در بابِ دغدغه‌مندی ما چند دسته افراد داریم؛ یه دسته فعالانه و در حدِ توان خودشون مشغولن، حتی در حدِ گذاشتن یک استوری، حتی پخش یه تراکت در تجمعات، یا شرکت در تجمُعاتِ مردمی که احتمال زیاد بازتابِ رسانه‌ای داره؛ و یه دسته هم در حد توانِ خودشون مشغولِ زدنِ دستهٔ اول‌، کنایه، نِق، انتقادات تند و احتمالا تمسخر. این‌روزا خیلی دلم می‌خواد از اینا بپرسم چرا اینجوری‌اید؟ چرا هرچی می‌شه، سازِ مخالف می‌زنید؟ چرا دربارهٔ هر اتفاقِ خوب و پسندیده و دغدغه‌مندیِ محترمانه‌ای، درحالِ غر زدن‌اید؟ در واقع، خودتون چه‌کاری کردید که گمان می‌کنید کارِ آدم‌هایی که یه قدم هرچند کوچیک برداشتن برایِ دغدغه‌های خودشون؛ انقدر بی‌ارزشه و لایقِ زدن چپ و راست از طرف شما؟ در این مکتبِ تفکر صرفاً انتقادی شما، اینکه «عیبش چو بگفتـی؛ هنرش نیز بگو» جایی نداره؟

رهبرِ انقلاب- ۱۴۰۱/۵/۵:
«این جشن غدیر در تهران، خیلی چیز عجیبی بود! نمی‌دانم شما دیدید یا خیر. من خودم در تلویزیون نگاه کردم دیدم؛ بعضی‌ها هم که رفته بودند، آمدند برای ما تعریف کردند. دیدید چه‌جوری در این جشن میلیونی، همه جور آدمی شرکت کردند؟ اینها طرف‌دار دین‌اند، این‌ها دوست دارند دین را.»

ـــــــــــــــــــــــــ
پ.ن: فکر می‌کنم خیلی واضحه که هیچ تناقضی بینِ جشن میلیونیِ غدیر و جشن‌هایِ محله به محله برایِ غدیر وجود نداره. جشنِ میلیونیِ غدیر بعنوان یک نماد قابلِ تقدیر با بازتاب‌هایِ رسانه‌ای‌ست که با حضور «مردم» و در یک بسترِ حمایتی از طرفِ نهادهای مختلف؛ می‌تونه قابلِ تسری به محله‌ها و شهرها و روستاهای دیگه هم باشه. کمااینکه تجمعِ معروفِ تاسوعا و عاشورای اردبیل و زنجان که تبدیل به یک نمادِ تاریخیِ همراه با بازتاب‌هایِ فوق‌العادهٔ رسانه‌ایِ شده؛ با اقامهٔ عزایِ سیدالشهدا در محله‌هایِ مختلف این استان‌ها در تعارض نیست! این دوگانه‌سازی‌ها از دوگانه‌ای که وجـود نداره؛ نه تنها غیرضروریه، بلکه عجیب هم هست.
غدیر رو هرطور که می‌تونید پرشور برگزار کنید و زنده نگه دارید؛ عاشورا نتیجهٔ غفلت از غدیره.

برای شما مشهدی‌هایی که میخواید تصویربرداری هوایی از مراسماتتون انجام بدین.✨

دیدنِ بدو بدوهایِ مردم برای گرفتن یه گوشهٔ کارِ عید غدیر رو خیلی دوست‌دارم. یکی ایده‌ش اینه پیتزا بپزه برای بچه‌های کار، یکی ایده‌ش اینه نذرِ خیاطی لباس کنه، یکی ایده‌ش اینه برای نیازمندها غذای گرم تهیه کنه، یکی می‌خواد کمکِ پاکبان‌ها بکنه که کمتر خستگی بکشن، یکی می‌خواد برای بچه‌ها قصهٔ غدیر رو بگه، یکی داره برنامه می‌چینه که چندنفره بستهٔ غذایی ببرن درِ خونهٔ نیازمندا، سر درِ خونه‌هاشون پرچم سبز می‌زنن، بچه‌ها قلک می‌شکنن که تو اون مهمونیِ عزیزِ غدیر نذری بدن، دارن پول‌هاشونو جمع می‌کنن که تو محله‌شون شربت پخش کنن. از این‌که چند‌شبه نمی‌خوابن تا موکب‌های غدیر رو قشنگ‌تر کنن، از این‌که وسطِ تدارک برایِ عیدالله‌الاکبر، بچه‌های غزه رو فراموش نمی‌کنن، تا عامل به «كونا لِلظّالِمِ خَصْما وَ لِلْمَظْلومِ عَوْنا» باشن. از اینکه بی‌غُر ‌و بی‌چون و چرا می‌خوان اندازهٔ خودشون خدمت کنن و برایِ خدمت‌کردن به خادمینِ حضرت از هم سبقت می‌گیرن ولی برای هم زیرپا نمی‌گیرن، از اینکه بدو بدو می‌کنن تا یه جوری به چشمِ امیرالمومنین(ع) بیان، کیف می‌کنم. الحمدلله که اسمِ امیرالمومنین(ع) تو این کوچه‌ ‌خیابون‌ها شنیده می‌شه، الحمدلله که ذکر «یاعلی» پیوستِ سلام و خداحافظی‌هامونه. الحمدلله که نامِ علی(ع) در اذانِ ماست. حالم چقدر خوب می‌شه با این نامِ عزیز.

بعد هربار ورق زدن عکس‌های گوشی‌م؛ عاشقِ این دل‌تنگی برای بُهت‌زدگیِ نشستن در صحن و سرایِ نجف‌ام..

امیرِ عالَمِ امکان!
قاهِرَ‌العَــدو،
والـی‌الوَلــی،
مَظهَر‌العجائب،
شمسِ آسـمان،
صاحبِ زمین،
ای همیشه ‌غــالب..

ثَنا گویم امامی را که فرموده‌ست در قرآن؛
خدا مَدح و ثنایش را،
ولی با لحنِ پیغـمبر…

استاد‌غلامی در بابِ تکبّر می‌گفت:
میزانِ تکبّر و خودخفن‌پنداری‌هایِ ما ارتباطِ مستقیمی داره با صدای تَق تَقِ کفش‌های پشت ‌سرِ ما. باید از این ترسید. هرچی پامنبری‌ها و مخاطب‌ بیشتر؛ احتمال تکبّره هم بیشتر. [نقل به مضمون]


اگه در مقیاسِ کانال‌ تلگرامی درنظر بگیری؛ هرچی اون عددِ بالا ببشتر، احتمالاِ تکبّر بیشتر. هرچی بیشتر منتظرِ ویو و اون عددِ بالا باشی؛ احتمال افتادنت تو این چاله بیشتره. اینجوری «به‌به نگاه کن در کسری از ثانیه انقدر نفر منو دیدن. منو به اشتراک گذاشتن. تحویل‌م گرفتن! واردِ کانالِ من شدن!» با همین فرمون پیش بری، از «از دست دادن» بیشتر می‌ترسی. تا انفالو می‌شی و اون عدده کم می‌شه؛ دل‌سرد می‌شی، عصبی می‌شی، چون جنسِ دل‌بستگی‌ت رو این‌شکلـی تعیین کردی؛ به خودت میای می‌بینی محوِ تماشاگر‌ها شدی و یادت رفته برای چه‌کاری اومدی…
همین رو در مقیاس‌های دیگه تصور کن؛ پیج و منبر و محیطِ کار و تریبون و اداره و خانواده و … هرچی صدای تق‌تقِ کفش‌های پشت‌سرت بیشتر باشه، هرچی پامنبری‌هات بیشتر می‌شن و یه مخاطبی برای خودت دست و پا می‌کنی؛ مراقبت بیشتری می‌طلبه نسبت به تاثیرِ حرف‌هات رو مخاطب، تاثیری که می‌تونه یه مسیر و تصمیمی رو به کل تغییر بده، و یه اراده‌ای رو به کل سُست کنه.

هرچی «من» رو جدی نگیرم؛ برام بهتره.
«هدف» مهمه.

و شاید کمـترین اثرِ «هیاهو برایِ مکتب» همین باشه، که “شخصِ غافـل از وعـده و میثاق” از خودش بپرسه: چه‌خبره؟ چه فرقی هست بینِ این‌روز با ایامِ دیگهٔ سال؟ در این جمعِ همدلانه و مؤمنانهٔ نفوس چه سِرّ و دلیلی نهفته؟ اون محورِ مشترکی که این جمعیت رو مشتاقانه، داوطلبانه، خانوادگی و جمعی حولِ خودش جمع کرده و پایِ کار آورده چیه؟ من چه‌جوری می‌تونم در دستهٔ این‌ها جایی داشته باشم؟ چه‌جوری می‌تونم برایِ این «حُبِّ حیّ و حاضر» یار باشم و بار نباشم؟

باید تقـویت کرد پایه‌هارو، اراده‌هارو. باید صـدها کیلومتر کرد این «ده کیلومتری»هارو.

هر مکتبی هیاهو می‌خواهد..
«وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ‌الله ۚ»

بعد حالا می‌دونی قشنگی‌ش کجاست؟
یه آینه رو بشکن و خُردش کن، یه تیکه‌شو بردار و بگیر سمتِ یه کوهِ باعظمت و بزرگ و تلاش کن همهٔ جزئیات و ظرافت و زیباییِ اون کوه رو تویِ این تیکهٔ کوچیک آینه نشون بدی، اما نمی‌شه. تو نمی‌تونی تمامِ اون کوهِ باشکوه رو توی یه تیکهٔ کوچیک جا بدی. قشنگی‌ش اون‌جاییه که بند بندِ وجودت اقرار می‌کنه که عظمتِ آفرینشِ امیرالمومنین(ع) اون‌قدر باشکوه و پرابهته که توی ذهن و قلبِ کوچیک‌ت فهم نمی‌شه. هرچی بیشتر عاشقش می‌شی، باز نمی‌تونی به فهمِ علی(ع) برسی. هرچی جلو می‌ری عطشِ شناختش درون‌ت بی‌داد می‌کنه اما با وجودِ کوچیک بودنت؛ محبّتی رو تویِ دلت داری که قلبت رو به تپش میندازه، اشک می‌شه می‌ریزه رو گونه‌هات. سراسـر زیباییه. الحمدلله.