«فدریکو،
دارم روی نقاشی‌هایی کار می‌کنم که مرا از فرطِ شادمانی به سرحد مرگ می‌رسانند... عشقی عظیم به علف‌ها، به خارهای کفِ دست، به گوش‌های سرخ‌شده در آفتاب، و به پَرهای کوچکِ بطری‌ها احساس می‌کنم... اگر پیش تو بودم، فاحشه‌ات می‌شدم تا با ناز و عشوه فریبت دهم و اسکناس‌های پزوتا را بدزدم تا در ادرار الاغ فرو ببرم...
وسوسه شده‌ام تکه‌ای از پیژامه‌ی خرچنگی‌رنگم، یا بهتر بگویم، پیژامه‌ی "به رنگِ رؤیای خرچنگی‌ام" را برایت بفرستم، تا ببینم آیا تو، در آن شکوه و جلالت، دلت به رحم می‌آید که برایم پولی بفرستی [...]
به هر حال، فقط فکرش را بکن، با کمی پول، با ۵۰۰ پزوتا، می‌توانستیم یک شماره از مجله‌ی "ضد-هنر" (ANTI-ARTISTIC) منتشر کنیم و به همه و همه‌چیز، از [انجمن] اورفئو کاتالان گرفته تا خوان رامون [خیمنز]، برینیم.
(بوسه‌ای بر نوک بینی مارگاریتا بزن، کل این ماجرا انگار لانه‌ی زنبورهای بی‌حس‌شده است.)

بدرود، جناب،
بوسه‌ای بر درخت نخل، از طرفِ الاغِ فاسدت.»

برای من، هیتلر تجسمِ کاملِ آن مازوخیست (خودآزار) بزرگی بود که جنگی جهانی را صرفاً برای لذتِ شکست‌خوردن و دفن‌کردنِ خود در زیر آوار به راه ‌انداخت.

سال‌ها پیش، چیزی نمانده بود که مردی را بکشم. ماجرا دقیقاً در جایی شبیه به همین‌جا اتفاق افتاد: دریاچه‌ای کوچک که بخشی از آب آن، درست بالای یک چشمه، یخ نبسته بود. در شکارگاه پدرم بود. یک روز، اواخر بعدازظهر، پس از عبور از میان جنگلی انبوه، به ساحل آن [دریاچه] رسیدم و همانجا بود که دو مرد را دیدم که داشتند یکی از تله‌های سمور آبی مرا می‌دزدیدند.
یکی از مردها سمور آبی را از دمش بالا گرفته بود و در حالی که می‌خندید، درباره‌ی غنیمتی که به دست آورده بود حرف می‌زد، و آن دیگری مشغول کار گذاشتن دوباره‌ی تله در زیر یخ بود. تفنگم را بالا بردم و آماده‌ی شلیک بودم، که ناگهان به ذهنم خطور کرد که، هرچه باشد، جان یک انسان از پوست یک سمور آبی باارزش‌تر است؛ بنابراین، گذاشتم بروند و کار را به "سرخ‌پوشان" (پلیس سواره‌نظام) واگذار کردم تا حساب‌شان را برسند.
من هر دوی آن‌ها را می‌شناختم. آن‌ها "دورگه" و اهلِ حوالی مونترال بودند و راه‌ و رسمِ سفیدپوستان را به‌خوبی بلد بودند...