebrek aan gevers. De koele efficiëntiedrang van Janssens leidde tot zijn val. De N-VA had oor voor de problematiek van de gegijzelde bewoners en vertoonde bewuste daadkracht op het willen terugdringen van de obese ‘uitdagingen’. De politie mocht meer ingrijpen, maar het is nu eenmaal een feit dat de combi’s vaak om de hete overlastbrij heen cirkelen, dat het wijkoverleg een aandachtverslapping ervaart en dat bovenal de hoogste instanties de lage realiteit blijven ontkennen.

The Last Post
Allochtone winkeliers klagen steen en been over de mensonterende vervreemding. Jawel, het lijken wel autochtonen, zou een cynicus opmerken. Zij die iets van hun bestaan willen maken zien hun inspanningen gefnuikt door de onophoudelijke drugdreiging, de berovingen en de rotmentaliteit. Zoals de mensen die daar van de glorietijd mochten proeven lang op voorhand waarschuwden voor de opgroeiende terroristen van de toekomst helaas gelijk kregen, zo blijven zij als laatste Mohikanen op post tot voor hen The Last Post zal trompetteren. Onwaarschijnlijk toch hoe een karaktervol stadsdeel met zulke rijke geschiedenis tot een grijnzend horrorskelet verviel. Omvolking (jawel, noem het bij naam!) waar je bij staat en dat niet eens in slow motion. Het nieuwe volk dat zijn weg zocht en bijna vond, wordt telkens door het nieuwste en niet zo schoon volk opnieuw naar nul gemept. De Diepestraat kan niet dieper wegzinken. Wat laat men overal in Europa toch graag mensen in de steek, druk bezig zijnde de rest van de wereld lessen te lezen. Niet verkozen ministers en allerlei experts voeren een niet gedragen beleid. Politici? Die praten, snoeren critici de mond en wachten. Wachten tot het vanzelf overgaat. Helaas: geen ‘Seefhoek vooruit’ van Suske en Wiske meer.

**
In het derde kwartaal van 2022 heeft België het grootste begrotingstekort van de hele eurozone laten optekenen. Uit voorlopige cijfers die het Europese statistiekbureau Eurostat maandag publiceerde, blijkt dat het Belgische begrotingstekort 5,1 procent van het bruto binnenlands product (bbp) bedroeg.

In het derde kwartaal van 2022 was België de slechtste leerling van de Europese klas. Het begrotingstekort liep op tot 5,1 procent van het bruto binnenlands product (bbp), terwijl het gemiddelde in de eurozone ‘slechts’ 3,3 procent bedroeg. Dat is ook N-VA-Kamerlid Sander Loones niet ontgaan. Hij deelde de conclusie van Eurostat op Twitter.
De steunmaatregelen die de federale regering nam om de energiecrisis te bezweren, zoals de verlaging van de btw op fossiele brandstoffen, duwen de Belgische begroting verder in het rood. Volgens de Europese Commissie zijn die maatregelen veel te breed en gaan ze in de verkeerde richting.
In het derde kwartaal van 2022 zijn de begrotingstekorten in de eurozone over het algemeen toegenomen in vergelijking met het voorgaande kwartaal. Die grotere tekorten kunnen deels worden verklaard door de maatregelen die landen namen om de impact van de hoge energieprijzen te verzachten. Desalniettemin slaagden Nederland (0,4 procent), Ierland (3,1 procent) en Portugal (1,3 procent) erin om een begrotingsoverschot te
2024/05/08 04:05:09
Back to Top
HTML Embed Code: