ملت‌ها در آسایش بین دو طوفان، و در طوفان بین دو آرامش زندگی می‌کنند.

چقدر وحشت‌ناک است که سنگینی قلبت را احساس کنی اما عمل لازم برای بهبودی‌اش انجام ندهی. یعنی هرگاه که گناه می‌کنی لازم می‌شود که نسخهٔ بهتر از قبلِ خودت را بعد از توبه به راه بیندازی. کسیکه گناه می‌کند نباید دیگر سرعت سیرش آن سرعت قبل از توبه باشد. یکی از مصایب گناه نیز همین است. انسان تا حدی توبه و گناه می‌کند که نسخهٔ بهتر، نهایات نسخه‌ها و دشوارترین نسخه‌ها خواهد بود و همچنان بهترین نسخه‌ها. اکثر مردم در این مرحله و حتی مراحل قبل خسته می‌شوند و به کسالت رو می‌آورند و دیگر قوت برخاستن ندارند اما صاحبان عزم‌های عالی بار دیگر بپا می‌خیزند حتی اگر برای بار هزارم هم که از پا درآمده باشند...