ای بمب‌های مهربان، بیایید و بر «اسلاو» ببارید!
اینجا دیگر برای انسان‌ها جای مناسبی نیست،
علفی برای چریدنِ یک گاو هم پیدا نیست.
ای مرگ، بر سرشان هجوم آور!

بیایید ای بمب‌ها و متلاشی کنید
آن غذاخوری‌های روشنِ مجهز به تهویه مطبوع را،
میوه‌ی کنسروی، گوشت کنسروی، شیر کنسروی، لوبیای کنسروی،
ذهن‌های کنسروی، نَفَس‌های کنسروی.

چشمان تیزبین و دستان پرکار، روایتی جذاب میان چهره‌هایی ظاهراً آرام خلق می‌کنند؛
یک زن سالخورده‌ی «روما» (که در گذشته با اصطلاح تحقیرآمیز «کولی» شناخته می‌شد) در حال خواندن فال مرد جوان است، در حالی که همدستان زیبای او از فرصت استفاده کرده و از وی دزدی می‌کنند.

پیلاتُس پرسید: «پس با عیسای معروف به مسیح چه کنم؟» همگی گفتند: «بر صلیبش کن!»... چون پیلاتُس دید که کوشش بیهوده است و حتی بیم شورش می‌رود، آب خواست و دست‌های خود را در برابر مردم شست و گفت: «من از خون این مرد بَری هستم. خود دانید.»... آنگاه پیلاتُس، عیسی را تازیانه زده، سپرد تا بر صلیبش کِشند.

نمونه‌ی درخشانی از تصادفات تاریخ‌ساز در کتاب کوچک و سودمندی ارائه شده که به عقیده من چکیده نوعی فرهنگ فرانسوی است: زندگی پونتیوس پیلاتوس، نوشته‌ی روژه کایوا.
در این داستان نخست می‌خوانیم که پیلاتوس دلایل زیادی داشته که دستان خود را بشوید و مسیح را به دست جلادان بسپارد. از سویی مشاور سیاسی او تذکر می‌دهد که اگر مسیح زنده بماند، یهودیان آشوب به‌پا خواهند کرد. از سوی دیگر یهودا هم خواهان قتل مسیح است تا وعده‌های خداوند تحقق پیدا کند. حتی مردوخ، پیامبرِ کلدانی‌ها هم با قتل مسیح موافق است، زیرا او که پیغمبر است و از آینده اطلاع دارد، از رشته طولانی حوادثی که پس از مرگ مسیح روی خواهد داد، باخبر است. اما پیلاتوس که دوستدار صداقت و عدالت است، در برابر تمام این فشارها مقاومت می‌کند، و پس از یک شب بی‌خوابی، تصمیم می‌گیرد که مسیح مصلوب نشود. مسیح آزاد می‌شود و مورد استقبال پرشور یاران و هوادارانش قرار می‌گیرد. او زنده می‌ماند، به نشر تعالیم خود ادامه می‌دهد و سرانجام در سنین پیری فوت می‌کند. او به جرگه‌ی قدیسان و اولیا می‌پیوندد و تا یکی دو قرن مؤمنان به زیارت قبرش می‌روند، و بعد به تدریخ فراموش می‌شود. و تاریخ جهان هم البته سیر دیگری پیدا می‌کند.
این کتاب مدت مدیدی ذهن مرا مشغول کرده بود. دقیقا می‌دانم که بنا به جبر تاریخ یا به حکم مشیت بالغه الهی، پیلاتوس چاره‌ای جز این نداشته که دست خود را بشوید و به مرگ مسیح حکم بدهد؛ اما فکر می‌کنم که او در عین حال می‌توانسته دست خود را نشوید. یعنی اگر تنها یک لحظه آن آفتابه و لگن را کنار زده بود، تمام تاریخ دنیا عوض می‌شد. این تصادفی محض بود که او دستان خود را بشوید و من – مثل کایوا – هیچ ضرورتی در این عمل نمی‌بینم.

فروید این طراحی‌ها را در اولین زمستان جنگ جهانی دوم، زمانی که ۱۷ ساله بود، کشید. اکثر آنها در کَپِل کِریگ در ولز کشیده شدند؛ جایی که فروید به همراه دوستش از دانشکده هنر، دیوید کنتیش، و شاعری به نام استیون اسپندر، اتاقی را در خانه یک معدنچی بازنشسته اجاره کرده بود. فروید روزهایش را به نقاشی و شب‌هایش را در کنار کنتیش و اسپندر که مشغول کار بودند، زیر نور چراغ به طراحی می‌پرداخت.