⚡️⚡️⚡️⚡️
#حدیث_کوتاه

#قسمت_۱۷۱

🪴«وَيْلٌ لِلَّذِي يُحَدِّثُ فَيَكْذِبُ لِيُضْحِكَ بِهِ الْقَوْمَ، وَيْلٌ لَهُ ثُمَّ وَيْلٌ لَهُ»

🌿 «وای به حال کسی که در سخن گفتن دروغ می گوید تا دیگران را بخنداند؛ وای به حال او، وای به حال او». 

#مسنداحمد۲۰۰۴۶

الَّلہُـــــمَّ صَل وَسَلَّمَ عَلَی نَبِيِّنَـــا םُבםב ﷺ


          ┈┈┈••✦🍃❤️✦••┈┈┈

بهار و مرد پاییز
نویسنده فاطمه “سون ارا”
قسمت: چهل و دو

صدای پدرش از اطاق کناری آمد. با تلفن صحبت می‌ کرد. فهمید که بیدار شده. از جایش بلند شد و به آشپزخانه رفت تا برای پدرش چیزی آماده کند.
بهادر از دروازهٔ تشناب بیرون آمد، با چشمانی هنوز خواب‌ آلود، ولی در همان لحظه که نگاهش بر دخترش افتاد، گویی لحظه ‌ای بیدارتر شد. بهار در لباس عربی، با گیسوان بافته ‌شده، قامت بسته بود.
بهادر ابرو بالا کشید و با صدایی که آمیخته به شگفتی بود گفت چی گپ است دختر؟ عروسی داری یا مهمانی دعوَت شده‌ ای؟
بهار، نگاهش را از پدر دزدید، چشمانش را به گوشهٔ دیوار دوخت و با شرمی آمیخته به آرامش، آهسته گفت نخیر پدر جان دلم خواست امروز خودم را کمی دوست داشته باشم چند سال است که جز دکان آخر کوچه و نانوایی جایی نرفته ام و همیشه یا در لباس‌ های کهنه بودم یا در کار خانه. گفتم امروز، فقط امروز با پوشیدن لباس جدید کمی دلم را خوش کنم و من جز این لباس جدیدی ندارم.
بهادر چند لحظه بی‌ هیچ حرفی به قامت دخترش خیره ماند. بعد آهی از سینه کشید و گفت خوب است حالا برایم یک چیزی آماده کن. خیلی گشنه‌ ام.
سپس، وقتی به‌ سوی آستانهٔ در رفت، مکثی کرد و از همان‌ جا، بی‌ آنکه به عقب برگردد، افزود راستی شاید امروز منصور بیاید. گفت ساعت دو میاید من میروم کمی کیک و کلچه میخرم. تو هم چای را آماده کن. در مهمان نوازی از منصور باید هیچوقت کدام کمی و کاستی نباشد او‌ خیلی بالای من حق دارد.
بهار آهسته سر خم کرد و با صدای نرم و صمیمی پاسخ داد چشم، پدر جان.
ساعت از دو گذشته بود و بهار با دلی لبریز از شوق، بی‌ قرار آمدن منصور را چشم به راه نشسته بود. نسیم ملایمی از لای پنجره‌ حویلی می‌ گذشت و گوشه‌ دامنش را به بازی گرفته بود، اما ذهن او جای دیگری بود.
در همین هنگام صدای دروازه بلند شد.
پدرش که در تشناب بود، صدایش را بلند کرد بهار! دروازه را باز کن!
بهار از جا برخاست. پیش از آنکه دست بر حلقه‌ در نهد، نفسی ژرف کشید. سینه ‌اش از هیجان موج میزد. در را گشود منصور با دیدن او لحظه‌ ای در جای خود میخکوب ماند. نگاهش آرام روی چهره‌ معصوم بهار لغزید و در موهایی بافته شده که از زیر چادر بیرون افتاده بود مکث کرد.

ادامه دارد ان شاءالله

لایک کنیم و گرنه قسمت بعدی نشر نمیشود 😒😐

بهار و مرد پاییز
نویسنده فاطمه “سون ارا”
قسمت: چهل و چهار

بهار با خوشحالی بیرون شد. تمام شب در بستر خواب می‌ غلتید و یاد آخرین ‌بار افتاد که با مادرش به بازار رفته بودند و بعد، در رستورانتی ساده کباب خورده بودند. آن روز به خاطره‌ ای شیرین بدل شده بود.
صبح، پس از مکتب، با دوستانش به رستورانت رفت. قلبش با طعم نوستالژی و لذت در هم آمیخته بود. اما هنگام برگشت، درست وقتی نزدیک خانه رسید، نگاهش با چشمان آتشین پدرش گره خورد.
بهادر با چهره‌ ای بر افروخته به سوی او آمد. بهار ترسیده چند قدم عقب رفت. راحله پرسید چی شده بهار؟
اما پیش از آنکه پاسخی دهد، بهادر موهایش را از زیر چادر گرفت و داد زد بی‌حیا! تا حالا کجا بودی؟ رویت را کجا سیاه کرده آمدی؟
چشمان بهار پر از اشک شد. شرم و ترس گلوگاهش را فشرد. نگاه شرمسارش به راحله افتاد که با حیرت به صحنه نگاه می‌ کرد.
بهادر دوباره گفت سؤال کردم، نمی‌ شنوی؟
بهار با صدایی لرزان گفت پدر جان لطفاً موهایم را رها کنید… در کوچه‌ ایم، مردم نگاه می‌ کنند…
بهادر اطراف را نگریست و چشم‌ های کنجکاو رهگذران را دید. موهای دخترش را رها کرد و با خشمی نهفته، لگدی به پایش زد و گفت برو خانه حساب‌ ات را می‌ رسم!
بهار آخ گفت و به داخل خانه رفت. اما بهادر دست از سرش برنداشت. در خانه نیز موهایش را گرفت و گفت کجا بودی؟
بهار گریه‌ کنان گفت دیشب برای‌ تان گفتم! با همصنفی‌ هایم برگر خوردن میرویم. خود تان اجازه دادید…
بهادر سیلی محکمی بر صورتش زد و گفت حالا دروغ هم می‌ گویی؟ من تو را به مکتب فرستادم که به رستورانت ها بروی؟
بهار، با صورت سرخ‌ شده و اشکی جاری، به چشمان پدرش خیره شد و آهسته گفت به خدا قسم خود تان اجازه دادید.
اما بهادر دیگر گوش نمی‌ داد…
بهادر با دستانی سنگین، پر از خشم و بی‌ مهری، گیسوان دخترک را فشرد و او را چون پر کاهی بر زمین کشید. بهار، با چشمانی اشک‌ بار و دلی خسته، هیچ راه گریزی نداشت. دلش می‌ خواست فریاد بکشد، اما صدایش در گلویش شکسته بود. دنیا دور سرش می‌ چرخید، اما بغضی سنگین راه نفس‌ اش را بسته بود.
بهادر با صدایی پر از خشم فریاد زد من ترا به مکتب روان کردم که با هر دختر و پسر به رستورانت گردی بروی؟ رویت را سیاه کرده آمدی؟
دستش را بالا برد، و سیلی دوم بر صورت بهار فرود آمد؛ صدایش مثل شلاقی در فضای خاموش خانه پیچید. صورت بهار داغ شد، مثل آتش. چشم‌ هایش تار می‌ دید، اما نگا‌ه‌ اش هنوز پر از سکوت و التماس بود.

ادامه دارد