چقدر
راست
می گریستیم
وقتی همه
دروغ می خوردند
دروغ سر می‌کشیدند
و دروغ
بر میگرداندند

"شهیار قنبری"
@bi_vazhegi

و جهان از هر سلامی خالیست ...

فراموش می‌شوی
گویی که هرگز نبوده‌ای
مانند مرگ یک پرنده
مانند یک کنیسۀ متروکه فراموش می‌شوی
مثل عشق یک رهگذر
و مانند یک گل در شب…
فراموش می‌شوی

"محمود درویش"
@bi_vazhegi

ای شب به من بگو
اکنون ستاره ها
نجواگران مرثیه‌ی عشق کیستند؟

"منوچهر آتشی"
@bi_vazhegi

جمال ثریا در نامه ای به محبوبش:

اگر می خواهی مرا ببینی ، اکنون ببین!
زیرا نور از تابوت ها رد نمی شود

@bi_vazhegi

بعضی وقت ها احساس بهتریه
که کلا در مورد هیچی
با هیچکس حرف نزنی !


“Breaking Bad (2008-2013)”

@bi_vazhegi

گفتم
دستت را از روی قلبت بردار
نگذار مرگ
متوجه حضور تو در جهان شود.

“احمدرضا احمدی”
@bi_vazhegi

وین عادت نژاد ماست
که ناگهان
در خنده‌ای بلند
می‌پژمرند

“هرمز علیپور”
@bi_vazhegi

بقول نصرت رحمانی:

من خسته نیستم،
در هم شکسته ام…

@bi_vazhegi

چه چیز نکبت زندگی را 
جبران می‌کند
جز رویا ؟


“رضا براهنی”
@bi_vazhegi

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم
که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند
گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود
برای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد
و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد
و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است
سخن بگوییم

“مارگوت بیکل”

احساس می‌کنم مدتی‌ست با چیزی بیش از توانم درگیر بوده ام.

“محمود درویش”

هیچ نقشی زیرکانه تر از نقش طبیعی خود آدم نیست. زیرا هیچکس باور نمی کند که کسی پیدا شود که صورتکی بر چهره نداشته باشد.


شیاطین/ ترجمه : سروش حبیبی

مردی شروع میکند به رسم کردن جهان. با گذشت سالها، او فضا را با تصاویری از ایالت ها، پادشاهی‌ها، کوه ها ،خلیج ها کشتی ها، جزیره ها، ماهی‌ها، اتاقها، ابزارها، ستاره ها، اسبها و افراد پر می‌کند. اندکی پیش از مرگش کشف میکند که هزارتوی شکیبای خطوط ویژگی‌های چهره‌ی خودش را ترسیم می‌کرده است.

بورخس (۱۹۹۹: ۳۲۷)

آنچنان شجاع و ساکتی
که فراموشم شد رنج میکشی

همینگوی

هر کاری میخوای بکن، قراره پشیمون شی؛ شاید از کارایی که کردی، شاید هم از کارایی که نکردی.


داستایفسکی

قوی بودن آسیب میزند!

حالا بیا و میون این احمقا زندگی کن!