من به کسی نزدیک نمیشم و کسی رو به خلوتم راه نمیدم
اما اگه کسی بتونه خلوتمو ازم بگیره بدونه خیلی با ارزشه

تو رابطه‌هاتون بیشتر از اینکه عاشق باشید، حرمت نگه دارید، همدم باشید، تکیه‌گاه باشید، همدیگه رو بلد باشید؛
‏اینا از عشق خیلی مهم‌تره، ایناست که رابطه رو موندگار میکنه

چقد مولانا مظلومانه میگه که:
مارا به خود کردی رها
شرمی‌نکردی از خدا ؟

یکی می‌گفت:
اگه‌ کسی‌ رو واقعاً دوست‌‌ دارید‌
می‌تونید‌ صداشو‌ موقع‌ خوندن‌ پیاماش‌‌
تو ذهنتون‌ بشنوین!‌

اسکار بهترین نوع لحظه شماری برای دیدنش توی رابطه ی لانگ ‌دیستنس میرسه به حضرت مولانا که میگه:
«اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من..»

دخترم به یاد داشته باش :

آنکه دوستت داشته باشد به خاطر تو خواهد جنگید تو را به دست خواهد آورد پس هرگز به خاطر کسی که به دروغ فریاد عاشقی میزند اشک نریز.

اینجوری تا تهش باشید🤍

امیدوارم یه‌شب از پاییزِ امسال که توی ماشین نشستید و از بوی خاکِ نم‌خورده مست شدین، هر لحظه از دنیا تشکر کنید که این شبای طولانی رو به‌جای تنهایی،

با آدمی میگذرونید که شمارو بلده و بهتون حسِ ایده‌آل بودن القا میکنه🍁

میگفت اگر بتونی به یک زن ثابت کنی که دوستش داری،
تو باوفاترین آدم رو کنار خودت خواهی داشت❤️

يه دوستى داشتم هميشه ميگفت:
وقتى شب يكيو ناراحت ميكنى
صبح با كمال پر رويى باهاش چشم تو چشم نشو و يه جورى برخورد نكن كه انگار عين خيالتم نبوده...!
اون آدم شبشو به زور صبح كرده
و با رفتار بدت صدبار ديگه هم ناراحت شده!
مسئوليت دلى رو كه ميشكنى قبول كن رفيق!
يكى غمگين شده!
اين چيز كمى نيست...!
باور كن شب به اندازه ى كافى غم داره!
تو بدترش نكن!
يا همون شب از دلش در بيار
يا صبح كارى نكن كه فكر كنه هيچ ارزشى براى ناراحتيش قائل نيستى...!

من زندگیمو ول کردم گذاشتم هر جور که خودش میخواد بگذره اونوقت تو زندگیتو ول کردی پیگیره زندگی مایی؟

کنار تو
هر لحظه گَويم به خويش؛
كه خوشبختی بی‌كران با من است...

[فریدون مشیری]

کسی چه میداند
شاید جا ماندهٔ رودخانه ای باشم
یا گوشهٔ جابجا شدهٔ جاده ای
غم
تنها ماندن نیست

جدا افتادن است
و چه دست ها که بریده
چه دل ها که دل کنده
جان کنده
جان کنده
جانِ جدا افتاده چاه ویل است
طویل و غریب
کسی چه میداند؟

محمد یغمائی

بزرگوار رفیقای واقعی هیچوقت تو چتاشون بهم سلام نمیکنن و با یه فحش ریز همو صدا میکنن=))

بزرگوار من خیلی زود گریه‌م میگیره اما دلم نمیخواد جلوی کسی گریه کنم چون در نهایت براش به یه امر عادی تبدیل میشه، بااینکه عمیقا عادی نیست. مثلا داری از غصه میمیری بعد طرف میگه خب اوکی این کلا زیاد گریه میکنه پس دشواری نداریم. مثلا باور کن حتی اگر تو دعوا یا بحثی که کاملا حق با منه، گریه ام نمی‌گرفت، خیلی میتونستم حرفای قانع کننده ای بزنم.

وضعیت روحیم یه جنگ کم داشت که اونم داره تیک میخوره بزرگوار

بزرگوار دلم یه پارتنر میخواد انقد خوب باشه که هی بگم این چرا با منه.

ابزرگوار امروز داشتم فیلمِ برادرم خسرو رو نگاه می‌کردم. یک دیالوگی از زبانِ من داشت که می‌گه:
«حالم بده، چرا هیچ‌کس نمی‌فهمه؟ اصلاً دیگه هیچی نمی‌دونم. مُخم نمی‌کشه، عقلم جایی قد نمی‌ده، نمی‌دونم کی‌ام چی‌ام، اصلاً چی می‌خوام، هیچ‌وقت چیزی عوض نمی‌شه چون دنیا همیشه همین گهی بوده که هست، چون هر طرف رو که نگاه می‌کنی یه‌جوری حالت بد می‌شه. من برعکس تو نمی‌تونم خودم رو گول بزنم.»

بزرگوار ما‌‌ همه‌ اونایی که
دلمون رو شکستن بخشیدیم...
روسیاهیش بمونه برا خلوت خودشون.

https://instagram.com/_sonaa_mohamadi

پیج اینستاگرام رو خواسته بودین 🩷