‌
وقتی کرک داگلاس در ۱۰۳ سالگی از دنیا رفت، در مقاله‌ای از اهمیت صد ساله شدن در حیات اهل سینما نوشتم. بابت این که خود سینما هنوز عمری حدود ۱۳۰ ساله دارد، تأکیدم بر این "یک قرن پیش آمدن با خود سینما" در آن نوشته حتی از کارنامه‌ی داگلاس هم بیشتر بود.
نمی‌دانم چرا پیش خودم مطمئن بودم که خانوم-ژاله (آن طور که قدیمی‌ها مثل عزت‌الله انتظامی صدایش می‌زدند) به باشگاه صدساله‌ها خواهد پیوست. اما این طور نشد. فقط ۳ سال باقی داشت. همان طور که بازیگر فرانسوی بزرگ، آنوک آمه - که جوانی خانوم-ژاله به چشمم بسیار به او مانند بود و با قطعیت می‌شد گفت خانوم-ژاله خیلی زیباتر از او پیر شد - هم به صدسالگی نرسید و چند ماه پیش، مرگ را پذیرفت.
در پادکست "صدای خیال" ماهنامه‌ی فیلم امروز که چند ماهی‌ست منتشر شده، ببینید خانوم-ژاله چه ترکیب ویژه و یگانه‌ای بود از استقلال فردی و فروتنی. چه دل‌گنده بود که بعد از یک دهه کار در سطح بالای تئاتر، با نقش منفی در فیلم "افسونگر" وارد سینما شد؛ و چه مدیر دوبلاژ و شعرشناس قهاری بود‌ و چه قدر بیشتر از یگانه‌ فرزندش، برای بسیاری مادری کرد.
و چه سریع و صریح، از "بغض سوگواری فرزندان این آب و خاک" نوشت وقتی سازمان ضدفرهنگی اوج، از تصویر او نیز در پلاکارد تبلیغاتی بچه‌گول‌زن "زنان سرزمین ايران" در میدان انقلاب/۲۴ اسفند در اوج اعتراض‌های "زن، زندگی، آزادی" استفاده‌ کرد و جلوی این سوء‌استفاده، ایستاد.

تا آخرین باری که از نزدیک (ولی با فاصله) در مراسمی سینمایی او را دیدم (میانه‌های دهه‌ی ۱۳۹۰)، قامتی داشت که جز "ماشالله"، هر واکنش دیگری به آن، کوردلی می‌خواست و بی‌واکنشی، عین نابینایی بود.

یادش زنده است و به بلندای قامتش
@amiropouria

#ژاله #ژاله_علو #خانوم_ژاله #زن_زندگی_آزادی #سازمان_اوج #مبارزه_مدنی #دوبلاژ #بازیگری #تئاتر #تاریخ_سینما #فیلم_امروز #صدای_خیال #آنوک_آمه #کرک_داگلاس #عزت_الله_انتظامی

🔸مینا اکبری، کارگردان و مستندساز، اعلام کرده که #ترانه_علیدوستی، بازیگر معترض به #حجاب_اجباری، «ممنوع‌الپرواز» شده است.

🔸خانم اکبری در پستی که در روز جمعه هفتم دی در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرده، نوشته است: «ترانه علیدوستی قصد داشته با دخترش به قشم سفر کند؛ اما فهمیده کد ملی‌اش برای تمام پروازهای داخلی و خارجی مسدود شده. حالا دخترش اشک می‌ریزد؛ چون مادرش ممنوع‌الپروازه!»

🔸او در ادامه نوشته است: «بله؛ این‌جا ایران است.»

🔸ترانه علیدوستی، به دلیل حمایت از #اعتراضات_سراسری_۱۴۰١، مدتی بازداشت بود و به دلیل سرباز زدن از حجاب اجباری، توسط وزارت ارشاد «ممنوع‌الکار» شد.

@RadioFarda

لطفاً به خودتان بگیرید!
@amiropouria

توضیح در یادداشت امیر پوریا👇

‌
جدا کردن بخشی از یک پادکست، آن هم پادکستی که خودت در تولیدش نقش داری، مثل حراج اموال و به منزله‌ی "آتیش زدم به مالم" است. اما این روزها و هفته‌ها از یک طراح گرافیک که نیاز به کار با فجر کوفتی ندارد اما کار می‌کند و بعد در نامه‌اش خطاب به منتقدان پوسترش به "ممنوعیت پرواز" خانم بازیگری که دیگر حاضر به بازی زیر سایه‌ی سنگین و دروغین حجاب زورکی نیست، اشاره‌ی مثلاً انتقادی می‌آورد؛ تا فیلمسازانی که بابت یک پروانه (ساخت یا نمایش) مجیزگوی دستگاه سانسور می‌شوند، آن قدر باید جواب و واکنش می‌دادم که گفتم به جایش این تکه از پادکست آخر مربوط به سانسور در اپیزود ۲۷ "صدای کانون" محصول ایفما یا کانون فیلمسازان مستقل ایران را به صورت دوستان و دشمنان بکوبم.
هر کسی چیزی در این زمینه‌ها گفته و نوشته، از مشکوک قلمداد کردن کنسرت پرستو احمدی تا انواع "از خودشونه"ها درباره‌ی مبارزان دیگر، از کرنش به رعایت حجاب تا طرح توجیهاتی همچون "بالأخره ما هم زندگی داریم"، حق دارد این پُست را به خودش بگیرد. حق دارید برای هر کسی که تصور می‌کنید منظورم به اوست، این پُست را بفرستید. حق دارید آن را متوجه تمام سینماگرانی بدانید که به جای زدن زیر میز بازی مجوز، از مجوز گرفتن، پذیرفته شدن در فجر کوفتی، شركت در اکران مردمی و غیره، بال هم در می‌آورند!
به احدالناسی نخواهم گفت "منظورم به تو نبود". بشنوید و ببينيد چه قدر حق می‌دهید. بعد بروید و کاملش را در صفحات ایفما بشنوید تا درست بدانید شیوا ابراهیمی در اینجا دارد چه می‌گوید و از چه حرف می‌زند.

لینک پادکست در کست‌باکس:
https://castbox.fm/vb/765882870

در یوتوب:
https://youtu.be/wRoGIca_PTk?si=6YBifGJI6tf--Mk6

در اینستاگرام:
https://www.instagram.com/reel/DEEVcagxELc/?igsh=MWE1MTU0a3o3MHU3Mw==

در فیسبوک:
https://www.facebook.com/share/p/sGMPNAYjKRDQEWQu/


هدفم تبلیغش نیست چون به قدر کفایت دیده و شنیده شده. هدفم رسیدنش به گوش‌هایی‌ست که خود را به ناشنوایی می‌زنند و چیزی که برای جیبشان صرف نمی‌کند را به شیوه‌ی "نَمی‌دانم" نادیده می‌گیرند.

@amiropouria

#سانسور #صدای_کانون #ایفما #کانون_فیلمسازان_مستقل_ایران #زن_زندگی_آزادی #پادکست

یادداشت امیر پوریا درباره‌ی ویدئوی خانوم خشمگین فرودگاه مهرآباد: جلوه‌ی بعدی این خشم و عصیان
@amiropouria
متن در ادامه می‌آید👇

همین تازگی‌ها درباره‌ی ویدئوی کنسرت پرستو احمدی در پادکست "صدای کانون" محصول کانون فیلمسازان مستقل ایران [ایفما] گفته بودم که هیچ کداممان نمی‌دانیم جلوه‌ی بعدی عصیان و بروز خشم از سوی یک "انسان ایرانی و یک ایرانی ِ انسان" چه خواهد بود. تأکیدی که کردم، از ته دل بود و واقعیت هم پیدا کرد: این که قاعدتاً مثل تمام آن چه این اواخر دیده‌ایم، این عصیان از جانب یکی دیگر از زنان ایرانی خواهد بود؛ و همین طور هم شد.‌
خصلت این جلوه‌های عصیان، همین است: آن قدر "بی‌تدارک" و ناگهانی‌اند که ذهن استدلالی نمی‌تواند آنها را کنار هم بگذارد و به هم ربطشان بدهد. برای همین اگر عبارت "مبارزه‌ی مدنی" را به کار ببری، ممکن است برود طرف این بحث که طرف اصلاً قصد مبارزه نداشته.
این خودش ویژگی مهم دیگری‌ست: واکنش‌هایی از این دست، از روشنک مولایی تا آهو دریایی تا این خانوم خشمگین در فرودگاه مهرآباد، همه "در لحظه" اتفاق می‌افتند و به منزله‌ی "زدن به سیم آخر"ند.
اما هم حکومت با تمام آچمزشدنش در برابر زنان ایرانی، این را می‌داند و هم ما: هیچ کدام از این به سیم آخر زدن‌ها همین سه سال پیش، تا پیش از "زن زندگی آزادی" هرگز رخ نمی‌داد. پس هر چه قدر هم تصور کنید این از کوره در رفتن‌ها الزاماً انگیزه‌ی اعتراضی ندارد، در نهایت بیش از بسیاری زر زرهای مثلاً سیاسی بنده و شما در توییتر فارسی، مثل پتک توی سر حکومت می‌خورد.

مجموعه‌ی همین‌‌ ویژگی‌هاست که باعث می‌شود مثل هر بار، حکومت به شکل قابل پیش‌بینی به طرح توجیه نخ‌نماشده‌ی "مشکل روانی و عصبی" بانوی خشمگین متوسل می‌شود. چه به نظرتان مضحک باشد و چه عصبی‌کننده، این نشانه‌ی استیصال است.
جلوه‌ی بعدی این خشم و عصیان، کِی و کجا خودش را نشان خواهد داد؟ از مردم، جامعه و زنانی که دیگر هیچ حصاری را تحمل نمی‌کنند، خلق هر نوع غافلگیری، دور از انتظار نیست.
@amiropouria

سرایت نفرت از حکومت به مردم

یادداشت امیر پوریا درباره‌ی واکنش‌های ایرانی به آتش‌سوزی در هالیوود و لس‌آنجلس


مثل هر پدیده‌ی دیگری در جهان، "ورژن ایرانی"اش انگار با هر ورژن دیگر، فرق دارد. کامنت‌های مردم پای پُست‌های خبری و گزارشی مربوط به آتش‌سوزی مهیب لس‌ آنجلس را ببينيد. اولش فکر می‌کنید مُشتی عرزشی و سربازان گمنام ارتش سایبری جمهوری اسلامی لَش آورده‌اند تا بیماری‌های همیشگی خود را در قالب مهملات غیرانسانی و نفرت‌انگیزی بیرون بریزند. ولی بعد که شمار کامنت‌ها را می‌بینید، درمی‌یابید همه‌شان "پِیج فیک" نیستند و خیلی‌ها متعلق به آدم‌های واقعی‌ست.

احتمالاً برخی از آنان خانواده، مشکلات فراوان اقتصادی و ادعای بیزاری از حکومت آخوندی هم دارند. اما می‌نویسند "دلم خنک شد" و "خدا جای حق نشسته"! این اتفاقی‌ست که حتی شرکت‌های عمده و چندملیتی بیمه برای پرداخت خساراتش به صاحبان خانه‌های بیمه‌شده ممکن است به ورشکستگی دچار شوند. اما در ایران، بیمار خطرناکی از همان مجموعه‌ی خایه‌مالان نظام در کانال تلگرامی‌اش یاوه بافته که "الله، بدون جلوه‌های ویژه، هالیوودشان را جهنم کرد"!
در یک کلام، شدت و تعدد جلوه‌های این بیمارگونگی، این بُخل و عقده‌‌مندی، درست محصول همین حکومت است. ۴۵ سال حق به جانبی، مطلق‌نگری، طلبکاری، فقدان انسانیت و مهر، رفتار و گفتار مبتنی بر "حرف مرد یکیست" و "حرف، حرف منه"، بدیهی‌ست که از حکومت به مردمی که تمام اجزای زندگیشان را آمیخته و آلوده به همین‌ها دیده‌اند، سرایت می‌کند.
حادثه‌ای در این ابعاد عظیم و فراتر از واقع، برای شهری با زیبایی چشم‌اندازهای پرنور و سبزش، با آن توصیفی که متیو پِری فقید در کتاب زندگینامه‌اش "فرندز، دوستداران و اون اعتیاد وحشتناک" از آسمان شب این شهر از پنجره‌ی هواپیما می‌کند، با جزییات رنگارنگ و دلربای جاری در مستند شگفت‌انگیز "لس آنجلس آهنگ خودش را می‌زند"، به منزله‌ی یک فاجعه‌ی مهیب جهانی‌ست.
اما فاجعه‌‌ای به همان مهابت، دارد بین هم‌وطنانمان روی می‌دهد: شباهت یافتن ِ بخشی از ما به این حکومت نفرت‌انگیز و نفرت‌پراکن. شباهتی که‌ شوربختانه، این اولین جلوه‌اش هم نیست!
@amiropouria

#آتش_سوزی_لس_آنجلس #جمهوری_اسلامی #ارزشی #عرزشی #ارازشه #عرازشه #ارتش_سایبری
#la #lafires #losangeles #losangelesplaysitself

از آهنگ ترانه‌ها تا تم معروف قطعه‌ی دوم آلبوم "میعاد" (قسمت اول) که در تلویزیون دهه‌ی ۱۳۶۰ بیش از هر موزیک دیگری به گوش می‌رسید، خاطراتی که از فریدون شهبازیان - حالا زنده‌یاد- در دل و ذهن داریم و زیر لب نجوا می‌کنیم یا سوت می‌زنیم، یکی دوتا نیست‌.
اما برای من این قطعه که شهبازیان برای پایان فیلم کوتاه "اسب" (مسعود کیمیایی، ۱۳۵۵، محصول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان) ساخته و اجرا کرده بود، قامتی به بلندای محبوب‌ترین قطعاتم از موسیقی متن فیلم‌ها در ابعاد سینمای دنیا دارد. از نظر غنای تم، به آداجیوی جاودانه‌ی خانوم النی کارایندرو برای فیلم "چشم‌اندازی در مه" (تئو آنگلوپولوس، ۱۹۸۸) که ۱۲ سال بعد ساخته شد، پهلو می‌زند و از نظر شکوه ارکستراسیون، بعید است در این سالهای نحیف و تباه، هیچ فیلم بلند یا حتی سریال ایرانی را با این عظمت در اجرای موزیک متن به یاد بیاوریم.
سازندگان نوا و آهنگ وقتی از این دنیا می‌روند، شاید بیشتر از باقی خالقان هنر به حیات خود در جان و گوش ما ادامه می‌دهند؛ یا دست‌کم ملموس‌تر. چون نواهاشان در لحظه‌هامان همچنان جریان دارند...

@amiropouria

دو قطعه‌ی مورد اشاره در این یادداشت

موسیقی پایان‌بندی فیلم «اسب»/مسعود کیمیایی/ ۱۳۵۵- آهنگساز: فریدون شهبازیان

@amiropouria

قطعه‌ی مشهور «آداجیو» در فیلم «چشم‌اندازی در مه»/ تئو آنگلوپولوس/ ۱۹۸۸- آهنگساز: اِلِنی کارایندرو
@amiropouria

در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ که بساط تلفیق موسیقی غرب و مشرق‌زمین پررونق شد، رای کودر گیتاریست چیره‌دست آمریکایی که در ایران (و شاید جهان) او را بیشتر با موسیقی دریغ‌انگیز فیلم «پاریس-تگزاس» ویم وندرس به جا می‌آورند، در همکاری با ویشوا موهان بهات موزیسین هندی آلبوم «دیدار لب رودخانه/
A Metting By the River» را کار کرد که در سال ۱۹۹۴ جایزه‌ی گرَمی بهترین آلبوم موسیقی ملل
World Music
را از آن ِ خود کرد.

نوازندگی مشهور سبک بلوز توسط کودر که با عنوان slide guitar شناخته می‌شود، با ساز کلاسیک هندوستانی موهان وینا* همنشین، سازهای کوبه‌ای نوازندگان هندی دیگر نیز به این تلفیق، افزوده و به ترکیبی بدل شده که نمی‌توان راز و رمز آن را از گوش‌نوازی‌اش
تفکیک کرد.

* در ایران به خطا و به طور ژنریک، این ساز و همچنین Rudra Veena را با Sitar /سیتار هندی، یکی می‌پنداریم

@amiropouria

#world_music #fusion #blues #classic_indian_folk

مانند بسیاری از موزیسین‌های هندوستان، پنجاب و جامو و کشمیر، ویشوا موهان بهات نیز نسبت به مولوی و اشعارش، شناخت و علاقه دارد. در پشت جلد برخی از تیراژهای انتشار CD آلبوم مشترک او و رای کودر آمریکایی «دیدار لب رودخانه/
A Meeting By the River»
این شعر مولونا جلال‌الدین محمد بلخی رومی با ترجمه‌ی انگلیسی آمده:

امروز چو هر روز خرابیم خراب/
مگشا در اندیشه و برگیر رباب

صدگونه نماز است و رکوعست و سجود/
آن را که جمال دوست باشد محراب

برگرفته از رباعیات مولوی/ دیوان شمس

@amiropouria

چند خاطره‌ی دور از داور / ابراهیم نبوی

@amiropouria

یادداشت امیر پوریا را در ادامه بخوانید 👇