در روزهای گذشته پست‌های زیادی در مورد پدرم دیدم. حس غریبی است که ۹ سال بعد از رفتنش، انقدر پست‌های دلنشین و واقعی درباره‌اش می‌بینم. از بین تمام پست‌ها، این جمله بیش از همه به دلم نشست:

‏«در زمانه‌ای که همه فریاد می‌زنند تا دیده شوند، او به نجوا باور داشت.»

- احمد کیارستمی

@Vaajpub

برف - #عباس_کیارستمی

@Vaajpub

«باید عشقی داشت
‏عشقی بزرگ در زندگی، از آن‌رو که این عشق برای نومیدی‌های بی‌دلیلی که ما را در چنگ می‌گیرد عذر موجهی می‌تراشد.»

‏- یادداشت‌ها؛ #آلبر_کامو ، فارسیِ خشایار دیهیمی.

@Vaajpub

زخمی اگر بر قلب بنشیند، تو نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی و نه می‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست.
قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟


#محمود_دولت‌آبادی

@Vaajpub

قدسی چوبک، همسر ⁧#صادق_چوبک⁩ اواخر زندگی این نویسنده نامدار را اینگونه روایت می‌کند: صادق راه می‌رفت و تمام‌مدت گریه می‌کرد و مرتب می‌گفت: قدسی آیا ممکن است که من یکبار دیگر ایران را ببینم؟

@Vaajpub