نمی‌دونم این واژهٔ «تندرو» دقیقا از کِی و توسط چه کسی ابداع شد. اما یه‌چیزی دربارهٔ این تندروها برای من جالبه.
اینکه همین‌ها در ابتدای مذاکرات برجام هشدارِ دلسوزانه می‌دادن که امریکا قابل اعتماد نیست؛ از امریکا باید تعهدات برجامی‌ش تضمینِ محکم بگیرید. می‌گفتن بند ۳۷ برجام در واقع یک بمبِ ساعتی‌ست و هر لحظه ممکنه توسطِ طرفِ بدعهد شما منفجر بشه؛ بند ۳۷ همون مکانیسم ماشه‌ست اما گفتید چیزی به اسم نام در برجام نیومده! می‌گفتن این ایدهٔ اختلاف‌افکنی بینِ امریکا و اروپا در قضیهٔ برجام خیلی عجیب و شاذ و ناپخته‌ست؛ مگه می‌شه کسی در سیاست‌خارجه فعال باشه و از اقتضائاتِ بین‌الملل بی‌خبر باشه؟! می‌گفتن صفر تا صدِ کشور رو به مذاکره‌ای نبندید که از عاقبتش مطمئن نیستید. می‌گفتن دنیا در همین چندتا کشورِ غربی و اروپاییِ بدعهد خلاصه نمی‌شه که شما کشورهای متحد و همسایه‌هاتون رو فراموش می‌کنید و به امیدِ سراب توافق با همین چندتا کشور پیش می‌رید. می‌گفتن مذاکره هدف نیست! مذاکره صرفاً یک وسیله‌ست که باید منافعِ ملی شما رو تضمین کنه؛ وگرنه این چهرهٔ معتاد به مذاکره‌ای که در عرصهٔ جهانی از ایران در دورانِ دولت‌های شما به نمایش درمیاد، طرفِ امریکایی رو نسبت به بدعهدی‌هایِ بیشتر هار و وحشی‌تر می‌کنه. می‌گفتن قبل از سر دادنِ شعارِ مذاکره، اول بیاید بگید از این ساز و کار چه‌چیزی و با چه تضمینی عایدِ ما شده؟ می‌گفتن به قول‌هایِ امریکایی دل نبندید؛ تابحال هیچ‌کشوری از دل بستن به قول و قرارِ امریکایی جواب نگرفته! اما رئیس‌جمهور دولتِ یازدهم و دوازدهم در برابرِ نگرانی‌ نسبت به عاقبتِ اعتماد به غرب می‌گفت «هر‌وقت مذاکره می‌شود، می‌گویند می‌لرزیم؛ به جهنم! بروید جای گرم که نلرزید، خدا شما را ترسو و لرزان آفریده!»


اما گویا حرفِ همین‌ها، حداقل نسبت به عاقبت مذاکره با غرب درست بود. بهتر نیست بجایِ زدنِ انگ به منتقدینِ «نگاهِ صرف‌مذاکره»، به کُندرویِ خودتون «در فهمِ عاقبت خوش‌خیالی نسبت به طرف غربی» اذعان کنید؟

جای شکرش باقیه که خود اقای‌پزشکیان، لااقل در بَیان حرف از انسجـام و وحدت می‌زنه و شخصاً به‌ سبکِ روحانی، منتقدین رو به رگبارِ توهین نمی‌بنده. این وظیفهٔ خطـیر رو چند‌سالـی می‌شه که اکانت‌های توییـتری و روزنامه‌ای انجام می‌دن!

-
واقعا ماجرا رو از هر طرفی بخونی، حیرت‌انگیزه. امریکا بصورتِ یک‌طرفه از برجام که حاصل بیش از دوسال مذاکره بود، خارج شد بی‌اینکه یک برگِ پوسیده از درختِ برجام نصیبِ ایران بشه. آژانس بارها حُسنِ‌نیت ایران رو در انجام تعهداتِ برجامی مشاهده و تایید کرد. اما امریکا و شرکایِ اروپایی‌ش همچنان به تحریم و گزافه‌گویی نسبت به ایران ادامه دادن. قبل از جنگ و در حینِ همین مذاکرات اخیر؛ چندین ‌‌مرحله تحریمِ جدید علیه ایران اعمال شد. درحینِ مذاکره و درحالیکه امریکا قول داده بود هیچ‌حمله‌ای به ایران رخ نده، حملهٔ‌نظامی اسرائیل و امریکا با هماهنگی و چراغ‌سبزِ کامل امریکا به ایران اتفاق افتاد که البته به لطفِ خدا، با رهبریِ بی‌نظیر فرماندهٔ کل قوا، شاهکار نیروهای مسلح و حضورِ به موقع مردم مواجه شد. اما بعد از گذشت مدتِ کوتاهی از درخواستِ آتش‌بس از سمت دشمنِ صهیونی-امریکایی، باز حرف از «اشتیاقِ امریکا به بازگشت به میزِ مذاکره» در محافل سیاسی داخلی مطرح شد!
و الان خبر رسیده که «امریکا تحریم‌های جدید علیه ایران اعمال کرد!»


پس یعنی امریکا اشتیاقش به دیپلماسی‌ رو با این فرمول نشون می‌ده:
*تحریم-ترور-بدعهدی-خروج از برجام-ترور-قلدری-تحریم-بدقولی-حملهٔ نظامی-تحریم!

کاش اساتیدی که معتقدن «تعامل با امریکا» باید سرلوحهٔ سیاست‌خارجه باشه، دربارهٔ این دورِ تسلسلِ «فرمول تعاملِ امریکایی» باز هم مقاله‌ در روزنامه‌هاشون درج کنن تا استفاده کنیم!

از اهلِ معنا پیام آمده…
بنا به توصــیهٔ رهبر‌ی‌انقلاب خواندنِ سورهٔ فتح، دعای توسل و دعایِ چهاردهم صحیفهٔ سجادیه رو فراموش نکنید؛ می‌تونید با خانواده یا دوستان‌تون یه گروه بزنید برای ختمِ جمعـی! و هر روز به هم یادآوری کنید. این‌جوری فراموش هم نمی‌کنید.

-

رئیس‌مجلس:
فرماندهٔ ‌کل‌ قوا منحصر به فردترین کسی بود که تونست در چندساعت، نیروهایِ مسلح رو از شوک خارج کنه!
ما فرماندهٔ کل قوا رو مثل سال ۵۹ -در اتاقِ جنگ دوران دفاع‌مقدس در اهواز- در فرماندهی دیدیم، حکم داد، فرمانده‌ها رو حضـوری توجیه کرد، فرمان داد و در میدان بود!

-
تاریخ باید این روزها رو دقیق روایت کنه.
اگر غبارِ این هیاهوهایِ بی‌جهت بخوابه و دوباره عده‌ای مرعوب، سرِ یک کوچهٔ تکراریِ بن‌بست راهنمای انحرافِ افکار عمومی به سمتِ سراب نزنن؛ همه [تاکید می‌کنم که همه] بابتِ نعمتِ ولایت فقیه، حضورِ ولی‌فقیه، و شخصِ آیت‌الله خامنه‌ای در کسوتِ رهبریِ جمهوری اسلامی ایران، در پیشگاه خدا سجدهٔ شُکر به‌جا خواهند آورد.

کسی که با توکل به خدا و اقتدا به امیرالمومنین(ع) شجاعانه، شخصاً و مستقیماً در خطِ مقدمِ مبارزه با دشمن حضور داشت؛ در میانهٔ جنگ از تبیینِ دقیق ابعاد مختلفِ این جنگ برای «مردم» غافل نبود؛ ادبیاتِ محکم، رسا، عزت‌مندانه و از موضعِ قدرت خطاب به دشمن ارائه داد، مؤمنانه و طبقِ روال هرسال روضهٔ سیدالشهدا رو برگزار کرد، با‌ صلابت در مراسم عزای ماهِ محرم حضور پیدا کرد و مایهٔ دل‌گرمیِ دوستان؛ و بر آب شدنِ نقشهٔ دشمنان شد، خاضعانه برایِ این حُزنِ مقدس عزاداری کرد. یک حضورِ چند‌دقیقه‌ای با یک زبانِ بدنِ فوق‌العاده در همون مراسـم، ساعت‌ها درسِ «میدان و دیپلماسی» بود! عزیزِ ما و مایهٔ عزّت‌مندیِ ما. عزّتت روزافزون! فَلِلّهِ اَلْعِزَّةُ جَمِیعاً.

آن‌که کلامـش زیاد باشد، لغزشش زیاد خواهد بود و آن‌که لغـزشش بسـیار باشد، حیایَش کم می‌شود. هرکه حیایـش کم شود، پارسـایی‌اش اندک می‌شود و هر‌کس پارسایی‌اش اندک شود، قلبش خواهـد مُـرد و آن‌کس که قلبـش بمیرد، گرفتارِ دوزخ خواهد شد.

- امیرالمومنین(ع)
-کنزالعمال، ج ۲، ص ۱۱۲.

ترامپ و ابلیس‌بچه‌اش اسرائیل، علناً ولی‌فقیهِ ما را تهدید به ترور می‌کنند؛ صدایـی از این جماعتِ مرعوب درنمی‌آید که هیچ، پیشاپیش به استقبال تعیینِ جانشین هم می‌روند! اما تا یک‌نفر در ایران در جوابِ تهدید، متقابلاً از ادبیاتِ تهدید خطاب به دشمن استفاده می‌کند؛ کم مانده گریبان بدَرند و سر به بیابان بگذارند که وای امنیت ملی به خطر افتاد!

دوتا فحـش هم به «آقا دزده» بدهـید، شاید خوش‌تان آمد! حتی اگر دزد، همان قبلهٔ آمال‌ و سرابِ رویایی‌تان بود که نقاب از صورتش افتاد!

می‌پرسند مرعوب یعنی چه؟

مرعوب. [م َ]مفعول از رُعب. رجوع به رعب شود. ترسانیده شده. ترسیده. هراسیده. ترسان.

جماعتِ مرعوب یعنی جماعتی که رضایِ کدخدا برایشان از رضایِ خدا مهم‌تر است. یعنی جماعتی که رُعبِ ابهت پوشالیِ کدخدا، از ابهتِ واقعیِ خدا برایشان ترس‌آورتر است. یعنی آنهایی که خداوند بهشان چشم داده تا ببینند عاقبتِ اعتماد به غرب چیست و عادت و ذاتِ این دشمن بدعهدی‌ست و قلدری، اما نمی‌بینند. گوش داده تا تهدیدها و گنده‌گویی‌هایِ امریکا را برای تجزیهٔ وطن بشنوند، اما نمی‌شنوند. قوهٔ‌تعقل داده تا همین چشم‌ها و گوش‌‌هایشان را به کار بیندازند که «اسرائیلِ قاتلِ کودک‌کش، با همکاری و حمایت و چراغ‌سبزِ امریکایِ قاتل به خاکشان تجاوز کرده، هزار عزیز از ما گرفته و زبان به تهدیدِ عزیزترینِ ما باز می‌کند» اما قوهٔ تعقل‌شان هم تعریفی ندارد! جماعتِ مرعوب یعنی آنها که متجاوز به خانه را رها کرده، فریادِ ناشی از نتایجِ خوش‌خیالی‌ متعددشان را به وعده‌هایِ متجاوز، بر سرِ صاحب‌خانه می‌زنند؛ که چرا با متجاوز نمی‌سازی؟ چرا به سازِ متجاوزی را که در طول تاریخش جز تحریم و تهدید و ترور و جنایت و دروغ و فریب کاری نداشته؛ نمی‌رقصی؟ چرا بطورِ «سازنده‌ای» تسلیمِ خواسته‌های متجاوز نمی‌شوی؟ یعنی خدا برایشان اتمامِ حجت کرده که «هرگز یهود و نصاری از تو راضی نخواهند شد، تا کاملاً تسلیمِ خواسته‌هایِ آنها شَوی‌» اما هنوز فکر می‌کنند راه‌‌حل، راضی‌کردنِ قلدرهایی‌ست که تفریح‌شان کودک‌کشی و حمایت از کودک‌کشان است. یعنی از ترسِ اخمِ کدخدایی که در فانتزی‌هایشان ساخته‌اند؛ هنوز یک‌ماه نشده اما یادشان رفته کدخدایِ دنیای وارونه‌شان، چطور می‌خواست با بمب‌افکن، تهدید، ترور، تحریم؛ پیامِ «صلح و سازش» بیاورد. چنان‌که کارنامه‌اش مملوء است از صلح و سازش‌هایی که برای ملت‌ها به ارمغان آورده. جماعتِ مرعوب یعنی آنها که به‌طور مشمئزکننده‌ای از «تجربه» «عبرت» نمی‌گیرند.

امروز سالگرد قمری فوت پدرمه. ممنون میشم به فاتحه و اخلاصی مهمونشون کنین.

-
ببین می‌فهمم که بالاخره عطشِ رقابت آدم رو کور می‌کنه و تلاش می‌کنه رقیب و رُقبایِ بالقوهٔ داخلی‌ رو پیشاپیش با توهین و تهمت به دَر کنه. قدرت‌طلبی چیزِ عجیبیه. حتی وقتی که جامعه به انسجامِ بیش از پیش نیاز داره؛ بازم شهوتِ قدرت به فعالیت خودش ادامه می‌ده و حدِ یقفی براش وجود نداره. برای همینه که در اجلاسِ داووس در سوئیس جلویِ افراد خارجی هم به این «رقابتِ متعفنِ داخلی» اشاره می‌کنن که اگه فلانی میومد ما الان وسطِ جنگ بودیم!! یا مثلا آنتنِ‌ زندهٔ یه برنامه می‌شه محلی برایِ ادعاهای دروغ و شنیع و زننده، و در نهایت ورودِ دستگاه قضایی به مسئله. می‌پذیرم.

اما بالاخره اینجا یه محیط معمولیه و منم یه فردِ معمولی، لذا بعنوان یه مخاطبِ غیرمتصل(!)، برام سواله و دلم می‌خواد بفهمم «دقیقا» چی بهشون می‌رسه از اینکه برای هرچیزی یه گردن پیدا می‌کنن بنامِ اقای سعید‌ جلیلی تا پروازِ پشه بر فرازِ آسمان رو هم بندازن روش؟ این یکساله تقریباً فقط آتیش‌سوزی‌های تپه‌های هالیوود رو ننداختن گردن ایشون. پشتکار عجیبی می‌خواد که بجای اینکه به نواقص کار و انفعالِ خودت برسی؛ حتی وقتی‌که خودت مسئول مستقیم موضوعی هستی، یه اسم همش تو توییتِ آدم‌هات تکرار بشه و حتی وقتی بهت سلام می‌کنن هم این اسم رو بیاری. واقعاً هدف، منافعِ ملی و محوری بنامِ «ایرانه»؟
یه‌‌مقدار این مسئلهٔ دعواهایِ کودکانهٔ بی‌پایان درنظرِ عُموم چندش‌آور شده. می‌دونی؟

«خاله اونجا من داشتم می‌مُردم…»

خـدا لعنت کنه قاتلـینِ پدرت رو، خـدا لعنت کنه ماله‌کشانِ قاتلینِ پدرت رو، خدا لعنت کنه حامیان قاتلینِ پدرت رو، خدا لعنت کنه کتمان‌کننده‌هایِ جنایات قاتلین پدرت رو، خدا لعنت کنه هم‌دستانِ قاتلین پدرت رو. مرگ بر اسرائیل، مرگ بر امریکا، مرگ بر امریکا، مرگ بر امریکا…

تاریخ پُر است از آنها‌یی‌که گمان می‌کردند امضـایِ امـریکا تضـمین است.(!)
ـــــــــــ
وَلاتَركَنوا إِلَی‌الَّذينَ ظَلَمــوا
«و بر ظالمان تکیه نکنید.»

•سورهٔ محترمِ هود - آیه ۱۱۳.

-
این‌که یک‌نفر، هرچی تو ذهنم بوده رو انقدر دقیق کلمـه کنه و بنویسه؛ تا‌حالا انقدر برام مطلوب و دل‌چسب نبوده.

سخن گفتنِ سرانِ ناکام و به انزوا ‌رفتهٔ فتنه از «حقِ ملت» هم از عجایب روزگاره. شما احترام به حقِ ملت رو در یک انتخابات هم تحمل نکردید. وقتی سال ۸۸ طبق یک ادعای دروغ، بدون یک‌خط مدرک، با ولعِ قدرت، خواهان ابطالِ انتخاب مردم در یک مشارکتِ ۸۵ درصدی بودید، حقِ ملت کجا بود؟ وقتی ناآرامی‌های داخلی رو به اوج رسوندید و کشور رو تا لبهٔ پرتگاه بردید و مقاماتِ امریکایی برای حمایت از ناآرامی‌هایی که شما عامل مستقیمش بودید؛ صراحتاً در کنارِ جنبشِ موسوم به جنبشِ سبزِ شما ایستادن و بسته‌های بزرگ تحریمی علیه کشور اعمال کردن، حقِ ملت کجا بود؟ در این جنگِ ۱۲ روزه که ملت تمام‌قد پشتِ کشور و رهبریِ بی‌نظیرِ فرماندهیِ کل‌قوا ایستادن؛ کجا بودید که از حقِ ملت حرف بزنید؟ یک‌ماه گذشته! این گنده‌گویی‌های باتأخیر صرفاً به قصد از حاشیه به متن اومدنه؟ یا مصرفِ دیگه‌ای داره؟ مثلاً تکمیل‌کنندهٔ پازلِ فتنه‌ای دیگه؟ چون در هرحال تلاشِ مذبوحانه‌ایه.

فقط «یک موشکِ ایرانی!»
به اندازهٔ یک میدانِ ۸۰۰ متری ویرانی!
به قولِ بچه‌ها: بنــــــازم!

-

-
در آنتنِ زنده ‌گفتید اصلا در برجام چیزی بنامِ مکانیسم‌ماشه و اسنپ‌بک نیامده! کلمهٔ «تعلیق» کجاست؟ همه‌ش «لغو» است. به شما قول می‌دهیم ترامپ نمی‌تواند از برجام خارج شود. امضای کری تضمین است! همه‌ش پَر. معلوم شد که مکانیسم‌ماشه نه تنها در برجام آمده، بلکه به قولِ رهبری «استخوان لایِ زخم» است و کشورهای اروپایی که باز هم با خوش‌خیالی فکر می‌کردید بینِ آنها و امریکا دعوا انداخته‌اید؛ مثل چماق آن‌را گرفته‌اند بالای سرمان. تازه از هولِ فعال شدنِ چیزی که می‌گفتید در برجام نیامده؛ باز گفتید برویم دنبالِ مذاکره. یعنی بخاطر فعال نشدنِ چیزی که در مذاکراتِ قبلی به ما تحمیل شد و حتی وجودش را منکر می‌شدیم؛ چه کنیم؟ دوباره برویم مذاکره. چه راه‌حل بدیعی!

هرکسی هم با نگرانی گفت بند‌بندِ این توافق‌تان را بخوانید که ده‌سال دیگر دست از پا درازتر نگرانِ آنچه که با اشتیاق خودتان زیر بارش رفتید نباشیم؛ گفتید «تندروها! بروید جایی که نلرزید!» بجای آن‌که غرق در رویای قدم‌زدن با غربی‌ها نشوید، اما با تمسخر سرِ خودی‌ها داد زدید که «ناراحتید تحریم‌ها برداشته شده؟!» هرچه گفتیم نه والله. اگر تحریم‌ها «واقعا» برداشته شود و امریکا اهلِ معامله‌ای منصفانه و مردانه باشد، چه ناراحتی؟ ناراحتیم که حریف‌تان را نشناخته‌اید. وقتی هم که قول و قرارِ امریکایی، به ذاتِ خودش برگشت و زد زیرِ میز، بعد از آنکه صنعتِ هسته‌ای را تا مرزِ تعطیلی بردید گفتید عوضش کاپِ اخلاق را بردیم! حالا کمترین توقع این است که در پیشگاهِ ملت به خوش‌خیالیِ خسارت‌بارتان مُعترف باشید؛ اما باز یقهٔ بقیه را می‌گیرید و بر سرِ بقیه فریاد می‌زنید، تا کسی از شما نپرسد این دورِ تکراریِ خوش‌خیالی‌تان کِی تمام می‌شود؟!