این عکس رو اتفاقی تویِ اینترنت دیدم؛ و بعد باز یادآوریِ توییت‌هایِ پر از تمسخر و توهین در ادامهٔ این تصاویر…

چه کردید با این سید؟ سفرهای استانی‌ش رو مسخره کردید، استقبال‌هایِ مردمی‌ش رو مسخره کردید، عبایِ خاکی‌ش رو مسخره کردید، نگرانی‌ش بابتِ ناهار خوردنِ کارگرها رو مسخره کردید، بریکس و شانگهای و … مسخره کردید، نیروگاهِ برق‌ ساختن‌ش رو مسخره کردید، هم‌نشینیِ شبِ یلدایی با سربازانِ پادگان مسخره کردید، «من یه طلبهٔ‌ساده‌م»گفتن‌ش رو مسخره کردید! «اتّقوالله»‌ گفتن‌ش وسطِ مناظره رو مسخره کردید، دردودلِ کارگرهای هفت‌تپه و هپکو و هزاران کارخانه‌ای که احیا کرد باهاش رو مسخره کردید، نماز خوندن‌ش رو مسخره کردید، قرآن بالا بردن‌ش تو سازمان‌ملل رو مسخره کردید، پیاده از بینِ براندازهای نیویورک رد شدن‌ش رو مسخره کردید، حتی سخنگویِ دولتش رو بابتِ این‌که برق‌ها قطع نمی‌شد هم مسخره کردید! مدرکِ دکتراش رو مسخره کردید، افتتاح فاز ۱۱ پارس‌جنوبی بعد از ۲۰سال وقفه رو هم مسخره کردید! زن‌ش رو مسخره کردید! درمانِ رایگان کودکان زیرِ ۷ سال رو مسخره کردید، حتی اون «من قابل نداشتم که شما محبت بکنید، زحمتِ شما قابل تقدیره…» در جوابِ هدیه‌ای که بهش دادن رو هم مسخره کردید! ساخت هزاران مدرسه رو مسخره کردید، افتتاح و بهره‌برداری صدها بیمارستان رو مسخره کردید، نگرانی‌ش برایِ این‌که صدایِ مردم رو وسطِ راه نشنوه و می‌گفت «یه بار دیگه با مردم اینجور کنید؛‌خودم پشت‌فرمون می‌شینم‌ها» هم مسخره کردید…

همه‌چیو مسخره کردید!
حالا دنیا موند برای شما؟

بخونید!
فردا منبعِ معتبرِ عده‌ای در گروه‌های خانوادگی که با حفظِ سِمَت نقشِ محافلِ نظراتِ کارشناسیِ مسائلِ منطقه رو هم ایفا می‌کنن؛ همین می‌شه: «اون آقاهه که دف می‌زد..!»

برگردیم به یلدایِ سال گذشته…
در سفر استانی بود؛ که مهمانِ سربازان شد.
—————-
برایِ من طولانــی‌ترین شبِ عمرم، تا امروز و با اختلاف؛ شبی از شب‌هایِ اردیبهشت ۱۴۰۳ بود. طولانی‌ترین و چشم‌به‌راه‌ترین..

مترس از شبِ یلدا،
بهار آمدنی‌ست،
به‌ خاکِ‌ کوچـهٔ‌ دیـدار، آب‌ می‌پاشند،
بخـوان‌ ترانه، بزن‌ تار، یار آمدنی‌‌ست!
صــدایِ‌ شیههٔ‌ رخشـش‌ ز دور می‌آید،
خبر دهید به‌ یاران؛ سوار آمدنی‌‌ست..
بس است هرچه پلنگان به ماه خیره شدند،
یگانه فاتحِ این کوهسار،
آمدنی‌ست…


- امیری اسفندقه-
العَجَل،العَجَـــل..

روزِ مادر ، روزِ زن مبارک!
که «زن مَگــو، مرد‌آفـرینِ روزگار…»🤍

اونجا‌که حاج‌مهدی‌رسولی می‌خونه:
«شــرح و شأنِ ذی‌القُربیٰ زهراست؛
نـور و تطــهیر و طــوبیٰ زهـراست..
از حدیثِ کســاء فهمیدم
محــورِ آلِ‌عبا زهراست..»

همون‌جا که وقتی خداوند فرمود «اى فرشتگانِ من و اى ساكنانِ آسمانهایم! به‌راستی كه من نیافریدم آسمانِ بنا‌شده و نه زمینِ گســترده و نه ماهِ تابان و نه مهرِ درخشان و نه فلکِ چرخان و نه دریایِ روان و نه کشتیِ در جریان را! مگر بخاطرِ دوستی این پنج تن، اینان‌كه در زیر کَساء هستند..» حضرت‌جبرئیل پرسید اين پنج‌نفرى كه اين‌همه فضائل دارن و آسمان‌ها و زمين و همهٔ موجودات به بركت وجودِ این بزرگواران خلق شده، چه كسانى هستن؟ و خداوند پاسخ داد: «هُمْ فاطِمَةُ وَاَبُوها وَبَعلُها وَبَنُوها»
«آنها فاطمه،پدر،همسر و فرزندانِ اویند..»


قربونِ اون خدایی که شمارو آفرید…
بابتِ این مسلمانی، شُکر.♥️

-
تا این‌که گفت:
«تاحالا انقدر مُشتاق به “شبیه به او بودن”
نبودم!»

-مشکل با امریکا چجوری حل می‌شود؟ این سوال واقعی‌ست! نمی‌خواهیم باهم دعوا کنیم؛ سوال می‌کنیم. با نشستن و مذاکــره‌کردن و از امریکــا تعهّد گرفتن حل می‌شود؟
—————————-

این بیاناتِ رهبریه در تاریخِ ۱۴۰۱/۹/۵- دربارهٔ همین مطلبی که کانالِ هوادارانِ اقای پزشکیان منتشر کرده؛ واقعاً سوالِ خوبیه! شما که ذهنِ مخاطب رو این‌طور نسبت به بی‌برنامگی‌ها منحرف و صرفاً به «مذاکره با کدخدا» معطوف می‌کنید؛ بفرمایید مشکل با کدخدا(!) چطور حل می‌شه؟ برجام که نمونهٔ بارز و اخیرِ بدعهدی طرفِ مقابل و «خسارتِ محضی» بود که به ما تحمیل شد رو چطور توجیه می‌کنید؟ نقضِ چندباره و خروج از برجام؛ تحمیلِ ساز و کاری بنامِ مکانیسم‌ماشه و… رو چطور؟ وعده‌هایِ «تماماً دروغ» آتش‌بسی که بهش مُعترف بودید رو چطور؟ سایرِ بدعهـدی‌هایِ غربی‌ها رو چطور؟ همین قضیهٔ بیانیهٔ الجزایر -که در همین بیاناتِ رهبری گفته شده- رو چطور؟ توطئه و کلکِ غربی‌ها در قضیهٔ غنی‌سازی ۲۰٪ رو چطور؟
بفرمایید در مذاکره با امریکا؛ دیگه چه امتیازاتی باید بدید تا باز‌هم «تقریباًهیچ» تحویل بگیرید؟

-
من یه چیزی رو متوجه نمی‌شم؛
چرا در هر شرایطی در این دولت، از قطعی برق و لایحهٔ حجاب! تا کاهشِ ‌ذخیره‌سازیِ گازوئیل از شهریور امسال و هراتفاقِ دیگه‌ای، رسانه‌های حامی دولت باید به جلیلی و [جلیلی‌ها] بتازن که در قوا سِمَتی نداره؟ درحالی‌که خودِ اقای جلیلی بارها گفته وظیفهٔ همهٔ ما کمک به دولتِ مستقره و باید در راستایِ پیشرفتِ امور، به دولت کمک کنیم.
من بعنوانِ یک‌فردِ عادیِ منفصل از همه‌جا که در بینِ کاندیدهای محترم انتخاباتی؛ «فَنِ» کسی نبودم این درخواست رو دارم که واقعا یکی برام توضیح بده این موضوع رو؛ اولاً چرا این وفاق شاملِ حامل اون ۱۳/۵ میلیون‌ ایرانیِ رای‌دهنده به جلیلی نمی‌شه؟ و چرا رسانه‌هایِ حامی دولت بجای پیگیریِ مطالباتِ اولویت‌دار و دستاوردهای دولت(!) مُدام دنبالِ چنین حاشیه‌هایی‌ هستن؟ مگه الان چندین‌ماه از انتخابات نمی‌گذره؟ مگه قاعدتاً نباید الان دولت و رسانه‌هایِ حامی؛ به امرِ دولت‌داری بپردازن؟ وظیفهٔ رسانه‌هایِ حامی دولت چرا این‌روزها همچنان در رقیب‌هراسی و ساختنِ تصاویر با هوش‌مصنوعی از رقیب خلاصه می‌شه؟ الان چی مُده؟ جلیلی هم شش‌کلاسه‌ست یا قراره تو پیاده‌رو دیوار بکشه؟ بجایِ پرداختن به مسائلِ اولویت‌داری مثل قطعیِ برق و از مَدار خارج شدنِ ده‌ها نیر‌وگاه و افزایشِ بیش از ۲۰ هزار تومنِ قیمتِ ارز و یادآوری و آموزشِ آداب دیپلماتیک؛ بعنوانِ دیپلماسیِ بی‌کلام! [در همین ۵ ماههٔ ابتدایی] ترس‌افکنی‌ اولویت این دسته از رسانه‌هاست؟ از طرفی با پُز دادن با دستاوردهایِ دولت سیزدهم و دروغ‌بستن به اون حتی اجازهٔ چینشِ اولویت‌ها رو به خودِ دولت هم نمی‌دن. نهادهایِ نظارتی به وظایفِ دولت و این رسانه‌هایِ همیشه تخریب‌گر کجای این ماجران؟ امیدوارم این واقعیت درک بشه که بحثِ اصلی، واقعاً شخصِ اقای جلیلی نیست؛ بحث این موضوعاتِ حاشیه‌ایه که این‌روزها جایِ اصل رو گرفته!

«یوم‌اللهِ» ۹ دی ۸۸ رو مردمِ ایران رقم زدند. در جواب به اون عده‌ای که با اعلامِ «توهّمِ پیروزی» پیش از موعد در رسانه‌ها، با تئوریِ بی‌مبنایِ داماد لرستان؛ به نظام انگِ تقلب در انتخابات زدند؛ درحالی‌که حتی یک برگ و یک‌خط مدرک برای این «ادعا» نداشتند که در پاسخ به دعوتِ رهبرِ انقلاب برایِ بررسی «سندِ این ادعای دروغ» ارائه بدن؛ عده‌ای که غالباً طلبکار و مدعیِ دموکراسی و جمهوریت‌اند؛ اما انتخابِ مردم در انتخاباتِ ۸۸ با مشارکت بیش از ۸۵درصدی رو زیرسوال بردند و اساساً جمهوریت برای اون‌ها تا زمانی معنا داره که نتیجه به کام‌شون باشه؛ عده‌ای که در خلوت گفتند «ما نمی‌گوییم تقلب شده!» ولی هیچوقت بابتِ ایجاد ناآرامی در کشور، تحریم‌ها‌ علیه ملت، زیرسوال بردنِ انتخابِ مردم و مهم‌تر از همه «اهانت به ساحتِ صاحبِ عاشورا» عذرخواهیِ علنی نکردند! ‌ روزهایی که فتنه «سبز رنگ» بود! روزهایی با ارمغانِ «تحریمِ بیشتر» و «ایجاد شکاف و دودستگی» در جامعه! سناتور جان ‌مک‌کینِ امریکایی دربارهٔ تحریم‌های اون‌روزها گفته بود «بالاخره قطعنامهٔ تحریم‌های بیشتر علیهِ ایران به تصویب رسید! ما باید کنار این جنبش بایستیم، لازم است که اهداف آنان را اهداف خود بدانیم. منافع آنان منافع ماست و تلاش‌هایشان، تلاش‌های ما!» اما حامیانِ فتنهٔ اون‌روزها، امروز نگرانِ تحریم‌ها و ارتباط با دنیا شدند؛ به هدفِ القایِ سازش، بنامِ تنها راهِ نجات و آشتی! روزهایی که ناآرامی‌هایِ ۱۴۰۱ پیشِ اون‌ها بیشتر شبیه به یه اپیزودِ کوتاه از یک سریال بلند بود! روزهایی با هلهله، کف و سوت در عاشورایِ ۸۸. اما باز هم «عاشورا» بود که نقطهٔ عطفِ بیداری مردم شد.

نباید فراموش کرد؛ که ما با عناصرِ «فتنهٔ تقلب» آشتی نمی‌کنیم. حتی اگر امروز تغییر نام و عنوان ‌داده باشند!

خودِ من به قبل و بعدِ ۱۳ دی‌ماه ۹۸ تقسیم شدم؛ به دو قسمتِ نامساوی! یک قسمت بی‌شما و بی‌ولایت و بی‌انتظار، یک قسمت با کفهٔ سنگینِ با شما و با حُبِ ولایت و با شوق و استیصالِ انتظار. دومی برایِ من قشنگ‌ است، شیرین است بااین‌که گاهی دردم می‌‌گیرد از این روزها! دردِ داغ ولی آرامی که به من می‌گوید که هنوز زنده‌ای! زنده‌ای که درد می‌کِشی و نگاهت را به بالا دوخته‌ای و سر به هوا بودن؛ اینجور وقت‌ها چقدر خوب است.
اقای ساعت یک و بیست! اندازهٔ تمام روزهای این پنج‌سال دلم برای شما و روزهایی که بودید تنگ شده؛ این روزها بیشتر. اندازهٔ تمام ثانیه‌هایِ امید برایِ انتشارِ تکذیبیه‌ای، چیزی! اندازهٔ لحظاتِ دلهرهٔ ناتمامِ شبی از شب‌های اردیبهشتِ ۱۴۰۳، ‌شبی که سخت صبح شد! باز «انّالله…»ِ تلویزیون درِ گوش‌ ما گفت «آه از غمی که تازه شود با غمی دیگر»، صلواتِ خاصهٔ حضرت رضا(ع) که پخش شد؛ فهمیدیم خادم‌الرضا پیشِ شما و حضرتِ رضا مهمان شد. به اندازهٔ ثانیه‌هایِ جانکاهِ شبی از شب‌هایِ مهرماهِ ۱۴۰۳، که سیدحسن هم از گودال به مهمانیِ آسمانی‌ها رسید. و به اندازهٔ همهٔ شب‌هایی که سخت، صبح شدند!
آدم‌حسابی‌هاییِ روزگارِ من! حالا که جمعِ شما در آسمان حسابی جَمع است؛ که زنده‌اید و در خندهٔ مستانه‌تان عندربّهم‌یرزقون‌اید حسابی، نگاهی به این پایین اگر بکنید؛ ملالی نیست جز دوریِ شما. جز دل‌تنگی برای شما و جَمع‌تان که هرکدام‌تان نخِ اتصالِ «منِ ‌هیچ» بودید؛ به آنهایی که «همه‌‌چیزند!»
من منتظرم. هنوز و تا همیشه. منتظرم تا در خیلِ صالحان برگردید؛ در رکابِ امام‌مان. من منتظرم و این شوق و استیصالِ انتظار را در بامدادِ ۱۳ دی‌ماه ۹۸، شما به من هدیه دادید. و حالا من منتظرم تا یک شبی، بینِ این شب‌هایی که سخت به صبح رسیدند؛ صبحِ وصال برسد...


اقای ساعت یک و بیست! به اندازهٔ تمامِ سال‌های جان‌فدایی‌تان که خسته شدید ولی خواب به چشم‌تان نیامد؛ از شما ممنونم، به شما مدیونم! و دلم برای شما تنگ است. خیلی! همین!

تاریخ شهادت خواهد داد؛ که نه‌تنها معاصرینِ تو، که حتی آیندگان هم مدیونِ توأند.
مدیونِ راه و آرمــانِ تو، اعتقـاد و باورِ تو، رهبر و مقتدایِ تو، مجاهدان و سربازانِ تو. ما تا همیشه مدیونِ توییم و اگر گاهی یادمان می‌رود که اگر نبود سلیمانی و نبودند سلیمانی‌ها؛ دختر‌هایمان لابه‌لایِ دستانِ اشقیاء دست به دست می‌شدند و جنین از شکمِ زنان‌مان بیرون می‌کشیدند و طفل‌ها را از مادرها جدا می‌کردند و روی آتش سرخ می‌کردند و به خوردِ مادران می‌دادند و مردان‌مان را در خیابان سر می‌بُریدند و مست می‌شدند از جویِ خون و تکه‌پاره شدنِ این خاک؛ از بی‌معرفتیِ ماست. از بی‌معرفتیِ ماست که یادمان می‌رود چه کسی و چه کسانی تو را از ما گرفتند. که یادمان می‌رود همین مدعیانِ وقیحِ صلح و آزادی؛ نیمه‌شبی دستورِ مستقیم دادند به ترورِ تو، تو که قهرمانِ مبارزه با توحّشِ تکفیــری‌ها، تروریست‌ها و قاتلانِ صلح بودی! خدایِ تو کاش این بی‌معرفتی‌هایِ ما را ببخشد. رفیقِ عزیزِ صمیمیِ آقاسید‌علیِ عزیزِ ما.

-
مردانِ خدا این‌گونه‌اند…

امام‌رضــا(ع) هم بَراتِ کــربلا می‌ده، هم بَراتِ شهادت؛ به خادمینِ خالص و مخلصِ بارگاهش. «وَحَسُنَ أُولَٰئِكَ رَفِيقًا..»

ای ستونِ خیمـــه‌ای که، گفته او..

«خداوندا!
تو را شکرگزارم که پس از عبدِ صالح‌ات خمینیِ عزیز، مرا در مسیر عبدِ صالح دیگری که مظلومیتش اعظم است بر صالحیتش، مردی که حکیمِ امروز اسلام و تشیّع و ایران و جهانِ سیاسیِ اسلام است، خامنـه‌ایِ عزیز -که جانم فدایِ جانِ او باد- قرار دادی.»

- حاج‌قاسم سلیمانی -

-در لیلة‌الرغائب این «لیلا»یِ توعه که بهت قیمت می‌ده.

-استاد شجاعی می‌گن لیلة‌الرغائب به معنیِ شب آرزوها نیست که شما بشینی لیستی از آرزوهایِ دنیویِ خودت رو بنویسی؛ گرچه اینم خوبه. ما جز خدا کسی رو نداریم که بتونه ارزوهای ما رو برآورده کنه؛ اما امشب باید انسان به کمالی برسه که بتونه آرزوها و رغبت‌هایِ خودش رو تنظیم کنه؛ اون کمالی که رغبت‌هایِ انسان رو به اوج می‌رسونه لیلایِ آدمه. اوجِ خواستن‌هاست. آدم رو صاحب‌نیت می‌کنه. لیلا یعنی اونی‌که صبح تا شب برایِ رضایتش زندگی می‌کنی؛ چشمت به گنبد حرم میفته یادش می‌کنی؛ تو با لیلایِ خودت محشور می‌شی. اگه می‌بینی یکی با یه شکستِ عاطفی و مادی از راهی که توش قرار گرفته پا پس می‌کشه؛ یعنی اون آدم «لیلا» نداشته. لیلایِ اون شخص خودش بوده که به محضِ این‌که در خطر افتاد؛ خسته شد. چنان خشکسالی شدن اندر دمشق؛ که یاران فراموش کردند عشق…
رزمنده‌هایِ دفاع مقدس رو می‌بینید؟ ما‌ه‌ها از خونه و زندگی و آسایش و آرامشِ خودشون دور بودن اما از مسیرِ حق کوتاه نیومدن ‌و خسته نشدن؛ مجاهدینِ حزب‌الله رو می‌‌بینید که با چشم‌ها و دست‌هایِ از دست‌داده هم دست از ارمانِ خودشون برنمی‌دارن؟ چون «لیلا» داشتن، چون «لیلا» دارن. چون صاحبِ نیت بودن و رغبت‌هایِ خودشون رو جوری تنظیم می‌کردن که با وجودِ تمام سختی‌ها و مشکلات و بمباران‌ها و شاهدِ شهادت رفقا بودن؛ اون رغبت اون‌ها رو سرِ پا نگه داشت. مهمه که امشب آدم بگرده لیلایِ خودش رو پیدا کنه؛ لیلایِ من کیه که بخاطرش با وجودِ وضعیت‌هایِ نابسامانی که توش قرار دارم؛ از مسیرِ درست کوتاه نیام…؟
رغبت و لیلا داشتن یعنی همونی‌که باعث می‌شه در دستهٔ «أَلَآ إِنَّ أَوۡلِيَآءَ ٱللَّهِ لَاخَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَاهُمۡ يَحۡزَنُون» جا بگیری…


ای صاحبِ تمامــیِ رغبت‌ها! رغبت‌هایِ ما رو از جنسِ رغبت‌هایِ منتظرانی با ارادهٔ آهنین و زمینه‌سازانِ ظهورِ اون لیلایی قرار بده؛ که جهانی رو چشم‌انتظارِ او قرار دادی؛
«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ‏ و الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِیـــن إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ…»

-
قبلاً این‌جا نوشته بودم که چرا باید حتماً آثارِ شهید مطهری(ره) رو مطالعه کرد؛ رهبرِ‌انقلاب در وصفِ آثار شهید مطهری(ره) می‌فرمایند که «آثار شهید مطهری مبنایِ فکری جمهوری‌اسلامی‌ایران است؛ اگر کسی فقط آثار او را با دقت ‌و کامل بخواند؛ همین مقدار کافی‌ است تا او را به یک سطحِ عالی از معارف اسلامی برساند.»

از طرفی رهبرِانقلاب مرحوم علامه مصباح(ره) رو جایگزینِ علامه‌طباطبایی و شهید‌مطهری در زمان ما و متفکر و روشنفکر در مسائل دینی می‌دونن؛ و جایگاهِ ایشون رو بعنوانِ «عقبهٔ تئوریک برای نظام» عنوان می‌کنن؛ شخصیتی که با زبانی گویا در اظهارِ حق، از برکاتِ خداوند بر ملت و حوزه و جوان‌هاست. جایگاهِ مرحوم علامه مصباح(ره) به قدری متعالی‌ست که دبیرکل حزب‌الله لبنان در بزرگداشتِ ایشون سخنرانی فصیحی می‌کنه، اما جنگِ روایت‌ها بینِ طیف‌هایِ سیاسی تمام تلاشش رو می‌کنه تا به هر طریقی این شخصیتِ وارسته رو با عناوینِ تکراریِ تندرو و افراطی و … در اذهانِ عمومی تخریب کنه. ولی بیاین ما یه قولــی به خودمون بدیم؛ شخصیت‌هارو از سخنرانی‌هایِ تقطیع‌نشده و آثار خودشون بشناسیم! نه از تیترِ روزنامه‌های زنجیره‌ای و رسانه‌هایی که سابقهٔ طولانی در تخریبِ شخصیت افرادِ برجستهٔ جامعهٔ ما دارن.

به قولِ رهبرِ انقلاب: «وقتی یک‌نفر مثل جناب آقایِ مصباح مورد هجومِ تبلیغاتى قرار مى‌گیرد، مى‌بینید که همین “و هم ینهون عنه و ینأون عنه”. حرفِ رسا و نافذ، منطق قوی و مستحکم، هرجایى که باشد، دشمن آن‌جا را زود تشخیص مى‌دهد؛ چون حسابگر است. دشمن آن‌جا را مى‌شناسد و به مقابله‌اش مى‌آید. با مرحوم شهید مطهرى نیز همین‌گونه برخورد کردند!»

«تو هم برایِ ما دعا کن، آقایِ سلیمانی..»

- چه خوش رسمِ رفاقت اَدا کردی، آقا‌سیّد!

-
این حرفِ اقای پزشکیان درسته. خونِ حاج‌قاسم نه تنها دشمن‌ش رو رسوا کرد، بلکه شهادت حاج‌قاسم هم بعنوانِ طلایه‌دارِ مبارزه با تروریسم، توسطِ مدعیان صلح و آزادی به هرکسی یه درس داد؛ یکی متوجهِ بهای سنگین بیداری شد، یکی فهمید هزینهٔ در امنیت خوابیدن؛ در خون غلتیدنِ عزیزانِ ماست! یکی فهمید گفته‌هایِ رسانه‌های تروریستی فارسی‌زبان در راستایِ مسخ‌کردنِ ذهنِ مخاطبه!
اما شاید خیلی عبرت‌ها مخصوصِ سیاسیون بود؛ از ولایت‌مداری و هزینه‌نکردن از ولی‌فقیه برایِ مقاصدِ سیاسی و جناحی تا وفاقِ واقعی حول‌محورِ اصول و ارزش‌ها، و «عدمِ اعتماد به غرب» در هر زمینه‌ای! این‌که سیاسیونِ ما به این درک برسن که «هرچقدر بیشتر برایِ اثباتِ این‌که “ما با کسی دعوا نداریم” به غرب تلاش کنن و بر اثباتِ بدیهیات به طرفِ غربی -که اساساً دنبالِ پذیرشِ حسن‌نیت‌ها نیست- تمرکز کنن؛ کمترین نتیجه رو می‌گیرن» و این چیزیه که در ایامِ شهادت حاج‌قاسم ازاردهنده‌تر می‌شه؛ وقتی عده‌ای ساده‌لوحانه مصاحبه و مقاله منتشر می‌کنن تا تنها راهِ نجات از بحران رو در مذاکره با «بدعهدترین طرفی که عاملِ بحرانه» معرفی کنن و به طرفِ غربی- علی‌الخصوص ترامپ بعنوانِ قاتل حاج‌قاسم- پالسِ ضعف و ناچاری صادر می‌کنن؛ درحالی‌که نتایجِ اعتماد به امضاها و قول و قرارهایِ غربی جلوی چشم‌شونه.

——————
ایران همیشه به “مذاکـــره” به‌عنوان یکی از راه‌حل‌های دیپلماتیک پایبند بوده و مطابقِ قوانین بین‌المللی ازش استفاده کرده؛ اما این دسته از سیاسیون به مذاکــره با غرب، به‌ چشمِ «تنها راه‌حل» نگاه می‌کنن، ‌در‌واقع در این پروسه؛ شما بعنوان یک «معتاد به مذاکره؛ به هر قیمت! ولو با خسارت‌ و خیانت و بدعهدی دیدن» شناخته می‌شید!
بر‌گردیم به سوال بجا و دقیقی که رهبری مطرح کردن؛ «کدام ایرانیِ “باغیرتی” حاضر می‌شود چنین باجی بدهد؟»