شکست این کشتی
از موج سراب آهسته آهسته ...

#صائب
[اِلی]

@ca_fe_poetry

یکسری حرف ها و کار ها مارو بیشتر عذاب میدن چون از شخصی که انجامش میده انتظارشو نداریم …
مثلاگاهی درد بریدن کاغذ از چاقو بیشتره ….
چرا!؟
چون کاغذ برا بریدن نیست ،چون ازش انتظار نداریم…
متوجهی رفیق؟

[اِلی]

@ca_fe_poetry

مرا با خودت آشنا کن بیگانه‌ی من
مرا با خودت یکی کن.
‌
#احمد_شاملو
[خودِش]

@ca_fe_poetry

با دلت حسرت هم صحبتی ام هست، ولی
سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟

#فاضل_نظری
#احمدعلی
@Del3da

[آدمیزادِ بیچاره….]

رسم این مگر نبود که گر آتشم زنی
خاکسترم را نسپاری به دست باد ؟!…

#فاضل_نظری
[اِلی]

@ca_fe_poetry

من زخم‌های بی‌نظیری به تن دارم اما
تو مهربان‌ ترینشان بودی؛
عمیق‌ ترینشان
عزیز‌ ترینشان…

#رویا_شاه‌حسین‌زاده
[خودِش]

@ca_fe_poetry

[دل میخوردو دیده برون میریزد….]

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران
ساده‌دل من که قسم‌های تو باورکردم


#شهریار
[خودِش]

@ca_fe_poetry

غبارِ خاطرِ روی زمین جان مرا تن شد
کدورت‌های عالم جمع شد، نامش دلِ من شد

#نجیب_کاشانی
[خودِش]

@ca_fe_poetry

برای عذرخواهی آن دو لب گر در بیان آیند
شکایت‌پیشگان را قوّت گفتار کی ماند...

#میرعزیزالله‌_حضوری
[خودِش]

@ca_fe_poetry

[•••]

نفس خود را از هر گونه پستى باز دار، هر چند تو را به اهدافت رساند، زیرا نمیتوانى به اندازه آبرویى که از دست مى‏دهى بهایى به دست آورى..

#نامه_۳۱ #نهج_البلاغه
[اِلی]

@ca_fe_poetry

کردم از
"دین و"
"دل و"
"هوش و"
"خرد"
قطع نظر

من همان روزی که دیدم
"چشم ِ عیار ِتو را"

#صائب_تبريزی
[خودِش]

@ca_fe_poetry

ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟
منزل او در دل است، اما ندانم دل کجاست...

#هلالی_جغتایی
[خودِش]

@ca_fe_poetry

از خویش برون رو ز درِ خویش درون آی
تا گم نشوی گم شدهٔ خویش نیابی

#حسن_دهلوی
[خودِش]

@ca_fe_poetry

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد…

#حامد_عسگری
[ِِالی]

@ca_fe_poetry

در نقطه‌ای از زندگی ایستاده‌ام
که حتی بادهایش بی‌جهت رفته‌اند
و می‌دانم اگر تو هم بروی
حتی سرم را بلند نمی‌کنم
ببینم از کدام‌سو ترک شده‌ام


دیگر شعر تازه‌ای برایت نخواهم خواند
دیگر از هیجانم به‌خاطر چیزهایی که مسخره بودند
از اندوهم به‌خاطر چیزهایی که مسخره بودند
و از دلتنگیِ همیشگی‌ام که همیشه مسخره بود
چیزی نخواهم گفت


هر صبح
انگشتانِ بی‌نوازشِ سنگی‌ام را به اداره می‌برم
سرشان را می‌کوبم روی دکمه‌های کیبورد
و کمک می‌کنم فراموش کنند
هنگامِ آخرین نوازش عاشقانه
در لاکِ کدام رنگ فرورفته بودند
که خنده‌هایم آن‌همه جان داشتند


من چیزی را گم کرده‌ام
ذوقی کودکانه را شاید
که دیگر هیجانی برای پیدا کردن کسی
در مسیرهای هرروزه‌ی برحسبِ تصادف ندارم

اما تو اگر مرا برحسب تصادف دیدی
طبیعی بخند
و به رویم نیاور
زنی را که شبی آخرین تپش‌های عاشقانه‌ی قلبش را
بی‌هیچ تشریفاتی دفن کرد
و به زندگی میان دیگران برگشت


#لیلا_کردبچه

مقدمه ی بسیار زیبای کتاب سرمه ای از اقای #حامد_عسگری

[اِلی]

@ca_fe_poetry