١ - عَنْ عَبْدُ للَّهِ إِبْنِ عُمَرَ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُمَا قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: ﴿لا تَمْنَعُوا نسائَكُمُ المساجِدَ، وبُيُوتَهُنَّ خيرٌ لهنَّ.﴾

📚 صحيح الجامع { ۷۴۵۸ }


1 - Ҳадис!
Аз Ъабдуллоҳ ибни Ъумар, разияллоҳу ъанҳумаа, ривоят аст, ки гуфт!
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд! «Занҳоятон-ро аз рафтан ба масҷидҳо манъ накунед, (Агар онҳо хостанд ) ва хонаҳояшон барояшон беҳтар мебошад.»

✒️Шарҳ!
Дар дини Ислом, ҳар вақте, ки занҳо муштоқ бар анҷом додани намози бо ҷамоъат дар масҷид шаванд, онҳоро аз рафтан ба масҷид манъ накунед, башарте ки аз фитнаҳ маҳфуз бошанд.
Аммо анҷом додани ъибодат дар хона барои занҳо афзалтар ва хубтару беҳтар ва дур аз фитнаҳ мебошад. Аллоҳу аълам.

📚Саҳеҳ-ул-ҷомиъи имом Бухори. [7458].

Ва ҳамчунин Аллоҳи мутаъаал дар қур-они Карим, дар 📖 сураи Ал - Аҳзоб, ояти - 33 мефармояд!

﴿وَقَرْنَ فِى بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ ٱلْأُولَىٰۖ﴾.

"Дар хонаҳои худ боқи бимонед, ва ҳам чунин худ намои накунед, монанди (занҳой) даврони ҷоҳилияти замони гузашта худнамои накунед."

✒️Тафсири ояти 33 сураи Аҳзоб!

Аллоҳи мутаъаал, ба ҳамсарони Расули Аллоҳ, салаллоҳу ъалайҳи ва саллам, амр мекунад, ки
дар хонаҳои худ бимонед ва бидуни зарурат аз хонаҳоятон берун нашавед.
Зеро дар хона мондан барои занҳо афзалтар ва хубтар аст, ва эмин мондани онҳо аз шарри шайтон аст.
Чун, ки аз фитнаҳи фитна гарон, маҳфуз мемонанд.
Ва ҳамчунин мефармояд, ки монанди занҳои даврони ҷоҳилият, худро зинат ва ороиш дода, барои ҷалб кардани мардҳои бегона ба берун наравед.

Барои занҳо ҷоиз нест, ки бидуни зарурат ва ҳоҷат аз хонаҳояшон берун шаванд.
Ва ҳамчунин барои занҳо ҷоиз нест, ки худро барои мардҳои бегона зинат диҳанд ва ба берун бароянд.
Зеро ин гуна ъамал, рафтори занҳои даврони гузашта аст, дар даврони ҷоҳилият, ва барои занҳой мусалмон шоиста нест, ки ин ъамали занҳои даврони ҷоҳилиятро анҷом бидиҳанд.
Бааракаллоҳу фикум.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

٢ - عن عائشة أم المؤمنين رَضِي ضِيَ اللّٰهُ عَنْهَا: أنّ أزْواجَ النَّبِيّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. كُنَّ يَخْرُجْنَ باللَّيْلِ إذا تَبَرَّزْنَ إلى المَناصِعِ وهو صَعِيدٌ أفْيَحُ فَكانَ عُمَرُ يقولُ للنبيِّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: احْجُبْ نِساءَكَ، فَلَمْ يَكُنْ رَسولُ اللهِ يَفْعَلُ، فَخَرَجَتْ سَوْدَةُ بنْتُ زَمْعَةَ، زَوْجُ النبيِّ صَلَّى اللّٰه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، لَيْلَةً مِنَ اللَّيالِي عِشاءً، وكانَتِ امْرَأَةً طَوِيلَةً، فَناداها عُمَرُ: ألا قدْ عَرَفْناكِ يا سَوْدَةُ، حِرْصًا على أنْ يَنْزِلَ الحِجابُ، فأنْزَلَ اللهُ آيَةَ الحِجابِ..

(📚صحيح البخاري ١٤٦)

2 - Ҳадис!
Ҳазрати Ъоиша разиялоҳу ъанҳаа мефармояд, ки ҳамсарони Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ҳар вақте, ки нияти қазои ҳоҷат мекардан, дар ҳангоми шаб берун мешуданд, ва мерафтанд ба тарафи маносеъ ( як маконе аст дар шаҳри Мадинаҳи мунаввараҳ, дар сарзамини бақи) ки замини соф ва кушод аст, ва ҳазрати Ъумар, разияллоҳу ъанҳу, барои Наби Акрам саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, мегуфтанд, ки ҳамсарҳои худро амр ба (пушидани) ҳиҷҷоб кун! Ва Наби Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ин корро анҷом намедод. ( На ба хотири нописанд донистани ҳиҷоб, балки то ин вақт ҳукми ҳиҷоб барояш нозил нашуда буд, ва ӯ наметавонист дар шариъат ба ғайр аз иҷозати Аллоҳи мутаъаал, ҳукмеро содир кунад, ва мунтазири фармони Аллоҳи мутаъаал буд.) Як шабе аз шабҳо Савда бинти замъа ҳамсари Наби Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, дар вақти ъишо аз хона берун шуданд, ва эшон зани қомат баланд буданд, ва ӯро ҳазрати Ъумар, разияллоҳу ъанҳу диданд ва садо зада гуфтанд!
Эй Савда мо шуморо шинохтем, (ва ин ъамалро ба ин хотир анҷом доданд, ки ҳарис ба нозил шудани ояти ҳиҷоб буданд.) Ва баъд аз ин Аллоҳи мутаъаал, ояти ҳиҷҷобро нозил фармуданд.

[📚 - Саҳеҳи Бухорӣ - 146].

Ва ҳамчунин Аллоҳи мутаъаал дар қур-они карим сураи 33 ояти 59 мефармояд.

﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ذَلِكَ أَدْنَى أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا﴾

"Эй Паёмбар, ба занон ва духтарони худ ва ба занҳои муминҳо бигу, ки чодарҳои худро бар (сари) худ биандозанд. Ва ин кор (барои онҳо) беҳтар аст, ки онҳо бо покдомани шинохта шаванд. Ва мавриди азиият ва озори дигарон қарор нагиранд. Ва Аллоҳ, ғафуру раҳим аст."

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

#Вақти_намоз барои фардо Душанбе:
🌄Бомдод: 03:29 то 05:03
🔆Пешин: 12:40 то 17:41
🔅Аср: 17:42 то 19:23
🌇Даромадани Офтоб хoндани намоз мумкин нест (макрӯҳ) аз 19:24 то 19:44
🌆Шом: 19:45 то 20:25
🌃Хуфтан: 21:15 то 03:28


Хондани намоз барои муъминон дар вақташ фарз аст!

Шаҳрҳое ки вақташон пеш аз Душанбе аст:
Истаравшан-5 дақиқа
Кӯлоб- 5 дақиқа
Хуҷанд- 7 дақиқа
Рашт -7 дақиқа
Конибодом-9 дақиқа
Исфара-9 дақиқа
Ашт-9 дақиқа
Хоруғ-12 дақиқа
Мурғоб- 20 дақиқа

Шаҳрҳое ки вақташон баъд аз Душанбе аст:
Қурғонтеппа-4 дақиқа
Панҷакент-5 дақиқа
Шаҳритуз-5 дақиқа
Айнӣ-5 дақиқа

📚Аз Абдуллоҳ Ибни Умар (р) нақл аст, ки Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармуд:
Намози бо ҷамоат аз намози танҳогузор 27 дараҷа афзалтар аст.
#Бухорӣ 645
┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

1185 - عن مُجَاشِعُ بْنُ مَسْعُودٍ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُ قَالَ: جِئْتُ بِأَخِي، أَبِي مَعْبَدٍ، إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَعْدَ الْفَتْحِ فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ بَايِعْهُ عَلَى الْهِجْرَةِ، قَالَ: «قَدْ مَضَتِ الْهِجْرَةُ بِأَهْلِهَا». قُلْتُ: فَبِأَىِّ شَىْءٍ تُبَايِعُهُ؟ قَالَ: «عَلَى الإِسْلاَمِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ». قَالَ أَبُو عُثْمَانَ: فَلَقِيتُ أَبَا مَعْبَدٍ فَأَخْبَرْتُهُ بِقَوْلِ مُجَاشِعٍ، فَقَالَ: صَدَقَ.
(مسلم - 1863).


Ҳадис!
Аз Муҷошиъ ибни Масъуд, разияллоҳу, ривоят аст, ки гуфт!
Баъд аз фатҳи Маккаҳ, бародарам Абу - Маъбад-ро назди Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, овардам ва гуфтам!
Эй Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам!
Бо ӯ бар ҳиҷрат, байъат кун.
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Даврони ҳиҷрат бо муҳоҷирон, ба поён расид.
Гуфтам!
Акнун бо ӯ бар чӣ чизе байъат мекуни?
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, фармуд!
Бар Ислом, ва Ҷиҳод, ва ба корҳои хӯб, (байъат мекунам).
Абу-Ъусмон, ки ровии ин ҳадис аст мегӯяд!
Баъд азон Абу-Маъбад-ро дидам ва сӯхани Муҷошӣъ-ро барояш нақл кардам.
Ӯ гуфт!
Муҷошӣъ рост гуфтааст.

(Муслим - 1863).

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

Фазилати даҳ рӯзи моҳи Зулҳӣҷҷа.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

(1) - عَنْ أَبِي مُوسَى الأشعري رضي الله عنه عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ : ﴿ كُلُّ عَيْنٍ زَانِيَةٌ ، وَالْمَرْأَةُ إِذَا اسْتَعْطَرَتْ فَمَرَّتْ بِالْمَجْلِسِ فَهِيَ كَذَا وَكَذَا - يَعْنِي زَانِيَةً﴾.

(📚روى الترمذي (2786).
(📚وأحمد (19019).
(📚وابن خزيمة (1681).
(📚وابن حبان (4424).
(📚والبيهقي (6188).
(📚والبزار (3034).

Ҳадис!
Аз Аби - Мусой Ашъари, разияллоҳу ъанҳу, ривоят аст, ки ривоят мекунад аз Набӣи Карим, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ки Расулуллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
(Ҳар чашм зино кунанда аст).
Ва зан вақте, ки ъатр истиъмол мекунад, пас мегузарад ба як маҷлисе, пас ин зан казаа - ва казаа, (казаа ва казаа-ро баён мекунад, яъне - зааниятан.

(Ровии Тирмизи - 2786).
(Ва Аҳмад - 19019).
(Ва Ибни Хузайма - 1681).
(Ва ибни Ҳибон - 4424).
(Ва Бақҳақи - 6188).
(Ва Базор - 3034).

Шарҳ!
Ва ҳамчунон дар мавриди ин ҳадис  Ҳайтами дар маҷмӯъаи завоиди худ дар ҷилди, 6/саҳ - 390 - мегӯяд, ки риҷаалуҳу сиқоотун, яъне - ровиёни ин матни ҳадис сиққаҳ мебошанд.

Ва ҳамчунон дар бораи ин ҳадис ибни Қаттон, дар китоби Аҳкомунназар, дар саҳфаи - 67 мегӯяд, ки риваату иснаадиҳи машҳууруун, яъне - ровиёни асноди ҳамин ҳадис машҳуруунанд.

Ва ҳамчунин дигар муҳаддисин низ дар бораи ин ҳадис ҳамин гуна зикр мекунанд.

Маъней  (куллу ъайнин зониятун) - яъне - ҳаммай чашмҳо зино кунада ҳастанд.

Дар ин бора Ъалома Муборакфуурии, раҳимаҳуллоҳ  дар китоби
(Туҳфатул-Аҳвази) мегӯяд!
Ҳар чашме, ки ба сӯи номаҳрам ва ъаҷнаби бо шаҳват нигоҳ мекунад, пас он чашм зинокор аст.

Ва ногуфта намонад, ки
баъзе аз шубҳаҳотеро, ки аҳли бидъат дар бораи ин ҳадиси

( وكلُّ عينٍ زانيةٌ).

Яъне - ва ҳаммай чашм зинокор аст.

Дар баробари ҳадиси

(وكلَّ بدعةٍ ضلالةٌ )

Яъне - ва ҳаммаи бидъатҳо гумроҳи ҳастанд, пеш мекунанд.
Чунки
вақте, ки аҳли бидъат мехоҳад шубҳа андозад, ҳамин қавли (куллу ъайнин заанияро) - пеш мекунад ва мегӯяд, ки оё ҳаммай чашмҳо зинокор ҳастанд?
Яъне - чашмони паёмбарон низ зинокор ҳастанд, гуфта мардумонро бо ин шубҳаҳоташон дар шак меандозанд.
Ва зеҳнҳои онҳоро хароб мекунанд.

Ҷавоби мо бар ин гурӯҳи аҳли бидъат ин аст.

Аввалан вақте, ки мо дар як масъала дохил бишавем.
Дар қадами нахуст, мо аввал ва охири ҳадисро нигоҳ мекунем.
Чунки дар ин ҳадис чунин омадааст, ки

وَالْمَرْأَةُ إِذَا اسْتَعْطَرَتْ فَمَرَّتْ بِالْمَجْلِسِ فَهِيَ كَذَا وَكَذَا - يَعْنِي زَانِيَةً.

Зане, ки ъатр истиъмол намояд ва ба як маҷлисе бигзарад, казаа - ва казаа, яъне зинокор аст.
Яъне - зане, ки худашро хушбӯй мекунад ва бар назди як маҷлисе ё ҷамоъате аз мардон мегузарад, ва касоне, ки ба ин зане, ки худашро бисёр хушбӯй карда бошад, бо чашми шаҳват нигоҳ мекунанд, он чашмҳо низ зинокор ҳастанд.

Яъне - ҳар он чашме, ки худро бар ҳамчунин занҳо мулаввас месозад, ки аз ҳолати асли ба дигар тараф бар мегарданд, ана ҳамин гуна чашмҳо зинокор ҳастанд.

Аммо чашмҳое, ки ба тарафи номаҳрам нигоҳ намекунанд, ва ё тасодуфан агар чашми касе бар чунин занҳо афтад, ва он шахс дар ҳол чашмонашро поён кунад ва ҳаё кунад, ингуна чашмҳо зинокор нестанд.

Ва сивоқу сиёқи ин ҳадис барои аҳли бидъат як далиле ҳаст.

Дувум ҷавоб! 

 ( كُلُّ عَيْنٍ زَانِيَةٌ)

Ҳар чашм зино кунанда аст.

Биноан дар як ҳадиси қудси дар китоби саҳиҳ Муслим чунин омадааст!

عَنْ أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِيمَا يَرْوِيهِ عَنْ رَبِّهِ عَزَّ وَجَلَّ أَنَّهُ قَالَ: " يَا عِبَادِي: إِنِّي حَرَّمْتُ الظُّلْمَ عَلَى نَفْسِي وَجَعَلْتُهُ بَيْنَكُمْ مُحَرَّمًا فَلَا تَظَالَمُوا. يَا عِبَادِي: كُلُّكُمْ ضَالٌّ إِلَّا مَنْ هَدَيْتُهُ فَاسْتَهْدُونِي أَهْدِكُمْ، يَا عِبَادِي: كُلُّكُمْ جَائِعٌ إِلَّا مَنْ أَطْعَمْتُهُ فَاسْتَطْعِمُونِي أُطْعِمْكُمْ، يَا عِبَادِي: كُلُّكُمْ عَارٍ إِلَّا مَنْ كَسَوْتُهُ فَاسْتَكْسُونِي أَكْسُكُمْ.

Ва мо ҳадисро ба дигар ҳадис рабт медиҳем.
Дар ин ҳадис Аллоҳи мутаъаал мефармояд, ки эй бандагони ман ҳаммай шумо гумроҳ ҳастед.
Магар касеро, ки ман ҳидояташ кунам.

(Дар ҳадиси боло гуфта гузаштем, ки ҳар чашм зино кунанда аст).
Ва дар ин ҳадиси қудси мегӯяд, ки ҳаммаи шумо гумроҳ ҳастед.

Биноан ин ҳадис ихтисос пайдо мекунад, чунки (إلَّا - иллаа) барои истиснаа аст.
Чунки дар қадами аввал паёмбарон аз ҳамма дида ҳидоят ёфтаанд.

Аллоҳи мутаъаал дар қур-они ъазииму шаънаш мефармояд!

 (إِنَّكَ تَهْدِي مَنْ تَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ).

Яъне - яқиинан ту ҳидоят медиҳи касеро, ки бихоҳӣ ба сӯи роҳи рост раҳнамои мекуни.

Барои ҳамин аз ин нуктаи назар паёмбарон хориҷ мешаванд.

Ва дар сураҳи фотиҳа низ чунин гуфта шудааст!

(صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ).

Яъне - роҳи касоне, ки бар онҳо инъом кардаи.
(Дар инҷо Аллоҳи мутаъаал, ишора бар паёмбарон ва сиддииқон ва шуҳадаа, ва солиҳин кардааст.
Чунки инҳо дар роҳи рост ҳаракат мекарданд ва дар роҳи рост ҳаракат мекунанд).

Барои ҳамин мо чунин бардошт мекунем, ки ҳаммаи чашмҳо гумроҳ ҳастанд, магар чашме, ки онро Аллоҳи мутаъаал ҳидоят карда бошад.

Ва ногуфта намонад, ки ин ба он маъно нест, ки Алоҳи мутаъаал касонеро, ки ҳидоят накарда бошад пас бар онҳо ҷабр карда аст, ин гуна нест.

Дар сурате дуруст аст, ки

كُلُّكُمْ ضَالٌّ إلَّا مَن هَدَيْتُهُ، فَاسْتَهْدُونِي أَهْدِكُمْ.

Аллоҳи мутаъаал дар ҳадиси қудси мегӯяд!
Ҳаммаи шумо гумроҳ ҳастед.

Пас аз ман талаби ҳидоят бикунед, шуморо ҳидоят мекунам.

، يَا عِبَادِي: كُلُّكُمْ جَائِعٌ إِلَّا مَنْ أَطْعَمْتُهُ فَاسْتَطْعِمُونِي أُطْعِمْكُمْ.

Эй бандагони ман ҳаммаи шумо гуруснагон ҳастед, магар касеро, ки ман таъомаш бидиҳам.
Пас талаби таъом бикунед аз ман, ман шуморо таъом медиҳам.

يَا عِبَادِي: كُلُّكُمْ عَارٍ إِلَّا مَنْ كَسَوْتُهُ فَاسْتَكْسُونِي أَكْسُكُمْ.

Эй бандагони ман ҳаммаи шумо бараҳна ҳастед, магар касеро, ки ман бипушонам, пас аз ман талаби либос бикунед ман шуморо либос медиҳам.

Пас дувумин далиле, ки ихтисос пайдо кард ҳамин далилҳое, ҳастанд, ки мо дар боло зикр кардем, ва гуфтем, ки ин далилҳо истисно қарор медиҳанд ҳидоят ёфтагонро...

Ва ҷавоби севуми мо бар аҳли бидъат ин аст, ки

( كُلُّ عَيْنٍ زَانِيَةٌ)
Ҳаммай чашм зино кунанда аст.

Оё чашми Паёмбарон низ зино мекунанд?

Мо мегуем, ки дар насҳ ворид шудааст, ки кулл, дар ҳамаҷоҳо ба маънои ъумум намеояд.

Чунки Аллоҳи мутаъаал мефармояд!

 تُدَمِّرُ كُلَّ شَيْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا.

Сураи Аҳқоф ояти - 25.

Яъне - ба фармони Аллоҳи мутаъаал, ҳама чизро барҳам мезанад ва нобуд мекунад.
Ин оят нозил шудани ъазоби Аллоҳи мутаъаалро бар қавми Ъод нишон медиҳад, ки вақте, ки нофармони Аллоҳ ва Расулашро мекунанд, Аллоҳи мутаъаал ба воситаи шамол хонаву дару чорпоҳояшонро аз замин бардошта ба боло мебарад, ва аз боло сарозер ба поён мепартояд.
Аммо ҳама чиз нобуд намешавад, масалан осмонҳо ва замин ва дигар мардум нобуд ва ҳалок намегарданд.
Барои ҳамин дар ин оят низ кул ба маънои ъумуми наомада аст.
Балки дар баъзе ҷоиҳо бар ъумум далолат мекунад.

Чи гунае, ки дар ин оят ихтисос пайдо намудааст.
Барои ҳамин ихтисоси кул дар ҳаммаҷо ба маънои ъумум намеояд.

Ва ногуфта намонад, ки ин ҳадис ба чашми Паёмбарон, ҳеҷ рабте надорад.
Чунки дар лафзи ҳадис истисно омадааст.
Ва ибни Қайими Ҷавзӣ раҳимаҳуллоҳ дар китоби зодул маъаад ҷилди - 4 /саҳ - 297 - 298 - мегӯяд, ки ин ҳадис ъом нест, дар ҳаммаи чашмҳо ъом намебошад, балки чашмҳои паёмбарон аз ин гуна гуноҳу зино пок ҳастанд. Чунки паёмбарон хайрул башар ҳастанд, ва маъсум ҳастанд.
Барои ҳамин ҷоиз нест барои шахси мусалмон ин, ки чунин суханро ба паёмбарон нисбат кунад. Чунки ин навъи сухан, дар ҳаққи паёмбарон тӯҳмат ба ҳисоб меравад, ва тӯҳмат задан дар ҳаққи шахсони покдоман мутлақан ҳаром аст.

Ногуфта намонад, ки мурод аз лафзи

(وكل بدعة ضلالة.
Ва куллу бидъатин залаалаҳ.)

Яъне - ҳаммай бидъатҳо гумроҳи ҳастанд.

Мурод бидъати шаръи аст.
Яъне - мурод навовари кардан дар дини Аллоҳ ва Расулаш аст.
Ҳар касе, ки бидъатеро ба Ислом нисбат бидиҳад гумроҳ аст, ва ҳаммай бидъатҳо дар Ислом гумроҳи ҳастанд, ва ҳаммай гумроҳон дар оташ ҳастанд.

Ва боз ногуфта намонад, ки баъзе аз аҳли бидъат, далил аз қавли Ъумар ибни Хаттоб, разияллоҳу ъанҳу пеш мекунанд, ва мегӯяд!

 قَالَ عُمَرُ: "نِعْمَ البِدْعَةُ هَذِهِ.
Ниъмал бидъату ҳаазиҳи.

Яъне - неъмати бидъат ҳамин аст.
Инҷо аҳли ъилм ҷавоб додаанд, ки ин бидъате, ки Ъумар ибни Хаттоб разияллоҳу ъанҳу анҷом додааст, асли шаръи дорад, чунки дар даврони паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, се маротиба намози қиёми лайл ҳамроҳӣ саҳобагон ҷамоъат хонда шуда буд.
Сипас паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам тарсид, ки мабодо бар умматам фарз қарор нагирад гуфта таркаш кард, ва дар ҷамоъат ҳозир нашуд.

Барои ҳамин ин бидъатеро, ки Ъумар разияллоҳу ъанҳу анҷом дод ва гуфт, ки ниъмати бидъат ҳамин аст.
Ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ ва дигаре аз
Аҳли ъилм инро бидъати луғавӣ гуфтаанд, на бидъати шаръи.
Ва боз ногуфта намонад, ки худи Ъумар ибни Хаттоб, разияллоҳу ъанҳу, ба хотире ки мабодо ъамали бидъате анҷом бидиҳам гуфта, намози пешинашро, ки фарз буд тарк кард.
Ин ҳодиса чунин буд, ки Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, Ъумар ва Ъаморро, Аллоҳ аз ҳардуяшон рози бошад, барои анҷом додани коре равон кард, ва ҳангоме, ки ба сафар баромаданд дар роҳ вақти намози пешин даромад, обе барои таҳорат кардан надоштанд.
Ъаммор мисли ҳайвонҳо барин худашро дар хок ғалтанак кард ва намозашро хонд.
Ва сипас ба Ъумар ибни Хаттоб, разияллоҳу ъанҳу амр кард, ки ту низ мисли ман бикун ва намозатро бихон!
Ъумар ибни Хаттоб, разияллоҳу ъанҳу ба Ъамор гуфт!
Эй Ъаммор!
Аз Аллоҳ битарс ъамали бидъатро дар дини Аллоҳ ва Расулаш эҷод накун!
Барои ҳамин Ъумар ибни Хаттоб разияллоҳу ъанҳу ба гуфтаи ӯ розӣ нашуд ва намозашро қазо кард.
Сипас вақте, ки ба назди Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам омаданд, Ъаммор ҳодисаро ба Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам нақл кард.
Расули Аллоҳ саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ба Ъумар разияллоҳу ъанҳу, хитоб карда гуфт!
Эй Ъумар!
Агар ту низ мисли Ъаммор дар хок ғутта мезади ва намоз мехонди намозат дуруст мешуд.
Сипас паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, тарзи дуруст анҷом додани таямумро барои онҳо нишон дод.

Ва мо ба истилоҳи шаръи ду навъ бидъат дорем.
Якумаш бидъати (фиддиин) аст.
Дувумаш бидъати (лиддиин) аст.
(фиддин - яъне - бидъати дар диин).
(Лиддиин - яъне - бидъат барои диин).
Ва мурод аз -

(كل بدعة ضلالة) -

Яъне - ҳар бидъате, ки дар диин бошад гумроҳи аст.
Чуноне, ки дар ҳадис омадааст.

عن عائشة أم المؤمنين: من أحدَث في أمرِنا، أو دينِنا ، هذا ما ليس فيه فهو رَدٌّ. وفي لفظٍ ( من عمل عملًا ليس عليه غيرُ أمرِنا فهو رَدٌّ.

أخرجه البخاري (٢٦٩٧)، ومسلم (١٧١٨).

Ъойшаҳ разияллоҳу ъанҳаа мегӯяд!
Касе, ки навоварӣ дар коре ва ё дар дин эҷод мекунад, ки он кораш аз (ъамали кардаи мо набошад, пас рад аст.
(Ба худаш пас гардонида мешавад).

Дар ҳаиин лафзи ҳадис маъней (фии амринаа) - ба маънеи (фии диининаа) меояд.
Яъне бидъати дар диин мешавад.

Барои ҳамин (кулл) дар ҳама ҷоҳо - далолат ба ъумум намекунад, ба ҷӯз бидъате, ки. дар дин бошад.
(كل بدعة ضلالة)

Яъне - ҳаммаи бидъатҳо гумроҳи ҳастанд.

Ба ин маъно, ки ҳаммаи бидъатҳое, ки дар шариъат ба вуҷуд меоянд гумроҳи ҳастанд.
Аммо назари мо бидъати луғави нест, балки бидъати шаръи аст.
Дар инҷо (кулл) ба ъумум далолат мекунад.

Ва ҷавоби чоруми мо ба аҳли бидъат ин аст, ки ҳеҷ яке аз шориҳини ҳадис ин нуктаро ишора накардааст, ки -
(كل عين الزانية) - далолат бар ъумум кунад.
Танҳо аҳли бидъат ишора бар ин нукта мекунанд.

Аммо бардошти муҳаддисин аз ин ҳадиси - (كل عين الزانية) - ин аст, ки назар кардан ба зани номаҳрам ҳаром аст.
Ва чашми зино кунанда чашме мебошад, ки соҳибаш он чашмҳоро ба сӯи зани номаҳрам мулаввас месозад ва бо шаҳват ба он зани номаҳрам нигоҳ мекунад.

Ва ин ҳадис хос ба заноне далолат мекунад, ки худашонро ъатр мемоланд.
Аз он навъи атрҳое, ки он ъатрҳо бехӣ аз ҳад зиёд бӯй хуши тунду тезе доранд.
Ва сипас аз назди гурӯҳи мардҳо мегузарад ва он мардҳо ба ин зани номаҳраме, ки хушбӯй истеъмол кардааст, бо чашми шаҳват назар мекунанд, ва аз бӯй хушаш истишмом мекунанд.
Ана ин гуна чашмҳо зинокор ҳастанд, ва ана ҳамин гуна занҳо низ зинокор ҳастанд.


Фоидаҳои ҳадис!

1) - Дар ин ҳадис - ( كُلُّ عَيْنٍ زَانِيَةٌ) - куллу ъайнин зонияҳ ба маънои ъумум наомадааст.

2) - Мусалмон бояд аз асбоби зино даст бикашанд.
Чуноне, ки Аллоҳи мутаъаал мефармояд!

 (وَلَا تَقْرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓ ۖ).
Яъне - ба зино наздик нашавед.

3) - Аллоҳи мутаъаал мефармояд!

 (قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ).

Яъне - Бигӯ эй Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, бар мардони муумин, ин ки фурӯ бибаранд чашмҳояшонро.
(Яъне - нигоҳояшонро фурӯ биёваранд).

4) - Аллоҳи мутаъаал мефармояд!

(وَقُل لِّلۡمُؤۡمِنَـٰتِ یَغۡضُضۡنَ مِنۡ أَبۡصَـٰرِهِنَّ وَیَحۡفَظۡنَ فُرُوجَهُنَّ).

Бигӯ - эй Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, бар занони муумина, ин ки фуруд биёваранд чашмҳояшонро ва ҳифозат бикунанд шармгоҳояшонро.
(Яъне - нигоҳояшонро фурӯ биёваранд, ва шармгоҳояшонро ҳифозат кунанд).
Ва ин сиға сиғаи амр аст, ки Аллоҳи мутаъаал барои мардони бо имон ва барои занони бо имон як нуктаро дар ҳифзи ъавраташон ишора мекунад, ки бояд ъаврати зану марди муумина ва муумин аз гуноҳ ва зино маҳфуз бошад, ба сабаби сатр кардан.
Аа бояд чашми муумин ва муумина аз зино маҳфуз бошад, ба сабаби нигоҳ накардан ба сӯй зану марди номаҳрам ва нигоҳ накардан ба сӯй ҳар он чизе, ки шариъат иҷозат надода бошад.
Чунки нигаҳ дории чашму ъаврат аз зино ва аз ливота, ин зоҳир нанамудани ъаврат мебошад.


5) - Аллоҳи мутаъаал мефармояд!


 وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا.
(35 - الأحزاب).

Яъне - Ва мардоне, ки шармгоҳи худашонро муҳофизат мекунанд.
Ва заноне, ки шармгоҳи худашонро муҳофизат мекунанд.
Ва мардоне, ки Алоҳи мутаъаалро бисёр зиёд зикр мекунанд.
Ва заноне, ки Аллоҳи мутаъаалро бисёр зиёд зикр мекунанд.
Аллоҳи мутаъаал барои инҳо омода кардааст
Мағфиратро ва омода кардааст подоши бузургеро барояшон.
(Ба хотири чӣ Аллоҳи мутаъаал ин гуна мардҳо ва ингуна занҳоро мағфират мекунад ва подоши бузурге барояшон омода мекунад?
Ба хотире, ки инҳо шармгоҳои худашонро аз зино ҳифозат мекунанд.)

Ва ҳатто дар дигар ҳадис баён мекунад, ки хобидани ду зан бо ҳам дар як бистар ва ё ин, ки хобидани ду мард бо ҳам дар як бистар ҳаром аст.
Чунки ин асбобҳо сабаби наздик шудан ба зино ва гуноҳ мешаванд.
Чунки сабаби сӯхтани як бешазор як доначуби аз кибрит (гугирд) шуда метавонад.

Барои ҳамин мегӯянд, ки ъилоҷи пеш гири воқеъа пеш аз вуқуъ аст.
Ва асбоби ба вуқӯъ омадани воқеъа дар ҳар ҳолате бо ҳар сабабе воқеъ мешавад.
Ва пеш гири кардан аз асбоби гуноҳ ва зино, ҳифз кардани ъаврат мебошад.

6) - Имом ибни Қайими Ҷавзӣ, раҳимаҳуллоҳ, дар борай фуруд андохтани чашмҳо, дар китоби

( الجواب الكافي)
(Алҷаваабул Каафии) - дар саҳфаи - 129 - 130 чунин мегӯяд!
Як лаҳза нигоҳ кардан ((ба сурату ъаврати зани номаҳрам, ва ё ин, ки як лаҳза нигоҳ кардан ба филмҳои фоҳишагӣ ва бе шарми)) дар аввалин қадам паёми хатарнокеро барои инсон хабар медиҳад.

Барои ҳамин Ибни Қайими Ҷавзӣ, раҳимаҳуллоҳ, мехоҳад ҳамин чизро барои мову шумо бифаҳмонад, ки ҳифозат кардани чашмҳо барои як лаҳза нигоҳ кардан меҳвари ҳифзи ъаврат мебошад.

Ва агар чашмонашро аз нигоҳ кардан ба сӯи занҳои номаҳрам ва филмҳои бешарми ҳифз накунад, дар ҳақиқат худашро дар чоҳи ъамиқи хатарноке андохтааст, ки ҳалокаташ дар ҳамин аст.

Ба ҳамин хотир Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ба Ъали ибни Абутолиб, разияллоҳу ъанҳу гуфт!

 يَا عَلِيُّ لا تُتْبِعْ النَّظْرَةَ النَّظْرَةَ فَإِنَّ لَكَ الأُولَى وَلَيْسَتْ لَكَ الآخِرَةُ.
(أبوداود - 2149).
(الترمذي - 2777).

Эй Ъали!
Пай дар пай болой ҳам нигоҳ накун!
Яъне - пушти сари ҳам дубора пайҳам нигоҳ накун.
Барои ту ҳамон нигоҳ кардани аввал аст.

(Яъне - мутаваҷҷеҳ бош, ки бори аввал, ки ту нигоҳ карди маъзур ба ҳисоб мерафти, барои ҳамин бахшида мешави.
Чунки нигоҳи аввал, нигоҳи ногаҳони аст.
Барои ҳамин бахшида мешави.

Вале дуюм бораву сеюм бора назар кардан (пири - масмум аст - яъне пири заҳрнок аст, ва тирҳои шайтон аст.


 النَّظرةُ سَهمٌ من سِهامِ إبليسَ مَسمومةٌ، فمَن تَرَكها مِن خَوفِ اللهِ أثابَه جَلَّ وعزَّ إيمانًا يَجِدُ حَلاوتَه في قَلبِه.

الراوي: حذيفة • الحاكم، المستدرك على الصحيحين (٨٠٨٨) •
 صحيح الإسناد.

Яъне - Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд, ки (дубора ва се бора ва ё такрори ба такрор назар кардан бар ъаврати занони номаҳрам) пири заҳролуд аст, ва аз ҷумла тирҳои шайтон аст.

Пас нигоҳ кардан ба суи занони номаҳрам ва ё нигоҳ кардан ба сӯи филмҳои бе шарми ва бе ҳаёги, меҳвари ҳаммаи ҳодисаҳое аст, ки барои инсон пеш меояд.

Дар ҳақиқат ҳамин нигоҳ сабаб мешавад, ки хотираҳоро ба вуҷуд меорад.

Чунки вақте, ки ба шаҳват ба сӯи як зани номаҳраме нигоҳ карди, ва ё ин, ки филмҳои бешарми ва бе ҳаёгиро нигоҳ карди, ҳамон чизҳо дар зеҳну, ақлу, фаҳми, ту як хотира мешаванд.
Ва сипас ҳамон хотира дар фикри ту ба як нақшаву хаёл мепечад, ва сипас оташи шаҳвататро ба ҳаракат медарорад, вақте, ки шаҳват дар ҳаракат даромад як иродаеро ба вуҷуд меоварад. Ва ҳамон ирода қавӣ шудан мегирад, ба мисли оҳане, ки дар оташ доғ мегардад, ба ҳамин қисм шаҳвати инсон то ҷое доғ мешавад, ки қави мегардад ва ҳарорати шаҳват боло меравад.
Дигар сард намешавад, ва паст намешавад.
Дар натиҷа инсон шаҳваташро контрол карда наметавонад, ва сипас қасди анҷом додани зиноро пеша мекунад, ва бил охира муртакиби ъамали зино мегардад.
Ва ба ҳамин сабаб худашро дар залолату гумроҳи ва дар ҳалокат меандозад.

Барои ҳамин фурӯ андохтани чашмҳо, ва нигоҳ накардан ба сӯи занони номаҳрам ва нигоҳ накардан ба сӯи филмҳои бе шарми ва бе ҳаёги сабаби монеъ шудани инсон аз кори гуноҳ ва зино мегардад.
Барои ҳамин сабр бар фуру андохтани чашмҳо бисёр осон ва содатар аст, азоне, ки нигоҳ куни ва муртакиби ъамали зино шави ва худро ҳалок куни.

Пас бидонед эй бародарон ва эй хоҳарони Исломии мо.
Бар мову шумо лозим аст, ки чашмонамонро аз нигоҳ кардан ба сӯйэи гуноҳу беҳаёги ва бе шарми фурӯ андозем.
Чунки ъоқибати нигоҳ кардан ба чунин чизҳо инсонро ба гуноҳу ба зино мекашонад ва ба ҳалокат мерасонад, ки ъоқибаташ ҳасрату надомату пушаймони аст.

7) - Ва дар ин ҳадис аз истиъмоли ъатре, ки буяш зиёд тезу тунд аст, ва сабаби истишмоми мардони номаҳрам мешавад, ва сабаби зино мешавад, барои занон манъ кардааст, ки занҳо дар кӯча аз ъатр истиъмол накунанд.

8) - Ва худи зино ба ду қисм тақсим мешавад.
Яке зинои ҳақиқӣ, ва дувум зинои ғайри ҳақиқӣ.
Ва зиной ҳақиқӣ ҳамон навъ зиное аст, ки билкул инсон муртакиби ъамали зино мешавад ва муҷриму муттаҳам қарор мегирад.
Ва сипас бар болои ӯ ҳадду ҳудуди шаръиро ҷорӣ мекунанд, ки масъалаи зоҳиру ошкор аст.

Ва зинои ғайри ҳақиқӣ, зиной чашму зинои гӯшу, зинои дасту поча мебошад, ки ба ҳақиқати зино намерасад, ва бар болои соҳиби ин навъ зино ҳадди шаръи ҷорӣ намешавад, ва сангсор карда намешавад.

Ва ин анвоъи зино дар аҳодис баён шудааст.

203 - عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا: عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم : إِنَّ اللَّهَ كَتَبَ عَلَى ابْنِ آدَمَ حَظَّهُ مِنَ الزِّنَا، أَدْرَكَ ذَلِكَ لا مَحَالَةَ: فَزِنَا الْعَيْنِ النَّظَرُ، وَزِنَا اللِّسَانِ الْمَنْطِقُ، وَالنَّفْسُ تَمَنَّى وَتَشْتَهِي، وَالْفَرْجُ يُصَدِّقُ ذَلِكَ أَوْ يُكَذِّبُهُ.
(بخارى - 6243).

Ибни Ъабос разияллоҳу ъанҳумаа мегӯяд!
Набии Акрам саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Аллоҳ бар фарзандӣ одам насибе аз зиноро менависад.
Зиной чашм, нигоҳ кардан аст.
Зиной забон сухан гуфтан аст.
Ва зиной нафс, орзу кардан ва хостан аст.
Ва ин шармгоҳ аст, ки онро рост ва ё дурӯғ мебарорад.
(Бухори - 6243.)

9) - Ва ногуфта намонад, ки ҳамеша ва дар ҳама ҷо, оғози зино аз тарафи занҳо сурат мегирад.
Барои ҳамин дар бисёре аз мамолики ғарб, занҳоро ҳукми озоди аз ҳиҷоб медиҳанд, ва барои ороиши занҳо салонҳои зебо сози ва тағир диҳи, ва ранг куни, ки онро педикюр ва маникюр меноманд сохта мешаванд.
То ин, ки сафи занҳои зинокор зиёда шавад.

Барои ҳамин дар шаҳрҳои Исломӣ дарҳои асбоби зино ба монанди дари салонҳои меникюр ва педикюр баста мешаванд, то ин, ки асбоби зино баста шавад.


•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

1101 - عَنْ أَبِي مَسْعُودٍ الأَنْصَارِىِّ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: إِنِّي أُبْدِعَ بِي فَاحْمِلْنِي، فَقَالَ: «مَا عِنْدِي». فَقَالَ رَجُلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ أَنَا أَدُلُّهُ عَلي مَنْ يَحْمِلُهُ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : «مَنْ دَلَّ عَلَى خَيْرٍ فَلَهُ مِثْلُ أَجْرِ فَاعِلِهِ».
(مسلم - 1893).


Ҳадис!
Абу - Масъуди Ансори, разияллоҳу ъанҳу мегӯяд!
Марде хизмати Набйи Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, омад ва гуфт!
Аспам мурдаҳ аст, ба ман аспе ъиноят кун, то дар ҷиҳод иштирок кунам Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, гуфт!
Надорам.
Марди дигаре гуфт!
Эй Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ман ӯро назди касе роҳнамой мекунам, ки ба ӯ як маркаб бидиҳад.
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, Фармуд!
Ҳар касе, ки мардумро ба амри неке роҳнамой кунад, аз подоши монанди подоши инсони некӯкор, бархӯрдор хоҳад шуд.

(Муслим - 1893).

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

6-) عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي أَوْفَى، قَالَ : " لَمَّا قَدِمَ مُعَاذٌ مِنَ الشَّامِ سَجَدَ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، قَالَ: ( مَا هَذَا يَا مُعَاذُ ؟ ) قَالَ : أَتَيْتُ الشَّامَ فَوَافَقْتُهُمْ يَسْجُدُونَ لِأَسَاقِفَتِهِمْ وَبَطَارِقَتِهِمْ ، فَوَدِدْتُ فِي نَفْسِي أَنْ نَفْعَلَ ذَلِكَ بِكَ ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : ( فَلَا تَفْعَلُوا ، فَإِنِّي لَوْ كُنْتُ آمِرًا أَحَدًا أَنْ يَسْجُدَ لِغَيْرِ اللَّهِ ، لَأَمَرْتُ الْمَرْأَةَ أَنْ تَسْجُدَ لِزَوْجِهَا ، وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ ، لَا تُؤَدِّي الْمَرْأَةُ حَقَّ رَبِّهَا حَتَّى تُؤَدِّيَ حَقَّ زَوْجِهَا ، وَلَوْ سَأَلَهَا نَفْسَهَا وَهِيَ عَلَى قَتَبٍ لَمْ تَمْنَعْهُ ) .

إبن ماجة - 1853).
والبيهقي - 14711).
Ҳадис!
Аз Ъабдуллоҳ ибни Аби - Авфаа, ривоят аст, ки гуфт!
Замоне, ки Маъоз ибн Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу, аз Шом омад саҷдаҳ кард барои Набӣи Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам.
Набӣи Акрам, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба Муъоз гуфт!
Чи аст ин (саҷдаҳе, ки ту карди эй Маъоз)?
Маъоз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу гуфт!
Ман ба шаҳри Шом рафта будам ва аз шом баргашта омадам, пас аҳли шомро дидам, ки пешвоён ва бузургонашонро саҷдаҳ мекарданд.
Ва ман ин корро барои нафси худам кори хӯбе пиндоштам, барои ту ин корро анҷом бидиҳам.
Пас Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, фармуд!
Ин корро анҷом надеҳ.
Агар ман амр мекардам ба барои як нафаре, ки дигар нафареро (ба ғайр аз Аллоҳ) саҷдаҳ бикунад, занҳоро амр мекардам, ки шавҳаронашонро саҷдаҳ бикунанд.
Қасам ба оне, ки ҷони Мухаммад дар дасти ӯст, (яъне - қасам Аллоҳ,) зан ҳаққи парвардигорашро баҷо оварда наметавонад то оне, ки ҳаққи шавҳарашро, баҷо наёварад. Ва агар чи ҳамон зан савол кунад нафсашро, ва дар ҳоле, ки дар рӯй як шолчае нишаста бошад, манъ намекунад онро.

(Ибни Моҷа - 1853)
(Байҳақи - 14711).


Шарҳ!

السؤال

قرأت في أحد المواقع أن السجود لغير الله اذا كان على وجه التحية كفر وشرك ؛ لأن السجود عبادة لا يجوز صرفها لغير الله، فهل هذا صحيح ؟

ملخص الجواب
وتلخيص جميع ما سبق: أن السجود لغير الله لا يكون كفرا إلا إذا فُعل على وجه العبادة ، وأما إذا كان على سبيل التحية فهو من كبائر الذنوب ، وليس كفراً . والله أعلم .
الجواب
الحمد لله.

أولاً :
السجود – ومثله الانحناء والركوع - نوعان :
الأول: سجود عبادة .
وهذا النوع من السجود يكون على وجه الخضوع والتذلل والتعبد ، ولا يكون إلا لله سبحانه وتعالى ، ومن سجد لغير الله على وجه العبادة : فقد وقع في الشرك الأكبر .
الثاني : سجود تحية .
وهذا النوع من السجود : يكون على سبيل التحية والتقدير والتكريم للشخص المسجود له.
وقد كان هذا السجود مباحاً في بعض الشرائع السابقة للإسلام ، ثم جاء الإسلام بتحريمه ومنعه.
فمن سجد لمخلوق على وجه التحية فقد فعل محرماً ، إلا أنه لم يقع في الشرك أو الكفر.
قال شيخ الإسلام ابن تيمية : " السُّجُودُ عَلَى ضَرْبَيْنِ : سُجُودُ عِبَادَةٍ مَحْضَةٍ ، وَسُجُودُ تَشْرِيفٍ ، فَأَمَّا الْأَوَّلُ فَلَا يَكُونُ إلَّا لِلَّهِ". انتهى من "مجموع الفتاوى" (4/361).
وقال : " وَأَجْمَعَ الْمُسْلِمُونَ عَلَى: أَنَّ السُّجُودَ لِغَيْرِ اللَّهِ مُحَرَّمٌ ". انتهى من " مجموع الفتاوى" (4/358).
وقال : " فإن نصوص السنة ، وإجماع الأمة : تُحرِّم السجودَ لغير الله في شريعتنا ، تحيةً أو عبادةً ، كنهيه لمعاذ بن جبل أن يسجد لما قدمَ من الشام وسجدَ له سجود تحية".
انتهى من "جامع المسائل" (1/25).
وقال القرطبي : " وَهَذَا السُّجُودُ الْمَنْهِيُّ عَنْهُ : قَدِ اتَّخَذَهُ جُهَّالُ الْمُتَصَوِّفَةِ عَادَةً فِي سَمَاعِهِمْ، وَعِنْدَ دُخُولِهِمْ عَلَى مَشَايِخِهِمْ وَاسْتِغْفَارِهِمْ ، فَيُرَى الْوَاحِدُ مِنْهُمْ إِذَا أَخَذَهُ الْحَالُ ـ بِزَعْمِهِ ـ يَسْجُدُ لِلْأَقْدَامِ ، لِجَهْلِهِ ؛ سَوَاءٌ أَكَانَ لِلْقِبْلَةِ أَمْ غَيْرِهَا ، جَهَالَةً مِنْهُ ، ضَلَّ سَعْيُهُمْ وَخَابَ عَمَلُهُمْ". انتهى من "تفسير القرطبي" (1/294).
ثانياً :
وأما القول بأن السجود لغير الله شرك مطلقاً ، لأن مطلق السجود عبادة لا تصرف لغير الله ، فقول ضعيف ، ويدل على ذلك :
1-أن الله أمر الملائكة بالسجود لآدم ، ولو كان مجرد السجود شركاً لما أمرهم الله بذلك .

قال الطبري : " ( فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ) : سُجُودُ تَحِيَّةٍ وَتَكْرِمَةٍ ، لَا سُجُودَ عِبَادَةٍ".
انتهى من "جامع البيان" (14/65).
وقال ابن العربي : " اتَّفَقَتْ الْأُمَّةُ عَلَى أَنَّ السُّجُودَ لِآدَمَ ، لَمْ يَكُنْ سُجُودَ عِبَادَةٍ".
انتهى من "أحكام القرآن" (1/27).
وقال ابن حزم الظاهري : " وَلَا خلاف بَين أحد من أهل الْإِسْلَام فِي أَن سجودهم لله تَعَالَى سُجُود عبَادَة ، ولآدم سُجُود تَحِيَّة وإكرام" انتهى من "الفصل في الملل والأهواء والنحل" (2/129).
2- أن الله أخبرنا عن سجود يعقوب وبنيه ليوسف عليه السلام ، ولو كان شركاً لما فعله أنبياء الله .
ولا يقال هنا : إن هذا من شريعة من قبلنا ، فإن الشرك لم يبح في شريعة قط ، فالتوحيد لم تتغير تعاليمه وشرائعه منذ آدم إلى نبينا محمد عليهم الصلاة والسلام .
قال الطبري : " قَالَ ابْنُ زَيْدٍ فِي قَوْلِهِ: ( وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا): ذَلِكَ السُّجُودُ تَشْرِفَة ، كَمَا سَجَدَتِ الْمَلَائِكَةُ لِآدَمَ تَشْرِفَةً ، لَيْسَ بِسُجُودِ عِبَادَةٍ.
وَإِنَّمَا عَنَى مَنْ ذَكَرَ بِقَوْلِهِ: إِنَّ السُّجُودَ كَانَ تَحِيَّةً بَيْنَهُمْ ، أَنَّ ذَلِكَ كَانَ مِنْهُمْ عَلَى الْخُلُقِ ، لَا عَلَى وَجْهِ الْعِبَادَةِ مِنْ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ ، وَمِمَّا يَدُلُّ عَلَى أَنَّ ذَلِكَ لَمْ يَزَلْ مِنْ أَخْلَاقِ النَّاسِ قَدِيمًا ، عَلَى غَيْرِ وَجْهِ الْعِبَادَةِ مِنْ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ، قَوْلُ أَعْشَى بَنِي ثَعْلَبَةَ:
فَلَمَّا أَتَانَا بُعَيْدَ الْكَرَى ** سَجَدْنَا لَهُ وَرَفَعْنَا الْعَمَارَا " انتهى من "جامع البيان" (13/356).
وقال ابن كثير : " وَقَدْ كَانَ هَذَا سَائِغًا فِي شَرَائِعِهِمْ ؛ إِذَا سلَّموا عَلَى الْكَبِيرِ يَسْجُدُونَ لَهُ ، وَلَمْ يَزَلْ هَذَا جَائِزًا مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى شَرِيعَةِ عِيسَى عَلَيْهِ السَّلَامُ ، فَحُرِّمَ هَذَا فِي هَذِهِ الْمِلَّةِ ، وجُعل السُّجُودُ مُخْتَصًّا بِجَنَابِ الرَّبِّ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى" انتهى من "تفسير القرآن العظيم" (4/412).
وقال القاسمي: " الذي لا شك فيه أنه لم يكن سجود عبادة ولا تذلل ، وإنما كان سجود كرامة فقط ؛ بلا شك" انتهى من "محاسن التأويل" (6/250).
3-أن معاذاً سجد للنبي صلى الله عليه وسلم لما رجع من الشام، ولو كان شركا لبين له النبي صلى الله عليه وسلم ذلك ، وقصارى ما في الأمر أنه بين له عدم جواز السجود له .
فعَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي أَوْفَى ، قَالَ : " لَمَّا قَدِمَ مُعَاذٌ مِنَ الشَّامِ سَجَدَ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ: ( مَا هَذَا يَا مُعَاذُ؟ ) ، قَالَ : أَتَيْتُ الشَّامَ فَوَافَقْتُهُمْ يَسْجُدُونَ لِأَسَاقِفَتِهِمْ وَبَطَارِقَتِهِمْ ، فَوَدِدْتُ فِي نَفْسِي أَنْ نَفْعَلَ ذَلِكَ بِكَ ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: ( فَلَا تَفْعَلُوا، فَإِنِّي لَوْ كُنْتُ آمِرًا أَحَدًا أَنْ يَسْجُدَ لِغَيْرِ اللَّهِ ، لَأَمَرْتُ الْمَرْأَةَ أَنْ تَسْجُدَ لِزَوْجِهَا، وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ، لَا تُؤَدِّي الْمَرْأَةُ حَقَّ رَبِّهَا حَتَّى تُؤَدِّيَ حَقَّ زَوْجِهَا) رواه ابن ماجه (1853) وحسنه الألباني.
قال شيخ الإسلام : " وَمَعْلُومٌ أَنَّهُ لَمْ يَقُلْ: لَوْ كُنْت آمِرًا أَحَدًا أَنْ يَعْبُدَ".
انتهى من "مجموع الفتاوى" (4/360).
وقال الذهبي : " أَلا ترى الصحابة في فرط حبهم للنبي صلى الله عليه وسلم ، قالوا ألا نسجد لك ، فقال: لا ، فلو أذن لهم لسجدوا له سجود إجلال وتوقير ، لا سجود عبادة ، كما قد سجد إخوة يوسف عليه السلام ليوسف .
وكذلك القول في سجود المسلم لقبر النبي صلى الله عليه وسلم على سبيل التعظيم والتبجيل : لا يكفر به أصلاً ، بل يكون عاصياً ، فليعرَّفْ أن هذا منهي عنه ، وكذلك الصلاة إلى القبر".
انتهى من "معجم الشيوخ الكبير" (1/73).
4- أنه ثبت في بعض الأحاديث سجود بعض البهائم للنبي صلى الله عليه وسلم ، ولو كان مجرد السجود شركاً لما حصل هذا في حق النبي صلى الله عليه وسلم .
قال شيخ الإسلام : " وَقَدْ كَانَتْ الْبَهَائِمُ تَسْجُدُ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، وَالْبَهَائِمُ لَا تَعْبُدُ إلا اللَّهَ ، فَكَيْفَ يُقَالُ : يَلْزَمُ مِنْ السُّجُودِ لِشَيْءِ عِبَادَتُهُ ؟!" انتهى من "مجموع الفتاوى" (4/360).
5-أن "السجود المجرد" من الأحكام التشريعية التي قد يتغير حكمها من شريعة لأخرى ، بخلاف أمور التوحيد التي تقوم بالقلب ؛ فهي ثابتة لا تتغير.
قال شيخ الإسلام : " أمَّا الْخُضُوعُ وَالْقُنُوتُ بِالْقُلُوبِ ، وَالِاعْتِرَافُ بِالرُّبُوبِيَّةِ وَالْعُبُودِيَّةِ : فَهَذَا لَا يَكُونُ عَلَى الْإِطْلَاقِ إلَّا لِلَّهِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى وَحْدَهُ ، وَهُوَ فِي غَيْرِهِ مُمْتَنِعٌ بَاطِلٌ.

وَأَمَّا السُّجُودُ : فَشَرِيعَةٌ مِنْ الشَّرَائِعِ ؛ إذْ أَمَرَنَا اللَّهُ تَعَالَى أَنْ نَسْجُدَ لَهُ ، وَلَوْ أَمَرَنَا أَنْ نَسْجُدَ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ غَيْرِهِ : لَسَجَدْنَا لِذَلِكَ الْغَيْرِ ، طَاعَةً لِلَّهِ عَزَّ وَجَلَّ ، إذْ أَحَبَّ أَنْ نُعَظِّمَ مَنْ سَجَدْنَا لَهُ،. وَلَوْ لَمْ يَفْرِضْ عَلَيْنَا السُّجُودَ لَمْ يَجِبْ أَلْبَتَّةَ فِعْلُهُ .
فَسُجُودُ الْمَلَائِكَةِ لِآدَمَ : عِبَادَةٌ لِلَّهِ ، وَطَاعَةٌ لَهُ وَقُرْبَةٌ يَتَقَرَّبُونَ بِهَا إلَيْهِ ، وَهُوَ لِآدَمَ تَشْرِيفٌ وَتَكْرِيمٌ وَتَعْظِيمٌ.
وَسُجُودُ إخْوَةِ يُوسُفَ لَهُ : تَحِيَّةٌ وَسَلَامٌ ؛ أَلَا تَرَى أَنَّ يُوسُفَ لَوْ سَجَدَ لِأَبَوَيْهِ تَحِيَّةً ، لَمْ يُكْرَهْ لَهُ". انتهى من "مجموع الفتاوى" (4/360).
6-أن التفريق بين سجود التحية وسجود العبادة هو ما عليه جمهور العلماء من مختلف المذاهب.
قال فخر الدين الزيلعي: " وَمَا يَفْعَلُونَ مِنْ تَقْبِيلِ الْأَرْضِ بَيْنَ يَدَيْ الْعُلَمَاءِ : فَحَرَامٌ ، وَالْفَاعِلُ وَالرَّاضِي بِهِ : آثِمَانِ ؛ لِأَنَّهُ يُشْبِهُ عِبَادَةَ الْوَثَنِ .
وَذَكَرَ الصَّدْرُ الشَّهِيدُ : أَنَّهُ لَا يَكْفُرُ بِهَذَا السُّجُودِ ؛ لِأَنَّهُ يُرِيدُ بِهِ التَّحِيَّةَ " .
انتهى من "تبيين الحقائق" (6/25).
وقال ابن نجيم الحنفي : " وَالسُّجُودُ لِلْجَبَابِرَةِ : كُفْرٌ ، إنْ أَرَادَ بِهِ الْعِبَادَةَ ؛ لَا إِنْ أَرَادَ بِهِ التَّحِيَّةَ ، عَلَى قَوْلِ الْأَكْثَرِ" انتهى من "البحر الرائق" (5/134).
وقال النووي : " مَا يَفْعَلُهُ كَثِيرٌ مِنْ الْجَهَلَةِ مِنْ السُّجُودِ بَيْنَ يَدَيْ الْمَشَايِخِ .. ذَلِكَ حَرَامٌ قَطْعًا ، بِكُلِّ حَالٍ ، سَوَاءٌ كَانَ إلَى الْقِبْلَةِ أَوْ غَيْرِهَا ، وَسَوَاءٌ قَصَدَ السُّجُودَ لِلَّهِ تَعَالَى ، أَوْ غَفَلَ ، وَفِي بَعْضِ صُوَرِهِ مَا يَقْتَضِي الْكُفْرَ ، أَوْ يُقَارِبُهُ ، عَافَانَا اللَّهُ الْكَرِيمُ ".
انتهى من "المجموع شرح المهذب" (4/69).
وقال شهاب الدين الرملي : " مُجَرَّد السُّجُودِ بَيْنَ يَدَيْ الْمَشَايِخِ : لَا يَقْتَضِي تَعْظِيمَ الشَّيْخِ كَتَعْظِيمِ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ ، بِحَيْثُ يَكُونُ مَعْبُودًا، وَالْكُفْرُ إنَّمَا يَكُونُ إذَا قَصَدَ ذَلِكَ " .
انتهى من "نهاية المحتاج إلى شرح المنهاج" (1/122).
وقال الرحيباني : " السُّجُودُ لِلْحُكَّامِ وَالْمَوْتَى بِقَصْدِ الْعِبَادَةِ : كَفْرٌ ، قَوْلًا وَاحِدًا ، بِاتِّفَاقِ الْمُسْلِمِينَ .
وَالتَّحِيَّةُ لِمَخْلُوقٍ بِالسُّجُودِ لَهُ : كَبِيرَةٌ مِنْ الْكَبَائِرِ الْعِظَامِ" .
انتهى من "مطالب أولي النهى" (6/ 278) .
وقال الشوكاني : " فلا بد من تقييده بأن يكون سجوده هذا قاصدا لربوبية من سجد له ، فإنه بهذا السجود قد أشرك بالله عز وجل ، وأثبت معه إلهًا آخر .
وأما إذا لم يقصد إلا مجرد التعظيم ، كما يقع كثيرا لمن دخل على ملوك الأعاجم : أنه يقبل الأرض تعظيما له ، فليس هذا من الكفر في شيء ، وقد علم كل من كان من الأعلام ، أن التكفير بالإلزام ، من أعظم مزالق الأقدام ؛ فمن أراد المخاطرة بدينه ، فعلى نفسه تَجَنَّى".
انتهى من "السيل الجرار" (4/580).
وقال الشيخ محمد بن إبراهيم : " الانحناء عند السلام حرام ، إذا قصد به التحية ، وأَما إن قصد به العبادة فكفر". انتهى من "فتاوى ورسائل الشيخ محمد بن إبراهيم آل الشيخ" (1/109).
وقال الشيخ عبد العزيز عبد اللطيف : " فمن المعلوم أن سجود العبادة ، القائم على الخضوع والذل والتسليم والإجلال لله وحده : هو من التوحيد الذي اتفقت عليه دعوة الرسل، وإن صرف لغيره فهو شرك وتنديد .
ولكن لو سجد أحدهم لأب أو عالم ونحوهما ، وقصده التحية والإكرام : فهذه من المحرمات التي دون الشرك ، أما إن قصد الخضوع والقربة والذل له فهذا من الشرك" .
انتهى من "نواقض الإيمان القولية والعملية" (ص: 278).

Ногуфта намонад, ки дар ин ҳадис лафзи саҷдаҳ омадааст.
Ва барои мисоли маънеи саҷдаҳ

( مثله ألاءنحناء و ركوع).

(Инҳинаа ва рукуъ мебошад.)
Инҳинаа яъне - хам шудан, ва рукуъ карданро суҷуд мегӯянд.
Яъне - саҷдаҳ кардан барои ғайри Аллоҳи мутаъаал, куфр намешавад. Магар дар ҳоле, ки ҳамчун ъибодат баҷо оварда нашавад.
Агар саҷдаҳ ба махлуқ ҳамчун ъибодат баҷо оварда шавад, саҷдаҳ кунанда кофир мешавад, ва аз доираи Ислом хориҷ мешавад.

Аммо агар саҷдаҳ аз ҷиҳати таъзиму аз ҷиҳати таҳия бошад, куфр намешавад агар чанде, ки ҳаром аст.
Ва агар саҷдаҳаш аз ҷиҳати таҳия ва салом додан бошад, ин аз гуноҳи кабира ба ҳисоб меравад, ва анҷом диҳандааш кофир намешавад.
Валлоҳу аълам.

Шайхул Ислом ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ мегӯяд, ки
саҷдаҳ кардан ба ду қисм тақсим мешавад.
Қисми аввалаш саҷдаҳи ъибодати маҳз аст, ки барои ъибодат саҷдаҳ карда мешавад.
Дуюм қисмаш саҷдаҳи ташриф мебошад, ки барои икром кардан аст, на аз барои ъибодат.

Ва қисми Аввалаш саҷдаҳи ъибодати аст, ки ба ғайри Аллоҳ, ҷоиз нест анҷом доданаш.
Пас барои ғайри Аллоҳ Таъаала анҷом доданаш куфр мешавад.
Ва дар байни тамоми мусалмонон иҷмоъ аст, ки ба ғайри Аллоҳ саҷдаҳ кардан ҳаром мебошад.

Имом Табари раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Саҷдаҳие, ки малоикаҳо барои Одам, ъалайҳи салом анҷом доданд, ин саҷдаҳи таҳия ва такрим буд, саҷдаҳи ъибодати набуд.

Ва ибни Ъараби мегӯяд, ки иттифоқи уммат бар ин аст, ки саҷдаҳеро, ки малоикаҳо барои Одам, ъалайҳи салом карданд.
Саҷдаҳи ъибодати набуд, балки саҷдаҳи таҳияту икром буд.

Ва Ногуфта намонад, ки Аллоҳи мутаъаал дар қур-он ба мо хабар дода аст, ки Яъқуб, ъалайҳи салом, ҳамроҳи ҳамсару фарзандонаш Юсуф ъалайҳи саломро саҷдаҳ карданд.
Ва агар, ки саҷдаҳ мутлақан ширк мешуд, ҳаргиз Паёмбарони Аллоҳ онро баҷо намеоваранд.

Ва дар инҷо гуфта намешавад, ки ин гуна саҷдаҳ дар шариъатҳои пеш аз мо буда иҷозат буд, ва дар шариъати мо мутлақан манъ шуд.
Чунки агар, ки ширк мебуд, дар шариъатҳои пешин ҳаргиз мубоҳ намешуд.
Он чӣ, ки ширк аст, дар ягон шариъате мубоҳ карда намешавад.
Чунки тавҳид аз замони Одам, ъалайҳи салом, то замони Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, омада расида аст, ва ягон тағироте наёфта аст.
Чигунае, ки буд, ҳамон гуна омадаги аст.

Яъне - номумкин аст, ки як коре дар замони Паёмбари мо ширк бошад, ва дар замони паёмбарони гузашта мубоҳ бошад.
Балки он чи, ки дар аввал ширк буд, то охир ширк мемонад.

Ва ё ин, ки он чизе, ки дар замони мо ширк бошад, дар замони дигар паёмбарон низ ширк ба ҳисоб мерафт.

Яъне - оё гуфта мешавад, ки ҳамин кор ширк буд, вале Аллоҳи мутаъаал ин ширкро дар шариъатҳои дигар паёмбарон иҷозат дода буд?
Ҳар гиз ингуна гуфтан ҷоиз нест.

Имом Табари раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Ибни Зайд гуфт!
Ин саҷдаҳе, ки малоикаҳо барои Одам, ъалайҳи салом анҷом доданд, ин саҷдаҳи ташриф буд, ки малоикаҳо Одам, ъалайҳи саломро саҷдаҳ карданд, ва ин саҷдаҳ саҷдаҳи ъибодати набуд.

Ва касоне, гуфтаанд, ки ҳамин саҷдаҳ кардан, салом додан байни онҳо буд, ин дар байни умматони паёмбарони гузашта аз ҷиҳати ахлоқ буд.
Яъне - ахлоқи онҳо ҳамин буд, ки вақте ки салом медоданд, ба сӯи якдигар таъзим мекарданд.
Ва ин таъзим на аз ин ҷиҳат буд, ки як дигарашонро ъибодат кунанд.

Ва аз ҷумла корҳое, ки далолат мекунад, ки таъзим кардан аз ахлоқи мардум буд дар замони қадим, вақте, ки ба як дигар салом медоданд, як дигарро таъзим мекарданд.

Ин корро аз ҷиҳати ъибодат кардани як дигар анҷом намедоданд, балки аз ҷиҳати ҳурмату эҳтиром, миёнашонро хам карда ба як дигар салом медоданд ва таъзим мекарданд.

Ин далолат мекунад ба сухани Аъшаа бани Саълаба, ки яке аз шоъирҳои замони пеш буд, дар шеъраш мегӯяд!

Пас вақте, ки ба назди мо омад, мо ба ӯ салом додем, саломе, ки бо таъзим буд.

Ва ибни касир раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Таъзим карда салом додан дар шариъатҳои замони пеш, ҷоиз буд.

Вақте, ки ба шахси олиқадре салом медоданд, дар назди ӯ саҷдаҳ мекарданд.
Ва ҳамин кор аз замони Одам, ъалайҳи салом шурӯъ шуд ва давом кард, то замони Ъисо ъалайҳи салом.

Ва сипас дар шариъати мо ва бар миллати мо ин ъамал ҳаром гардонида шуд. Ва саҷдаҳ хос аз барои Аллоҳи мутаъаал гардонида шуд.

Имом Қосим, раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Ин саҷдаҳе, ки зикр шудаги аст, аз малоикаҳо, нисбати Одам, ъалайҳи салом ва аз Яъқуб, ва фарзандонаш нисбати Юсуф, ъалайҳи салом, ин саҷдаҳи ъибодату хори набуд.
Балки ин саҷдаҳи икром ва иҳтиром кардан буд бидуни шак.

Чунки вақте, ки Муъааз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу, аз шаҳри Шом омад, дар назди Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам саҷдаҳ кард
Ва гуфт, ки ман дидам, ки мардуми шом бузургонашонро саҷдаҳ мекунанд, барои ҳамин,
ту ҳақдортар ҳасти, ки туро саҷдаҳ кунем.

Агар ин ъамали Муъааз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу ширк мебуд, Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҳамонҷо инро ба Муъааз баён мекард.
Аммо Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба Муъааз гуфт!
Ҷоиз нест барои ягон касе, ки дигар касеро саҷдаҳ кунад.

Ва дар дигар ҳадис аз Ъабдуллоҳ ибни Аби - Авфаа чунин ривоят омадааст, ки гуфт!
Вақте, ки Маъааз ибни Ҷабал, аз шаҳри Шом омад, дар назди Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам саҷдаҳ кард.
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба ӯ гуфт!
Эй Муъааз!
Ин чи коре аст, ки ту мекуни?
Муъааз ибни Ҷабал, разияллоҳу ъанҳу гуфт!
Ман ба шаҳри Шом рафтам, ва дидам, ки онҳо дар назди ҳамон (усқуфу баториқашон,) яъне - дар назди попҳои калонашон саҷдаҳ мекунанд.
Ва сипас ман ин корро дар нафсам дӯст доштам, ки дар назди ту ва барои ту анҷом бидиҳам.
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфт!
Ин корро накун!
Зеро, ки агар ман амр мекардам як касеро, ки барои ғайри Аллоҳ Таъаалаа саҷдаҳ кунад.
Занро амр мекардам, ки дар назди шавҳараш саҷда мекард.

Ва сипас Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам савганд мехӯрад, ва мегӯяд, ки қасам ба оне, ки ҷони Мухаммад дар дасти ӯст.
Зан ҳаққи холиқашро баҷо оварда наметавонад, то оне, ки ҳаққи шавҳарашро баҷо наёварад.

Маълум аст, ки дар ҳаминҷо Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам нагуфт, ки агар, ки ман амр мекардам ягон касеро, ки ъибодат кунад! Балки гуфт, ки саҷдаҳ кунад.

Ва Имом Заҳаби раҳимаҳуллоҳ мегӯяд!
Оё намебини, ки асҳоби Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, аз сабаби муҳаббати зиёде, ки нисбати Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам доштанд, ба ӯ гуфтанд, ки оё мо туро саҷдаҳ накунем?
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар ҷавобашон ба онҳо гуфт, ки не маро саҷдаҳ накунед.
Агар Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам ба онҳо иҷозат медод ва онҳо саҷдаҳ мекарданд, пас ин саҷдаҳ саҷдаҳи таҳияту такрим буд.
Яъне - саҷдаҳи ҳурмат ва иҳтиром ва бузургдори буд. На ин, ки саҷдаҳи ъибодати.

Чигунае, ки бародарони Юсуф дар назди Юсуф саҷдаҳ карданд.

Ва баъдан имом Заҳаби мегӯяд, ки ҳамчунин саҷдаҳи шахси мусалмон, дар назди қабри Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, анҷом медиҳад на аз барои ъибодат аст.
Балки аз барои бузургдори ва аз барои ҳурмату эҳтиром, аст, ва барои ин ъамалаш ҳаргиз кофир намешавад.
Балки гунаҳкор мешавад.
Пас барои ӯ фаҳмонда мешавад, ки ин кор мамнӯъ аст. Ва ҳамчунин намоз хондан ба сӯи қабр мамнӯъ мебошад.

Ва Шайхул Ислом ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ мегӯяд, ки баъзе аз чорпоён дар назди Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, саҷдаҳ мекарданд, ва ҳол он, ки ҳайвонҳо ъибодат намекунанд, магар, ки Аллоҳи якторо ъибодат мекунанд.
Пас чигуна гуфта мешавад, ки аз лавозими саҷдаҳ ин ъибодат мебошад.
Яъне - ба муҷарради саҷдаҳ кардан ъибодат намешавад.

Пас муҷарради саҷдаҳ кардан ин аз аҳкоми ташриъ мебошад, ва ҳукмаш бо тағир ёфтани шариъат тағир меёбад,
ба хилофи умури тавҳид, ки ин аз корҳое ҳаст, ки қойм бар қалб мебошад, ки собит аст ва ҳаргиз тағир намеёбад.
Яъне - имкон надорад, ки ъамале, ки ширк бошад ва хилофи тавҳид бошад, дар як вақту замон ҷоиз бошад, ва дар дигар вақту замон ҷоиз набошад.
Ингуна буда наметавонад, ва ингуна будан номумкин аст.

Ва Шайхул Ислом ибни Таймия раҳимаҳуллоҳ, мегӯяд!
Яъне - таслим шудан ва тобиъ шудан бо қалб, ва иътироф кардан ба рубубият ва ъубудият, ба ғайри Аллоҳ, ҷоиз намебошад.

Ва аммо саҷдаҳ кардан шариъате аз шариъатҳои дигар паёмбарон мебошад, ки Аллоҳи мутаъаал моро амр кард, ки ӯро саҷдаҳ кунем, пас мо ӯро саҷдаҳ мекунем.

Ва агар Аллоҳи мутаъаал ба мо амр кунад, ки ягон махлуқи дигаре аз махлуқоти Аллоҳи мутаъаалро саҷдаҳ кунем, пас мо ҳамон ғайрро саҷдаҳ мекунем.
Аз кадом ҷиҳад ғайрро саҷдаҳ мекунем?
Аз ҷиҳати итоъат кардан ва баҷо овардани амри Аллоҳи мутаъаал.

Агар Аллоҳи мутаъаал дӯст бидорад, ки мо бузургдори кунем ҳамон касеро, ки ӯро саҷдаҳ кардем, пас мо ӯро бузургдори мекунем.
Ва агар, ки Аллоҳи мутаъаал ҳамин саҷдаҳи ғайрро барои мо фарз нагардонад, пас барои мо воҷиб нест, саҷдаҳ кардан барои ғайри Аллоҳ.

Пас ҳамин саҷдаҳе, ки малоикаҳо барои Одам, ъалайҳи салом анҷом доданд, ин аз ҷиҳати итоъати амри Аллоҳи мутаъаал буд, ва ъибодати Аллоҳи мутаъаал буд, ва наздик шудан ба Аллоҳи мутаъаал буд.

Аммо нисбати Одам ъалайҳи салом ин саҷдаҳи малоикаҳо оё ъибодат буд?
Не албатта.
Балки икром кардани Одам, ъалайҳи салом буд, яъне - мим боби ҳурмату иҳтиром буд, барои Одам.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

عن أبي أمامة الباهلي قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ :

أنا زَعِيمٌ بَبَيتٍ في ربَضِ الجَنَّةِ لِمَنْ تَرَكَ المِرَاءَ وَإِنْ كَانَ مُحِقًا، وَبِبيتٍ فِي وَسَطِ الجَنَّةِ لِمَنْ تَرَكَ الكَذِبَ وَإِن كَانَ مازحًا، وببيت في أعلَى الجَنَّةِ لِمَن حَسُنَ خُلُقُهُ

رواه أبو داود - (٤٨٠٠)
بإسناد صحيح.


Ҳадис!
Аз Аби - Умомаҳи Бааҳили ривоят аст, ки гуфт!
Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуданд!
Ман кафил ҳастам ба як хонае дар атрофи ҷаннат, барои касе, ки ҷидоли беҳударо тарк мекунад.
(Яъне - баҳси бесамарро), тарк мекунад, агар чанде, ки дар ҳақ бошад.
Ва ҳамчунин кафил ҳастам ба як хонае дар байни ҷаннат, барои касе, ки дурӯғ гуфтанро тарк мекунад, агар чанде, ки аз ҷиҳати шухиҳам, ки бошад.
Ва ҳамчунин кафил ҳастам ба як хонае дар баланд тарин ҷой биҳишт, барои касе, ки ахлоқи неку дорад.

(Абу - Довуд - 4800).
Бо исноди саҳиҳ.

•┈┉•✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾••┉┈•
Дӯстонатонро даъват кунед!
•┈┉••✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾✾•┉┈•
🌿@amrii_maruf 🍃

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُ : أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تَصُومَ وَزَوْجُهَا شَاهِدٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، وَلا تَأْذَنَ فِي بَيْتِهِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، وَمَا أَنْفَقَتْ مِنْ نَفَقَةٍ عَنْ غَيْرِ أَمْرِهِ فَإِنَّهُ يُؤَدَّى إِلَيْهِ شَطْرُهُ.
(بخارى - 5195)

Хадис!
Аз Абуҳурайраҳ, разияллоҳу ъанҳу ривоят аст, ки ҳар ойна
Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд!
Барои зан ҷоиз нест, ки ҳангоми ҳозир будани шавҳараш рӯзаи (нафли) бигирад.
(Чаро, ки шояд шавҳараш рузона хоҳиши ҳамхоба шуданро кунад.)

Ва ҳамчунин набояд бидуни иҷозати шавҳар касеро ба хонааш роҳ бидиҳад.
Ва ҳар чизеро, ки бидуни амри шавҳараш нафақа мекунад (яъне - садақаҳ мекунад), нисфи аҷраш (яъне - нисфи савобаш) ба шавҳар мерасад.

(Бухори - 5195.)


ШАРҲ!
Дар ин ҳадис фоидаҳои зиёде вуҷуд дорад.
Яке аз фоӣдаҳое, ки дар ин ҳадис аст ин аст, ки ин ҳадис бо чандин матнҳо ва лафзҳо омадааст, ки маънеяшон яке мебошад.
Ва имом Муслим низ ба ҳамин гуна ҳадисе ривоят кардааст, ки Абӯдовуд аз Ҳасан ибни Ъали, разияллоҳу ъанҳумаа, ки ҳардуи инҳо бо санад аз Ъабдураззоқ, зикр мекунанд.
Ва лафзе, ки дар Муслим омада аст, ингуна аст.

(لا تصوم - Лаа тасум)

Яъне ба лафзи наҳе омадааст.

Ва дар ин ҳадис аз Абӯдовуд изофа кардааст, ки Абӯдовуд мегӯяд, ки ғайри рузаҳи моҳи рамазон бошад.
Аммо имом Бухори аз тариқи Шуъайб ибни Абу - Ҳамзаҳ ва аз Абу - Зинод, ва аз Аъраҷ, ва у аз Абуҳурайраҳ, ба лафзи

(لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أنْ تَصُومَ وزَوْجُها شاهِدٌ إلَّا بإذْنِهِ، ولا تَأْذَنَ في بَيْتِهِ إلَّا بإذْنِهِ، وما أنْفَقَتْ مِن نَفَقَةٍ عن غيرِ أمْرِهِ فإنَّه يُؤَدَّى إلَيْهِ شَطْرُهُ).

Аммо маънояшон яке аст.

Ва боз имом Бухори ва имом Муслим, ба ин лафз ҳадисро зикр кардаанд, ки

 إذا أطْعَمَتِ المَرْأَةُ مِن بَيْتِ زَوْجِها غيرَ مُفْسِدَةٍ، كانَ لها أجْرُها وله مِثْلُهُ، ولِلْخازِنِ مِثْلُ ذلكَ، له بما اكْتَسَبَ ولَها بما أنْفَقَتْ.
الراوي: عائشة أم المؤمنين •

البخاري- (١٤٤٠).
ومسلم - (١٠٢٤).

Аммо дар маъно ҳамаашон бо ҳам мувофиқат мекунанд.

Ва фоидай дувуме, ки мо аз ин ҳадис бардошт мекунем ин аст, ки дар ҳадис чунин омадааст!

(гуфтааст рӯза намегирад зан) - ин ҷумла ба лафзи хабар омадааст, ва маънои ҳамин лафзи хабар ба маънеи наҳе (яъне - ба маънои манъ кардан омадааст).
Чунки дар ҳадиси Муслим ҳадис ба лафзи наҳе зикр шудааст.
(لا تصوم - Лаа тасум).

гуфта зикр шудааст.

Аммо дар саҳиҳ Бухори ба ин лафз омадааст!

(لا يَحِلُّ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تَصُومَ وَزَوْجُهَا شَاهِدٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ).

Яъне - ҳалол нест барои зан ин, ки рӯзаи (нафли) бигирад, дар ҳоле, ки шавҳараш ҳозир бошад, магар ба иҷозаташ).

Яъне - барои зан ҷоиз нест, ки бидуни иҷозат пурсидан аз шавҳараш рӯзаҳи нафли бигирад.
Ва ҳатто имом Шофиъи, раҳимаҳуллоҳ чунин гуфтааст!
Бидуни иҷозати шавҳар барои зан ҳаром аст, рӯзаи нафли гирифтан.
Ва дигар ъуламо низ иттфоқи назар доранд, ва рӯза гирифтанро бидуни иҷозати шавҳар барои зан ҳаром гуфтаанд.

Аммо баъзе аз ъуламо гуфтаанд, ки ҳаром нест, балки макрӯҳ аст.
Аммо қавли роҷиҳ ҳамин аст, ки ҳаром аст на макрӯҳ.
Чунки лафзи ҳадис ба сароҳат зикр мекунад, ки ҳалол нест ин ъамал барои зан.
Бас чигуна мо ин лафзи ҳадисро тағир ва табдил бидиҳем?
Чунки - (لا يحلل - яъне - ҳалол нест).

Мо бигӯем, ки ҳаром нест?
Дар сурате, ки худи Паёмбар, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам гуфтааст, ки ҳалол нест барои зан рӯза гирифтан бидуни иҷозати шавҳараш, агар шавҳараш дар наздаш ҳозир бошад.
Ва дар лафзи Муслим низ дар зоҳири ҳадис лафзи наҳе омадааст, ки (рӯза нагирад зан).
Ва ин лафзҳо барои таакид омаданд, ва занонро таакид мекунад, ки ҳалол нест ин кор барояшон.
Барои ҳамин дар масалай гирифтани рӯзаи нафли, зан наметавонад рӯза бигирад то ин, ки шавҳараш ба ӯ иҷозат надиҳад.
Агар аз шавҳараш иҷозат пурсад ва шавҳараш рози шавад, пас ишколе надорад, метавонад рӯза бигирад.
Аммо бидуни иҷозати шавҳар ҳақ надорад, ки рӯзаи нафли бигирад, дар сурате, ки шавҳараш ҳамроҳаш бошад.
Барои ҳамин рӯзаи нафли гирифтан барои зан бидуни иҷозати шавҳараш ҳаром аст.

Ва фоидаи сеюмаш ин аст, ки дар ин ҳадис барои рӯза нафли гирифтан аз барои занон, қайд омадааст.
Қайд ҳамин аст, ки агар шавҳараш ҳозир бошад.
Яъне - агар шавҳараш дар хона бошад баэдан бидуни иҷозаташ рӯзаи нафли нагирад.
Инҷо қайд зикр шудааст.
Ва фоида гирифтан аз ин лафзи қайд ин аст, ки агар шавҳари зан дар хона набошад, яъне, ки агар шавҳари зан дар мусофират бошад, ва ҳамроҳи зан набошад, дар ин сурат зан метавонад, ки рӯзаи нафли бигирад, чи қадаре, ки хоҳад.
Ҳамин, ки шавҳараш аз мусофират баргашта биёяд сипас зан бидуни иҷозаташ рӯзаи нафли намегирад. Чунки ҷоиз нест ин ъамал барои зан.
Ва агар омадани шавҳари зан аз мусофират, маълум бошад, ё дар роҳ бошад, зан ҳақ надорад, ки рӯза бигирад.

Фоидай чаҳоруми ин ҳадис дар мавриди ғайбат меравад.
Яъне - агар шавҳари зан бемор бошад, ва бо ҳамсараш тавони ҳамбистар шуданро надошта бошад, дар ин сурат зан метавонад, ки рӯзаи нафли бигирад.
Аммо беҳтар ин аст, ки бозҳам аз шавҳараш ба хотири эҳтиром иҷозат бипурсад.

Фоидай панҷумаш ин аст, ки мурод аз изн изни сариҳ аст.
Яъне мурод аз иҷозат иҷозати сариҳ мебошад.
Яъне - намешавад, ки бо зора ва илтимос ӯро рози куни ва аз ӯ барои рӯза гирифтан иҷозат бигирад.
Бояд ба сароҳат иҷозаташ бидиҳад сипас метавонад рузаи нафли бигирад.

Фоидаи шашум ин аст, ки чигунае, ки дар ривояти Абӯдовуд омадааст, ки рӯзаи ғайри рамазон бошад.
Аз ин ҳадис далил гирифта мешавад, ки рӯзаи моҳи рамазон истисно қарор дорад.
Яъне - ҳар амре, ки баҷо оварданаш фарз бошад, иҷозати шавҳар асло муҳим нест.
Танҳо дар умури нафли, зан бояд аз шавҳараш иҷозат бигирад.
Чун, ки иҷозати шавҳар барои зан дар умури нафли воҷиб аст.
Ва Аллоҳи мутаъаал иҷозати занро дар ҳаммай умур ба кулли дар ихтиёри шавҳар надодааст.
Агар шавҳар ҳамсарашро бигӯяд, ки рӯзаҳи фарзи нагир.
Зан сад дар сад ҳақ дорад, ки дар ин кори гуноҳ аз шавҳараш итоъат накунад.
Чи намози фарзи бошад чи рузаҳи фарзи бошад, чи ҳаҷҷи фарзи бошад чи закоти фарзи бошад.
Дар тамоми умури фарзи зан набояд аз шавҳараш итоъат кунад.
Чунки Паёмбар саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам фармуд,


(لا طاعةَ لمخلوقٍ في معصيةِ الخالقِ)

Аз махлуқ дар нофармонии Аллоҳи мутаъаал итоъат карда намешавад.
Чунки шахси муумин бояд ба амри Аллоҳи мутаъаал чанг бизанад.
Чунки Алоҳи мутаъаал мефармояд!

(وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍۢ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ ٱلْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ ۗ وَمَن يَعْصِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَٰلًا مُّبِينًا).

Сураҳи Аҳзоб ояти - 36.

Яъне - ва ҳеҷ муумин ва ҳеҷ мууминаеро он нест, ки чун Аллоҳ ва Расули ӯ коре муқаррар кунанд, онҳоро дар он кори хеш ихтиёр бошад.
Ва ҳар касе, ки Аллоҳ ва Расулашро нофармони кунад, пас ҳамоно ба гумроҳии зоҳир гумроҳ шудааст.

Яъне тамоми марду зани муумин ва мууминаҳ, вазифадор ҳастанд, ки итоъат аз фармони Аллоҳ ва итоъат аз фармони Расулули Аллоҳ бикунанд.
Пас Алоҳи мутаъаал соқит кардааст яъне - гирифтааст, ихтиёрро аз бандагонаш дар умури фароиз.

Танҳо дар кадом масоиле, ки Аллоҳ ва Расулаш ихтиёр дода бошанд, дар ҳамон масоил метавонанд иҷозат бигиранд, дар ғайри ин бидуни иҷозати касе бояд аввал фароизи Аллоҳ баҷо оварда шавад.
Яъне - дар масалай фароиз аз шавҳар иҷозат пурсидан дуруст нест, ва дуруст намебошад, балки бидуни иҷозати шавҳар, зан ба фароизи Аллоҳи мутаъаал, ъамал мекунад.
Қойдаҳ ва қонуни шариъати Ислом ҳамин аст.

Фоидай ҳафтум ин аст, ки ин ҳадис дар ибтидои рӯзаҳ ворид шуда буд, барои оне, ки зан рузаҳи нафлиро бе иҷозати шавҳараш нагирад.
Аммо агар рафту зан бе иҷозати шавҳараш рӯзаҳи нафли гирифта бошад, оё шавҳараш метавонад ҳамсарашро ҷабр кунад, ва маҷбураш кунад, ки рӯзаатро бихӯр гуфта?
Дар ин масъала ъуламо гуфтаанд, ки болои зан ҷабр карда нашавад. бигзоред то рӯзаашро бигирад.
Чунки дар мазҳаби Абуҳанифаҳ раҳимаҳуллоҳ, агар нияти гирифтани рузаҳи нафлиро бикунад ва рӯза бигирад сипас бихӯрад рӯзаашро.
Дар гарданаш қазой рӯза воҷиб мегардад.

Фоидаи ҳаштумаш ин аст, ки сабаби рӯзаҳ нагирифтан дар ҳадиси Абӯдовуд, шаъни нузулаш зикр шудааст, ки ингуна аст!