❤️
قریب به اتفاق والدین امروزی، به جای این‌که به فرزندان‌شان خوشبخت بودن در جمع را بیاموزند، نابغه بودن در تنهایی را القا می‌کنند.                                                                                        
متاسفانه چندی است که خانواده‌ها در این تب و تاب افتاده‌اند که باید کودک‌شان را در کلاس‌های آموزشی و یا موسسات معروف ثبت‌نام کنند تا نابغه شود. جالب آن‌که هیچ‌چیزی نمی‌تواند مانع این تب و تاب شود و والدین بعد از کلی رفت و آمد، نتیجه‌ای جز خشم و اضطراب و افسردگی برای کودک‌شان به ارمغان نمی‌آورند.

بر فرض که کودک بتواند یک عدد چند رقمی را در یک عدد چند رقمی دیگر ضرب کند و جوابش را در یک صدم ثانیه بگوید، یا بتواند در آستانه نوجوانی لیسانس گرفته و حافظ کل دیوان حافظ، سعدی و مولانا باشد، آیا چنین کودکی می‌تواند درست زندگی کند و از زندگی لذت ببرد؟
آیا توانایی حل مسئله دارد و می‌تواند درست تصمیم بگیرد و در نهایت آیا می‌تواند دوست پیدا کند، بخندد و خوشبخت باشد؟!

کودکان ما در اصل نیازی به نابغه شدن ندارند، اما نیاز دارند که چگونه زندگی کردن را بیاموزند، توانایی‌های‌شان را بشناسند و بتوانند آن‌ها را به کار گیرند؛ در واقع کودکانی که معصوم‌ترین موجودات کره زمین هستند و می‌توانند با تربیت درست، همان‌قدر معصوم باقی بمانند، حق‌شان نیست که بار آرزوهای از دست رفته ما را به دوش بکشند و کودکی‌شان فدای خواسته‌های ما شود. کودکان حق دارند که مطابق شخصیت و علایق خود پرورش داده شوند، شاد باشند و از زندگی لذت ببرند.

تحت فشار قرار دادن بچه‌ها برای شرکت در کلاس‌های آموزشی مختلف به خاطر ترسی است که والدین از عقب ماندن فرزندشان نسبت به سایر بچه‌ها دارند. ولی متاسفانه کودکانی که وقت خود را به جای احساس و تخیل، فقط صرف آموزش‌های علمی می‌کنند، به موجودات خارق‌العاده‌ای تبدیل می‌شوند که سر بزرگ اما دستان کوچک دارند. والدین در تلاش پایان‌ناپذیر خود برای دانشمند ساختن از کودکان‌شان، کودکی آن‌ها را نابود می‌کنند.

یک سال اول زندگی کودک تنها بر پایه حس و بین یک تا شش سال نیز بر پایه احساس و تخیل شکل می‌گرد؛ در واقع طی شش سال اول زندگی، پرورش تخیل، احساسات و هوش هیجانی از نیازهای اساسی کودک است و تنها و تنها از طریق بازی می‌توان زمینه را برای رشد سالم روان فراهم کرد.


شما از کدوم دسته والدین هستین؟
فرزندتون رو تحت فشار برای آموزش قرار میدین یا خیر؟

✅

چگونه می‌توان حس مسئولیت را در کودک نسبت به گفتار و رفتارش ایجاد کرد؟

احساس مسئولیت باید از چیزهای خیلی کوچک شروع شود. مسئولیت در مورد کارهای شخصی نخستین گام است، یعنی کودک احساس کند که اگر دست به این کار بزند، برای خودش سودی دربر دارد.

بنابراین باید در مورد کارهای خودش به او مسئولیت بدهیم و هر کار مثبتی که انجام داد سریع باید تشویق شود تا به این وسیله انگیزه‌اش برای انجام کارهای بعدی زیاد گردد.

⭐

يكي از بزرگترين اشتباهات پدر و مادر اين است به فرزندشان اجازه دهند طرف يكی از والدين خود را بگيرد، ميان والدين خود پادر ميانی كند، يا نقش دوست، مشاور، يا مادری را به عهده بگيرد.

پدر و مادر بايد به فرزندشان اين پيام را بدهند كه «من ميتوانم از خودم مراقبت كنم.» تو نبايد طرف من يا پدرت را بگيری و در اختلافات ما دخالت كنی.

هرگز نباید بدی همسر خود را به فرزندتان بگویید چون که فرزند شما از نظر امنیت روانی آسیب می‌بیند.

✅

گاهی والد ایرانی فکر میکنه تا عمر داره باید فرزندش رو به راهِ راست هدایت کنه! و راه راست در ذهن اغلب والدین سنتی ایرانی، طرز تفکر و مدل زندگی خود اونهاست...
والد ایرانی فکر میکنه تا عمر داره موظفه از فرزندش در برابر هر خطر احتمالی محافظت  کنه و حتی اگر شده به زور، با اجبار، با کنترلگری و تهدید و قهر و مریض شدن و گریه و آه و ناله! جلوی تجربه های احتمالا خطرناک فرزندش رو بگیره!
چرا؟ چون اون والده و مالک دائمی فرزندش و مسئول تمام مشکلات و خوشیها و ناخوشیهای فرزند....
گاهی والد همیشه مضطرب ایرانی میخواد فرزندش خوشبخت ترین باشه حتی به قیمت اجبار و تحمیل نظراتش و با کاورِ دلسوزی!
در حالی که هیچ چیز اجباری و تحمیلی خوشایند نیست حتی اگر دلسوزی و محبت باشه! و نتیجه عکس میده.

📌والدین عزیز،حتما راهنمایی کنین، نظر بدین، تجربیاتتون رو در اختیار بچه ها بگذارید، ولی لطفا کنترل نکنید!
اجازه بدین فرزندتون هم، تجربه کنه، اشتباه کنه و یادبگیره، راه و مسیر شخصی خودش رو طی کنه و هر جا حس کردین درست نمیبینه صرفا راه رو نشونش بدین و تبعات انتخابهاش رو بهش گوشزد کنین.
شک نکنید اینجوری حرفتون موثرتره

👨‍👩‍👧‍👦

بهار پیش از آن که حادثه ای در طبیعت باشد،
حادثه ای است در قلب آدمی و پیش از آن که در طبیعت محسوس باشد در حسی انسانی وقوع می‌یابد ...
سال نو مبارک😘🆕

🪴🌸بهار آمد...

@TAB_O ✅