امروز به تراپیستم گفتم «خیلی برام عجیبه، یادته گفته بودم فوبیا گربه‌ دارم؟ این هفته تونستم با یه بچه‌گربه‌ ارتباط بگیرم. باهاش بازی کردم و بعد اومد توی بغلم و خوابید.»
گفت «نه عجیب نیست زهره؛ خیلی از آدم‌ها وقتی یه رنج و غم بزرگی براشون پیش میاد، نسبت به خیلی‌چیزهایی که شاید قبلا نمیتونستن باهاشون مواجه شن بی‌تفاوت می‌شن. انگار می‌فهمن اونقدرها هم مهم نیست؛ دیدی وقتی یه عزیزی از دست می‌ره خیلی‌ها بعد از مرگ اون فرد باهم آشتی می‌کنن و دیگه دیتیل و جزئیات دل‌خوری‌ها مهم نیست؟»
گفتم: «دقیقا همینه تا هفته‌ی‌ پیش دنیا برام ناامن بود ولی من انگار تو خونه‌م قایم شده بودم و می‌گفتم مهم نیست، یه جای امنی دارم. بعد دیدم خونه هم می‌تونه امن نباشه، و توی کوچه دووم آوردم.»
گفت «نه! نباید توی کوچه دووم بیاری. تو باید توی خونه باشی. ولی‌ خونه‌ای که اسمش زهره‌ست. تو خودتی و خودت. باشه؟»

می‌دونستم درست می‌گه، اما دلم نیومد بگم باشه.
-#روزمرگی

@chizhaeihast

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
زهره جان من یه آدم کاملا غریبه ام که شناختی ازت نداره و به دلیلی که خودشون نمیدونه از همینجا که میبینت و شناختت دوست داره
بخاطر همین نامیزون دیدنت اذیتم می‌کنه و عجیبه برام
همیشه وقتی کانال شما و همسرتونو میخوندم فک میکنم شما با وجود اینکه همو دارید دیگه غم ندارید و آرامشتون تکمیل شده؟
نه؟
برام عجیب شد با وجود همسر عاشقی مثل فلانی چرا تراپی؟ چرا غم و رنج؟!

البته اصلا قصد فضولی ندارم و امیدوارم حرفام اصلا اذیتت نکنه🤦‍♀

سلام عزیزم، اولا ممنونم از محبت ولطفت نسبت به من و علی.

این‌که ما عاشق هم بودیم و خداروشکر این عشق به ازدواج ختم شد و‌حالا داریم باهم زندگی می‌کنیم، قطعا امید و انگیزه ماست. قطعا خوش‌حال کننده‌ست و رضایت‌بخش.

اما درمورد سوالاتی که پرسیدی؛ زندگی واقعی مثل فیلم‌ها و رمان‌ها نیست که تا دونفر به هم برسن، تیتراژ بیاد بالا و همه‌چیز‌ به خوشی پیش بره. تازه اول قصه‌ست. نگه‌داشتن عشق خودش یه پروسه‌ست.

این‌که دونفر به هرحال با دوفرهنگ متفاوت، دو خانواده ی متفاوت، دوتا روحیه و دو نگرش حالا باهمن؛ چیز بزرگیه که «عشق» نمی‌تونه جواب کافی‌ای برای تموم سوال‌ها باشه. این‌که تراپی می‌رم و این‌که دارم تلاش می‌کنم، دقیقا به‌خاطر نگه‌داشتن چیزیه که راحت به دست نیومده.

همه‌ی‌زوج‌ها قطعا باهم بحث و اختلاف نظر دارن؛ ولی ما میاریمش‌مجازی؟ قطعا نه!
همه‌ی زوج‌ها توی زندگی به بحران‌هایی می‌خورن که باید حل شه، که اگر نشه دقیقا همون عشق کمرنگ می‌شه.

درمورد غم و رنج هم چیزیه که از ابتدای خلقت بوده و خواهد بود.چیز عجیبی نیست. هیچ‌کس در جهان بدون غم زندگی نمی‌کنه عزیزم.

برای زندگی باید همیشه تلاش کرد؛ همیشه درحرکت بود. این‌که آدم یه بت از ازدواج بسازه، از فرد مقابلش بسازه و از عشق، که انگار بعد از اون جهان شکل دیگه‌ای به خودش می‌گیره و همه‌چیز‌گل و بلبله نه این نیست. این‌طور نیست.

و در آخر این‌که قطعا من آگاهیم و علمم نسبت به خیلی چیزها صد نیست. قطعا من و همه‌ی ما مشکلاتی درون خودمون داریم که برای بالا بردن کیفیت زندگیمون باید حلش کنیم. و قطعا «رابطه» مراقبت می‌خواد.

یاد این جمله‌ی نادر ابراهیمی افتادم:
«احتیاط باید کرد.
همه چیز کهنه می شود، و اگر کمی کوتاهی کنیم،عشق نیز.»

بی‌خیال، بیاید دوباره اینو گوش بدیم. صدبار تاحالا گوش‌کردم…

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
بنظرم داری زیاد زندگیو سخت میگیری
🚶‍♀🚶‍♀🚶‍♀🚶‍♀

باشه.

فکر کنم آن دو دیگر بدون هم دیدنشان مزه نداشته باشد و این یعنی بحث فراتر از به هم آمدن است!

@hanouznemidanm

وقتی بعضی آدم‌هارو بعد مدتی می‌بینم؛ ته دلم می‌گم «همینه عشق. همین نگاهای یواشکی که خیره می‌شی بهش. همین‌که می‌خنده لب‌خند می‌زنی؛ همین‌که نمی‌دونی اما حالا صدپله قوی‌تری، همین‌که دستای ظریفش و می‌گیری شونه‌هات محکم‌تره. همینه زندگی.یک‌بار نه، چند بار نفس بکش هرلحظه رو…»

می‌دونی هیچ‌چیز نمی‌تونه این چند تکه استخون و انقدر قوی کنه که حاضر باشی به‌خاطر کسی دیگه بجنگی. از نو زنده باشی و زندگی کنی. و چیه این عشق؟ که نگاه آدم‌ها انقدر بعد از اون عوض می‌شه؟

اگر از تو درباره غزه پرسیدند ‏بگو به آن‌ها:
«‏در آن‌جا شهیدی است، ‏که شهیدی را حمل می‌کند، ‏و شهیدی ‏از وی عکس می‌گیرد، ‏و شهیدی
‏او را بدرقه می‌کند، ‏و شهیدی ‏بر وی نماز می‌خواند.»
‏- محمود درویش

@chizhaeihast

دریغ از قطره‌ای رغبت به زندگی.

این‌که باید بپذیری با وجود تمام تلاش‌ها بعضی‌چیزها دیگه مثل سابق نمی‌شه، و تو اون حس‌، اون رابطه، و اون روزهارو در گذشته جا گذاشتی و هرروز هم داری ازشون دورتر می‌شی؛ خیلی خیلی غم‌انگیزه.