‏یه‌نفرو پیدا کنید که بیشتر از اینکه عاشقتون باشه، بهترین رفیقتون بشه، بمونید با همون یه‌نفر،اونقد دربارهٔ همه‌چی صحبت کنید تا قلقِ همدیگه‌رو یاد بگیرید، کنار هم پیشرفت کنید، از همدیگه آدمِ ایده‌آل بسازید؛ دوره‌ی تعویضِ آدما تموم شده؛آدمِ ایده‌آل پیدا کردنی نیست، ساختنیه.

یه‌شبایی تو زندگی آدمیزاد هست که بعد از ساعت‌ها فکر و خیال، به خودش میاد و میبینه روحش، از اعماق وجود داره گریه میکنه، ولی از چشماش هیچ اشکی نمیاد.

‏طرف اومده میگه تو این روزایی که حالتون بده چیکار می‌کنید؟
هیچی جناب، من هرکاری بکنم حالم بده؛ غذا میخورم حالم بده، راه میرم حالم بده، میشینم حالم بده، آهنگ گوش میدم حالم بده، میخوابم حالم بده، بیدار میشم حالم بده.
من نمیتونم خوب باشم من هرکاری کنم نمیتونم منِ یک ماه قبل باشم.

کاش روی پیشونی ادمایی ک دارن زیربار غصه هاشون له میشن یه چیزی نوشته بود تا بقیه کمی مراعاتشون میکردن مثلا نوشته بود
این اقا داره از صدمین جایی ک فرم پر کرده و استخدام نشده برمیگرده یا این خانوم سالهاست بغل نشده.

مادربزرگم همیشه میگفت او که جوری دیگر دوستت میدارد، وقت رفتنت تا دم در می‌آید و تا پیچیدنت توی خیابان با نگاهش دنبالت میکند، با این خیال که شاید قبل پیچیدن برگرد و یک نگاه دیگر...
شاید که برای هم دستی تکان دهید و لبخندی یا چشمکی بزنید به هوای دیداری دوباره و زود :)

تو قابلیت اینو داری که از پشت گوشی لبخند به لبم بیاری و حتی بغل کردن مجازیت از همهء بغل هایی که تو دنیا وجود داره قشنگ تر باشه و وقتی که باهم بیرونیم و دستاتو میگیرم احساس امنیت کنم و از حس قشنگ بودن قدم زدن باهات لذت ببرم.

یه تئوری خیلی قشنگ هست که میگه:
اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که میشناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده.