تموم شدن هیچوقت تو یه لحظه اتفاق نمیفته، آدم‌ها به مرور واسه هم‌ تموم میشن، مثل من واسه تو، مثل تو واسه من، مثل ما واسه هم.

فهمیدم که فراموش کردنت کار سختی نبود، فقط دلم نمیخواست، میفهمی چی میگم؟ دوست نداشتم که دوست داشتنت توی من تموم‌ شه، دوست نداشتم شب که سرم رو میذارم روی بالش یادم بیاد امروز یبار هم غصه نبودنت رو نخوردم ولی تو نیستی و منم دیگه نمیتونم توی کله‌ام نگه‌ات دارم، برو خدا پشت و پناهت.

یه دختر تا ابد و یک روز فراموش نمیکنه روز تولدش براش چیکار کردی و چیکار نکردی.

خیلی دوست داشتم اینطوری پیش نره ولی خب متاسفم برای تجربه بدی که داشتم.

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌ آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم سر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

از لاس زدن‌های بدون هدف، روابط لانگی که هیچوقت بهم نمیرسیم، چت کردن‌های الکی در جهت سرگرمی، وقت گذروندن و معاشرت کردن با کسی که نه واقعا دوستته نه پارتنرته و نه هم رو گردن‌ میگیرین، بیزارم، کلا بی‌هدفی و بلاتکلیفی تو هر زمینه‌ایی برام غیرقابل‌تحمله و از این‌که وقتم رو صرف آدم‌های موقت نمیکنم، بسی خرسندم.

● برد آرژانتین
● ضریب 1.78
🆔@best_form

🫵 میخوای یاد بگیری چطوری با همین گوشی تو دستت از پیش بینی ورزش میلیونی سود کنی؟ سیگنال ضریب بالا و مطمئن میخوای؟ فرصتو از دست نده همین الان عضو کانال VIP زیر شو👇
Join Join Join
Join Join Join

عضو گیری محدود دارن امشب فرصتو از دست ندین!👆

یکی از بدترین عادت‌های من اینه که به دیگران اهمیت می‌دم، حتی اگر بارها و بارها بهم آسیب برسونن.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

متاسفم، من دیگه با هیچ انسان بلاتکلیفی، با هیچ کار بلاتکلیفی، با هیچ رابطه بلاتکلیفی و با هیچ محیط بلاتکلیفی ادامه نمیدم.

خود پسرها هم میدونن که زندگیشون با یه دختری که دوستشون داره چقدر رنگ و بو میگیره اما رابطه مسئولیت داره، عرضه میخواد که متاسفانه خیلی‌ها ندارن.

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

به یاد موندنی‌ترین آدم‌ها تو زندگی اون‌هایی هستن که تو رو دوست داشتن، وقتی که خیلی دوست داشتنی نبودی.

حس میکنم شکسته شدم، روحی، جسمی و سایر ابعاد موجود.

حالا ما که تحمل میکنیم و سعی میکنیم یطوری ادامه بدیم، ولی تجربه کردن یسری چیزها واقعا حقمون نبود.

نگران آدمیم که حتی نمیتونم بهش پیام بدم.

یعنی می‌شه یه بار دیگه برگردیم عقب و جفتمون انقد خراب نکنیم؟