‹ شب‌هایی در زندگی‌ام بود که
خیال می‌کردم تا صبح زیر
انبوه ِرنج متلاشی خواهم شد؛
اما صبح شد! ›

‏-گفتم: شما به امیدوار بودن معتاد شده‌اید، صبح‌ که بلند می‌شوید مثل کلاه و پیراهن و سنجاق کروات امیدواری‌تان را هم می‌پوشید-

چندیست از تو غافلم ای زندگی ببخش!
چنگی به دل نمیزنی این روزها تو هم...

[ ما را خم ِلبخند نباشد بي تو! ]

دِل را اگر سر شوقي هم بود، تمام شد!

در حافظه هرچه بخواهی هست. حافظه نوعی داروخانه یا آزمایشگاه شیمی است که در آن اتفاقی، دستت گاه به دارویی آرام‌بخش و گاه
به زهری خطرناک می‌رسد!

‌چون دلت با من نباشد، همنشینی سود نیست.

به کمال عجز گفتم که به لب رسیده جانم
ز غرور و ناز گفتی تو مگر هنوز هستی؟!

‹ عندما أكون حزينًا، أفتقدك أكثر ›
وقتی غمگینم، بیشتر دلتنگت میشم.

تو تمامی؛ با توام تنها خوش‌است!

در چشم هاى من
دقيق تر نگاه كن
جز تو هيچ چيزى در آن نيست!🫀'

ما نباشیم، که باشد که جفای تو کِشد؟ 🫴🏻

به سراغ من اگر می‌آیید
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
چیني نازکِ تنهاییِ من!