کاش انقد نزدیکم بودی که شبا پتومو برمیداشتم میومدم خونتون.

اون لحظه‌هایی که تو اوج تنهایی و مشکلات هستی، خودت رو در آغوش می‌کشی و میگی: "تا اینجا با من اومدی، تا اینجا دوام آوردی، یه کم دیگه هم تحمل کن." توی این لحظات، هم خیلی ضعیفی و هم یه قدرت باورنکردنی برای تغییر مسیر زندگیت داری.

"وقتی وارد رابطه ای میشید سعی کنید مثل روز اول بمونید، یادتون نره چقدر برای رسیدن به هم دیگه تلاش کردین، یادتون نره فاصله گرفتن شما ممکنه خیلیارو شاد کنه ، یادتون نره روز اول چقد ذوق داشتین برا تک به تک کاراش، حرفاش، حسودی کردناش، قهراش و حتی غرغر کردناش یادتون نره که وقتی تلخ شد، غم داشت و عصبی شد شما باید بیشتر از روز اول دوستش داشته باشید، نه اینکه رهاش کنین با غمش، نباید یادتون بره که روزی ممکنه به بدترین شکل ممکن دلتون براش تنگ بشه ولی دیگه کنارتون نباشه.

قسمت غمگین ماجرا اینجاست، گل‌هایی که به مواظبت بیشتری نیاز داشتند، باغبان‌های بی تفاوت‌تری نصیبشان شد.

واقعا چرا هیچی تو این دنیا راحت نیست؟ نه آدم‌ها راحتن، نه خوشگل بودن راحته،نه پوست خوب داشتن راحته، نه خوش هیکل بودن راحته، نه کار پیدا کردن راحته، نه درس خوندن راحته. کلا زنده بودن راحت نیست.

تو میتونستی چشم‌هایی که تا ابد فقط تو رو میبینه رو داشته باشی، میتونستی لب‌هایی که جز تو احدی رو نبوسیده‌ و بدنی که توسط هیچکس جز تو لمس نشده رو داشته باشی، پاهایی که وقتی اسمت وسط باشه تا اخر دنیا میاد و قلبی که تا ابد میخواد توش باشی و داشته باشی، ولی تو متاسفانه لیاقت هیچی رو نداشتی.

صرفا به دلیل آرامش خودم لازم نمیدونم به هر عملی عکس العملی نشون بدم، آن کس که با خودش در صلح است با دنیا نمیجنگد.

همه چیز برمیگرده به "ذات" آدم!
‏بعضیارو هر چقدرم ببخشی؛
‏هر چقدرم بهشون فرصت بدی؛
‏هر چقدر در مقابلشون گذشت و مهربونی داشته باشی پروتر و طلبکارتر میشن؛
چون ذاتشون خرابه،
کمبود محبت و توجه دارن،
بخاطر همین لطف مكرر ما،
حق مسلم میشه از نظرشون!
مراقب آدمای کم ظرفیت و بد ذات باشید.

درد
عبور
می‌کند،
و
ردِ
آن
درد،
معنایِ
ما
را
تغییر
می‌دهد.