این ۱۴ دقیقه ترتیل سورهٔ مبارکهٔ «فتح» با صدای استاد شاکرنژاد؛ هماهنگیِ تصویر، صدا، ترجمه و آیاتِ قرآن بی‌نظیره…
بارها و بارها دیدم و دیدم!

یادمـون نره که رهـبرِ انقلاب «قرائتِ سورهٔ فتــح، دعای توسل و دعای چهاردهم صحیفه سجادیه» رو جهت موفقیت جبههٔ مقاومت توصیه کردند؛ به خوندنش با توجه به معنی، مداومت داشته باشیم و بدونیم «الله‌في‌السّاحه»…

ببینید.

خـونِ دل خوردم علـی!
تا که تو آقا شده‌ای،
پدرت پیر شده
تا که تو رعنا شده‌ای،
لشگر امروز،
به قَدِّ خَمِ من می‌خندد،
مَردَکــی داد زد و گفت:
حسین! تا شده‌ای..

بابا! با رویِ خونین به محضر اباعبدالله می‌رسی؛
باباجون،
شهادتت مبارک…
هرچی ازت سوال کردن؛
بگـو فقط «حســـین»..


تا صدایش می‌کنم یک دشت پاسخ می‌دهد؛
زینبم! بنگر علی‌های فراوانِ مرا …

نیروهای هندی در شهر ماگام در کشمیر تحتِ کنترل هند، تصویر رهبری رو پایین آورده بودن؛ اما بعد از اعتراضاتِ گسترده و درگیری بین جمعیتِ شیعه محلی و پلیس؛ پلیس مجبور به عذرخواهی شد و عکس سید‌علی خامنه‌ایِ عزیز و سید‌حسن نصرالله دوباره برافراشته شد…

«فَلِلّهِ اَلْعِزَّةُ جَمِیعــاً»
عزّت دستِ خداست!
به عوعویِ اون‌هایی که منتظـرن اجنبی جلوشون دوتا تیکه استخـون بندازه تا براش دُم تکون بدن؛ نیست!

یه موضوعی هست که همیشه باعث آسیب به ما و جامعه می‌شه. چیزی بنام «حافظه ضعیف». خصوصا اگه این ضعف؛ جمعی باشه. این ویدیوی دوربین مداربستهٔ حمله وحوشِ اسرائیل به میدان تجریش رو دیدید؟
طبیعتاً و بر‌اساسِ عنصری بنام «غیرت»، باید به همهٔ ما بربخوره و تمام خشمِ ما به عاملِ این توحّش روانه بشه. بخش مهمی از این خشم با سلحشوریِ نیروهای‌مسلح تبدیل به موشک شد و بخش‌های متعدد و مهمی از اسرائیل رو شخم زد؛ که حقیقتاً ممنون و مدیونِ این عزیزان و شهدایِ کم‌نظیرمون هستیم؛ ولی بخشِ دیگه‌ای به خودِ ما برمی‌گرده. اما حافظهٔ ضعیف با شما کاری می‌کنه که هنوز مدتی از اون جنگِ ۱۲ روزهٔ جاری نگذشته؛ دوباره بری تو فازِ خودتحقیری و نه به جنگ و بی‌طرفی و آرزوی مرگ نکنید و اسرائیل که مردم عادی نمی‌زنه…! چرا؟ چون سال‌ها از طریق حملاتِ رسانه عادت کردی به این خُلقیات.

چطور ممکنه که منِ ایرانی به فلان بلاگر و یوتیوبر و اینفلوئنسر و سلبریتی و ادمین این اجازه رو بدم که بخواد دوباره ذهنِ منو به بازی بگیره و جایِ جلاد و شهید رو عوض کنه؟! و کماکان دنبالش کنم؟ چطور ممکنه فراموش کنم این اسرائیل و امریکا بودن که به ما حمله کردن؟ نه تنها ما، بلکه آغازگرِ همهٔ جنگ‌ها و ویرانی‌ها بودن؟ وطن مادره، درسته؟ چطور ممکنه بینِ مادرم، و کسی که به مادرم زخم زده؛ بی‌طرف باشم و تازه یه لگد هم به مادرم بزنم؟ غیرت کو؟
معلومه که منظورم جماعتِ بی‌وطنِ فراری و آواره نیستن؛ منظورم دنبال‌کننده‌هایِ اینان.


می‌دونستم حافظهٔ ضعیفِ جمعی فتنه‌انگیزه، بالاخره بارها ازش زخم خوردیم. اما نمی‌دونستم هنوز مدتی نگذشته؛ قراره یه عده ری‌استارت بشن و دوباره بهشون بفهمونیم که دشمنِ امریکایی و صهیونی، وسطِ مذاکرات، به کشورِ ما حمله کرده؛ چرا؟ چون با ماهیت و ذاتِ صلح مشکل داره. چون می‌خواد نابودت کنه، می‌خواد تجزیه‌ت کنه، می‌خواد وقتی دستت خالی شد؛ تیکه‌پاره‌ت کنه. من فکر نمی‌کنم این حجم از بلاهت سهوی باشه.

محـرمِ امسال خیلی برام متفاوته. انگار محـرم آخرمه! یا شاید محرم اولم! یا انگار بعد این‌همه سال داره بهم یه چیزی می‌گه، یه چیزی نشون می‌ده که سال‌ها ازش غافل بودم. محرمِ امسال انگار دستمو دراز کردم تا یه دستی از آسمون دستگیرم بشه. محرمِ امسال مثل تشنه‌ای‌ام که با تمامِ وجود رسیدن به آب رو طلب می‌کنه. محرمِ امسال یه حفاظِ کامل و امنه برای جراحت‌های روحم. محرمِ امسال دلم می‌خواد حتی نخ‌به‌نخِ کتیبه‌های عزای سیدالشهدا رو بگیرم بغلم و گریه کنم و از اون گریه؛ بالِ پرواز بگیرم. محرمِ امسال، دلم گریه‌هایِ بلند می‌خواد، نفس‌گیر و بی‌انتها. دلم بلند بلند حرف‌زدنِ وسطِ گریه می‌خواد. حرف زدن با بهترین مخاطبِ جهان؛ وقتی چشمم میفته به عکس‌هایِ رو در و دیوار شهر. محرمِ امسال من توی امن‌ترین محیطِ جهانم…

گفت خوش‌بحالت که ترُکـی می‌فهمی؛ من تو قلبم آشوبه. گفتم چشم‌هاتو ببند. گوش بده. انگار کن که همین الان:
«از هر طـرفش نیزه رسیده‌ست،
دست از تنِ عباس چکـیده‌ست..»

اقای حاج‌قاسم.
از وقتی شما رفتید شب‌هایِ تاسوعا برای ما فرق می‌کند، رنگ و بوی دیگری می‌دهد. اقای حاج‌قاسم، از ۱۳ دی‌ماه ۹۸ تا امشب، «علمدار» گُم کرده‌ایم. رفقایتان که یک عمری شانه به شانهٔ هم در میدان بودید؛ حالا آمده‌اند کنارتان. هنوز هم شانه به شانهٔ هم. قدم به قدم اقتدا کردید به علمدارِ حسین(ع) و ما ماندیم و دل‌تنگی…
از وقتی شما رفتید؛ شب‌هایِ تاسوعا طور دیگری روضهٔ علمدار می‌خوانیم و گریه می‌کنیم و دلتنگی می‌کنیم. امشب بیشتر. چه علمدارهایی را صدا زدیم امشب و «علمدار نیامد…»