بازرسی خانه‌به‌خانه در سمنگان؛ طالبان ۹۰ جوان را به اتهامات مختلف بازداشت کرده‌اند

@ytimanmazari

@YatemanMazary

صبح خونین روشنایی.
هزاره ها در مسیر عدالت و مدنیت هزینه های سنگینی پرداخت.

@YatemanMazary

@ytimanmazari

‏در دومین روز کارزار منع فعالیت تالبان در شبکه‌ی اجتماعی توییتر، بیش از ۴۰ هزار تن از سرار جهان به این کارزار پیوسته و از این شبکه می‌خواهند تا صفحه‌های اجتماعی این گروه را مسدود کند.

@ytimanmazari

@YatemanMazary

در این آهنگ زیبا در ضمن صدا و شعر قشنگ است فرهنگ اصیل هزارگی به نمایش گذاشته شده
هزاره ها همه با رنگهای شاد زندگی میکند
اینجا #جاغوری زیباست.

قبل از حکومت باطلان است.


@YatemanMazary

@ytimanmazari

برای تاریخ

‏طالبان ویدیوهای زیادی در انترنت منتشر کرده که آشکارا به نام "پنجشیری" می‌کُشند، خانه می‌سوزانند، شکنجه و بازداشت می‌کنند و بر اجساد لگد زده و تُف می‌کنند. این‌ها اسناد مؤثق برای تثبیت نسل‌کشی است. روز به کار آمدن این اسناد فرا می‌رسد.

اینجا به افرادی که دست های شان بسته است شلیک می کنند و می گویند پنجشیری مردار.

این جنایت علیه بشریت است که در محکمه تاریخ قابل انکار نیست.
عبدالمبین بهزاد

‏⁦
@ytimanmazari

@YatemanMazary

آهنگ دلنشین هزارگی
یادی از بامیان زیبا.

@ytimanmazari👈

منابع محلی : شماری از افراد ملکی در داخل ساختمان فرماندهی ولایت بغلان به‌دلیل شدت درگیری گیر مانده‌اند.


@ytimanmazari

@YatemanMazary

#تازه
چریک‌های جبهه‌ی آزادگان دريک حمله‌ چریکی آمر امنیت ولسوالی گیروی ولایت غزنی را ازبين برد هم‌ چنان ولسوال اندر ولايت غزنی را نيز با بست تن از افرادش ازبين برد دراين حمله‌ دوتن از چریک‌های جبهه‌ آزادگان جام شهادت نوشید

@YatemanMazary

@ytimanmazari

#جهنمی_به_نام_استخبارات_طالبان

وضعیت ناگوار بازداشت‌شدگان در زندان اداره #استخبارات (اطلاعات) #طالبان

طالبان هزاران تن از شهروندان افغانستان را بدون محاکمه در زندان اداره استخبارات حبس کرده‌اند
بر اساس آمار غیر رسمی، حدود چهار هزار و ۷۰۰ نفر در اداره استخبارات طالبان زندانی‌اند
از وضعیت بسیاری از زندانیان محبوس در زندان‌های طالبان هیچ اطلاعاتی در دست نیست و بیشتر خانواده‌ها از سرنوشت بستگان خود هیچ خبری ندارند؛ با این حال به‌تازگی و پس از ماه‌ها تلاش و پیگیری، طالبان به خانواده‌ برخی از زندانیان اجازه داده‌اند با عزیزانشان ملاقات و با آنان صحبت کنند. تمامی کسانی که به دیدار زندانیان رفته‌اند، زن‌اند و این ملاقات‌ها در روزهای پیش و بعد از عید قربان انجام شده است. ایندپندنت فارسی با چند خانواده‌ تماس گرفته است و برخی آن‌ها به شرط محفوظ ماندن هویتشان، حاضر شدند جزئیات دیدار خود با عزیزانشان را با این روزنامه به اشتراک بگذارند.
بی‌بی حوا نام مستعار مادری است که طالبان اواخر مه ۲۰۲۲، سه فرزند او را در کابل بازداشت کردند؛ یک پسرش که تحصیلاتش را در خارج از افغانستان به پایان رسانده بود و با یکی از نهادهای مددرسان کار می‌کرد و دو پسر دیگرش که نوجوان و دانش‌آموز بودند. طالبان هر سه برادر را به اتهام همکاری با جبهه مقاومت از منزلشان در کابل بازداشت کردند؛ در حالی که هیچ رابطه‌ای با این گروه نداشتند.بی‌بی حوا می‌گوید که بعد از ماه‌ها تلاش و به این در و آن در زدن، سرانجام توانسته است یک روز پیش از عید قربان به اداره استخبارات طالبان در منطقه شش درک کابل برود و چند دقیقه با فرزندانش از پشت یک شیشه با گوشی صحبت کند. بی‌بی حوا هنگام صحبت در مورد وضعیت فرزندانش اشک‌ریزان می‌گوید: «آن‌ها در یک روز سه بار شکنجه می‌شوند و فقط روزی یک بار به آن‌ها کمی نان خشک و آب می‌دهند.»
منابع دیگر هم وضعیت زندان‌های طالبان را بسیار وحشتناک توصیف می‌کنند و می‌گویند که زندانی‌های اداره ۴۰ امنیت در منطقه شش درک کابل، همه‌روزه به شکل منظم سه بار شکنجه می‌شوند و تنها یک وعده به آن‌ها غذا داده می‌شود. شماری از زندانیان در نتیجه این شکنجه‌ها به آسیب‌هایی دائمی دچار شده‌اند و احتمال معلول شدن آنان وجود دارد؛ بیشتر این زندانیان نیز به مشکلات روانی مبتلا شده‌اند.
اکثر زندانیان از اهالی پنجشیر و کابل و نیز از ساکنان شهرستان‌های اندراب و خوست در استان بغلان، پروان، کاپیسا، تخار و برخی مناطق دیگرند.این منابع می‌گویند که در این زندان، خدمات پزشکی وجود ندارد و زندانیان بیمار به دارو و پزشک دسترسی ندارند. این زندانیان به وکیل هم دسترسی ندارند و درباره اینکه چرا بازداشت شده‌اند و سرانجام چه زمانی محاکمه خواهند شد، هیچ اطلاعی ندارند.
پنجشیر و اندراب؛ کشتار غیرنظامیان و اقدام طالبان به بازداشت گسترده شهروندان #تاجیک‌
کسانی که از وضعیت زندانیان اداره ۴۰ سازمان استخبارات طالبان در منطقه شش درک کابل آگا‌ه‌اند، از زندانی بودن حدود چهار هزار و ۷۰۰ تن در این زندان خبر می‌دهند و می‌گویند که از این میان، حدود سه هزار و ۳۰۰ تن اهل استان پنجشیرند.به گفته این منابع، این زندان گنجایش بیش از چهار هزار زندانی را ندارند و هوای گرم اتاق‌های پر از زندانی، شرایط بسیار دشوار کرده است.طالبان در ۱۱ ماه گذشته، بسیاری از کارمندان نظامی و غیرنظامی دولت سابق را دستگیر کرده‌اند؛ بیشتر این زندانیان #غیرپشتون و اغلب #تاجیک‌تبارند.
طالبان در اوایل مه ۲۰۲۲ که درگیری میان نیروهای جبهه مقاومت و طالبان در پنجشیر و اندراب شدت گرفت، به بازداشت گسترده ساکنان استان پنجشیر و شهرستان‌های #اندراب و خوست در استان #بغلان متوسل شدند.
فریده که اصالتا اهل #پنجشیر است، می‌گوید که طالبان نزدیک به دوماه پیش پدر، برادر، عمو و پسرعمویش را که همه غیرنظامی‌اند، در خانه یا در راه به سمت دکان‌هایشان در پنجشیر بازداشت و به کابل منتقل کرده‌اند. فریده می‌گوید که عمه‌اش پس از ماه‌ها تلاش، توانست در ایام عید قربان در اداره ۴۰ امنیت با آن‌ها دیدار کند. فریده می‌گوید که پدرش کهنسال و عمویش بیمار است؛ اما هیچ‌کدام به دارو یا پزشک دسترسی ندارند.
این خانواده‌ها می‌گویند که پس از ماه‌ها تلاش، بالاخره توانسته‌اند بفهمند عزیزانشان زنده‌ و در اداره ۴۰ امنیت طالبان زندانی‌اند.

👇👇

در این میان خانواده‌هایی هم هستند که عزیزانشان هفت تا ۱۰ ماه پیش بازداشت شده‌اند اما هنوز نتوانسته‌اند آن‌ها را ببیند. شماری از این خانواده‌ها برای آنکه بدانند عزیزانشان زنده‌اند یا نه و اینکه کجا زندانی‌اند، به افراد طالبان رشوه می‌دهند. در برخی موارد، افراد طالبان به آنان می‌گویند که عزیزشان زنده و در فلان جا زندانی است. در این میان، برخی از این طالبان بخشنده می‌شوند و به زندانی اجازه می‌دهند یک بار با خانواده‌اش صحبت کند یا خانواده برای زندانی لباس بفرستد. بی‌بی فاطمه از اهالی #پنجشیر، یکی از کسانی است که پس از خرج کردن حدود ۶۰ هزار افغانی و بعد از شش بار رفت و برگشت، سرانجام توانسته است پسرش را در اداره ۴۰ سازمان استخبارات پیدا کند و به ملاقاتش برود. او می‌گوید که پس از چهار ماه، از پشت یک شیشه به مدت حدود هفت دقیقه توانست با پسرش صحبت کند.شمار کسانی که توانسته‌اند از بند طالبان رها شوند، بسیار کم‌ است و اکثرا در ازای پرداخت مبالغی هنگفت به افراد طالبان آزاد شده‌اند. به گفته برخی منابع، مردی که چهار ماه و نیم در زندان امنیت طالبان زندانی بود، پس از پرداخت ۴۵۰ هزار افغانی و هفت قبضه اسلحه، توانست از زندان طالبان آزاد شود.یکی از خانواده‌ها می‌گوید که فرزندشان حدود سه ماه پیش در منطقه #خیرخانه کابل بازداشت شد و پس از مشکلات فراوان توانستند بفهمند فرزندشان در اداره شماره ۴۰ زندانی است. این خانواده می‌گوید که فرزندشان سنگ کلیه دارد و آنان برای آنکه به فرزندشان کمک کنند، به شخصی در آنجا پول می‌دهند تا روزانه به این زندانی بیمار به قدر کافی آب برساند.
در همین حال اهالی شهرستان اندراب هم می‌گویند که نزدیک به ۶۰ تن از ساکنان این شهرستان ماه‌ها است که زندانی طالبان‌اند و از سرنوشت آنان هیچ اطلاعی در دست نیست.با آنکه طالبان پیش از عید قربان طی یک عهدنامه دوجانبه به ساکنان استان پنجشیر قول دادند که پنجشیری‌های زندانی را آزاد کنند، تاکنون این تعهد را عملی نکرده‌اند. در این میان، شماری از خانواده‌ها هم هیچ‌گاه نتوانسته‌اند عزیزانشان را ببیند. #عبدالمجید، محافظ #احمد_مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی، نهم فروردین در منطقه ۳۱۵ کابل در حالی که مسلح نبود و برای کار شخصی به دیدار دوستش رفته بود، بازداشت شد. او هیچ ملاقاتی با اعضای خانواده‌اش نداشته است. برخی منابع به خانواده او گفته‌اند که عبدالمجید زنده است و در اداره ۴۰ امنیت طالبان در منطقه شش درک کابل زندانی است. خانواده  زندانیان  طالبان از نهادهای مدافع از حقوق بشر می‌خواهند به طالبان فشار بیاورند تا از شکنجه زندانیان دست بردارند. این خانواده‌ها می‌گویند که نهادهای جهانی مانند صلیب سرخ و سازمان ملل متحد باید به این زندان‌ها سر بزنند و وضعیت زندانیان را از نزدیک ببیند.سازمان ملل متحد در آخرین گزارش خود درباره وضعیت افغانستان به کشتار و بازداشت نظامیان حکومت پیشین هم پرداخته است. یوناما در این گزارش می‌نویسد که طالبان در طول ۱۱ ماه سلطه خود بر افغانستان ۱۶۰ تن را کشته، ۱۷۸ نفر را خودسرانه بازداشت و ۵۶ نفر را هم شکنجه کرده‌اند.بر اساس این گزارش، تنها ۲۳ مورد از بازداشت‌ها با نظامیان و مقام‌های حکومت پیشین بدون ارتباط بوده است. با این حال خانواده‌های زندانیان این آمار را بسیار اندک می‌دانند و معتقدند که سازمان ملل متحد یا نتوانسته درباره بازداشت، کشتار و شکنجه افراد حقیقت را بیان کند یا نخواسته است در مورد بازداشت‌ها و شکنجه افراد تحقیق کند.طالبان گزارش یوناما را نادرست خواندند اما در مورد این تعداد زیاد زندانی هم حاضر نیستند پاسخگو باشند.

#منبع ایندیپندنت فارسی


@ytimanmazari

@YatemanMazary

مکثی بر وحدت قاتلان آرمان شهدا و مردم

شکست و مرگ ناگزیر است، ولی یادآوری شکست بدتر از یاد آوری مرگ است، باور یافته ام که هزاره ها نباید بیشتر از شکست ها مویه کنند و ناله نمایند. با این حس و حال، دوست داشتم سکوت کنم و چیزی در موردِ جنبش روشنایی ننویسم، ممکن بود با سکوت گویایی، برای شهدای دهمزنگ گریست و در اندوهِ آنان سر بر زانوی غم تکیه داد، ولی نمی شود که نمی شود. از این رو بار دیگر به آن روزها بر می گردم، یاد داشت هایم را از نو می خوانم، به اظهارات آدم ها مکث می کنم و همچنان از خویشتن نوعی می پرسم که چه کردیم؟!؛ باز می پرسم که قاتلان شهیدان بیشتر مقصر اند و یا قاتلِ آرمان شهیدان و جمعیت بیشتر از ۱۰ ملیونی مردم هزاره؟!؛ بگذار صریح داوری کنم که قاتلان آرمان شهیدان و مردم هزاره بدتر از داعشیان، طالبان و حکومت ستمگرِ غنی بر هزاره ها ظلم کردند. ضمن این داوری نکته ای را پیرامون وحدتخواهی جنبشی ها، با مخاطبان شریک می کنم، تا حد ممکن از افشاگری های جنایت و خباثتِ چند رجاله‌ی سیاسی دوری می جویم، تا بیشتر از این مردم ما سنگِ روی یخ نشوند. شعارِ جنبش روشنایی در آغاز "قوت ما در وحدت ما" بود، ولی در عمل جنبش روشنایی تکه تکه شد، در یک حصر کلی و بدور از ذکر دسته جات گمنام، می توان نوشت که در آغاز جنبش روشنایی به بخش های مختلف تقسیم شد، یکی احمد بهزاد با تیم تخنیک اش و دیگری آقای داکتر مهدوی و طرفداران اش، داوود ناجی، محمد عارف رحمانی و لیلا محمدی تیم دیگر بودند و بازی های زیادی کردند، ریحانه آزاد، ذو الفقار امید و طرف داران اش رابطه ای با نبیل داشتند و طبق خواست نبیل بازی می کردند، اندک اندک جنبش باز هم قسمت شد، به جنبشِ شاخه‌ی کابل و جنبش سمرقند. این تقسیم همچنان ادامه یافت تا به پیشاهنگان و پس آهنگان رسید، پیشاهنگان در کابل دفتر بزرگ داشتند و با پولِ قومای جاغوری از آسترالیا تا چند سال دوام آوردند، ولی روابط سیاسی آنها با نبیل بودند و برخی از چهره های شان در سیستمِ خادیستی نبیل فعالیت استخباراتی می کردند، پس آهنگان، حامیان آقای بهزاد در ایران بودند، بهزاد از کابل آهنگ می داد و پس آهنگان از قم به حمایتِ او بیانیه منتشر می کردند، البته گفته می شد که آن بیانیه ها جعلی بودند. آقای شیخ غلامحسین ناصری نیز در این جمع بود، با بازی های مشکوک و عجیب اش، شعار علیه کوچی می داد، ولی با حامیانِ کوچی، از جمله سید جاوید اندیش، رییس دانشگاه کاروان رفاقت دیرینه داشت. و سایر ماجراهایی او و دیگران در این مقال نمی گنجد و برخی از صحبت ها، فعلا نشاید. تا روزی که زمان اش برسد، این بخشی از جناح های جنبش بود، در حالیکه جنبش باز هم تیم تیم بود، با ایده ها و آرمان های گوناگون، چه شخصی و چه جمعی. یکی از اعتراضاتِ جنبشی ها بر شیخین، عدم وحدت آنها بود، سالها همین ها شیخین را متهم می کردند، ولی جنبشی ها، روی شیخین را پاک شستند و آرمان شهیدان را از بین بردند. حالا باز هم شکست شان را نمی پذیرند و به سالروزِ مرگ شهیدان می نویسند: جنبش روشنایی اگر تنها نمی ماند .... پرسش این است که شما چه کردید، از خود تان بپرسید؟!
بااحترام به‌ خون شهدای دوم‌ اسد

@YatemanMazary

@ytimanmazari

بهشتِ افغانستان؛ نورستانِ زیبا

حیفه اگه نبینید

@ytimanmazari

مصاحبه رهبرشهید مزاری با روزنامه اطلاعات ایران،
چهار شنبه، ۲۶ اردبهشت ۱۳۶۹ - ۱۶ می ۱۹۹۰، شماره ۱۹۰۴۴، ص ۱۲
@YatemanMazary
@ytimanmazari

به مناسبت شش سالگی حادثه خونبار دهمزنگ؛ و اندر باب جنبش روشنایی

در دوم اسد سال ۱۳۹۵ خورشیدی در جریان تظاهرات شمار زیادی از شهروندان غالبا هزاره در شهر کابل، سه انفجار پی هم توسط بمبگذران انتحاری در محله دهمزنگ در غرب شهر کابل انجام شد که طی آنها دست کم ۸۰ تن جان خود را از دست داده و بیش از ۲۳۰ تن دیگر زخمی شدند.

«میثم احسانی رئیس» یک تن از فعالان مدنی و سیاسی کشور در این خصوص و به مناسبت شش سالگی این رویداد مرگبار نوشته است:

داعیه مردم بر حق، حرکت مردم تاریخی، برخورد مردم بی نظیر و ماهیت این حرکت مدنی بزرگ مطلقا خودجوش و مردمی بود که هیچ بازی در پس و پیش اش وجود نداشت.

دولت وقت با تمام دم و دستگاه اش در برابر این مردم غیر منطقی ترین تصمیم و تصامیم را اتخاذ نمود و با بدترین موضع گیری، خیانت بزرگی را در حق مردمان مدنی معترض و در یک تصویر کلانتر به افغانستان نمود. به عبارت دیگر، من معتقدم که دولت وقت در قبال خون شهدای روشنایی مسئول بودند، مسئول هستند و مسئول خواهند بود.

@ytimanmazari

@YatemanMazary

هشتگ حمایت از طالبان در صدر ترندهای توییتری در پاکستان قرار گرفت


@YatemanMazary

@ytimanmazari

آسوشیتدپرس گزارش داده که با وجود تلاش‌های آژانس‌های مددرسان سازمان ملل، این نهادها نتوانسته‌اند به همه آوارگان جنگ بلخاب دسترسی پیدا کنند، زیرا بسیاری از آنها هنوز در کوه‌ها هستند.

نورعلی، مسئول یک تیم سیار یونیسف می‌گوید به دلیل دشوارگذر بودن راه، قاطرها قادر به عبور نیستند.


@ytimanmazari

@YatemanMazary

در سنگر گریه نمی‌کنند

آنکه بر مرده عزیزش گریه می‌کند تصور نمی‌کرد عزیزش به این زودی بمیرد. فکر می‌کرد چند طلوع دیگر را هم می‌بیند. حالا که ندیده و زود رفته گریه می‌کند.

اما آنکه گریه نمی‌کند دلیلش این است که می‌دانست دیر یا زود عزیزش می‌رود. می‌دانست راه این سیل را نمی‌توان بست. گریه نمی‌کند چون گریه‌اش را کرده است.

این مرد اندرابی می‌دانست پسرش زیر تانک طالب جان می‌دهد. زیر شکنجه طالب می‌میرد. با شلیک تفنگ و تمسخر طالب به زمین می‌غلطد و دست و پا می‌زند. از زندان طالب مرده بیرونش می‌کنند. می‌دانست طالب تصمیمش را گرفته است تا اندراب را داغدار کند. می‌دانست بزودی سینه شکافته پسرش را خواهد دید. بدین لحاظ گریه نمی‌کند.

او به زخم سینه پسرش می‌بیند و گرمی تفنگ روی شانه‌اش را حس می‌کند. چشمش به جسد چهره پسر جوانش است اما فکرش در سنگر است. دارد وطنش را پس می‌گیرد. شلیک می‌کند. سینه طالب را می‌شکافد. تمسخر طالب را با گلوله پاسخ می‌دهد.

کسی که در سنگر است گریه نمی‌کند. چشمش را نمی‌بندد. از دشمن غافل نمی‌شود.
#موسی_ظفر
@YatemanMazary

@ytimanmazari