شش داستان کوتاه فروغ فرخزاد به چاپ دوم رسید

یادداشت کوتاهی درباره‌ی داستان‌های فروغ می‌خوانید، به‌قلم دکتر حسن میرعابدینی 👇

فروغ فرخزاد در چند داستان کوتاهی  که برای مجلات هفتگیِ سال 1336 نوشت، به‌خلاف روال معهود داستان‌نویسیِ زنانه، از کاربرد توصیف‌های ادیبانۀ کلیشه‌ای پرهیز کرد و به سادگیِ زبان گفتار رو آورد؛ چشم‌اندازهای طبیعت را هم، که در اکثر داستان‌های این دوره کارکردی روایی نداشتند، براساس ضرورت مضمونیِ داستان برگزید و به گفت‌وگوها نقشی مهم‌تر از توصیف‌ها بخشید.
داستان‌ها متعلق به دورۀ نخست کارِ ادبی فرخزاد و پیش از تحول فکری و هنری او در «تولدی دیگر» (1342) است. از این رو، آن‌ها را به قالب کتابی مستقل درنیاورد و رضا داد در لابه‌لای صفحات مطبوعات فراموش شوند.
اما داستان‌ها، با همۀ خامیِ صناعتِ به‌کاررفته در آن‌ها، از سادگی و صراحتی کمیاب در میان آثار زنان این دوره برخوردارند. نویسنده بیش از آن‌که همچون دیگر زنان نویسنده، در فکر اصلاح اجتماع و هشدار دادن به دختران باشد، تحول عاطفی و فردیِ شخصیت داستان را مدنظر دارد. همۀ داستان‌ها را زن جوانی به صیغۀ اول شخص مفرد روایت می‌کند که در پیِ شناخت نیمۀ دیگرِ خود، به ارتباطی عاطفی می‌اندیشد، اما با پی بردن به بازیچه شدن، یا جداییِ ناگزیر، پوچیِ پنهان در این رابطه را حس می‌کند. از این رو داستان‌های عاشقانۀ فرخزاد، فضایی سرد و تیره، آکنده از سرخوردگی و تنهایی و مرگ می‌یابند.
داستان «شکست» روایتِ حسِ خامِ عشق دورۀ نوجوانی با طنزی در کلام است. «دوست کوچک من» از خلال رابطۀ عاطفیِ زن با کودکی بیمار و تک‌افتاده، حسی بشردوستانه و مادرانه را بازتاب می‌دهد. «کابوس» داستانی اروتیک از دیدِ کودکی بدخواب‌شده، از سروصداهای اتاق خواب پدر و مادر است؛ اما عمدۀ داستان‌ها، مثل «بی‌تفاوت» و «اندوه فردا» و «انتها»، بازنماییِ رمانتیکِ احساساتِ درونیِ زنانه‌اند.
فرخزاد در این داستان‌ها، از منظری شخصی و زنانه عواطف و احساسات خود را بیان می‌کند و سنت حسب‌حال‌نویسیِ زنان داستان‌نویس را، به‌صراحت و با عصیانگریِ بیشتر، ادامه می‌دهد.


حسن میرعابدینی، دختران شهرزاد، زنان نویسندۀ ایرانی، نشر چشمه، 1400، صص 88 و 89.

#فروغ_فرخزاد
#حسن_میرعابدینی
#داستان
#داستان_کوتاه
#نشر_واج

@Vaajpub

برای تهیه‌ی این کتاب، به سایت‌های سی‌بوک و ایران‌کتاب، یا به آیدی نشر واج مراجعه کنید 👇
@vajpub @vajpub @vajpub

زادروز

#پروین_سلیمانی (بتول سلیمانی‌خو)
(۲۲ خرداد ۱۳۰۱، تهران ـ ۱۲ خرداد ۱۳۸۸، تهران)

بازیگر

@Vaajpub

زادروز

#حسین_سرشار
(۲۲ خرداد ۱۳۱۳، تهران - ۲۶ اسفند ۱۳۷۴)

بازیگر، استاد موسیقی و اُپرا

@Vaajpub

وقتی به سیر تو پرداختم
فهمیدم چقدر دنیا بزرگ است...

دنیا بزرگ است
و تا تورا تمام نکرده،
نمی‌توانم از دنیا بگذرم
همه‌چیز را از نو باید شروع کرد



#شمس_لنگرودی

@Vaajpub

دربارهء جای خالی سلوچ
اثر ماندگار #محمود_دولت‌آبادی

#چرا_باید_بخوانیم

@Vaajpub

بوف کور صادق هدایت در ژاپن بعد از 42 سال با شمایلی جدید تجدید چاپ می‌شود. هاکوسوی‌شا ناشر این کتاب آن را در مجموعه «قفسۀ کتاب‌های ابدی» جای داده. کتاب شامل «اصفهان نصف جهان» هم می‌شود که هر دو را آقای کیمی‌نوری ناکامورا ترجمه کرده است.


@Vaajpub

صد و دو سال پیش نمایندگی دولت فخیمه بریتانیا در هند، مجموعه‌ای محرمانه در چهار جلد درباره شخصیت‌های مهم ایران منتشر کرد و دو سال بعد در چند جلد ضمیمه این اطلاعات را کامل کرد. خواندنی و عبرت آموزست.

@Vaajpub

مگر چه می‌خواهم از وطن؟
‏جز لقمه‌ای نان و خیالی آسوده
‏چه می‌خواهم؟
‏جز تکه‌ای آفتاب و
بارانی که آهسته ببارد،
‏جز پنجره‌ای که رو به عشق و آزادی گشوده شود...
‏
‏مگر چه خواستم از وطن که از من دریغ‌اش کردند؟
‏

#شیرکو_بیکس

@Vaajpub

معمولاً مملکت، مال حاکمان است
که موقع جنگ و بلایا اسمش را وطن می‌گذارند و تحویل ما می‌دهند!


#یپرم_عزیزخانی

@Vaajpub

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری‌ست

روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌یی‌ست
و قلب
برای زندگی بس است

روزی که معنای هر سخن دوست‌داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی

روزی که آهنگ هر حرف، زندگی‌ست
تا من به خاطرِ آخرین شعر رنج جست‌وجوی قافیه نبرم

روزی که هر لب ترانه‌یی‌ست
تا کمترین سرود، بوسه باشد

روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم…

و من آن روز را انتظار می‌کشم
حتا روزی
که دیگر
نباشم. ‌

#احمد_شاملو


@Vaajpub

امروز مجبور شدم به سربازی شلیک کنم که وقتی روی زمین افتاد، اسم زنش را صدا می‌کرد: «ماریا... ماریا...» و بعد جلوی چشمان من مُرد.
به گردنش آویزی بود که عکس عروسی خودش و دخترک کم‌سنی در آن بود. حدس زدم ماریاست. از خودم بدم آمد.

من معمولاً پای افراد را نشانه می‌گیرم. سعی می‌کنم آن‌ها را نکشم. فقط زخمی کنم تا دنبال ما نیایند. اما وقتی پای این سرباز را نشانه گرفته بودم، ناگهان خم شد و گلوله به سینه‌اش خورد.
حالا ماریای کوچکش چه‌قدر باید منتظر او بماند! چه قدر باید شال و پیراهن گرم ببافد که یک روز مردش از جنگ برگردد! ماریا حتی نمی‌داند که مردش زیر باران برای آخرین بار فقط اسم او را صدا زد.
جنگ بدترین فکر بشر است...
از بچگی فکر می‌کردم مگر آدم‌ها مجبورند با  هم بجنگند و حالا می‌بینم بله. گاهی مجبورند... چون آن‌ها که دستور جنگ را می‌دهند زیر باران نیستند.
میان گل‌ولای نیستند و با فکر چشمان سبز ماریا نمی‌میرند.

آن‌ها در خانه‌های گرمشان نشسته‌اند. سیگار می‌کشند و دستور می‌دهند... کاش اسلحه‌ام را به‌سمت رئیسانی می‌گرفتم که در خانه‌های گرمشان نشسته‌اند. بچه‌هایشان در استخر شنا می‌کنند و آن‌ها با یک خودنویس گران، حکم مرگ هزاران همسر ماریاها را امضا می‌کنند. راحت‌تر از نوشتن یک سلام.
جنگ را شرورترین افراد برمی‌انگیزانند و شریفترین افراد اداره می‌کنند.

ضدخاطرات
#آندره_مالرو

@Vaajpub

حمیدرضا صدر یک نامه‌ی خداحافظی با تهران داره که بخشی از اون رو می‌خونید:

‏“تهران عزیزم، تو شهر غول‌آسایی هستی و شاهد بزرگ شدنت بوده‌ام… می‌دانم شهرداری‌ها و سوداگران نابودت کرده‌اند… تهران عزیز دوستت دارم و کاری از دستم برنمی‌آید.”

@Vaajpub

۸آگوست ۱۸۹۵، ملاقاتِ لئو تولستوی و آنتوان چخوف. چخوف گفته که تولستوی به‌خاطر بیماری نمی‌توانست برخیزد. درمورد خیلی چیزها حرف زدیم و وقت وداع گفت مرا ببوس! وقتی خم شدم تا ببوسمش گفت می‌دانی از نمایشنامه‌هایت متنفرم. شکسپیر نویسنده بدی بود و به‌نظرم مال تو بدتر هستند.

@Vaajpub

«یکی از صفات تحسین‌برانگیز ایرانیان اصیل علاقه صمیمانه‌ای است که نسبت به وطن خود دارند، آنان از اینکه وطنشان نقش بزرگ و بااهمیتی در تاریخ داشته احساس غرور می‌کنند و این احساس را از خودی و بیگانه مخفی نمی‌دارند.»

‏* هنریش بروگش، در سرزمین آفتاب.


@Vaajpub

به روز بعد از پس‌فردا در فارسی نمی‌گن فردای پس‌فردا، معادل بسیار زیبایی داره به نام پسین‌فردا. در شیراز حتی اهالی کلام برای روز چهارم پسین‌پس‌فردا و برای روز پنجم پسین‌پسین‌فردا استفاده می‌کنند.

@Vaajpub

توصیف این بطوطه جهانگرد مراکشی در زیارت از ‏آرامگاه ⁧ #سعدی⁩
‏
‏سعدی چندسال پیش از به دنیا آمدن ابن بطوطه در شهر طنجه مراکش، از دنیا رفت اما ابن بطوطه در یک قاره دیگر با آثار سعدی آشنایی داشت و او را سرامد شاعران فارسی‌سرا می‌دانست.

@Vaajpub

اصلاً فرض که بعضی
نان از سفره و
کلمه از کتاب و
شکوفه از انار و
تبسم از لبان‌مان گرفته‌اند

با رویاهامان چه می‌کنند؟

شعر #سیدعلی_صالحی
صدای #خسرو_شکیبایی

@Vaajpub