گاهی آن‌قدر از «دیو نزدیک» خسته‌ایم،
که به «اهریمن دور» پناه می‌بریم.
فقط برای اینکه زنده بمانیم.
و دشمن دیروز، فقط چون کمتر زخم زده، به ناجی امروز بدل می‌شود.نه از روی نادانی،بلکه از سر جان به لب‌رسیدگی.
و در این وضعیت،این پناه بردن،نه از سر عشق یا اعتماد،
بلکه از سر فروپاشی درک خاکستری‌هاست.
روان در چنین لحظه‌ای،نه می‌تواند پیچیدگی دشمنی را تحمل کند،و نه ظرفیت امیدواری به اصلاح را دارد.
پس ساده‌سازی می‌کند:اگر این یکی تماماً شر است، پس دیگری شاید نجات باشد.
@arameshdron☘️

الولا _عربستان

@arameshdron🌿

یه جوری تو دلش جا انداختن که دوست‌داشتنی بودن، یعنی بار نبودن.

الانم که می‌خواد نزدیک شه، همزمان می‌ترسه مزاحم شه.»


فاطمه رضوانی

روان درمانی تحلیلی

@arameshdron🦚

درست در لحظه ای که حس می‌کنی ظرفیتی برایت باقی نمانده، در مرزِ استیصال، در حالِ فروپاشی، اگر تمامِ  توان روان را به کار بگیری، ظرفیتی تازه خلق خواهد شد. انگار جا باز می‌کنی و تحمل افزون. البته که هیچ ضمانتی در کار نیست. زندگی به هیچکس ضمانت نمی‌دهد. اعتماد می‌طلبد و باید قمار کنی و به خودت بگویی: تا آرام شدن طوفان، ظرفیت خم و راست شدن درختِ روان ام را افزون خواهم کرد...

@arameshdron🦚

تو درد رو تنهایی کشیدی، ولی یکی فقط گفت: «می‌فهممت»… و همون کافی بود

یک مطالعه علمی در سال ۲۰۱۸ نشون داد وقتی در بحران‌ها کسی احساس می‌کنه که دیده شده، درک شده یا تنها نیست حتی توسط یک دوست یا غریبه، مغز و روانش سریع‌تر ترمیم می‌شن.

همدلی، یک ابزار درمانیه.
نه نیازی به دارو داره، نه مدرک.
فقط یک گوش شنوا، یک نگاه همراه، یا یک پیام ساده:
«منم مثل تو ترسیدم.»

تسکین، همیشه با جواب نیست؛
گاهی فقط با حضور شکل می‌گیره.

@arameshdron☘️

دنیا مثل مادرت نیست
که ظهر سرش داد بزنى
و شب برای شام صدات کنه.
دنیا ولت میکنه تا از گشنگى بمیرى!

هر کس که از اشتباهاتش درس نگیرد، محکوم به تکرار آنهاست!